Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książkę pożyczył mi znajomy, inaczej sama prawdopodobnie nigdy bym po nią nie sięgnęła; ot, sprzeczność moich poglądów z KK. Powiedziałam sobie jednak: "no hej, spróbuj". No, to spróbowałam. I co? I wcale się nie zaskoczyłam.
Książka jest żenująca. Naprawdę. A przynajmniej mnie zażenowała do reszty.
Większość stanowią pytania do księdza. Jego odpowiedzi bowiem są zwięzłe, lakoniczne, WYMIJAJĄCE. I bynajmniej nie odkrywcze! Nie ma tam nic, o czym wcześniej bym nie wiedziała. Ponadto smuci mnie wysoka ocena i popularność tejże "Ostatniej rozmowy" - o czym one świadczą? Gadać o pseudoodkrywczych pierdołach, a społeczeństwo uzna to za inspirujące?
Doprawdy, nawet ja mogłabym napisać teraz więcej słów o tym, co i jak bardzo nie spodobało mi się w tej książce, niż łącznie wypowiedział księdzu przez całą jej długość. Ale w sumie... z próby zachowania szacunku, mimo wszystko, powstrzymam się.
A czytajcie sobie, wszyscy wierni, tę książkę, i uznajcie ją sobie, kochani, nawet za natchnioną. Ja tymczasem wiem już tylko jedno - nie żałuję, że po nią sięgnęłam; teraz jestem jeszcze pewniejsza, że aby zaoszczędzić sobie czasu i nerwów, więcej tego typu pozycji nie tknę.
Pozdrawiam.

Książkę pożyczył mi znajomy, inaczej sama prawdopodobnie nigdy bym po nią nie sięgnęła; ot, sprzeczność moich poglądów z KK. Powiedziałam sobie jednak: "no hej, spróbuj". No, to spróbowałam. I co? I wcale się nie zaskoczyłam.
Książka jest żenująca. Naprawdę. A przynajmniej mnie zażenowała do reszty.
Większość stanowią pytania do księdza. Jego odpowiedzi bowiem są zwięzłe,...

Nie wyrażę mojej opinii rozlegle.
Powiem jedynie tyle: uważam, że głębiej ukryte przesłanie tej książki można odkryć, ale - z tego, co widzę - nie każdy potrafi tego dokonać, bo w tym celu nie wystarczy jedynie bezmyślne czytanie zdań.
Nie tylko zbuntowani nastolatkowie mogą pojąć myśli, zachowanie głównego bohatera; można by nawet zaryzykować stwierdzenie, że to właśnie dorośli powinni lepiej zrozumieć tę książkę. Naprawdę, naprawdę mi przykro, że tak nie jest.
Psychologia. Empatia.
"Nienawidzę... [wstawić dowolny wyraz]" - wiele osób zarzuca Holdenowi takie podejście do świata. Może czasami warto by jednak nie lawirować po tak płytkiej powierzchni rozumu, bo osobiście sądzę, że między wierszami znajduje się głębiej ukryty sens.
Każdy natomiast oczywiście może odbierać tę powieść na swój sposób.
Na koniec tylko taki mały apel z mojej strony: nie patrzcie zawsze w ten najprostszy sposób.
Kropka.

Nie wyrażę mojej opinii rozlegle.
Powiem jedynie tyle: uważam, że głębiej ukryte przesłanie tej książki można odkryć, ale - z tego, co widzę - nie każdy potrafi tego dokonać, bo w tym celu nie wystarczy jedynie bezmyślne czytanie zdań.
Nie tylko zbuntowani nastolatkowie mogą pojąć myśli, zachowanie głównego bohatera; można by nawet zaryzykować stwierdzenie, że to właśnie...

O ile przez poprzednie części brnęłam w ekspresowym tempie - tak przez tę nie mogłam się już tak szybko przedostać, mimo że nie miała nawet trzystu stron. Zgadzam się z opinią, iż jest nudnawa. Do tego dochodzi jeszcze irytująca swoją głupotą główna bohaterka - Ever. To owszem. Jednak mimo wszystko myślę, że skoro dotarło się już do tego momentu, warto wytrwać do końca i przeczytać pozostałe dwie części, by poznać ostateczne zakończenie.

O ile przez poprzednie części brnęłam w ekspresowym tempie - tak przez tę nie mogłam się już tak szybko przedostać, mimo że nie miała nawet trzystu stron. Zgadzam się z opinią, iż jest nudnawa. Do tego dochodzi jeszcze irytująca swoją głupotą główna bohaterka - Ever. To owszem. Jednak mimo wszystko myślę, że skoro dotarło się już do tego momentu, warto wytrwać do końca i...