Mara

Tak sobie myślę, że takie książki jak "Mara" są potrzebne i choć coraz więcej głosów podnosi się, że to niepotrzebne, że trzeba pamiętać o tych Sprawiedliwych Wśród Narodów Świata, których w Polsce było najwięcej, dokładnie 6992, to ja sobie tak myślę, że prawda jest zawsze tylko jedna. W dążeniu do niej właśnie nie można milczeć i udawać, że wśród naszych dziadków nie było takich, jak wspomniani bohaterowie "Mary". Takich, którzy nienawidzili wyznawców judaizmu i wojna dała im tylko sposobność, by tej nienawiści dać ujście.
Za co? Za zaradność, pracowitość, za to, że po prostu mieli więcej. Polowali po lasach w poszukiwaniu tych, którym udało się uciec z getta, potem mordowali, ograbiali ze wszystkiego. Należy im się nasza pamięć, taki mały rachunek sumienia.
Dla mnie 10* za temat zgrabnie ujęty, pełen emocjonalnego ładunku, takie "Pokłosie" na papierze. Książka pozostawiająca po sobie gonitwę myśli, jakiś bliżej nieokreślony smutek, skłaniająca do refleksji i jeszcze większego szacunku dla tych wszystkich z polskich Sprawiedliwych , którzy mieli odwagę.... Polecam

Tak sobie myślę, że takie książki jak "Mara" są potrzebne i choć coraz więcej głosów podnosi się, że to niepotrzebne, że trzeba pamiętać o tych Sprawiedliwych Wśród Narodów Świata, których w Polsce było najwięcej, dokładnie 6992, to ja sobie tak myślę, że prawda jest zawsze tylko jedna. W dążeniu do niej właśnie nie można milczeć i udawać, że wśród naszych dziadków ni...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jak zawsze w etnokryminałach pp. Kuźmińskich - dobrze przemyślana, nienaciągnięta intryga kryminalna przeplata się z osobistymi perypetiami dwójki trzydziestoparolatków oraz z ważnym problemem dotyczącym jakiejś grupy etnicznej. Ocena nieco niższa niż przy poprzednich powieściach tego duetu wynika z faktu, iż - jak dla mnie - trochę zaburzona została dotychczasowa proporcja, tzn. za dużo jest tu "etno" a za mało "kryminału". Stąd pierwsza połowa książki nieco nużyła.

Jak zawsze w etnokryminałach pp. Kuźmińskich - dobrze przemyślana, nienaciągnięta intryga kryminalna przeplata się z osobistymi perypetiami dwójki trzydziestoparolatków oraz z ważnym problemem dotyczącym jakiejś grupy etnicznej. Ocena nieco niższa niż przy poprzednich powieściach tego duetu wynika z faktu, iż - jak dla mnie - trochę zaburzona została dotychczasowa proporcja, tz...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Korzystając z pozytywnego nastawienia wysyłam w świat moją skromną opinię książki, która mnie pozytywnie zaskoczyła, była wynikiem spontanicznego wyboru, i która bardzo mi przypadła do gustu ☺️ Oto ona Mara autorstwa państwa M.M. Kuźmińscy 😊. Lubię gdy książki mnie przyciągają, gdy moje myśli błądzą wokół historii stworzonej przez zalążek ludzkich doświadczeń, bogatej wyobraźni, chęci nie zapomnienia o tym co kiedyś było i się zdarzyło. I choć to nie prawdziwa historia to na pewno wspomagająca w procesie poznawania, przypomnienia, zapamiętania. To nie jest moje pierwsze spotkanie z autorami ale na pewno też nie ostatnie. Kryminał, analiza zdarzeń, ludzkich błędów, ciekawi, bogaci w wiedzę, cierpienia oraz odwagę bohaterowie. To przyjemne połączenie jakie nastało na stronach tej książki. Zachęcam bo warto😊 .

Korzystając z pozytywnego nastawienia wysyłam w świat moją skromną opinię książki, która mnie pozytywnie zaskoczyła, była wynikiem spontanicznego wyboru, i która bardzo mi przypadła do gustu ☺️ Oto ona Mara autorstwa państwa M.M. Kuźmińscy 😊. Lubię gdy książki mnie przyciągają, gdy moje myśli błądzą wokół historii stworzonej przez zalążek ludzkich doświadczeń, bogatej wyobraźni...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"Żyd nie miał prawa żyć". Tak było.
I chociaż jest to prawda niewygodna, nieładna i niechlubna, to my jako naród braliśmy czynny udział w trzeciej fazie Zagłady.
Nasi dziadkowie musieli z tym żyć. My musimy o tym wiedzieć i pamiętać.
Żadna to mara. To była jak najbardziej realna Sara, Rachela, Ruta, to był najprawdziwszy Szaweł, Aron, Samuel. Nasza koleżanka, nasz sąsiad. Każdy z nich miał prawo żyć. A Żyd nie miał.
"Mara" Kuźmińskich rewelacyjna. Polecam.

