Pionki

Zdecydowanie druga część bije na głowę pierwszą. Tym razem przeczytałam rasowy kryminał z domieszką romansu a nie na odwrót i z zapowiedzi wynikało, że tak miało być.
Córka policjanta Jakuba - Majka, która przeżywa pierwszą miłość, trafia bardzo niefortunnie z wyborem kandydata na pierwszego chłopaka. Tomek jest bowiem synem pary, która zajmuje się handlem ludźmi. Przerzucają kobiety z Europy Wschodniej do Niemiec. Kiedy matka dowiaduje się, że Tomek się zakochał, postanawia usunąć z jego życia Majkę. Dziewczyna wracając z imprezy zostaje porwana. Ma zasilić szeregi niemieckiego burdelu.
Treść wciągnęła mnie niesamowicie. Nie mogłam się oderwać. Warto przebrnąć przez pierwszą część, żeby dorwać się do drugiej. Polecam serdecznie

Zdecydowanie druga część bije na głowę pierwszą. Tym razem przeczytałam rasowy kryminał z domieszką romansu a nie na odwrót i z zapowiedzi wynikało, że tak miało być.
Córka policjanta Jakuba - Majka, która przeżywa pierwszą miłość, trafia bardzo niefortunnie z wyborem kandydata na pierwszego chłopaka. Tomek jest bowiem synem pary, która zajmuje się handlem ludźmi....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Dwie części „ Teorii gier „ Natalii Nowak – Lewandowskiej, której powieści przypadły mi do gustu, tym razem pokazała się nieco z innej strony, bo w odsłonie kryminalnej, chociaż jej książki przypominały mi bardziej powieści obyczajowe z nutką kryminału. Czytało mi się je bardzo dobrze i z dużą przyjemnością, a zwłaszcza drugą część, gdzie wydaje mi się, że autorka bardziej poczuła temat, ale niestety jak na razie nie ma zakończenia trylogii i nie wiadomo, kiedy będzie.

Dwie części „ Teorii gier „ Natalii Nowak – Lewandowskiej, której powieści przypadły mi do gustu, tym razem pokazała się nieco z innej strony, bo w odsłonie kryminalnej, chociaż jej książki przypominały mi bardziej powieści obyczajowe z nutką kryminału. Czytało mi się je bardzo dobrze i z dużą przyjemnością, a zwłaszcza drugą część, gdzie wydaje mi się, że autorka bardziej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Przyznam, że zawsze mam obawy przed książkami z serii. Tak było i tym razem. Nie znając początku historii, ciężko mi przekonać samą siebie, że wszystko od razu zaskoczy mi w głowie. Dziś rano szukałam książki, która umili mi niedzielę i los chciał, że "Pionki" od kilku tygodni łapały kurz na mojej półce "to read".
Nie zawiodłam się. Te lekko ponad 300 stron minęło mi w mgnieniu oka od porannej kawy do popołudniowej. Nie było strony, która by się dluzyla, nie znalazłam też bohatera, który by mnie irytował. A bywa i tak. Pierwszoplanowa rodzina Różańskich przenosi sie z Katowic do Łodzi. Mamy nastolatkę, która nie bardzo może się odnaleźć, mamy samotnego ojca, policjanta i jego siostrę bliźniaczkę, dziennikarkę, oboje z przeszłością o statusie "to skomplikowane".
Wszystko jest w miarę normalne dopóki... No właśnie. Dopóki siedemnastoletnia Majka nie wybierze się na imprezę klasową i nie zniknie bez śladu... To jeden z tych kryminałów w których autorka nie czeka do ostatniej strony żeby ujawnić czytelnikowi "kto zabił", a akcja i tak trzyma w napięciu. No ale dobrze, koniec spoilerów, daje mocne 7/10 i liczę że ocenę podbiją pozostałe części, które na pewno przeczytam 😊

