Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Valerie ma 15-lat, kochanego chłopaka, cudownego brata, kłócących się rodziców, wiernych przyjaciół i nie jest lubiana w szkole. W sumie nie jest tak źle, prawda? 60 % (3/5) jest okej. Mimo wszystko dziewczyna nie jest ogromnie szczęśliwa, a żeby poprawić sobie humor wraz z chłopakiem robi listę osób „do ostrzału”. To tylko zabawa- myśli. Okazuje się jednak, że jej partner Nick wcale nie żartuje. Pewnego dnia urządza w szkole masakrę. Ginie dużo osób, ich wrogów. Pod koniec strzelaniny Nick popełnia samobójstwo. Val zostaje sama. „Przyjaciele” się od niej odwracają. Teraz ma tylko 20 % szczęścia (1/5). Czy dziewczyna z pomocą doktora Hieley będzie w stanie wrócić do szkoły i stanąć twarzą w twarz z osobami, które też były umieszczone na liście? Czy zdobędzie się na odwagę, by przeprosić rodziców jej zmarłych kolegów? Czy jej własna matka z ojcem będą ją wspierać?
„Nienawiść” jest powieścią pełną przykrej prawdy . Czytając tę książkę uczymy się jak „pokochać” swoich wrogów. Razem z Val staramy się inaczej (czyt. lepiej) spojrzeć na nieprzyjaciół. Książka uczy nas jak przebaczać, jak zapomnieć o wszystkich przykrych sytuacjach jakie nas dotknęły z czyjejś winy .
Świetnie, że są różne, bogato opisane postacie. Każdy bohater ma inny charakter. Jest buntownicza Valerie, zakochany Nick, kochający choć ciągle niedowierzający w ostatnie wydarzenia rodzice, przesympatyczny doktor Hieler i wreszcie tajemnicza Jessica.
Ważną zaletą tej książki są szczegółowe opisy. Dobrze, że autorka stara się nam pokazać, że nie zawsze wszystko idzie łatwo, sprawnie i po naszej myśli. Powieść uczy nas i przypomina, że „nie ocenia się książki po okładce”. Może nie dosłownie. Stara się wytłumaczyć czytelnikom, że nie należy od razu krytykować i oczerniać innych, jeśli się ich dobrze nie zna, Warto najpierw porozmawiać z kimś zanim wpisze się go do listy („do odstrzału”). :P

Valerie ma 15-lat, kochanego chłopaka, cudownego brata, kłócących się rodziców, wiernych przyjaciół i nie jest lubiana w szkole. W sumie nie jest tak źle, prawda? 60 % (3/5) jest okej. Mimo wszystko dziewczyna nie jest ogromnie szczęśliwa, a żeby poprawić sobie humor wraz z chłopakiem robi listę osób „do ostrzału”. To tylko zabawa- myśli. Okazuje się jednak, że jej partner...

