Jesteśmy społecznością, która kocha książki

To była trudna książka, chyba najtrudniejsza ze wszystkich, które kiedykolwiek czytałam. Nie ze względu na obszerność, toporność słów, miałkość treści czy papierowość fabuły, ale dlatego, że te historie mnie emocjonalnie sponiewierały.
Czytałam ją etapami, z przerwami na dojście do siebie, na wyrzucenia sprzed oczu wyobraźni tego o czym czytałam. Bo wiedzieć, zdawać sobie sprawę, że coś okrutnego działo się w trakcie wojny to jedno, ale uświadomić sobie to na podstawie opowieści o prawdziwych ludziach, prawdziwych historie to coś zupełnie innego.
Były momenty lżejsze i wręcz zabawne, szczególnie w "Drogą do Urzędowa" i "Od Stołpców po Kair", ale i tak nie brakowało miejsca na chwile zadumy, na gorzkie przełknięcie śliny. Były też fragmenty "Dziejów rodziny Korzenieckich" i całość "Reportaży z Wołynia", gdy łzy lały mi się z oczu a w gardle rosła gula, gdy zdawałam sobie sprawę, że to o czym czytam przydarzyło się komuś naprawdę. Że w jednych ludziach drzemie dobro, w innych bezwolność a w innych zło. Że dzikie czasu rodzą dziką moralność.
To nie jest książka, którą czyta się z przyjemnością. To nie jest książka, do której chętnie się wraca. To nie jest z pewnością książka, którą chciałoby się znać. Ale to książka, która jest pozycją obowiązkową. Żeby nie zapomnieć. Żeby pamiętać. Żeby choć w ten sposób uczcić pamięć ludzi, którzy w tamtych czasach nie mieli tyle szczęścia.

To była trudna książka, chyba najtrudniejsza ze wszystkich, które kiedykolwiek czytałam. Nie ze względu na obszerność, toporność słów, miałkość treści czy papierowość fabuły, ale dlatego, że te historie mnie emocjonalnie sponiewierały.
Czytałam ją etapami, z przerwami na dojście do siebie, na wyrzucenia sprzed oczu wyobraźni tego o czym czytałam. Bo wiedzieć, zdawać sobie...