Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Słowem wstępu - Priest to powieść o młodym księdzu i dziewczynie, która pragnie się nawrócić. I on jej pomaga. Oj jak pomaga! Usilnie i dogłębnie. Pokazuje jej kościół, pianino i kaplicę. Uczy formuły spowiedzi w konfesjonale, pokazuje różaniec i zapoznaje z przedmiotami do sakramentów. Jednocześnie opowiada jej historię o swojej siostrze (która jest naprawdę przykra) i przekonuje, że jest ukochanym dzieckiem Boga. Nie powiem, jest w tym coś uroczego, przyjemnego i zabawnego. Ja wybuchałam śmiechem przynajmniej kilka razy na rozdział, więc to chyba dobrze, co?

Ciężko mi jednoznacznie powiedzieć, czy ta książka jest dobra czy nie. Ja bawiłam się na niej dobrze, trochę się pośmiałam, momentami wzruszyłam, a czasem skrzywiłam się z poziomu żenady, ale to nie oznacza, że nie mam do niej uwag/przemyśleń. Więc może od nich zacznijmy.

Coś co dla mnie było całkiem nowe, to przede wszystkim fakt, że książka pisana jest z perspektywy mężczyzny (nie miałam jeszcze okazji takiego erotyku czytać) oraz, że mało tam opisów męskiego ciała. Nie słyszymy pochwał na temat jego mięśni, czy pewnych znaczących dla fabuły części ciała. Ksiądz Tyler poświęca za to dużo czasu na opis ciała Poppy. Wychwala ją. Poświęca uwagę jej ubiorowi i swoim wyobrażeniem o niej. Jak to ona go podnieca. Skupia się przy tym bardzo mocno na sferze fizycznej. I to ona, mam wrażenie, interesuje go najbardziej. Chodź stara się pokazać, że nie. Ale jednak…

Jednocześnie, o dziwo, zdaje sobie sprawę, że łamie śluby i popełnia grzech, a sama wiara jest dla niego ważna. Widzi w niej wartość i nie jest dla niego pustym frazesem. Jest księdzem z powołania i usiłuje walczyć z własną pokusą. Przynajmniej początkowo. Choć potem troszkę też. Troszkę. Niemniej, nie jest księdzem dla bycia księdzem, ale zdaje sobie sprawę ze swojej misji. Ma wiele przemyśleń natury moralnej i zastanawia się nad sensem swoich działań. Z nią. I z Bogiem jednocześnie. Więc chce zjeść ciastko i mieć ciastko.

Z racji, że lubię się czepiać nie mogę wspomnieć o tłumaczeniu. Bo dalej mam wrażenie, że przetłumaczenie książki na polski graniczy obecnie z cudem. Mniejszym lub większym. Tutaj nie jest tragicznie, ale są momenty, gdzie wartoby przemyśleć użycie innego słowa lub wyrażenia. Ja rozumiem, że w angielskim pewne sofrmułowania brzmią mocniej lub dosadniej, ale po polsku one zwyczajnie nie pasowały (czy to do sceny, czy to do bohatera) i drażniły moje oczy. A może tylko moje?

Mam takie przemyślenie na temat tej książki - bez kontrowersyjnego tematu ,,księdza” bez używania konfesjonału, świętych olejów czy sznura, nie wyróżniałaby się niczym szczególnym. Nie zapadałaby w pamięć i pewnie nie wzbudzałaby takich emocji. Byłaby po prostu przeciętnym erotykiem. Lekkim i przyjemnym, ale z pewnością nie oryginalnym. Dlatego mam takie poczucie, że to właśnie ten ,,boski” temat sprawia, że jest ona na ustach wszystkich na książkowych social media. Ta kontrowersja, te złamanie naszego polskiego, zaściankowego sposobu myślenia o księdzu jako kimś świętym. Wręcz mistycznym. Oderwanym od przeciętnego życia i zanurzonym w nieskończonej wiedzy i świętości. W książce pada fajne zdanie, że - parafrazując - duchowny nie przestaje być mężczyzną. Bo nie przestaje. Może śmiesznie, może górnolotnie, ale mam poczucie, że ta książka (i wiele jej podobnych) może być dobrym punktem wyjścia dla dyskusji i idei celibatu i jego zasadności w Kościele Katolickim.