Przyznam, że zawsze mam obawy przed książkami z serii. Tak było i tym razem. Nie znając początku historii, ciężko mi przekonać samą siebie, że wszystko od razu zaskoczy mi w głowie. Dziś rano szukałam książki, która umili mi niedzielę i los chciał, że "Pionki" od kilku tygodni łapały kurz na mojej półce "to read".
Nie zawiodłam się. Te lekko ponad 300 stron minęło mi w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"Księżyc pojawiał się i znikał, przykrywany co chwilę chmurami. Chciało jej się płakać. Zdusiła łzy, które nagromadziły się pod powiekami, nie mogła sobie w tej chwili pozwolić na załamanie, to by było równoznaczne z jej końcem. Musiała dotrzeć do jakiejś drogi, do zabudowań, koniecznie znaleźć pomoc. Jeszcze kilka godzin w lesie i już żadna pomoc nie będzie jej potrzebna..."

Półtorej roku od wydarzeń z „Układanki” ponownie mamy okazję śledzić losy rodziny Różańskich – Julii, Jakuba i jego córki, Majki. Bohaterowie przeprowadzili się z Katowic do swojego rodzinnego miasta, Łodzi, gdzie próbują na nowo ułożyć sobie życie. Jakub wraca do pracy w policji, Julka znajduje posadę w renomowanej gazecie, Majka bez przekonania i zaangażowania uczęszcza do jednego z liceów. Cała trójka mieszka razem, jednak żyje obok siebie. Jakub wciąż ucieka w pracę, zaś Julka próbuje wytrwać w nowym wydawnictwie, gdzie zacietrzewiona szefowa stale uprzykrza jej życie. Pozostawiona sama sobie Majka stale rozmyśla o Tomku – chłopaku którego poznała w Katowicach i za którym, mimo braku kontaktu i upływu czasu, stale tęskni. Pewnego dnia chłopak niespodziewanie odnawia kontakt, a niedługo potem Majka przepada bez śladu.

Czytając opis który widnieje na odwrocie książki miałam ciarki, więc łapczywie zabrałam się do lektury. Niestety już podczas śledzenia wydarzeń opisanych w „Pionkach” tych ciarek zabrakło. Kilka razy wstrzymałam oddech, jednak były to bardzo rzadkie i krótkie momenty. Chciałabym móc napisać, że książka była wciągająca i zachłannie przewracałam kartkę za kartką… ale niestety nie mogę. Pierwsza połowa książki była przewidywalna i rozwijała jedynie opis widoczny z tyłu książki. Mało wciągające perypetie rodzinne i miłosne bohaterów wzięły górę. W pierwszej części serii, w „Układance”, skupienie się na życiu bohaterów zupełnie mi nie przeszkadzało - tam mroczna przeszłość Julki, bolesne doświadczenia Jakuba i niespokojne wydarzenia targające zarówno rodziną Różańskich jak i pozostałymi bohaterami stanowiły ciekawe tło dla dochodzenia i sprawy kości znalezionych w lasku. Tym razem było inaczej – w „Pionkach” to co spotykało Julkę i Jakuba nie było niestety nawet ciekawe. Resztki nadziei pokładałam zatem w wątku porwania Majki, którego okoliczności okazały się interesujące i który ogólnie można uznać za przewidywalny, ale interesujący.

Podsumowując - niestety nie takich „emocji” oczekiwałam od lektury. Książka jest drugą częścią trylogii, dlatego też pod jej koniec nie poznajemy ostatecznych losów bohaterów. Mam nadzieję że trójka będzie tak dobra jak „Układanka”, bo „Pionki” wolę jednak puścić w niepamięć. Zatem jeśli szukasz mocnych wrażeń i wartkiej akcji to… szukaj dalej.

