Jaga

uwielbiam :) słuchałam audiooboka i nawet moja 8 letnia córeczka była mega zaciekawiona
z dużą dozą humoru

uwielbiam :) słuchałam audiooboka i nawet moja 8 letnia córeczka była mega zaciekawiona
z dużą dozą humoru

Pokaż mimo to

Lubię serię Kwiat Paproci, więc z przyjemnością wróciłam do Bielan. O dziwo, Jaga podobała mi się chyba bardziej niż książki o Gosławie. Wątek miłosny był mniej przewidywalny, a główna bohaterka bardziej "charakterna".

Lubię serię Kwiat Paproci, więc z przyjemnością wróciłam do Bielan. O dziwo, Jaga podobała mi się chyba bardziej niż książki o Gosławie. Wątek miłosny był mniej przewidywalny, a główna bohaterka bardziej "charakterna".

Pokaż mimo to

Książka przyjemna, można ją wciągnąć w jednej wieczór.
Jednak nie oszukujmy się, dla wszystkich, którzy serię Kwiat Paproci mają już za sobą to Jaga wydaje się powieleniem historii Gosi. W zasadzie można się było tego spodziewać po postaci Baby Jagi i jej radach, jednak jakiś niedosyt pozostaje.

Książka przyjemna, można ją wciągnąć w jednej wieczór.
Jednak nie oszukujmy się, dla wszystkich, którzy serię Kwiat Paproci mają już za sobą to Jaga wydaje się powieleniem historii Gosi. W zasadzie można się było tego spodziewać po postaci Baby Jagi i jej radach, jednak jakiś niedosyt pozostaje.

Pokaż mimo to

Książka przepełniona jest humorem, nawet naprawdę w mrocznych momentach autorka wprowadzała zabawne elementy przez co parskałam śmiechem. Muszę przyznać, że historia Jagi bardzo mnie wciągnęła, może nawet bardziej niż Gosi😉. Nie byłam w stanie przewidzieć zakończenia co jest ogromnym plusem😀. Kocham książki Pani Katarzyny i na tej również się nie zawiodłam😍

Książka przepełniona jest humorem, nawet naprawdę w mrocznych momentach autorka wprowadzała zabawne elementy przez co parskałam śmiechem. Muszę przyznać, że historia Jagi bardzo mnie wciągnęła, może nawet bardziej niż Gosi😉. Nie byłam w stanie przewidzieć zakończenia co jest ogromnym plusem😀. Kocham książki Pani Katarzyny i na tej również się nie zawiodłam😍

Pokaż mimo to

„Jaga” to powieść dla wszystkich tych, którzy swoje serce zostawili w Bielinach – podobnie jak pewne dwie młode adeptki sztuki uzdrawiania. Szeptuchy powracają!

Katarzyna Berenika Miszczuk z wykształcenia jest lekarką. To wszechstronna pisarka, której znakiem rozpoznawczym jest nieoczywista mieszanka literackich Światów niezmiennie doprawiona dużą dawką humoru. W swoim dorobku ma kilkanaście książek. Jest autorką uwielbianych przez czytelników serii diabelsko-anielskiej oraz cyklu Kwiat paproci. Ja zaczęłam poznawanie jej twórczości od najnowszego cyklu W lekarskim fartuchu. Jaga natomiast stanowi prequel cyklu Kwiat paproci.
Gdy pewna świeżo upieczona szeptucha pojawia się w Bielinach, nie podejrzewa nawet, z czym przyjdzie się jej zmierzyć. Bogowie, żebyż byli to tylko niezbyt przyjemni miejscowi! Na nich wystarczyłby mały uroczek. Ale nie! Świętokrzyskie miasteczko upodobały sobie śmiertelnie niebezpieczne demony. W dodatku dziewczyna może liczyć jedynie na siebie, bo przecież nie na niezbyt rozgarniętego młodego żercę czy pewnego ognistego boga... Bynajmniej nie chodzi tu o Gosię. Czas, byście poznali bliżej młodą Jarogniewę.

