Łotr albo głupek, w moim mniemaniu, narodowości nie ma, jest po prostu łotrem albo głupkiem.
Najnowsze artykuły
- ArtykułyHłasko, powrót Malcolma, produkcja dla miłośników „Bridgertonów” i nie tylkoAnna Sierant1
- ArtykułyAkcja recenzencka! Wygraj książkę „Cud w Dolinie Poskoków“ Ante TomiciaLubimyCzytać1
- Artykuły„Paradoks łosia”: Steve Carell i matematyczny chaos Anttiego TuomainenaSonia Miniewicz2
- ArtykułyBrak kolorowych autorów na liście. Prestiżowy festiwal w ogniu krytykiKonrad Wrzesiński13
Popularne wyszukiwania
Polecamy
Piotr Kępiński
Źródło: Wikipedia
13
6,4/10
Urodzony: 23.06.1964
Polski poeta i krytyk literacki. Uczęszczał do poznańskiego IV LO. Następnie studiował filologię polską na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. W latach 1997–1999 był zastępcą redaktora naczelnego „Czasu Kultury” oraz redaktorem naczelnym „Megaronu”. W latach 2006–2008 kierował działem kultura w „Dzienniku”. Od 2008 do 2011 był szefem działu Kultura w polskiej edycji „Newsweeka”. W tym samym czasopiśmie przez pięć lat był zastępcą szefa działu zagranicznego. Publikował m.in. w „Rzeczpospolitej”, „Życiu”, „Tygodniku Powszechnym” oraz w „Twórczości”. Od 2007 roku do 2016 juror Literackiej Nagrody Europy Środkowej – Angelus. Od roku 2017 do 2019 w jury Wrocławskiej Nagrody Poetyckiej - Silesius.
Debiutował w roku 1989 tomem „Most przed źródłem" (Ruch Artystyczny). Do tej pory opublikował dziewięć książek poetyckich a także trzy wybory esejów i szkiców. Mieszkał w Warszawie, w latach 2010 - 2015 w Wilnie, a obecnie w Rzymie. W latach 2012 - 2018 współpracował z „Nową Europą Wschodnią”. Obecnie współpracuje z miesięcznikiem "Twórczość" (w roku 2021 ukazuje się tam jego cykl felietonów pt. „Rzymskie strony") i "Plusem Minusem", sobotnim wydaniem dziennika "Rzeczpospolita".
W roku 2015 ukazała się jego książka, napisana wspólnie ze znanym litewskim pisarzem Herkusem Kunčiusem Rozmowa Litwina z Polakiem (wydawnictwo Kolegium Europy Wschodniej) do której przedmowę napisał Adam Michnik, zaś posłowie Leonidas Donskis. W 2016 roku Rozmowa... została przełożona na język litewski. Książka ukazała się w wydawnictwie Versus Aureus pod tytułem Lietuvio ir Lenko pokalbis, a jej pierwsza prezentacja miała miejsce na targach książki w Wilnie.
W 2017 roku w wydawnictwie Kolegium Europy Wschodniej ukazał się zbiór jego esejów o współczesnej kulturze litewskiej pt. Litewski spleen. Wśród bohaterów książki znaleźli się m.in. historyk Alfredas Bumblauskas, powieściopisarki: Kristina Sabaliauskaitė i Renata Šerelytė, pisarze: Sigitas Parulskis, Marius Ivaškevičius i Herkus Kunčius, filozof Leonidas Donskis, filmowiec Jonas Mekas oraz fotograficy: Vytautas Balčytis i Algirdas Šeškus. W tym samym roku Instytut Mikołowski opublikował jego tom poetycki Ludzkie nieludzkie. Według Krzysztofa Siwczyka: „Waga tych wierszy polega na ciągłym ruchu ku poetyckiej summie wrażeń ze świata pogranicza – tej jedynej krainy, która obywa się bez konstytucji, ideologii i polityki".
