Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kraina Verros. Smoki. Turniej. Arysa szkoli się bo pragnie nawiązać więź że smokiem i wziąć udział w turnieju... ale nieoczekiwanie wpada w sieci politycznych rozgrywek. Smierc rodziców, aranżowane narzeczeństwo, szpiedzy i morderstwa. Akcja dzieje się cały czas! Lorcan - syn Elaty Królowej siejącej postrach na Verrosie nie jest idealnym kandydaten na narzeczonego. Książę jest barwną i zabawną postacią ale jakoś nie przypadł mi do gustu... Postać Arysy jest bardzo ciekawa. Uparta i waleczna ale czasami wydawała mi się trochę impulsywna... Od samego początku Arysa jest niechętna księciu i nie czuć między nimi chemii nie tak jak ciągnie ją do najemnika! Postać Baldricka to miłość od pierwszego wejrzenia! Coś czuje że Arysy też 😉 Aż jestem ciekawa dalszej części tego wątku! Humor ⭐️⭐️ Romans 🌶 Akcja ⚔️⚔️ Moja drugą ulubienicą jest Casio! Kotka jest przecudowna i mądra! Dokładne i ciekawe opisy smoków!  Idealna lektora dla fanów smoków! Już biorę się za czytanie drugiej części i czekam na kontynuację.

Kibicem Arsenalu zostałem w okolicach 2000 roku, mniej więcej, gdy miałem dziesięć lat. Zawsze, gdy rodzice zastanawiali się czy obejrzeć film, czy mecz ligi mistrzów oczywiście przegłosowywałem mamę i oglądaliśmy piłkę nożną. Miałem ten niechlubny zwyczaj zasypiania w trakcie reklam między połowami spotkania. Mecze Arsenalu w tych prestiżowych rozgrywkach były jedynymi, które trzymały mnie "pod prądem" do ostatniego gwizdka sędziego. Myślę że to przesądziło. To, styl gry, umiejętności ulubionych zawodników, estetyczne trykoty Kanonierów, Highbury i postać Arsene Wengera. Przy całej sympatii dla mojego ulubionego managera stwierdzam, że lepiej prowadzi drużyny niż pisze. Nie jest to w moim odczuciu autobiografia sensu stricto. Zabrakło "mięsa", tego, co w autobiografiach najważniejsze - pamiętnych anegdot. Na palcach jednej ręki można zliczyć dokładnie przytoczone sytuacje, historie - które mają swoją dramaturgię, czy zaskakującą pointę. Owszem, pozycja zawiera wątki autobiograficzne, ale mają one charakter zdawkowy, informacyjny. Po prostu, jest napisane że coś się wydarzyło, bądź się działo przez jakiś czas, i tyle. Czytelnik znajdzie dużo więcej filozofii, poglądów, ocen, pomysłów nt. zawodników, rozgrywek piłkarskich, treningu itd. - ogólnie piłki nożnej. Ostatnie rozdziały już w ogóle odchodzą od konwencji autobiografii i są spisane w stylu jakiegoś raportu, zaleceń, jak futbol w oczach autora powinien wyglądać, się rozwijać.