A więc, wyobraź sobie, że jesteś 16 latką, której życie wiele się zmieniło w ciągu zaledwie tygodnia. Jesteś szczęśliwa, lubiana i masz chłopaka, który zna Cię na wylot, a Ty jego również. I tu nagle BUM!. Do twojej klasy dołącza cudowna dziewczyna, która właśnie przyjechała z zagranicy. Jak reagujesz ? Normalnie. Ale w momencie gdy Twój chłopak przedstawia Cię jej jako zwykłą znajomą1 coś w tobie zaczyna wrzeć. Niepokoi Cię to. Jak on mógł tak postąpić? - zastanawiasz się. Czy nadal jesteś szczęśliwa i czujesz się doceniana? Raczej nie, prawda? Więc gdy kolega częstuje Cię tabletką, której nigdy w życiu nie widziałaś na oczy i mówi Ci, że po zażyciu tej małej zielonej kuleczki poczujesz się lepiej2, czy skusisz się na nią ? Oczywiście. Przecież nie chcesz stchórzyć.
A więc bierzesz tę „magiczną” tabletkę i nagle wszystko się zmienia. Chcesz tańczyć, śmiać się, chcesz żyć. Wszystko wydaje Ci się takie cudowne. Ale zapominasz o najważniejszym fakcie, że to tylko krótkotrwały efekt. Wracasz do rzeczywistości. Świat już nie jest taki różowy, jak przed paroma minutami. Zastanawiasz się co dalej. Masz trzy wyjścia. Zapomnieć o wszystkim (co jest mało prawdopodobne, gdy twoja pierwsza miłość chodzi z Tb do klasy), możesz też dołować się całe życie (ale to mało szczęśliwe), Ty jednak wybierasz trzecią opcję i zażywasz kolejne tabletki, by czuć się dobrze i radośnie, choć przez chwilę mieć u stóp cały świat.
Możemy się teraz zastanawiać, co by było gdyby. Może gdyby niepewna Marie szybciej określiła swoje uczucia wobec Leona, może nadal byliby razem, a chłopak to ją wybrałby, a nie Friederike ? Co gdyby Mister Allen nie uciekł wtedy Marie 3, a ona nie napotkała w parku- swoich kolegów z klasy ? Czy wtedy tak potoczyłby się jej los? Czy byłoby zupełnie inaczej? Może Marie nigdy nie wzięłaby do ust ecstasów? Może byłoby okej? Może…
Ale nie było. Biedna i smutna dziewczyna coraz częściej zażywa „tabletki szczęścia”, na początku jest okej, jest świetnie, ale gdy pigułki stają się dla niej codziennym rytuałem- Marie przestaje kontrolować swoje emocje. Jest coraz gorzej.
Czy dziewczyna poradzi sobie z problemami miłosnymi i da radę przeciwstawić się swojemu nałogowi? Czy będzie szczęśliwa ? Czy rodzice dają jej wsparcie, jakiego tak bardzo potrzebuje? Czy jej przyjaciółka pomoże Marie przejść przez te trudne chwile? Tego wam nie powiem, niestety. Ja znam zakończenie. Wy- nie. Jedyny sposób by się tego dowiedzieć to przeczytanie książki. Zachęcam was do tego.
Książka ta jest na pewno godna naszej uwagi, lecz na mnie nie zrobiła ogromnego wrażenia. Warto ją przeczytać choćby z tego powodu, że jest formą ostrzeżenia przed narkotykami. Jednak myślę, że powieść nie zostanie na długo w mojej pamięci. Sądzę, że są lepsze powieści o podobnej tematyce. Czegoś mi w niej brakowało, tylko czego ? Chyba chodzi o zbyt krótkie opisanie niektórych rzeczy. Fajnie opisywane są sytuacje, gdy dziewczyna już nie panuje nad sobą. Ale początek książki jakiś taki mdły. Uważam, że za słabo i za rzadko są opisywane zachowania drugorzędnych bohaterów. Tak naprawdę nie znamy w zupełności Malte. Nie znamy jego typowych zachowań. Nie znamy jego uczuć wobec Marie. Może ją kochał. Ale jak wytłumaczyć niektóre sytuacje, gdy jego miłość i oddanie nie było w pełni ukazane? Był wtedy pod wpływem narkotyków? A może to ta dziewczyna nie potrafiła otworzyć oczu i ujrzeć prawdy. Jest wiele pytań, które nasuwają się nam po przeczytaniu powieści. Nie odpowiemy sobie na nie. Możemy jedynie się domyślać, a to niestety nie jest zaleta tej książki. Każda powieść powinna być jasna i dokładnie opisana. Jak już mówiłam- tu tak nie jest.
Fajnie, że książka jest pisana z humorem, choć to poważny i smutny temat, to czytając tę powieść momentami naprawdę można się uśmiać. Np.:
„ Narkotyk! Jak to brzmi- żachnęła się Lilly. – Gadasz zupełnie jak moja matka ! Dla niej też wszystko, co nie pochodzi ze sklepu ze zdrową żywnością, to narkotyki! Boi się nawet zwykłej sałaty z supermarketu! I za żadne skarby nie tknie holenderskiego pomidora! Bo wszystkie są napromieniowane jak Czarnobyl, a ci, którzy to jedzą, oczywiście zaraz zejdą na raka…”
Ocena jest dość niska w porównaniu do mojej opinii na jej temat. Obniżyło ją wiele czynników, ale chyba największą wadą tej książki jest to, że nie ma w niej szczegółowego opisu zachowań Marie i innych ludzi, którzy zażywają narkotyki. A szkoda. Chyba jedna z najgorszych powieści jakie czytałam z serii Ossolineum.
Lecz mimo wszystko polecam