"Księżyc pojawiał się i znikał, przykrywany co chwilę chmurami. Chciało jej się płakać. Zdusiła łzy, które nagromadziły się pod powiekami, nie mogła sobie w tej chwili pozwolić na załamanie, to by było równoznaczne z jej końcem. Musiała dotrzeć do jakiejś drogi, do zabudowań, koniecznie znaleźć pomoc. Jeszcze kilka godzin w lesie i już żadna pomoc nie będzie jej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Pierwsza część pt. „Układanka” nie podobała mi się wcale, niestety kupiłam od razu dwa tomy. Gdyby nie to, że w ostatni weekend skończyłam czytać inną pozycję a kurier z zamówionymi nowymi książkami nie dotarł na czas, to „Pionki” pewnie jeszcze długo leżałyby nietknięte… Ale pomyślałam, że lepszy rydz niż nic i wzięłam się za czytanie. Niestety, obawy moje się potwierdziły a ja tylko przekonałam się ostatecznie, że więcej książek pani Nowak-Lewandowskiej do ręki nie wezmę. To nie są żadne kryminały, to raczej tanie romanse z wątkiem niby-kryminalnym! Język dość infantylny (choć lepszy nieco od drugiej „mistrzyni” polskiego kryminału Lingas -Łoniewskiej). Fabuła żenująca. Postacie nierealne i wszyscy z jakimiś zaburzeniami emocjonalnymi (bardziej pasują do taniego romansidła niż do kryminału). Julianna wypada z domu trzaskając drzwiami właściwie bez powodu, 16-letnia Majka przez półtora roku wysyła codziennie smsy chłopakowi, który ją raz „przeleciał” i od tamtego czasu milczy, ten z kolei przez półtora roku nie odzywa się do niej „dla jej dobra”, po czym w jednej chwili zmienia zdanie i pędzi do niej z Katowic do Łodzi, Malwina-kuternoga dręczy „biedną” Juliannę, Justyna każe śledzić dorosłego syna, bo jej „się wymyka, a tego nie była w stanie zaakceptować”. Same zaburzone jednostki… No i autorka jak już umieszcza akcję w Łodzi, to mogłaby przynajmniej obejrzeć tutejsze dworce… No bo nijak nie mogę pojąc, jak śledzący Tomka goryl jego matki mógł zobaczyć go z Majką na peronie, siedząc jednocześnie w samochodzie 😊 W tym miejscu kończę czytanie, bo chcę zachować zdrowie psychiczne i szacunek do siebie samej.

Pierwsza część pt. „Układanka” nie podobała mi się wcale, niestety kupiłam od razu dwa tomy. Gdyby nie to, że w ostatni weekend skończyłam czytać inną pozycję a kurier z zamówionymi nowymi książkami nie dotarł na czas, to „Pionki” pewnie jeszcze długo leżałyby nietknięte… Ale pomyślałam, że lepszy rydz niż nic i wzięłam się za czytanie. Niestety, obawy moje się...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

https://ksiazki-takie-jak-my.blogspot.com/2019/03/recenzja-cykluteoria-gier-natalia-nowak.html

https://ksiazki-takie-jak-my.blogspot.com/2019/03/recenzja-cykluteoria-gier-natalia-nowak.html

Pokaż mimo to

"Pionki" to drugi tom cyklu Teorii Gier. To dalsze losy bohaterów "Układanki", którzy chcąc zerwać z dotychczasowymi wydarzeniami i złymi wspomnieniami przeprowadzają się do Łodzi.

Mobbing, handel ludźmi, tęsknota za prawdziwym emocjonalnym związkiem - to tylko niektóre tematy podjęte w książce.

Akcja jest bardzo dynamiczna, wątek kryminalny bardzo interesujący i dramatyczny. Mnóstwo emocji, bardzo ciekawe zwroty w życiu bohaterów...

Z niecierpliwością czekam na ostatni tom, zamykający trylogie...

"Pionki" to drugi tom cyklu Teorii Gier. To dalsze losy bohaterów "Układanki", którzy chcąc zerwać z dotychczasowymi wydarzeniami i złymi wspomnieniami przeprowadzają się do Łodzi.

Mobbing, handel ludźmi, tęsknota za prawdziwym emocjonalnym związkiem - to tylko niektóre tematy podjęte w książce.

