Jesteśmy społecznością, która kocha książki

DEDAL I IKAR A na Krecie, po długiej rozłące ze swemi, Dedal uczuł tęsknotę do ojczystej ziemi. Lecz wstrzymuje go morze i Minosa rządy. - "Niechaj zamknie przede mną i morza, i lądy - Rzekł Dedal - niebo dla mnie wolne pozostanie. Ma ziemię, lecz powietrza nie wziął w posiadanie". Bystrym umysłem swoim naturę poprawia I nowe kunszty tworzy: pióra w rząd ustawia, Małe od dołu, wyższe po niższych koleją; Tak na wsi z trzcin nierównych flet robić umieją. Z środka je nićmi, w końcu lepkim woskiem spina I na wzór skrzydeł ptaka lekko je zagina. Na ojca swego twory patrzał Ikar mały, Igrał z nimi, nie wiedząc, że go zgubić miały. To raz, śmiejąc się, piórka latające goni, To wosk przysposobiony w drobnej gniecie dłoni I tak ojca robocie ustawicznie szkodzi. Wreszcie dzieło z rąk mistrza gotowe wychodzi. A wtedy Dedal skrzydła do ramion przypina I poruszając nimi wzbijać się poczyna. Uczy syna: - "Byś nie był przyczyną swej zguby, Średniej trzymaj się drogi, Ikarze mój luby. Opuścisz się zbyt nisko: woda skrzydło zmoczy. Za wysoko się wzniesiesz: słońce wosk roztoczy. Leć środkiem. Na Boota, na oba Niedźwiedzie, Na miecz nagi Oriona niech cię wzrok nie wiedzie. Za mną śpiesz!" - Tak mu sztukę latania objawia I niezwyczajne skrzydła do ramion przyprawia. Wśród rad i przygotowań starzec ciężko wzdycha, Drży mu ręka, twarz blednie i łza płynie cicha. Ostatni raz synowi tkliwy uścisk daje I wskazując mu drogę, w górne wzlata kraje. Tak matka ptasząt z gniazda wysokiego leci, Po raz pierwszy w powietrze wywodząc swe dzieci. By w jego dążył ślady, na wszystko zaklina I sam bije skrzydłami i patrzy na syna. Rybak, mącący wędką czyste wód zwierciadło, Pasterz o kij oparty i rolnik o radło, Widząc ich, jak powietrzne przebywali drogi, Osłupiał z zadumienia i wziął ich za bogi. Minęli Delos, Paros. Po lewej ich stronie Był Samos, poświęcony potężnej Junonie, Z prawej Lebint i w miody Kalimna bogata, Gdy młodzian niecierpliwy, że tak nisko lata, Żądzą nieba przejęty, ojca porzuciwszy, Wzniósł się wyżej w powietrze. Słońca promień żywszy Roztapia skrzydeł kruche spojenie, wosk wonny. Opadły pióra, nagich ramion ruch bezbronny Już go dłużej w powietrzu utrzymać nie zdoła. Spadający za późno ojca w pomoc woła; Legł w morzu, które odtąd imię jego wzięło.