Zapomnijcie o tetralogii Kwiat paproci. Zapomnijcie o jej bohaterach – no, może nie o wszystkich. Przygotujcie się na zderzenie z wulkanem, którym niewątpliwie jest bohaterka tej książki, kobieta w charakterem, Jarogniewa. A tak nawiasem mówiąc, to gdyby mi tak dali na imię, to też wolałabym zostać po wsze czasy Jagą, nawet jeśli finalnie brzmiałoby to baba Jaga.

Katarzynę Berenikę Miszczuk zaczęłam poznawać (jak już wcześniej wspomniałam) od jej najnowszej serii W lekarskim fartuchu. Dwie książki, które są przypisane do tego cyklu to po trosze kryminały, po trosze thrillery. Nie byłam więc zupełnie przygotowana na to, z czym spotkałam się w przypadku Jagi. Co tu dużo gadać, zakochałam się (bez względu na to, jak to brzmi) i w Jadze i w tym cudownym świecie, do którego porwała mnie Miszczuk, za pomocą swojej powieści. Jestem pod wrażeniem i cóż, pozostanę dozgonną fanką jej twórczości.

Jeżeli jest wśród was ktoś, kto nie zna tej serii, to niech się nie zastanawia. Kwiat paproci to fenomenalny cykl, który zabiera nas na spotkanie z wierzeniami i legendami słowiańskimi, słowiańskimi bóstwami i demonami oraz innymi fantastycznymi postaciami. Uwielbiam takie klimaty.

Gdy Jarogniewa przeprowadza się do Bielin, by zastąpić swoją babcię na stanowisku okolicznej szeptuchy, wokół niej zaczynają się dziać różne dziwne rzeczy. Pojawiają się stwory, z którymi lepiej nie zadzierać, a najdziwniejsze jest to, że jak uda jej się pozbyć jednego, jego miejsce zajmuje kolejny. Jakaś plaga? Na domiar złego, ktoś splądrował domek jej babki i nowa szeptucha została prawie bez niczego. Wszystko co nadawało się do wyniesienia, zmieniło właściciela. Ale Jaga musiałaby nie być sobą, żeby z tej sytuacji nie znaleźć rozwiązania. Choć może to nie być zbyt przyjemne i nie do końca bezpieczne.



Jaga oraz cała tetralogia to opowieść, która stanowi wyważoną mieszankę fantastyki oraz powieści obyczajowej. Świetnie bawiłam się podczas lektury. Jarogniewa to wymarzona bohaterka. Jest uparta, odważna (no, może nie zawsze), chwilami robi wrażenie nierozgarniętej, ale zawsze wychodzi z każdej sytuacji obronną ręką. I jeszcze ten jej humorek... niesamowity. Niektóre dialogi potrafiły rozbawić mnie do łez. Jestem pewna, że pani Miszczuk z dziką przyjemnością pisała kolejne akapity. Jak to się teraz mówi? - Brawo Ty! Zgadza się – wielkie brawa się należą autorce za Jagę i Kwiat paproci.

Nie myślcie, że na kartach książki nie spotkacie innych ciekawych postaci, które towarzyszą naszej zadziornej bohaterce. Znalazło się miejsce dla żercy Mszczuja, którego mieliście okazję poznać wcześniej – tylko teraz to jest jego młodsza wersja, bo dopiero zaczyna robotę w swym fachu. Ale płeć damską rozpali (dosłownie) gorący bóg Swarożyc. Jestem ciekawa ile z was miałoby ochotę na zgrzeszenie z tym ognistym bogiem?

Jestem oczarowana i zaczarowana. Chcę jeszcze... Chcę spotkać krwiopijczego wąpierza czy niebezpieczną rusałkę, a może też inne istoty, które nieśmiało wychodzą z pomiędzy kart bestiariusza. Końcówka Jagi daje nadzieję na kolejną książkę o tej wyjątkowej, czarnowłosej szeptusze. Zdecydowanie jestem na nią gotowa. A tymczasem szczerze, z ręką na sercu polecam wam Jagę oraz tetralogię Kwiat paproci. Myślę, że się nie zawiedziecie.

