Nie zdążę

Niesamowite, że w XXI wieku, w cywilizowanym kraju w środku Europy wykluczenie komunikacyjne jest tak poważnym problemem. Szkoda, że autorka tak nierównomiernie rozłożyła akcenty i poświęciła zdecydowaną większość książki kolejom. Ostatnie 50 stron znudziło, zabierając niestety reportażowi czar.

Niesamowite, że w XXI wieku, w cywilizowanym kraju w środku Europy wykluczenie komunikacyjne jest tak poważnym problemem. Szkoda, że autorka tak nierównomiernie rozłożyła akcenty i poświęciła zdecydowaną większość książki kolejom. Ostatnie 50 stron znudziło, zabierając niestety reportażowi czar.

Pokaż mimo to

Ta książka mnie samej otworzyła oczy na wiele aspektów wykluczenia komunikacyjnego, o których niby wiedziałam, ale dopiero po przeczytaniu tej książki w pełni je sobie uświadomiłam (głównie dlatego, że mnie dotyczyły i wciąż dotyczą, a że towarzyszyły mi zawsze, nie zwracałam na nie uwagi; gdy chodziłam do szkoły średniej, musiałam jeździć autobusem o 9 rano, chociaż lekcje zaczynałam o 12.30, bo kolejny autobus był o 13, gdy chodziła ma zajęcia dodatkowe, trzeba było to wszystko ogarnąć logistycznie,czytaj: przyjeżdżał po mnie tata, bo autobusu tak późno (o 19) nie było). Dziś nadal mieszkam w maleńkiej miejscowości, w której nie ma ani autobusu, ani żadnego innego środka komunikacji, więc dwa samochody w rodzinie to minimum, tak jest w każdym sąsiednim domu). Potrzebowałam tej książki, żeby stwierdzić, że nie, to nie jest okej i tak nie powinno być.


Książka zdecydowanie warta uwagi, bo napisana dobrze, po zrobieniu odpowiedniego researchu, po przeprowadzeniu wielu ciekawych rozmów i przede wszystkim po przebyciu znacznych odległości środkami transportu publicznego (co, jak wiemy, do łatwych nie należy). A porusza temat ważny, który powinien być przedmiotem uwagi władz tak lokalnych, jak i (może przede wszystkim) krajowych. I przedmiotem zainteresowania mediów.

Ta książka mnie samej otworzyła oczy na wiele aspektów wykluczenia komunikacyjnego, o których niby wiedziałam, ale dopiero po przeczytaniu tej książki w pełni je sobie uświadomiłam (głównie dlatego, że mnie dotyczyły i wciąż dotyczą, a że towarzyszyły mi zawsze, nie zwracałam na nie uwagi; gdy chodziłam do szkoły średniej, musiałam jeździć autobusem o 9 rano, chociaż lekcje...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

https://kasiek-mysli.blogspot.com/2020/01/nie-zdaze-olga-gitkiewicz-rzecz-o.html

https://kasiek-mysli.blogspot.com/2020/01/nie-zdaze-olga-gitkiewicz-rzecz-o.html

Pokaż mimo to

Po przeczytaniu reportażu Olgi Gitkiewicz "Nie zdążę" mam mieszane uczucia. Z jednej strony autorce należy się wielki szacun za podjęcie się problemu niezwykle istotnego w ostatnich miesiącach, a więc wykluczenia komunikacyjnego, Z drugiej strony jestem rozczarowany faktem, że autorka więcej uwagi (a nawet podsumowanie) poświęca polskiej kolei niż PKS-om. A przecież komunikacja samochodowa w Polsce powiatowej jest głównym problemem.
Ogromny plus należy się za styl pisania i ciekawe wstawki w postaci monologów - dzięki temu książkę czyta bardzo płynnie i szybko.
Dla mnie jednak (a więc osoby pochodzącej z małego 2,5-tysięcznego miasteczka) książka ta wnosi niewiele, a na wykluczenie komunikacyjne patrzy z reguły przez pryzmat PKP. Ponadto autorka za bardzo idealizuje niektóre wzorcowe przykłady poprawy transportu publicznego w regionach, jak np. organizację przewozów przez Starostwo Powiatowe w Lipnie. Organizacja transportu w Lipnie wcale nie jest sprawą łatwą, prostą i przyjemną, dość wskazać że powiat musiał się nie lada natrudzić żeby nakłonić gminy do partycypacji w kosztach (dot. to zresztą całej Polski, gdzie gminy wciąż pozostają bardzo niechętne organizowaniu transportu publicznego).
Podsumowując, uważam że książkę Olgi Gitkiewicz warto przeczytać, lecz mi osobiście wiele nie wyjaśniła - jedynie został w niej delikatnie wskazany problem, że jest coś takiego jak wykluczenie komunikacyjne.