A więc, wyobraź sobie, że jesteś 16 latką, której życie wiele się zmieniło w ciągu zaledwie tygodnia. Jesteś szczęśliwa, lubiana i masz chłopaka, który zna Cię na wylot, a Ty jego również. I tu nagle BUM!. Do twojej klasy dołącza cudowna dziewczyna, która właśnie przyjechała z zagranicy. Jak reagujesz ? Normalnie. Ale w momencie gdy Twój chłopak przedstawia Cię jej jako...

Co tu napisać? Może od czego zacząć ? Jak na 133 stronnicową książkę to jest naprawdę dużo do napisania. 14 letnia Lilli to dziewczyna wychowywana samotnie przez matkę. Ojca nigdy nie widziała, wie Tylko tyle, że ma teraz szczęśliwą rodzinę. No, a zresztą co on ją obchodzi? Nawet alimentów nie płaci. No, ale pomimo tego dziewczyna odwiedza ojca, a ten obiecuje, że w najbliższym czasie ją odwiedzi . Lilly przed wyjściem kradnie mu aparat. Ten postanawia jej go podarować. Dziewczyna ambitnie fotografuje każdy napotkany obiekt. Pewnego dnia poznaje starszego chłopaka- Dawida. Lilli zakochuje się w nim i wkrótce lądują razem w łóżku. No oczywiście nastolatka zachodzi w ciąże. I tu pojawia się problem, każdy członek jej rodziny proponuje aborcję, lecz wiadomo- decyzja należy do Lilli. Co wybierze dziewczyna i czy przy ewentualnym wyborze porodu zdoła zadaniu opieki nad dzieckiem? Książka idealna na długie jesienne wieczory. Zdecydowanie powieść połyka się jednym tchem i po około 2 godzinach jest przeczytana. Lektura odpowiednia dla wszystkich nastolatek jako przestroga, no bo w końcu, która z nas chciałaby całymi dniami siedzieć przy pieluchach zamiast wyjść z chłopakiem na miasto ? Chyba żadna nie? No, a więc powieść pouczająca o zaletach młodości i przyjaźni, gdyż w lekturze pojawia się również i taki wątek. Trochę zaskakujące zakończenie, no ale cóż, kto powiedział, że „prosta” książka dla nastolatek musi być przewidywalna? No, a więc gorąco polecam i oceniam na myślę odpowiednią ocenę . :

Co tu napisać? Może od czego zacząć ? Jak na 133 stronnicową książkę to jest naprawdę dużo do napisania. 14 letnia Lilli to dziewczyna wychowywana samotnie przez matkę. Ojca nigdy nie widziała, wie Tylko tyle, że ma teraz szczęśliwą rodzinę. No, a zresztą co on ją obchodzi? Nawet alimentów nie płaci. No, ale pomimo tego dziewczyna odwiedza ojca, a ten obiecuje, że w...