„Jaga” to powieść dla wszystkich tych, którzy swoje serce zostawili w Bielinach – podobnie jak pewne dwie młode adeptki sztuki uzdrawiania. Szeptuchy powracają!

Katarzyna Berenika Miszczuk z wykształcenia jest lekarką. To wszechstronna pisarka, której znakiem rozpoznawczym jest nieoczywista mieszanka literackich Światów niezmiennie doprawiona dużą dawką humoru. W swoim...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jaga jest książka, która bardzo miłe mnie zaskoczyła. Bo mimo iż uwielbiam twórczość Pani Miszczuk, a w serii o Szeptusze jestem zakochana po uszy, myślałam że będzie to taki trochę odgrzewany kotlet, jak to zwykle bywa w dodatkach do serii, ale na szczęście nie mogłam się bardziej mylić. Opowieść o Jarogniewie urzekła mnie od pierwszej strony. Miło było poznać historie młodości Baby Jagi i Mszczuja i wrócić na chwilę w ten słowiański magiczny świat. Uwielbiam i liczę na jakąś kontynuację 😍

Jaga jest książka, która bardzo miłe mnie zaskoczyła. Bo mimo iż uwielbiam twórczość Pani Miszczuk, a w serii o Szeptusze jestem zakochana po uszy, myślałam że będzie to taki trochę odgrzewany kotlet, jak to zwykle bywa w dodatkach do serii, ale na szczęście nie mogłam się bardziej mylić. Opowieść o Jarogniewie urzekła mnie od pierwszej strony. Miło było poznać historie młodośc...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Kiedy dowiaduję się o pojawieniu się dodatku do głównej historii, zawsze odczuwam swego rodzaju radość. Choć wiem, że większość osób nie za bardzo pała miłością do tego typu dodatków, głównie z tego co zdążyłam zauważyć, iż nie wnoszą nic do serii. Jednakże "Jaga" zupełnie nie pasuje do tego kryterium.

Ten kto choć raz przeczytał książkę K.B. Miszczuk, dobrze wie jak jej opowieści wpływają na czytelnika. Jej książki się pochłania, i kocha. "Jaga" jest jej kolejnym dziełem, którego nie sposób ominąć. Tym razem autorka skupia się na samej Babie Jadzę, która w głównym cyklu była jedną z bohaterów, ale tak bardzo wpłynęła na czytelników, że ci z ogromnym zniecierpliwieniem czekali na tą książkę. Młoda Jarogniewa - bo tak nazywała się nasza Baba Jaga, nim zaczęła używać teraźniejszej dla siebie nazwy - zostaje nam ukazana z zupełnie innej strony. Po śmierci swej babki obejmuje stanowisko szeptuchy w Bielinach, która zresztą znana jest z wielu przesądów i zabobonów. Choć była szykowana na ten moment okazało się to być dla niej bardzo trudne zadanie. Czy będzie w stanie objąć tą rolę? I czy poradzi sobie, gdy na Bielinach padnie blady świt?

Z czym kojarzy wam się imię Baba Jaga? Jeśli czujecie, że macie to na końcu języka to nie trudźcie się, bo wam powiem. Z Jasiem i Małgosią, ale to nie tego typu historia ze złą czarownicą, która nęciła dzieci cukierkami, by potem je ze smakiem zjeść. Jedyne co je łączy to to, że została nazwana Wiedźmą, skąd ten przydomek? Tego dowiecie się z książki, ale co najważniejsze przeszłość naszej Baby Jagi w pewien sposób odpowiada nam na pytania, które do tej pory były dla nas zagadką. Choć nie zaprzeczę, że teraz sięgnęłabym najpierw po "Jagę", nim zajęłabym się główną serią, bo tam zdecydowanie za dużo dowiadujemy się o przeszłości Jarogniewy.