Więc podsumujmy. Czy polecam Priesta? Pewnie od niektórych zbiorę baty, ale tak.Liczyłam na coś lekkiego, mało ambitnego (i nie mówię tego złośliwie), co będzie się szybko i sprawnie czytało. Co da mi dobrą zabawę i pozwoli oderwać się na chwilę od rzeczywistości. Nie oczekiwałam wiele, a już na pewno nie wzniosłych scen erotycznych. Ani duchowych przeżyć. I dokładnie to dostałam. Więc cóż no cóż… Nie oczekiwałam wielkiej literatury i byłam gotowa na momenty żenady. Było lekko, mało ambitnie, czasem śmiesznie, czasem nie. Ale na pewno nie mogę powiedzieć, że to źle spędzony czas.

Słowem wstępu - Priest to powieść o młodym księdzu i dziewczynie, która pragnie się nawrócić. I on jej pomaga. Oj jak pomaga! Usilnie i dogłębnie. Pokazuje jej kościół, pianino i kaplicę. Uczy formuły spowiedzi w konfesjonale, pokazuje różaniec i zapoznaje z przedmiotami do sakramentów. Je...

Rozwiń

Zwiń

,,Znałam cię kiedyś, ale to było dawno temu. Chłopak, którego wtedy znałam,nigdy nie potraktowałby kogoś tak, jak ty potraktowałeś mnie.”

#secondchance #arrangedmariage #specialclub #touchherandyoudie #forcedproximity

Początkowo byłam nieprzekonana. I bałam się, że poczucie cringu zmiecie mnie z powierzchni bookstagrama. Obawiałam się, bo nie miałam zbyt dużej styczności z motywem wymuszonej bliskości czy wymuszonego małżeństwa. Jednak Aukcja przekonała mnie, że to naprawdę coś wartego uwagi. I powoli chyba stanie się to moim ulubionym motywem. ALbo chociaż w mocnej top pięć. Choć czy to rzeczywiście w przypadku Aukcji to małżeństwo i bliskość była aż takie wymuszona? Bo chemię między bohaterami czuć już od pierwszego ,,spotkania”. I zdecydowanie od początku bardzo czekałam na rozwinięcie się ich relacji i wypatrywałam każdego ich spotkania. A widywali się często!

Coś co bardzo mi się podobało w Aukcji to odwaga głównej bohaterki. Jako młoda dziewczyna nie załamała się i wzięła na siebie olbrzymią odpowiedzialność. I dała sobie radę. Mimo problemów, trudności i kłód rzucanych pod nogi buduje z nich schody i stara się jak najlepiej.W desperacji podejmuje trudną decyzję o sprzedaży własnego ciała. Bardzo trudną decyzję, której wiele z nas nie byłoby w stanie podjąć. Ale to też wiele o niej mówi. Jest silną i zdecydowaną osobą. Chce chronić brata i zrobi wszystko, aby zarobić na jego leczenie. Jednocześnie Lottie jest osobą, która potrzebuje wsparcia i ramienia, które ją wesprze. Przyjaciela.

Śmiało mogę powiedzieć, że bawiłam się na niej świetnie. I choć od początku dało się przewidzieć zakończenie, to nie sprawiło to, że książkę źle mi się czytało. Wprost przeciwnie! Skupiłam się na ich drodze do finału, wybuchając śmiechem co kilka rozdziałów. A musicie wiedzieć, że dzięki uprzejmości wydawnictwa miałam okazję czytać tę książkę wcześniej i na dodatek w pociągu. Więc było wesoło! Sama lektura była też naprawdę przyjemna, bo zarówno styl autorki jak i tłumaczenie było napisane bardzo fajnym językiem. Takim przez który się płynie i chce się więcej. Takim, przez który nie chce się książki odłożyć, a pozostać w niej na dłużej. Nie mogło też zabraknąć pikantnych scen! W końcu to gorący romans! Choć między nimi pożądanie kipi już od pierwszych stron, to kiedy wybuchło to zdecydowanie było spektakularnie.

Czy warto? Tak! To przyjemna, może nie aż tak lekka książka, z którą spędzicie naprawdę miły wieczór. Być może parę razy się zarumienicie, może wybuchniecie śmiechem, ale jedno jest pewne - nie będziecie się nudzić. Bo Aukcja to intrygująca opowieść o miłości (nie tylko tej romantycznej, ale też rodzinnej), o rodzinie i stawianiu na swoim. O docenianiu małych rzeczy i o tym, że pierwsza miłość nie rdzewieje. Z przymrużeniem oka!

,,Znałam cię kiedyś, ale to było dawno temu. Chłopak, którego wtedy znałam,nigdy nie potraktowałby kogoś tak, jak ty potraktowałeś mnie.”

#secondchance #arrangedmariage #specialclub #touchherandyoudie #forcedproximity

Początkowo byłam nieprzekonana. I bałam się, że poczucie cringu zmiec...