Po przeczytaniu reportażu Olgi Gitkiewicz "Nie zdążę" mam mieszane uczucia. Z jednej strony autorce należy się wielki szacun za podjęcie się problemu niezwykle istotnego w ostatnich miesiącach, a więc wykluczenia komunikacyjnego, Z drugiej strony jestem rozczarowany faktem, że autorka więcej uwagi (a nawet podsumowanie) poświęca polskiej kolei niż PKS-om. A przecież...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Wiele zawdzięczam tej książce, np. nauczkę, żeby już nigdy więcej nie czytać książek polecanych przez modnych polskich blogerów, krytyków i "znawców" literatury. Jedna gwiazdka jest za fragmenty o kolei, którym mogła być poświęcona ta książka w całości. Dziękuje autorce za opowiedzenie mi, jak chujowo jeździ się po Polsce transportem publicznym. Po 20 latach jeżdżenia naprawdę tego nie wiedziałam. Chyba, że książka jest napisana dla tych, którzy jeżdżą samochodami, to spoko, ale trzeba było to zaznaczyć. Na koniec anegdota sprzed kilku dni. Bus w świętokrzyskim. Na jednym z przystanków wsiada gościu i mówi do kierowcy: "Proszę odwieźć wieśniaka na wieś. Płacę z góry". Zamiast czytać książkę "Nie zdążę" lepiej pojeździć po Polsce busami, koleją i autobusami i koniecznie zdjąć słuchawki.

Wiele zawdzięczam tej książce, np. nauczkę, żeby już nigdy więcej nie czytać książek polecanych przez modnych polskich blogerów, krytyków i "znawców" literatury. Jedna gwiazdka jest za fragmenty o kolei, którym mogła być poświęcona ta książka w całości. Dziękuje autorce za opowiedzenie mi, jak chujowo jeździ się po Polsce transportem publicznym. Po 20 latach jeżdżenia...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

O jaki szacun. Olga Gitkiewicz to jedna z najzdolniejszych autorek w polskiej szkole reportażu - po znakomitym debiucie Nie hańbi, dokłada być może jeszcze lepsze Nie zdążę.

Największą zaletą reportaży Olgi Gitkiewicz jest połączenie bogatego researchu z wrażliwością społeczną, ogromną pracą reporterską i faktograficzną. Wykluczenie transportowe zostało więc opisane nie tylko z perspektywy zwykłego człowieka, ale także z perspektyw pasjonatów rzuconych w wir beznadziei na jakąkolwiek zmianę, z perspektywy faktów, z perspektywy liczb i z perspektywy ekspertów. Cały ten misz-masz perspektyw został jednak na tyle zgrabnie skonstruowany, że pozwala w krótkiej książeczce wyposażyć w niezbędną do dyskusji wiedzę, jak również poruszyć duszę konsekwencjami opisanej rzeczywistości, a nawet zmobilizować do podejmowania działań, do braku zgody na akceptację zastanego stanu.

Całość opinii: https://wlasneszuflady.blogspot.com/2020/01/olga-gitkiewicz-nie-zdaze.html

O jaki szacun. Olga Gitkiewicz to jedna z najzdolniejszych autorek w polskiej szkole reportażu - po znakomitym debiucie Nie hańbi, dokłada być może jeszcze lepsze Nie zdążę.