"Żyd nie miał prawa żyć". Tak było.
I chociaż jest to prawda niewygodna, nieładna i niechlubna, to my jako naród braliśmy czynny udział w trzeciej fazie Zagłady.
Nasi dziadkowie musieli z tym żyć. My musimy o tym wiedzieć i pamiętać.
Żadna to mara. To była jak najbardziej realna Sara, Rachela, Ruta, to był najprawdziwszy Szaweł, Aron, Samuel. Nasza koleż...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Kolejna część przygód Strzygonia i Serafin. Tym razem autorzy sięgają po relację polsko - żydowską, trudną w zwykłych czasach, a tu mamy relację z najtrudniejszego okresu gdzie "Żyd, nie mioł prawa żyć". Akcja rozkręca się bardzo powoli, na początku nawet przynudza ale wraz z kolejnymi stronami nabiera tempa. Oba główne wątki na początku zupełnie niepowiązane z biegiem wydarzeń w dość nieoczekiwany sposób zazębiają się. Autorzy utrzymali poziom poprzednich tomów, co oznacza, że jeśli ktoś szuka tylko kryminalnej historii a nie obchodzą go relacje międzyludzkie, czy motywy, pobudki zachowań bohaterów mogą się trochę wynudzić. Polecam.

Kolejna część przygód Strzygonia i Serafin. Tym razem autorzy sięgają po relację polsko - żydowską, trudną w zwykłych czasach, a tu mamy relację z najtrudniejszego okresu gdzie "Żyd, nie mioł prawa żyć". Akcja rozkręca się bardzo powoli, na początku nawet przynudza ale wraz z kolejnymi stronami nabiera tempa. Oba główne wątki na początku zupełnie niepowiązane z biegie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"Etnokryminał", lepsze etno niż kryminał.

"Etnokryminał", lepsze etno niż kryminał.

Pokaż mimo to

Wciągająca fabuła, sympatyczni bohaterowie - czego chcieć więcej ? Niezła lektura na jesienne wieczory.

Wciągająca fabuła, sympatyczni bohaterowie - czego chcieć więcej ? Niezła lektura na jesienne wieczory.

Pokaż mimo to

Bardzo to dobra powieść, w której większy nacisk autorzy kładą na wątek obyczajowy niż sam kryminał. Mimo to czyta się świetnie i uwiera, a o to chodziło.

Bardzo to dobra powieść, w której większy nacisk autorzy kładą na wątek obyczajowy niż sam kryminał. Mimo to czyta się świetnie i uwiera, a o to chodziło.

Pokaż mimo to

Duży nacisk został położony w ,, Marze ‘’ na wątek obyczajowy, ma się wręcz wrażenie, że on wiedzie prym, wątek kryminalny jest tym razem jakby tylko tłem dla wewnętrznej rozgrywki , toczonej z samym sobą, z własnym wewnętrznym ,, ja ‘’.
Często jest tak, że demony przeszłości nie dają nam zapomnieć o tym kim jesteśmy i skąd przyszliśmy, ale nie zawsze są to złe duchy. Równie często jest tak, że powrót do przeszłości pozwala nam zachować swoją tożsamość tak dzieje się i tym razem.
Dzieciństwo, dziadkowie na wsi, sielsko i anielsko, potem dorastamy, mamy ( naszym zdaniem ) swoje sprawy i już przyjeżdżamy co raz rzadziej do miejsc naszego dzieciństwa, coraz rzadziej, aż następuje ten moment, że jesteśmy od wielkiego dzwonu. Potem już nie ma do kogo przyjeżdżać. Dziadek i babcia są już niepotrzebni w naszym życiu , potrzebowaliśmy ich w swoim życiu kiedy byliśmy mali. A teraz co ? A co ten dziadek i babcia sobie myślą, czy nie tęsknią ? Czy nie mają aby czasem żalu, że wszystko potoczyło się w takim, a nie innym skądinąd złym kierunku ?
Następnie dziadek i babcia są już na tym innym świecie. Rodzina jest, ale więzi rodzinne są tak już przez czas nie odświeżane , zakurzone, czas inny pozwolił im niknąć, że praktycznie rzec biorąc jesteśmy, stajemy się obcymi dla siebie ludźmi. Są i owszem wspomnienia pięknych chwil, pięknego lata roku A.D … i kolejnego i kolejnego, i wielu innych , ale widzimy to wszystko jakby przez mgłę. To wszystko mamy wrażenie, że należało do innego świata. Inny czas. Inny świat. Jednak nie. To my w tym wszystkim się pogubiliśmy. I próbujemy się odnaleźć. Czy to nam się uda ? Wiele zależy od tego czy chcemy, tak naprawdę, mocno i szczerze……czy chcemy…..czy jesteśmy szczerzy…..i chętni……prawdziwi…..