Rozwiń

Zwiń

Czy zakazana relacja może być początkiem odkrywania siebie na nowo i rozkładania skrzydeł? Czy demony przeszłości mogą zostać zniszczone przez kogoś z kim nie powinniśm być? I w końcu, czy dwoje ludzi, którzy już raz byli w jednym miejscu i jednym czasie może odnaleźć się na nowo?

#agegap #forrbidenlove #shefellfirst #hefellharder #highschool #youcancryonmyshoulder

,,Nie zamierzam być jak jakiś napalony nastolatek, który nie może się powstrzymać. Zbyt wiele dla mnie znaczysz.”

Historia Dani i Lachlana to jedna z najpiękniejszych książke z motywem age gap. Czuła, delikatna i subtelna. Pięknie pokazuje, że starszy mężczyzna, który decyduje się na związek z młodą dziewczyną może i chce traktować ją z szacunkiem, niczego na niej nic wymuszać i pozwalać jej nadawać tempa ich relacji. Pozwala jej na bycie sobą i akceptuje ją taką jaka jest. Dając jej pełne prawo do samorozwoju, odkrywania siebie i doświadczania nastoletniego życia. Ale też jest świadomy, konsekwencji, które płyną z jego decyzji. Wie, że nie będzie mógł jej towarzyszyć w każdym momencie, jednak w tym samym czasie niczego jej nie zabrania. Jest obok i wspiera. Pozwala jej na życie i daje to czego potrzebuje. Ciepło. Zrozumienie. Akceptację. I w tym się zakochałam. W tej pełnej wolności, jaką daje jej w tej miłości. Bo jeśli kogoś kochasz, to pozwalasz mu odejść, by był szczęśliwy.

Czymś co jeszcze w tej książce mnie kupiło (poza cudownym i czułym głównym bohaterem i zdroworozsądkowym podejściem do związku), to słowa. Słowa, które Lachlan kieruje do Dani. Słowa, które tworzą nam te historie. Słowa, które pozwalają nam wejść w fabułę i się w niej zatracić. Ta powieść przesycona jest wspaniałymi, ciepłymi cytatami. Zdaniami, które mają o wiele głębsze znaczenie niż może się wydawać. Dawno nie czytałam historii, gdzie miałam tak wiele znaczników i momentów wzruszeń. Oni są tak szczerzy i tak wiele rzeczy mówią sobie wprost, że każdemu życzyłabym takiej relacji i takich słów od ukochanej osoby. Oni nie udają. Oni są sobą. Są prawdziwi. Nie emanują, tak popularnymi teraz, red flagami. Są jak ciepły kocyk otulający nas w chłodny wieczór.

Jeśli macie ochotę na książkę z dobrym age gapem, z trudną historią w tle, z relacją, która zaczyna się od pięknej przyjaźni, to Sweet Dandelion jest dla Was. Uronicie łzę, wzruszycie się, a czasem wybuchniecie śmiechem. Będziecie im kibicować od pierwszego spojrzenia, a zakończenie zmiecie Was na kolana! Kochani, ja nie wzruszam się na książkach, ale ostatnie strony tej przepłakałam.

Była piękna. Prawdziwa. Subtelnie urocza. I nie wulgarna. Dała nadzieję i wiarę w to, że zdarza się miłość na całe życie.

Czy zakazana relacja może być początkiem odkrywania siebie na nowo i rozkładania skrzydeł? Czy demony przeszłości mogą zostać zniszczone przez kogoś z kim nie powinniśm być? I w końcu, czy dwoje ludzi, którzy już raz byli w jednym miejscu i jednym czasie może odnaleźć się na nowo?

#agegap...

Rozwiń

Zwiń

Uniknęły śmierci. Przetrwały. Jednak czy były gotowe na życie z brzemieniem ,,ocalałej”? Quincy, Lisa i Samantha. Trzy kobiety, które choć nigdy się ze sobą nie spotkały, są do siebie tak podobne. Gdy jedna z nich zostaje znaleziona martwa we własnej wannie, niespodziewanie życie pozostałej dwójki diametralnie się zmienia.

Co zrobią, gdy przeszłość wreszcie je dogoni?

,,Nie zmienisz tego, co się stało. Jedyne , na co masz wpływ, to jak sobie z tym poradzisz.”