Nie chcę za dużo wam zdradzać o samej historii, bo wierzę, że im mniej wiecie tym większe będzie dla was zaskoczenie po przeczytaniu tej powieści. Jednakże zdecydowanie to jedna z najbardziej wciągających, ciekawych i mądrych książek, która naucza nas co nieco o już zapomnianej - przez większość ludzi - kulturze słowiańskiej. "Jaga" pokazuje losy pewnej młodej dziewczyny, przed którą staną słowiańscy bogowie, wiele trudnych decyzji, oraz prawda która na zawsze odmieni jej życie.

Z całego cyklu to właśnie ten dodatek podobał mi się najbardziej. Gdyż Baba Jaga od samego początku tej serii intrygowała mnie, i to jej losy interesowały mnie najbardziej. Zachęcam was do jej przeczytania, by poznać przeszłość młodej Jarogniewą i jej opowieść.

https://witchmargo.blogspot.com/

Kiedy dowiaduję się o pojawieniu się dodatku do głównej historii, zawsze odczuwam swego rodzaju radość. Choć wiem, że większość osób nie za bardzo pała miłością do tego typu dodatków, głównie z tego co zdążyłam zauważyć, iż nie wnoszą nic do serii. Jednakże "Jaga" zupełnie nie pasuje do tego kryterium.

Ten kto choć raz przeczytał książkę K.B. Miszczuk, dobrze...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Za bardzo zalatywało mi tutaj Gosławą. Miałam nadzieję, że charakter Baby Jagi będzie zupełnie inny. Widać autorka nie miała na nią pomysłu. Jestem lekko rozczarowana fabułą, nie zmienia to jednak faktu, że czyta się ją z przyjemnością. Szkoda też , że nie było tu zbyt wielu sytuacji zapierających dech w piersiach, jak to miało miejsce w poprzednich tomach.

Za bardzo zalatywało mi tutaj Gosławą. Miałam nadzieję, że charakter Baby Jagi będzie zupełnie inny. Widać autorka nie miała na nią pomysłu. Jestem lekko rozczarowana fabułą, nie zmienia to jednak faktu, że czyta się ją z przyjemnością. Szkoda też , że nie było tu zbyt wielu sytuacji zapierających dech w piersiach, jak to miało miejsce w poprzednich tomach.

Pokaż mimo to

Główne zastrzeżenie, jakie mam do tej książki, dotyczy charakteru Jagi. O ile na początku czułam, że to opowieść o Jadze, a nie o Gosi, o tyle w miarę rozwijania się akcji, Jaga straciła swój charakterek i zaczęła przypominać zachowaniem Gosię. Niemniej jednak fajnie było po raz kolejny poczuć słowiańskie klimaty i poznać nowe przygody bielińskich szeptuch.

Główne zastrzeżenie, jakie mam do tej książki, dotyczy charakteru Jagi. O ile na początku czułam, że to opowieść o Jadze, a nie o Gosi, o tyle w miarę rozwijania się akcji, Jaga straciła swój charakterek i zaczęła przypominać zachowaniem Gosię. Niemniej jednak fajnie było po raz kolejny poczuć słowiańskie klimaty i poznać nowe przygody bielińskich szeptuch.

Pokaż mimo to

Przygody Jarogniewy, podobnie jak Gosławy, oceniam na słabe 7. Głównym mankamentem tej książki jest fakt, że czytając można odnieść smutne wrażenie, iż autorka nie wysiliła się zbytnio, aby odróżnić bohaterki jej powieści od siebie. Dla mnie osobiście, młoda Jarogniewa zbytnio przypomina Gosławę.

Przygody Jarogniewy, podobnie jak Gosławy, oceniam na słabe 7. Głównym mankamentem tej książki jest fakt, że czytając można odnieść smutne wrażenie, iż autorka nie wysiliła się zbytnio, aby odróżnić bohaterki jej powieści od siebie. Dla mnie osobiście, młoda Jarogniewa zbytnio przypomina Gosławę.

Pokaż mimo to