Największą zaletą reportaży Olgi Gitkiewicz jest połączenie bogatego researchu z wrażliwością społeczną, ogromną pracą reporterską i faktograficzną. Wykluczenie transportowe zostało więc opisane nie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nie wiem co autorka chciała w tym reportażu powiedzieć, nie wiem też dla kogo go napisała (dla specjalistów - nie, dla laików - niewiele laik się z niego dowie, dla miastowych - mają to w dupie, dla ludzi z prowincji - nie oddaje nawet ułamka ich dramatu) i w ogóle nie wiem po co go napisała. Jest to zbiór krótkich aforystycznych uwag na temat kolei w Polsce, PKS i General Motors (XD) które nie łączą się w całość.

Nie wiem co autorka chciała w tym reportażu powiedzieć, nie wiem też dla kogo go napisała (dla specjalistów - nie, dla laików - niewiele laik się z niego dowie, dla miastowych - mają to w dupie, dla ludzi z prowincji - nie oddaje nawet ułamka ich dramatu) i w ogóle nie wiem po co go napisała. Jest to zbiór krótkich aforystycznych uwag na temat kolei w Polsce, PKS i General...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Redaktor Gitkiewicz tłumaczy dlaczego w Polsce z transportem publicznym jest tak, jak jest...

Redaktor Gitkiewicz tłumaczy dlaczego w Polsce z transportem publicznym jest tak, jak jest...

Pokaż mimo to

Kawał dobrego non-fiction. Clue? Importowany neoliberalizm wszedł władzom wszelakim za mocno.

Reportaż o tym, jak wmówiono sobie i społeczeństwu, że samochód to wolność, dzieląc Polaków na dwie klasy: zmotoryzowanych i wykluczonych transportowo.

Olga Gitkiewicz nie odkryła Ameryki, może oprócz tej w umysłach Polaków, przekuwanej na czyny w postaci wydłużających się korków. Problemy opisane przez Nią są znane zajmującym się transportem w Polsce od lat.

Kompletność i trafność przedstawionych rozważań - przenikliwa. Lektura obowiązkowa nie tylko dla transportowych freaków, ale każdego, kto chce poznać i zrozumieć zrozumieć III RP.

Neoliberałowie mogą czuć się niekomfortowo podczas lektury. Polecam, dla poszerzenia horyzontów myślowych.

Kawał dobrego non-fiction. Clue? Importowany neoliberalizm wszedł władzom wszelakim za mocno.

Reportaż o tym, jak wmówiono sobie i społeczeństwu, że samochód to wolność, dzieląc Polaków na dwie klasy: zmotoryzowanych i wykluczonych transportowo.

Olga Gitkiewicz nie odkryła Ameryki, może oprócz tej w umysłach Polaków, przekuwanej na czyny w postaci wydłużających się...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Wykluczenie komunikacyjne nie jest mi obce w skali mikro - sama go doświadczam. Natomiast w skali makro nie zdawałam sobie sprawy z wielu problemów, które mi ta książka uświadomiła, a jednocześnie zdaję sobie sprawę, że przedstawia jedynie ich namiastkę. Autorka z pewnością przejechała niejedną trasę starym busem czy nieogrzewanym pociągiem, ale też kwitła czekając na przesiadki na przystankach czy jechała na umówione spotkanie na kilka godzin przed z uwagi na brak późniejszych lub dogodniejszych połączeń. Rzeczywistość dojazdów niby tak powszechna, a tak mało znana. Poza korkami i samochodami jest jeszcze życie, które dzieje się w transporcie zbiorowym - rodzinne, towarzyskie, zawodowe. Te godziny na douczenie się na sprawdzian, chwile na poczytanie książki jeżeli uda się usiąść lub dospanie/drzemkę po pracy, miłą rozmowę lub uciążliwe słuchanie godzinnej rozmowy telefonicznej współpasażera. Codzienny czas dojazdów tak mało znany.

Wykluczenie komunikacyjne nie jest mi obce w skali mikro - sama go doświadczam. Natomiast w skali makro nie zdawałam sobie sprawy z wielu problemów, które mi ta książka uświadomiła, a jednocześnie zdaję sobie sprawę, że przedstawia jedynie ich namiastkę. Autorka z pewnością przejechała niejedną trasę starym busem czy nieogrzewanym pociągiem, ale też kwitła czekając na...

więcej

mniej

Pokaż mimo to