Jedyne ocalałe to książka, która, jak poprzednie książki Sagera, miała olbrzymi potencjał. Jednak dla mnie finalnie stała się lekko poplątaną, nieskładną i nużącą lekturą. Z pozoru czytało się ją lekko i przyjemnie, jednak gdy ostatecznie zasiadłam do recenzji uświadomiłam sobie, że tak naprawdę to ta książka właściwie mi się aż tak nie podobała jak pierwotnie sądziłam. W porównaniu do Wróc przed zmrokiem, czy Zamknij wszystkie drzwi, to Jedyne ocalałe podobały mi się znacznie mniej. Były o wiele mniej dynamiczne i wciągające. Miały o wiele zbyt długi wstęp do akcji i im dalej fabułę tym toporniej mi się to czytało. Samo rozwiązanie też było ciut przewidywalne, jeśli to nie pierwsza wasza jego powieść. Czy to oznacza, że to zła książka? Nie. Ja po prostu miałam inne oczekiwania.

Jedno niesprzecznie trzeba Sagerowi przyznać - umie w napięcie i zawiłe historie. Jedyne ocalałe to, po raz kolejny, opowieść o tym, że nic nie jest takie jakie się wydaje. Że wszystko ma drugie dno i niczego nie możemy być pewni.

Szukacie zaskakującej, mocnej książkI? To z pewnością będziecie sie dobrze przy niej bawić. Ale dla mnie to nie była najlepsza książka w jego wykonaniu.

Uniknęły śmierci. Przetrwały. Jednak czy były gotowe na życie z brzemieniem ,,ocalałej”? Quincy, Lisa i Samantha. Trzy kobiety, które choć nigdy się ze sobą nie spotkały, są do siebie tak podobne. Gdy jedna z nich zostaje znaleziona martwa we własnej wannie, niespodziewanie życie pozostałe...

Rozwiń

Zwiń

Czy da się kochać kogoś kogo się nie zna?

Natalia to prawniczka, ukrywająca mroczny sekret przed rodziną i wszystkimi. Za nic nie przyzna się, że chcąc chronić najbliższych zdecydowała się na największe poświęcenie. Chcąc odreagować wybiera się to luksusowego klubu dla dorosłych. Miejsca, gdzie każdy może spełnić swoje fantazje i zrelaksować się. Spotyka tam tajemniczego Mister Reda. I wpada po uszy. Dosłownie. Mężczyzna od początku wpada jej w oko i serce, a dodatkowo jest ujściem dla jej emocji. A przy tym całkowicie różni się od Armina van Landera, jej dobrego przyjaciela – odpowiedzialnego i czułego mężczyzny. Ale czy na pewno?

Mam z tą książką duży problem. A mianowicie okazała się ona nie do końca tym, czego się spodziewałam. Nie była zła, absolutnie nie, ale zwyczajnie liczyłam na coś innego. Początek tej książki zwyczajnie mnie nie wciągnął, ale im dalej w las tym lepiej się bawiłam. Finalnie końcówka całkiem mi się podobała. Jednak nie będę ukrywała, że nie jestem w stanie jednoznacznie ocenić tej książki. Miała swoje plusy – wiele fajnych tekstów, charakterną bohaterkę, ciekawą historię w tle. Ale jednocześnie zanim wkręciłam się w fabułę, to zbliżała się ona do końca.

Słowem – nie wiem jak to ocenić, nie wiem jak do niej podejść. Nie była zła, ale nie była też wybitna.

Czy da się kochać kogoś kogo się nie zna?

Natalia to prawniczka, ukrywająca mroczny sekret przed rodziną i wszystkimi. Za nic nie przyzna się, że chcąc chronić najbliższych zdecydowała się na największe poświęcenie. Chcąc odreagować wybiera się to luksusowego klubu dla dorosłych. Miejsca...

Rozwiń

Zwiń

Tajemnicza gościni z zachodu pojawia się w życiu młodziutkiej Laury całkowicie niespodziewanie i całkowicie je odmienia. Pozornie niewinna i czysta szybko staje się źródłem tajemnic, sekretów, a jej dziwne zachowania nie mają żadnego logicznego wytłumaczenia. Jednocześnie Carmilla z dnia na dzień jest coraz bardziej zainteresowana życiem Laury. Coś je do siebie przyciąga. Coś wyjątkowo niebezpiecznego.

Carmilla to pierwsza klasyczna powieść gotycka, która dodatkowo zainspirowała Brama Stokera do napisania Draculi. Przepełniona niepewnością, strachem i absurdalną fascynacją wampirami i zjawiskami nadprzyrodzonymi. A jednocześnie nawiązująca do obsesji ówczesnych ludzi na punkcie kobiecej niewinności i czystości. Strach przed tym, że ta słodka i subtelna, dziewicza kobieta może w ukryciu być krwiożerczą bestią wylewa się z każdej strony. To przerażało czytelników wtedy i w pewien sposób możemy odczuć to dalej. I to naprawdę wciąga!