Książka jest jedną z tych o niezwykle ciężkim dzieciństwie niektórych osób. Opowiada o małej Halszce- smutnej dziewczynce wykorzystywanej seksualnie przez wszystkich mężczyzn wokoło, a w szczególności przez własnego ojca.
„Mogłam krzyczeć – nie krzyczałam” to właśnie tak zaczyna się ta przepiękna, choć i niezwykle dołująca powieść. Nie rozumiana i tym samym nie wspierana przez bliskich (matkę, brata, siostrę, wychowawcę…), Halszka musi nosić na swoich barkach upokorzenie i wstyd. Do molestowania i niezrozumienia dochodzi również bieda, spowodowana pijaństwem ojca… i o tym właśnie jest ta książka.
Powinnam wspomnieć o bardzo istotnym fakcie, iż (śmiem mówić) dzieło to jest formą pamiętnika Halszki Opfer, jej autobiografią. To właśnie ona przez wiele lat była gnębiona, poniżana i niezrozumiana przez wszystkich. To ją paraliżował strach w najgorszych momentach, to właśnie dlatego dziewczyna nie krzyczała, nie rozmawiała z nikim o swoich problemach, zwyczajnie się bała.
Powieść jest dla pisarki w pewnym sensie sposobem na rzucenie wspomnień dzieciństwa w niepamięć. Dla nas czytelników- na pewno niezmarnowanymi 2-3 godzinami czytania, ale pewnie i jakąś przestrogą, nie, nie… raczej… informacją. Nie stójmy obojętnie! Pomóżmy smutnym i płaczącym dzieciom. Niech nie myślą podobnie jak autorka, że to jest normalne. Nie, tak się nie robi!
Książka opowiadająca o tak trudnych tematach, niesamowicie prostym i zrozumiałym językiem. W pewnych momentach (pfff… co ja mówię- „w pewnych momentach?”). Cała książka pełna obrzydliwości. Opisy przyprawiające o mdłości sprawiają, że momentami czujemy się jakby to nam właśnie teraz robił takie okrutne rzeczy. Brutalność. Przyznam nawet, że bałam się czytać tą powieść przy rodzicach, pewna że wyczują mojego grymasu na twarzy i zaczerwienionych policzków, o czym ona jest. A jest na pewno o życiu brutalnym, niesprawiedliwym i okrutnym.
Cóż jeszcze mogę dodać? Na stoo procent polecam. Chyba jedynym minusem tej książki, jest to, że się tak szybko kończy. Choć dla autorki pisanie tego było udręką, dziękuję jej, że napisała tak cudowną powieść.

Książka jest jedną z tych o niezwykle ciężkim dzieciństwie niektórych osób. Opowiada o małej Halszce- smutnej dziewczynce wykorzystywanej seksualnie przez wszystkich mężczyzn wokoło, a w szczególności przez własnego ojca.

„Mogłam krzyczeć – nie krzyczałam” to właśnie tak zaczyna się ta przepiękna, choć i niezwykle dołująca powieść. Nie rozumiana i tym samym nie...

O czym opowiada powieść? O życiu, miłości, a przede wszystkim o cierpieniu. Tak. Cierpienia jest wiele. Każdy cierpi: Julia, Wiktor, Ida, rodzice chorej dziewczyny, Kalina, Adam i Tomek… W końcu, jakby na to nie spojrzeć, cierpienie jest nie odłączną częścią ludzkiego życia.
Młoda, bo 17-letnia Julka rozumie to najbardziej. W końcu, wkrótce być może umrze, jeśli nie dostanie od dawcy nerki. Na razie marne szanse na to. Coraz częściej choruje, nie chce jej się nigdzie wychodzić. Jest w fatalnym stanie. Nagle, poznaje Wiktora, partnera Idy- bogatej i lubianej dziewczyny. Coraz częściej Julia spotyka chłopaka „przypadkowo”, coraz częściej ich spotkania długo trwają. Lecz zdaniem dziewczyny, nie ma szans u Wiktora. Dlaczego? Kto łączyłby się z osobą, która niemal codziennie przebywa w szpitalach i wkrótce być może umrze.
Cieszę się, że autorka książki uświadomiła czytelnikom, co tak naprawdę w życiu jest ważne. Nie, nie pieniądze, sława czy kariera. Lecz- zdrowie.
Ważne też, że stosowała te naukowe, medyczne nazwy chorób, lekarstw i zabiegów. W ten sposób powieść stała się bardziej życiowa, realna. Momentami czułam się, jakbym to ja była Julią i z niecierpliwością czekała na dawce, oczywiście nie chciałabym być w takiej sytuacji, ale no… Były to na pewno trzymające w akcji chwile spędzone z książką w ręku, których nie żałuję.
Cóż jeszcze mogę napisać ? Fajnie, że jest poruszona kwestia oddawania organów. Myślę, że warto przemyśleć to czy nie powinniśmy wypisać zgody na przeszczep po naszej śmierci. Na pewno pomożemy innym ludziom.
Jesteście zapewne ciekawi, czy się ze sobą połączą i czy dziewczyna przeżyje ? No, niestety tego nie mogę wam zdradzić. Przeczytajcie sami.
Jedyna wada książki to chyba dziwne zakończenie...