Gdy przyszła do mnie książka Aleksandry Sznajder zaskoczył mnie jej ogromny rozmiar. Obawiałam się, że nie podołam. Jakże się myliłam. Okazało się, że ponad 800 stron czyta się niezwykle szybko. Akcja jest tak wciągająca, że ciężko się oderwać. Fabuła momentami wywoływała we mnie fale wzburzenia mimo to, byłam bardzo ciekawa rozwoju sytuacji i tego, jak autorka pokierowała losami głównych bohaterów - Oli i Heatha. Historia rozpoczyna się, gdy dziewczyna ma wypadek samochodowy. Pomaga jej pewien nieznajomy, który ma wobec jej dziwne zamiary. Ola zostaje uwięziona przez przystojnego i tajemniczego Heatha. Staje się jego obiektem pożądania. Zaginiona dziewczyna jest poszukiwana przez rodzinę przez ponad 1,5 roku. Mężczyzna jest oprawcą, opiekunem, gangsterem, namiętnym kochankiem. Jest też brutalny, gwałtowny i nieprzewidywalny. Między porywaczem a porwaną dziewczyną wytwarza się więź podobna do syndromu sztokholmskiego, błędnie nazywanego miłością. Dziewczyna jest bezwolna, poddatna na manipulacje. Chociaż czasem się buntuje, jednak wtedy ponosi konsekwencje, zazwyczaj bolesne. Mniej więcej w połowie książki następuje zmiana w relacji tych dwojga, która nie mieści mi się w głowie. Pojawia się także brat Mati, a sytuacja komplikuje się jeszcze bardziej. Czytając tą pozycję byłam wściekła na główną bohaterkę, za jej bezmyślność, przywiązanie i zależność od męskiej adoracji. W książce jest mnóstwo scen erotycznych i mam wrażenie, że to najważniejsza sfera życia bohaterów. Jednak na koniec fabuła się trochę normalizuje i kończy się całkiem przyzwoicie. Jest to mieszanka thrillera z powieścią erotyczną, który wywołuje prawdziwy spektakl emocji u Czytelnika. Pokazuje psychologiczną przemianę bohaterów, ich rozterki wewnętrzne. Tym, którzy podejmą się wyzwania i przeczytają tą książkę życzę niesamowitych przeżyć!

W dążeniu do oddzielenia… „(…) wolno nam oddzielić się od naszych rodziców, ich przekazu i atrybucji, ich zasad i praw. Musimy wręcz to zrobić, by jako wolni, samookreślający się ludzie kształtować nasze życie.” Czy często zmieniasz swoje plany ze względu na rodziców? Czy kontakt z rodzicami Cię męczy? Czy boisz się zranić swoich rodziców stawiając granice? Czy podejmując decyzje instynktownie zastanawiasz się czego oczekiwaliby od Ciebie rodzice? We wprowadzeniu do książki „Co powie mama” Sandry Konrad – doświadczonej psychoterapeutki - takich pytań można znaleźć jeszcze więcej. Oddzielenie się dzieci od rodziców jest procesem ciągłym, który trwa przez dłuższy czas, jednak z różnych przyczyn czasami nie przebiega optymalnie. Dorosłe dzieci w dalszym ciągu (z różnych przyczyn) nieoddzielone od rodziców mają poważny problem. Problem ten również dotyka ich rodziców. Uwikłani niejako w trójkącie matka-ojciec-dorosłe dziecko (lub na płaszczyźnie jeden z rodziców-dorosłe dziecko) tkwią w relacji, która koniec końców staje się ich psychicznym obciążeniem, nawet jeśli żadna ze stron nie zdaje sobie sprawy z tego uwikłania. Pytania, które na wstępie zadaje autorka mają zatem na celu określenie czy w naszym życiu istnieje problem nieoddzielenia się od rodziców. Autorka ukazuje czym jest zdrowe oddzielenie się dzieci od rodziców i jak ono przebiega. Uzmysławia co jako dzieci jesteśmy winni rodzicom i na odwrót – co winni są nam nasi rodzice. Pokazuje pierwsze kroki w drodze do oddzielenia dorosłego dziecka od jego rodziców. A przede wszystkim wpływa na zmianę myślenia. Bowiem podstawą wszelkiej zmiany na podłożu psychologicznym jest zmiana postrzegania istoty rzeczy. Bez zmiany myślenia i