Jeśli szukacie powieści, która zachwyci Was poetyckim językiem, która będzie unikatowa i całkowicie inna od współczesnego świata to Carmilla jest dobrym wyrobem. Świetnie pokazuje współczesny jej świat, strach przed nieznaną, mistyczną siłą i potęgą kobiecej seksualności. Wciąga od pierwszych zdań, a jej inność sprawia, że ciężko ją odłożyć. To z pewnością książka, której nie przeczytacie na raz. Warto dać sobie z nią trochę czasu. Wsiąknąć z w nią. Dać się jej porwać. Jej fabuła nie jest porywająca, ale treść jaką niesie jest niezwykła.

To klasyka, którą warto znać!

[Współpraca UROBOROS]

Tajemnicza gościni z zachodu pojawia się w życiu młodziutkiej Laury całkowicie niespodziewanie i całkowicie je odmienia. Pozornie niewinna i czysta szybko staje się źródłem tajemnic, sekretów, a jej dziwne zachowania nie mają żadnego logicznego wytłumaczenia. Jednocześnie Carmilla z dnia n...

Rozwiń

Zwiń

,,Spotkałem pewną czarownicę. Moje serce bije w rytm jej oddechu. A myśli uparcie koncentrują się tylko na niej. Nie wiem, czy rzuciła na mnie jakiś urok, ale jedno jest pewne. Należę do niej cały.”

Drugi tom – UWAGA – recenzja może zawierać spoilery do poprzedniego tomu.

Aimil przerażona tym co się dzieje wraca do rodzinnego Glamis w Szkocji. Stara się zapomnieć, iść dalej i wdrożyć się w codzienną rutynę. Jednak nic nie jest w stanie oderwać jej myśli od pewnego przystojnego diuka. Gdy pojawia się on w progu jej domu wie, że przepadł. I choć mroczna i pełna tajemnic posiadłość skrywa przed nim jeszcze wiele, to ma nadzieję, że jego lojalność i wierność okaże się wystarczająca, aby skraść serce ukochanej kobiety i przekona do siebie członków rodziny. Alistair jest bowiem zdeterminowany, aby walczyć o swoją szkocką wiedźmę do samego końca, wierząc, że nad ich niebem w końcu pojawia się białe chmury.

Rozpoczynając swoją przygodę z historią Aimil i Alistaira nie spodziewałam się, że tak mocno uderzy ona w romantyczne nuty mojej duszy. Ale dokładnie tak się stało. Całkowicie zakochałam się w niej i przypomniałam sobie, dlaczego darzę miłością Rozważną i Romantyczną. Białe chmury to najpiękniejsza, najcudowniejsza i najbardziej łapiąca za serce opowieść o miłości jaką znam. O miłości idealnej, szczerej i nieoczekującej niczego. O miłości, która gotowa jest na poświęcenia, a jednocześnie szanuje prawo drugiej osoby do bycia sobą. Każde z nich ma przeszłość, która w pewnym momencie ich dogoni i postawi całość pod znakiem zapytania.

Białe chmury to idealny dowód na to, że można napisać piękny, romantyczny, czuły i subtelny romans, bez przemocy, ostrych scen i przesadnej erotyki. Ale za to z najcudowniejszymi wyznaniami miłości, jakie widziałam. Z ciepłem, które otula nas na każdej stronie i sprawia, że najbardziej kobieca część mojej kobiecości piszczy z ekscytacji. Osadzona w XIX wieku historia miłości, która przezwycięża wszystko i która łączy dwoje ludzi z przeszłością, to coś co szczerze poleciłabym każdemu, komu bliskie są klimaty Rozważnej i Romantycznej lub Bridgertonów.

Ciężko mi pisać o tej książce, bo ciężko mi znaleźć słowa, które mogą opisać to, jak bardzo ją uwielbiam. Jak bardzo zakochałam się w historii Aimil i Alistaira, w ich szczerości i nieśmiałych zalotach. Ta para to para idealnie stworzona dla siebie i nie wyobrażam sobie dla nich innego zakończenia. Ja przepadłam. Zakochałam się. Chce więcej. Ja nie płaczę na książkach. Na tej płakałam. Dziękuję i polecam!
[Współpraca z Gorzka Czekolada]

,,Spotkałem pewną czarownicę. Moje serce bije w rytm jej oddechu. A myśli uparcie koncentrują się tylko na niej. Nie wiem, czy rzuciła na mnie jakiś urok, ale jedno jest pewne. Należę do niej cały.”

Drugi tom – UWAGA – recenzja może zawierać spoilery do poprzedniego tomu.

Aimil przerażon...

Rozwiń

Zwiń