W roku 2020 o najnowszej książce Kępińskiego „Nieoczy" pisał Jakub Kornhauser: „Wiersze Kępińskiego, niczym najlepsze dzienniki czasów zarazy, punktują złudne cele, w tym chęć porozumienia z innymi i z sobą samym. Biorą się z obserwacji czynionej na opak: z zamkniętymi oczami, aby zbudzić do życia krajobrazy wewnętrzne, które, jak wiadomo, są bardziej realne od rzeczywistości. „Nieoczy" to świetna, gorzka i mocna książka - w sam raz dla tych, co próbują wyobrazić sobie jakiś lepszy świat, który prędko nie nadejdzie."
Debiutował w roku 1989 tomem „Most przed źródłem" (Ruch Artystyczny). Do tej pory opublikował dziewięć książek poetyckich a także trzy wybory esejów i szkiców. Mieszkał w Warszawie, w latach 2010 - 2015 w Wilnie, a obecnie w Rzymie. W latach 2012 - 2018 współpracował z „Nową Europą Wschodnią”. Obecnie współpracuje z miesięcznikiem "Twórczość" (w roku 2021 ukazuje się tam jego cykl felietonów pt. „Rzymskie strony") i "Plusem Minusem", sobotnim wydaniem dziennika "Rzeczpospolita".
W roku 2015 ukazała się jego książka, napisana wspólnie ze znanym litewskim pisarzem Herkusem Kunčiusem Rozmowa Litwina z Polakiem (wydawnictwo Kolegium Europy Wschodniej) do której przedmowę napisał Adam Michnik, zaś posłowie Leonidas Donskis. W 2016 roku Rozmowa... została przełożona na język litewski. Książka ukazała się w wydawnictwie Versus Aureus pod tytułem Lietuvio ir Lenko pokalbis, a jej pierwsza prezentacja miała miejsce na targach książki w Wilnie.
W 2017 roku w wydawnictwie Kolegium Europy Wschodniej ukazał się zbiór jego esejów o współczesnej kulturze litewskiej pt. Litewski spleen. Wśród bohaterów książki znaleźli się m.in. historyk Alfredas Bumblauskas, powieściopisarki: Kristina Sabaliauskaitė i Renata Šerelytė, pisarze: Sigitas Parulskis, Marius Ivaškevičius i Herkus Kunčius, filozof Leonidas Donskis, filmowiec Jonas Mekas oraz fotograficy: Vytautas Balčytis i Algirdas Šeškus. W tym samym roku Instytut Mikołowski opublikował jego tom poetycki Ludzkie nieludzkie. Według Krzysztofa Siwczyka: „Waga tych wierszy polega na ciągłym ruchu ku poetyckiej summie wrażeń ze świata pogranicza – tej jedynej krainy, która obywa się bez konstytucji, ideologii i polityki".
W roku 2020 o najnowszej książce Kępińskiego „Nieoczy" pisał Jakub Kornhauser: „Wiersze Kępińskiego, niczym najlepsze dzienniki czasów zarazy, punktują złudne cele, w tym chęć porozumienia z innymi i z sobą samym. Biorą się z obserwacji czynionej na opak: z zamkniętymi oczami, aby zbudzić do życia krajobrazy wewnętrzne, które, jak wiadomo, są bardziej realne od rzeczywistości. „Nieoczy" to świetna, gorzka i mocna książka - w sam raz dla tych, co próbują wyobrazić sobie jakiś lepszy świat, który prędko nie nadejdzie."
6,4/10średnia ocena książek autora
571 przeczytało książki autora
688 chce przeczytać książki autora
1fan autora
Zostań fanem autoraSprawdź, czy Twoi znajomi też czytają książki autora - dołącz do nas
Książki i czasopisma
- Wszystkie
- Książki
- Czasopisma
Popularne cytaty autora
Cytat dnia
Historia nas skrzywdziła, ale to powinno nas uczulić na los ludzi, którzy mieszkają obok.
1 osoba to lubiSporo lat później wszyscy wielcy włoscy wydawcy będą sobie pluli w brodę, że interes życia przeszedł im koło nosa, a całość puli zgarnęła ni...