wewnętrznej chęci zmiany sytuacji nie da się nic zdziałać… „Co powie mama” jest taką właśnie książką. Zmieniającą myślenie. Otwierającą oczy na szereg, niedostrzegalnych do tej pory, kwestii. Zmuszającą do refleksji nad tym w jakim punkcie znajduje się nasze życie i do czego chcemy w nim dążyć. Pozwala spojrzeć na siebie z perspektywy, skonfrontować się ze swoim dzieciństwem. Ale również, jeżeli jesteśmy rodzicami, pozwoli innym wzrokiem spojrzeć na naszą relację z własnymi dziećmi i zaakceptować to, że kiedyś to one będą musiały przejść tą samą drogę i oddzielić się od nas. Autorka przekazuje treści w prosty i łagodny sposób ilustrując wszystko licznymi przykładami ze swojej praktyki terapeutycznej. Przykłady te zwiększają wielowymiarowość przekazywanych treści, jednocześnie sprawiając, że ich przyjęcie i zrozumienie staje się łatwiejsze, pomimo że książka sama w sobie treściowo do łatwych nie należy. W zależności od jednostki i stopnia w jaki dotyka nas opisany przez Sandrę Konrad problem lektura „Co powie mama” może stanowić ciężką psychiczną przeprawę. Przeprawę mocno emocjonalną. Bowiem w przytaczanych przykładach możemy odnaleźć… własną sytuację. Sytuację, w której utknęliśmy, a z której nie wiemy w jaki sposób się wydostać... Tematyka psychologiczna od dawna mnie interesuje, a książka „Co powie mama” bardzo ze mną rezonuje. I być może z tego względu, jak dla mnie, jest to najlepszy poradnik psychologiczny jaki do tej pory czytałam. „Co powie mama” to nie tylko książka dla nieoddzielonych dorosłych dzieci; osób, które w dalszym ciągu, pomimo kilkudziesięciu lat na karku, są uzależnieni od rodziców. To też książka dla rodziców. Rodziców małych, jak i dorosłych dzieci, dzięki której mogą oni uświadomić sobie jak ważne jest zdrowe oddzielenie. To, fragmentarycznie, też książka dla dziadków, bowiem i relacja na linii dziadkowie-dzieci-wnuki została tu poruszona. Jeśli uważasz, że Twoja relacja z rodzicami nie jest w 100% zdrowa i normalna przeczytaj „Co powie mama”. Być może właśnie borykasz się z problemem nieoddzielenia. Bardzo polecam! https://www.instagram.com/w_otchlani_wyobrazni

Czytałam wiele recenzji i nie każdemu się podobała ale ja lubię takie klimaty więc była jak najbardziej dla mnie! Piękna okładka! To było 50% - decyzji że biorę tą książkę i drugie 50% - że to romantasy. Fabuła ciekawa, trochę mi przypominała "Pierwszą fazę zaćmienia" i "Krew i księżyc". Synthia po śmierci rodziców została przygarnięta przez Gildie - organizacja która ma za zadanie pilnowanie, aby światy ludzi i fae były w równowadze. Mimo że oba światy funkcjonują wspólnie, Synthia wie, jak złymi istotami są fae i nigdy nie obdarzy ich zaufaniem bo to przez nich zginęli jej rodzice. Synthia szkoli się na twardego egzekutora gildii ale ma serce i zależy jej na ludziach i pokoju. Podczas misji spotyka Rydera - mrocznego Księcia fae. Wspólne zadanie rozwiązania  tajemniczych morderstw zmusza ich do nawiązania kontraktu. Spotkanie z zabójczo przystojnym i niebezpiecznie pociągającym mężczyzną zwala Synthię z nóg. Książę próbuje wymusić od niej informacje, manipulując dziewczyną i rozbudzając w niej pożądanie. Jednak mężczyzna ku swojemu zdziwieniu odkrywa, że te „tortury” nie są dla niego obojętne. Czuć chemię między bohaterami! Tu SPIOLER! Nie podobał mi się wątek Claire! Moje romantyczne serce nie lubi takich scen! Jak dla mnie miał się wić u stóp Synthi! Kto przeczyta to zrozumie! 😉 Romans 🌶🌶🌶 Są mocne sceny ale ja lubię papierowe porno więc nic mnie już nie zaskoczy. 😉 Czekam niecierpliwie na drugą część!