Akcja jest bardzo dynamiczna, wątek kryminalny bardzo interesujący i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Połączenie kryminału z powieścią obyczajową nie zawsze się sprawdza. Często jest to mariaż stworzony na siłę i wyraźnie się wtedy wyczuwa, iż sceny obyczajowe zostały doklejone dla zwiększenia objętości książki. W przypadku „Pionków” nie odnosi się takiego wrażenia. Tutaj wszystko pięknie się zazębia, a wątki obyczajowe nie są włączone tak sobie, tylko po to, żeby były. Każda scena obyczajowa jest umieszczona celowo, gdyż prędzej czy później wpływa na wątek kryminalny, wiążąc się z nim w spójną całość.
Co istotne, Natalia Nowak-Lewandowska nie zwykła używać pięknych słów przy opisywaniu brzydkich spraw. Nazywa rzeczy po imieniu, nie bawiąc się pudrowanie rzeczywistości, i nie stroni od drastycznych opisów. Dzięki temu opisywany przez nią świat nie jawi się może jako kraina szczęśliwości, za to jest realny aż do bólu. Właśnie dlatego tak wysoko oceniam jej książki. Bajki czytałam w dzieciństwie, teraz wolę inna literaturę. Taką jak właśnie „Pionki”.

Cała opinia tutaj: https://ksiazkolubna.blogspot.com/2019/02/pionki-natalia-nowak-lewandowska.html

Połączenie kryminału z powieścią obyczajową nie zawsze się sprawdza. Często jest to mariaż stworzony na siłę i wyraźnie się wtedy wyczuwa, iż sceny obyczajowe zostały doklejone dla zwiększenia objętości książki. W przypadku „Pionków” nie odnosi się takiego wrażenia. Tutaj wszystko pięknie się zazębia, a wątki obyczajowe nie są włączone tak sobie, tylko po to, żeby były....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Wartka, wciągająca od pierwszych stron i trzymająca w napięciu do samego końca akcja. Postaci o mocnych charaktersch, nie uznający półśrodków.
Rewelacyjna kontynuacja Układanki i jednocześnie dobra zapowiedź trzeciego tomu Teorii gier, na który już teraz bardzo czekam.

Wartka, wciągająca od pierwszych stron i trzymająca w napięciu do samego końca akcja. Postaci o mocnych charaktersch, nie uznający półśrodków.
Rewelacyjna kontynuacja Układanki i jednocześnie dobra zapowiedź trzeciego tomu Teorii gier, na który już teraz bardzo czekam.

Pokaż mimo to

Zastanawialiście się kiedyś jak to jest znaleźć się na takim etapie życia, kiedy jedyne co nam pozostaje to oddać swój los w cudze ręce? Choroba członka rodziny, bieda, głód...wszystko to sprawia, że człowiek staje się zdesperowany. Jak mówi przysłowie : tonący brzytwy się chwyta. W gazetach pełno jest ogłoszeń o pracę, niektóre są bardzo kuszące. Lokale na Zachodzie potrzebują hostess i kelnerek. Wiadomo w Niemczech czy Francji lepiej bo zarobki w Euro. Rozmowa kwalifikacyjna nie wzbudza podejrzeń. Chętne dostają herbatę, są szczegółowo wypytywane. Pracy nie dostaje się od ręki, trzeba poczekać aż ktoś zadzwoni. Pełen profesjonalizm. Siedząc w domu i czekając na telefon kobiety myślą o wielkich pieniądzach, legalnej pracy, wyjeździe za granicę, trzymają kciuki żeby wszystko się udało. Obiecują sobie, że już niedługo wyślą pieniądze rodzinie, dofinansują operację dziecka, kupią wózek inwalidzki dla matki. Jeszcze nie wiedzą, że już niedługo staną się niczym więcej niż...pionkami.

Pełna recenzja na blogu : http://czytankanadobranoc.blogspot.com/2019/02/pionki-natalia-nowak-lewandowska.html

Zastanawialiście się kiedyś jak to jest znaleźć się na takim etapie życia, kiedy jedyne co nam pozostaje to oddać swój los w cudze ręce? Choroba członka rodziny, bieda, głód...wszystko to sprawia, że człowiek staje się zdesperowany. Jak mówi przysłowie : tonący brzytwy się chwyta. W gazetach pełno jest ogłoszeń o pracę, niektóre są bardzo kuszące. Lokale na Zachodzie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to