Sporo lat później wszyscy wielcy włoscy wydawcy będą sobie pluli w brodę, że interes życia przeszedł im koło nosa, a całość puli zgarnęła nieduża oficyna z Palermo. Camilleri pozostał jej wierny do końca. Zaczął swoją pisarską karierę bardzo późno, bo w wieku prawie siedemdziesięciu lat (niech cezurę stanowi tutaj pierwsza książka z komisarzem Montalbano),a sprzedał ponad trzydzieści milionów egzemplarzy swoich książek, które przetłumaczono na sto dwadzieścia języków.
1 osoba to lubi
Najnowsze opinie o książkach autora
W cieniu Gran Sasso. Historie z Abruzji Piotr Kępiński
6,8
Abruzja - ocean skał. Życie tu, to codzienna walka ze skałami, gdzie powoli człowiek sam staje się skałą.
Widok regionu na mapie, swoim kształtem przypomina waleczną rybę, wgryzającą się w tereny na swojej drodze, zawzięcie szukającą drogi. Taka jest abruzyjska ludność; silna, walcząca, sprytna i skryta. Wszystko o czym opowiada autor, obrazuje charakter tego miejsca. Silne zakorzenienie mieszkańców z regionem, przedstawia obraz niezwykle wyczulonych na niuanse campanilistów, których łatwo zrazić do siebie. Prześwietlają każdego, kto pojawi się w ich regionie. Nikt nie umknie niezauważony. Strzegą porządku i niepodległości dyskretnie i efektywnie. W codzienności są uważnymi obserwatorami. Nie potrzeba tu monitoringu, nikt nie inwestuje w takie działania. Mieszkańcy sami działają niczym najlepsze służby wywiadowcze. Te zacięcie mają najprawdopodobniej wpisane w DNA ;)
Poza porządkiem, strzegą również tradycji, ich kulturowego dziedzictwa, pamięci przodków, którzy przyczynili się do niepodległości regionu.
Ale Abruzja to nie tylko dzikość gór i peryferyjność. Tu powstaje znakomite wino, które niesie w swym bukiecie nutę gleby, ciepło wiatru od morza, a także chłód Gran Sasso. Jest mocne i konkretne jak abruzyjczycy. Uderza do głowy momentalnie. Są też fantastyczne autostrady.
Abruzja nie jest końcem świata.
Chociaż dla mnie była obca i zapomniana, gdzieś w Apeninach, raczej nie ciągnęło mnie do jej odkrywania, to ów reportaż zmienił wszystko. Wielkie uznanie dla pasji autora. To nie jest tak, że zakręcił globusem i na Abruzję wskazało, więc pojechał i napisał. To mozolne zbieranie faktów, przypowieści, wsłuchiwanie się w legendy, jakie opowiadają o tym regionie mieszkańcy. To wreszcie zbiór wiedzy i anegdot, zapamiętanych spotkań i rozmów.
Książka jest bogatą podróżą kulturową, zahacza o wiele dziedzin sztuki, historii, tradycji i życia. Wielka skarbnica wiedzy o Italii i jej regionach.
Nawet jeśli Cię nie interesują podróżnicze tematy, to gdy zaczniesz tę książkę czytać - już nie odłożysz, nim nie przewrócisz ostatniej strony.
Szczury z via Veneto Piotr Kępiński
6,8
Mmm no nie jest dobrze. Krótkie rozdziałki- artykuły łatwo wchodzą w rozgazetowany mózg.
To też mój sposób patrzenia na Włochy. Taki naturalny dla mnie punkt widzenia tworzy kręgosłup książki i trudno mi to brać inaczej niż jak swoje. Ten chaos i dobry kontrast to bardzo włoskie.
Nie zdarzyło mi się jechać włoskim pociągiem z imienną miejscówką siedząc na swoim miejscu. ZAWSZE ktoś na nim już siedzi. I MUSISZ podejść i porozmawiać. I możesz źle parkować, zajmować komuś miejsce, wpychać się w kolejkę, palić dmuchając komuś w talerz że śniadaniem, no ale żeby capuccino po 10 to nigdy w życiu.