Trudne relacje ojca i syna. Syna który miał zostać księdzem, ale nie został. Ojca, który był ambitny i miał zostać kimś wielkim, szanowanym, wielkim uczonym. Nic z tego nie wyszło. Rodzina Wężyków była inna. Wyszydzana, poniżana, wyśmiewana, ale może dzieje się tak, że oni byli zbyt ambitni pośród tych wszystkich, którym wystarczyło tylko to, że żyją. Oni chcieli czegoś więcej od życia, jednak los nie był dla nich aż taki łaskawy. Los był dla nich zbyt brutalny, a oni paradoksalnie zbyt słabi według swoich marzeń, marzeń, które się nigdy nie spełniły.

Historia relacji polsko- żydowskich jest niezwykle trudna. Wiele nas przez te wszystkie wielki połączyło i wiele także nas podzieliło. Kuźmińscy pokazali to wszystko /moim zdaniem/ trzeźwym okiem. Byli i ci którzy ratują żydów za cenę własnego życia, był i też ten margines który donosił, wydawał i zabijał. Margines jest chcąc czy nie chcąc nadal częścią kartki zwanej dalej życiem, ale margines nie mógł i nie może nadawać tłu wszystkiemu temu co jest na kartce. Temat jest niezwykle trudny i dla wielu z nas niezwykle drażniący. Przypomina to wszystko beczkę prochu na której siedzimy. Wystarczy tylko jedna iskra, umyślnie rzucona lub nie i mamy wielkie bum ! Stąd też reportaże o Polakach mordujących Żydów. Pomówienia. Obelgi. Kalumnie. Kłamstwa. Kłamstwo, które powtarzane wiele razy chce być prawdą. Prawda jest niewygodna, ale dla innych. My jako naród nie mamy czego się wstydzić . Inni chociażby w Europie mają dużo więcej za uszami, dużo, dużo więcej. Temat zawsze świeży i dający wodę na młyn wielu środowiskom w Europie, które chcą widzieć Polaków nie jako tych , którzy uratowali najwięcej Żydów , najwięcej zasłużonych , w największej liczbie pośród Sprawiedliwych wśród Narodów Świata, ale jako tych którzy tych Żydów mordowali. Tak to właśnie się odbywa. Próba zrzucenia winy za wybuch drugiej wojny światowej na nasze plecy. Także Kuźmińscy z pewnością Nobla literackiego nie otrzymają, ale pokazują świat takim jakim on jest. Może być on zły lub dobry, a wszystko, powtarzam wszystko jest zależne od tego jakim chcemy ten świat uczynić. To od człowieka jest zależne jak ten świat wokół niego i ogólnie będzie wyglądał. Od nas samych to zależy.
Polska ma piękną i trudną jednocześnie historię. Ale ja osobiście cieszę się tego i jestem dumny, że jestem Polakiem. I jeżeli jeszcze raz miałbym przyjść na świat to tylko jako Polak. Ja wiem i zdaje sobie z tego sprawę, że mamy ogrom wad, ale z drugiej strony mamy ogrom zalet i tą niepowtarzalność. Wyjątkowość, którą niejednokrotnie pokazaliśmy. Dla Polaka nie ma rzeczy niemożliwych. Jeżeli jest coś co jest niewykonalne to tylko Polak jest to w stanie zrobić. I to jest piękne. Tak samo piękne jak te czereśnie w starym sadzie, tak samo piękne jak ta woda w sadzawce i żaby rechotające nocą, tak samo piękne jak te pole i ten las, te łany zbóż i te jodły i świerki kłaniające się mówiąc Ci ,, dzień dobry ‘’, brzoza, polska brzoza doda,, jaki piękny dziś mamy dzień prawda ‘’ Polska jest krajem tolerancyjnym. Wbrew temu co się mówi czy pisze w niektórych gazetach jesteśmy krajem niezwykle otwartym dla innych kultur i narodów świata.

Odwieczny bunt. Próba ułożenia sobie życia. Wewnętrzna walka z samy sobą. Z tym dawnym ,, ja ‘’ z przeszłości i z tym teraźniejszym ,, ja ‘’ aby dać nowy początek jutrzejszemu innemu, pełniejszemu ,, ja ‘’ w przyszłości czy to tej bliskiej czy też tej dalekiej przyszłości, ale przyszłości takiej, która nada bieg całemu naszemu życiu. Przyszłości, która definitywnie nas ukształtuje.