O czym opowiada powieść? O życiu, miłości, a przede wszystkim o cierpieniu. Tak. Cierpienia jest wiele. Każdy cierpi: Julia, Wiktor, Ida, rodzice chorej dziewczyny, Kalina, Adam i Tomek… W końcu, jakby na to nie spojrzeć, cierpienie jest nie odłączną częścią ludzkiego życia.

Młoda, bo 17-letnia Julka rozumie to najbardziej. W końcu, wkrótce być może umrze, jeśli nie...

Książka znakomita, idealnie opowiada o problemach nastolatków. Zaskakująca.!

Książka znakomita, idealnie opowiada o problemach nastolatków. Zaskakująca.!

Przejmująca powieść o śmiertelnie chorej dziewczynie, której pozostało nie wiele czasu do swojego ostatniego dnia na ziemi. Czy aby na pewno „przejmująca”? Tak, myślę że tak, w pewnym stopniu- oczywiście. Czytałam ją tydzień temu, a niestety nie wiele z niej pamiętam. O czym to świadczy ? Że nie była cudowna. Gdyby tak było, nie potrafiłabym zasnąć nie myśląc o niej. A jednak sypiam nocami, nie obawiając się jutra. Dlaczego ? Nie mam pojęcia, widocznie nie wywarła na mnie aż tak wielkiego wrażenia, a szkoda, bo temat książki niecodzienny, niezwykły i na pewno można go było o wiele ciekawiej opisać i wyczerpać. No dobrze, od początku recenzji narzekam, a jednak nie było aż tak źle. Bywały dobre momenty, parę razy się wzruszyłam, dokładnie DWA !
Bohaterka powieści, niejaka Tessa jest poważnie chora. Lekarze nie dają jej szans. Zdesperowana dziewczyna, samotnie wychowywana przez opiekuńczego ojca postanawia za wszelką cenę skorzystać z dni , jakie jej pozostają do śmierci. Dlatego też wraz ze swoją najlepszą przyjaciółką spełniają jej marzenia z listy 10 rzeczy, które chciałaby zrobić zanim przejdzie na drugą stronę. Na pierwszym miejscu, oczywiście nic innego jak Seks. Nie rozumiem dlaczego akurat to? Czy coś się stanie jak umrze będąc dziewicą ? Dziwny pomysł, no ale cóż… Dziewczyna doskonale sobie radzi z spełnianiem zachcianek i pomimo coraz bardziej pogarszającego się stanu zdrowia, dąży do wykonania tych 10 punktów. Co jest najbardziej chore ? że ona w momencie gdy nie potrafi spełnić czegoś, zmienia dany punkt na inny, bardziej realistyczny… Dlaczego, pytam DLACZEGO ? Przecież skoro była na łoży śmierci to po co się w ogóle decydowała na takie zadania jak seks ? Czemu nie wybrała sobie kupna… hmmm… Chipsów ? : o. Jak już zaryzykowała, to po co rezygnowała? No cóż, nie rozpędzam się tak, bo zaraz wam całą książkę zdradzę.
Ogólnie nie było tak, źle. Fajnie że są różne charaktery. Jest matka, która nie radzi sobie z sytuacją i jest ojciec, który stara się zachować zimną krew. To dobrze, nawet bardzo dobrze.
Czasami miałam wrażenie, że dziewczyna nie zdaje sobie sprawy z powagi sytuacji. Gdy ledwo oddycha, to sięga po papierosy.. Hmm… no cóż. Bywa i tak .

Przejmująca powieść o śmiertelnie chorej dziewczynie, której pozostało nie wiele czasu do swojego ostatniego dnia na ziemi. Czy aby na pewno „przejmująca”? Tak, myślę że tak, w pewnym stopniu- oczywiście. Czytałam ją tydzień temu, a niestety nie wiele z niej pamiętam. O czym to świadczy ? Że nie była cudowna. Gdyby tak było, nie potrafiłabym zasnąć nie myśląc o niej. A...

Wzruszająca i przejmująca książka. Godna uwagi każdego wymagającego czytelnika. Polecam stuprocentowo. ♥

Wzruszająca i przejmująca książka. Godna uwagi każdego wymagającego czytelnika. Polecam stuprocentowo. ♥