Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Miałam okazję znać pewnego starszego pana, który był tak bardzo pogodzony z życiem, że i śmierci się nie bał. Zawsze powtarzał: kto się urodził to i umrzeć musi. Niby to oczywiste, ale kiedy odchodzi ktoś bliski zawsze zabiera ze sobą kawałek naszego serca, pozostawiając w nim dziurę, która długo zarasta. Kiedy Weronika poznała Witka, wydawało się, że mają przed sobą całe piękne życie. Jednak choroba i śmierć mężczyzny brutalnie przerwała tę sielankę. Za namową przyjaciółki i szefa Weronika wyjeżdża do ukochanego Kołobrzegu, gdzie ma plan na spokojne przeżywanie żałoby. Jednak pomyłka, przypadek lub po prostu chichot losu powoduje, że plan pobytu zmienia się w momencie, gdy do jej pokoju zostaje dokwaterowany Sebastian... Jeżeli czytając opis pomyśleliście, że "Szum wspomnień" to smutna i trudna powieść o przeżywaniu żałoby, to mieliście odrobinę racji. Ale tylko odrobinę... Ja tę książkę odebrałam jako historię, która daje nadzieję i może być swego rodzaju wsparciem dla ludzi będących na podobnym etapie życia co główna bohaterka. Bo śmierć jest wpisana w nasze życie, choć zazwyczaj łączy się ze smutkiem, bólem, złością, poczuciem rozżalenia, osamotnienia i niesprawiedliwości. I nie ma jednej uniwersalnej recepty na przeżycie żałoby, bo każdy musi dać sobie tyle czasu ile potrzebuje. Ale trzeba też czasem pomyśleć, że osoba odchodząca nie byłaby zadowolona widząc nasze nieszczęście. Pewne etapy trzeba umieć zamknąć, a jeśli nie potrafimy zrobić tego sami, trzeba chwycić się pomocnej dłoni wyciągniętej w naszym kierunku. Natalia Nowak-Lewandowska naprawdę potrafi pisać na trudne tematy, umie tak mocno trafić do głowy i serca, że jej książki zostają na długo w pamięci. Dlatego bardzo polecam "Szum wspomnień". Nie bójcie się tego tematu. Sami przekonajcie się, że książka o przeżywaniu żałoby potrafi być ciepła i pozytywna. Bardzo polecam.