Pytanie : kim był nasz dziadek i jaki on był w czasie jednej z największych tragedii XX wieku. Czy był on katem ? Czy był oprawcą ? Czy byś nieświadomym gapiem ? Czy był może także ofiarą tego chorego wdrażania w czyn, chorego pomysłu mający na celu nowy porządek świata, nowy porządek, nowy ład na miejscy ruin tego starego świata, tego, który my pamiętamy i chcemy go uratować i uchronić nie tylko w naszych myślach czy pamięci…..nie tylko.

Wiele znaków zapytania. Świadectwo które wystawi nam świat. Wystawi nam los. Nasze czyny będą tam kiedyś sądzone. Będziemy sądzeni nie za to co mamy, ale za to kim jesteśmy, za to co zrobiliśmy.

Piękne jest zakończenie. Magia. Sebastian Strzygoń, ten który nie zawsze postępuje zbyt moralnie przywrócił imię Amelii Szachen. Przywrócił jej imię i sprawił, że jej kości nie błąkają się po świcie ,ale powróciły do miejsca przodków. To coś wielkiego. Nie pozwolił o niej zapomnieć. Ma swoją macewę, ma swoje miejsce, ma swoje imię, ma swoją pamięć. Największą zbrodnią jest to, że można człowieka zabić i umyślnie sprawić żeby świat o nim zapomniał. Największą zbrodnią są groby NN , groby na które nikt nie przyjdzie i nie zapali świeczki pamięci. Groby które otula las czy spowija rzeka. Zabici za życia i zabici po śmierci. Zapomniani. Tak morduje się całe narody aby pamięć o nich zaginęła na zawsze. W imię czego ? Władzy. Pieniędzy. Wyimaginowanych fantazji o wielkiej nieprzemijającej potędze.

Książka inna. Ciekawa. Intrygująca. Może jej jedyną wadą jest zbyt rozciągnięty wątek prywatnych dylematów naszych bohaterów, ale najwidoczniej aby wszystko było spięte w zgrabną całość, musi być jak jest.

Duży nacisk został położony w ,, Marze ‘’ na wątek obyczajowy, ma się wręcz wrażenie, że on wiedzie prym, wątek kryminalny jest tym razem jakby tylko tłem dla wewnętrznej rozgrywki , toczonej z samym sobą, z własnym wewnętrznym ,, ja ‘’.
Często jest tak, że demony przeszłości nie dają nam zapomnieć o tym kim jesteśmy i skąd przyszliśmy, ale nie zawsze są to złe duchy. Rów...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nie wiem jak oni to robią ale robią to całkiem dobrze.
To moja pierwsza książka Kuźmińskich. Wcześniej miałam przyjemność przeczytać ich opowiadanie w "Opowiem ci o zbrodni" które mocno mną wstrząsnęło. I muszę przyznać, że po tej książce miałam podobne wrażenia.

Żywe i tak realistyczne opisy sprawiają, że wydarzenia opisane w tej książce czuje się na sobie.
Sielski, wiejski klimat połączony z mglistą i przerażającą przeszłością sprawia, że czytelnik chłonie każdą kartkę tej opowieści.
Historia w tle dotyczącą Judenjagd - polowania na Żydów, którzy nie mieli prawa żyć wywołuje zarówno ciekawość jak i szok.

Co jeszcze musi się wydarzyć żeby doszczętnie zrujnować mu wspomnienia z dziecięcych lat?
Szkielet w sadzie dziadka. Morderstwo w Dąbrowie.
Głęboko zakopana przeszłość o której nikt nie chce mówić. Bastian nie spocznie dopóki nie pozna prawdy.

Żydzi przejęli tą książkę. Mam wrażenie, że panowali nad całym wątkiem kryminalnym jednak nawet mi to zbytnio nie przeszkadzało. Jedynie co to bohaterowie byli lekko hmm niezdecydowani. Chyba nie ogarnęłam do końca o co im chodziło.
Ale ogólnie książka na duży plus. A największy za klimat i czarowanie językiem.

"wiem, że nie chciałeś ale obudziłeś upiory. Podpaliłeś to miejsce, więc musisz je teraz ugasić".

Nie wiem jak oni to robią ale robią to całkiem dobrze.
To moja pierwsza książka Kuźmińskich. Wcześniej miałam przyjemność przeczytać ich opowiadanie w "Opowiem ci o zbrodni" które mocno mną wstrząsnęło. I muszę przyznać, że po tej książce miałam podobne wrażenia.

Żywe i tak realistyczne opisy sprawiają, że wydarzenia opisane w tej książce czuje się na sob...

więcej

mniej

Pokaż mimo to