Zerwa

Forst bez pamięci, trup transgraniczny, a zamiast Hiszpanii pojawia się Finlandia.

Odnaleziony na szczycie Rysów trup budzi konflikt transgraniczny. Tymczasem Forst budzi się w szpitalu z luką pamięci.

Mróz wykorzystuje wielokrotnie już eksploatowany motyw utraty pamięci. Dzięki temu prowadzi narrację dwutorowo. Śledztwo toczy się w sprawie kolejnych brutalnych mordów. Natomiast retrospekcja prowadzi do zagranicznych wojaży komisarza: z Hiszpanii tym razem do Finlandii. Tam trop powadzi do ważnej postaci. Natomiast partneruje komisarzowi bohater cokolwiek niespodziewany.

Fabuła prowadzi do poważnych nadużyć. Zemsta jest w pewnym stopniu usprawiedliwiona. Zło przybiera tym razem skandynawski klimat. Ponownie pojawia się problem wykorzystywania kobiet, a nawet całej mniejszości.

Widać w tej powieści chęć zamknięcia kwestii Bestii z Tatr. Zapewne Mróz dopuszczał, że o ile nie skończył na trylogii – to może skończy na pięciopaku. Jednak jak zawsze pozostawił sobie furtkę do kolejnych części. Z której po kolejnym sukcesie kasowym książki – skorzystał.

Forst bez pamięci, trup transgraniczny, a zamiast Hiszpanii pojawia się Finlandia.

Odnaleziony na szczycie Rysów trup budzi konflikt transgraniczny. Tymczasem Forst budzi się w szpitalu z luką pamięci.

Mróz wykorzystuje wielokrotnie już eksploatowany motyw utraty pamięci. Dzięki temu prowadzi narrację dwutorowo. Śledztwo toczy się w sprawie kolejnych brutalnych mordów....

Tą część, jak i wcześniejsze, czyta się szybko i z ciekawością. Jednak ilość nieprawdopodobnych zdarzeń i szczęście Forsta naprawdę przesadzone.

Tą część, jak i wcześniejsze, czyta się szybko i z ciekawością. Jednak ilość nieprawdopodobnych zdarzeń i szczęście Forsta naprawdę przesadzone.

Mróz to moje totalne guilty pleasure. Uwielbiam go czytać. Typowe rozrywkowe czytadła, idealne na urlop czy do odstresowania się po ciężkim dniu. A cykl z Forstem uznaję za mój ulubiony. Wiem, że tu bzdura goni bzdurę, a całość jest totalnie oderwana od rzeczywistości, ale i tak czyta się to z przyjemnością. W tej części, jak zresztą w każdej, mnóstwo zwrotów akcji, w sumie to nie wiem, czy nie najwięcej z dotychczasowych. Na plus te przenikanie się bohaterów między różnymi cyklami autora. Na pewno będę czytał dalej.

Mróz to moje totalne guilty pleasure. Uwielbiam go czytać. Typowe rozrywkowe czytadła, idealne na urlop czy do odstresowania się po ciężkim dniu. A cykl z Forstem uznaję za mój ulubiony. Wiem, że tu bzdura goni bzdurę, a całość jest totalnie oderwana od rzeczywistości, ale i tak czyta się to z przyjemnością. W tej części, jak zresztą w każdej, mnóstwo zwrotów akcji, w sumie...

Brawo panie Remku w koncu za zakonczenie watku besti z Giewontu na 5 tomie bo juz mialem obawy w polowie tego tomu ze to jeszcze nie koniec .
No coz trzeba przyznac ze mimo wielu nie logicznych ,nieprawdopodobnych watkow akcjii cala seria z Forstem ma to do siebie ze jednak wciaga moze przez opisy gor a moze przez to ze jest napisana po prostu "lekkim piórem".
W drugiej polowie ksiazki niezle zakrecil fabuła i zakonczeniem autor musze przyznac .

Brawo panie Remku w koncu za zakonczenie watku besti z Giewontu na 5 tomie bo juz mialem obawy w polowie tego tomu ze to jeszcze nie koniec .
No coz trzeba przyznac ze mimo wielu nie logicznych ,nieprawdopodobnych watkow akcjii cala seria z Forstem ma to do siebie ze jednak wciaga moze przez opisy gor a moze przez to ze jest napisana po prostu "lekkim piórem".
W drugiej...

Dobra część która miała być ostatnia ( a jak wiemy teraz ,są już cztery kolejny tomy z Forstem). Niemniej dobrze się czytało i zakończenie też w dobrym stylu. Ps. No to idziemy po część 6 :)

Dobra część która miała być ostatnia ( a jak wiemy teraz ,są już cztery kolejny tomy z Forstem). Niemniej dobrze się czytało i zakończenie też w dobrym stylu. Ps. No to idziemy po część 6 :)

Piąta część cyklu z Wiktorem Forstem wciąga znacznie mocniej niż poprzednia. Trzyma w napięciu, po prostu wciska w fotel.

Określił bym ją jako zgrabną, zwięzłą relację. Ponieważ brak w niej opisów przestrzeni, przyrody, budynków, miejsc po których autor mógłby nas oprowadzić. Przyśpiesza to akcję lecz zostawia uczucie niedosytu.
Sposób prowadzenia pióra niczym się nie wyróżnia, jest prosty, to popis grafomanii.
Postacie mimo że zachowują się konsekwentnie w tym Forst (choć straszny z niego dziwak),nie przekonują. Większość wygląda tak blado, że nie zostanie w mojej pamięci.

Autor nie ustrzegł się wielu błędów odnosząc się do powojennej historii. W 1947 roku miała miejsce: "Akcja Wisła", podczas której deportowano nie Ukraińców, lecz Łemków, a to odrębny naród.
A twierdzenia jakobyśmy to my Polacy tworzyli obozy zagłady dla Ukraińców w odwecie za zbrodnię Wołyńską, są dla mnie ohydne i obraźliwe.

Raczej nie polecam, chyba że jesteście fanami Remigiusza Mroza. Stawiam 6/10.

Piąta część cyklu z Wiktorem Forstem wciąga znacznie mocniej niż poprzednia. Trzyma w napięciu, po prostu wciska w fotel.

Określił bym ją jako zgrabną, zwięzłą relację. Ponieważ brak w niej opisów przestrzeni, przyrody, budynków, miejsc po których autor mógłby nas oprowadzić. Przyśpiesza to akcję lecz zostawia uczucie niedosytu.
Sposób prowadzenia pióra niczym się nie...

Zdecydowanie najlepsza z pierwszej piątki z Forstem.

Zdecydowanie najlepsza z pierwszej piątki z Forstem.

Książka jest utrzymana w takiej formie jak poprzednią część, rozdziały przeplatają się w czasie tyle że teraz wiemy co kiedy się działo, dzięki temu po kawałku docieramy do tego co się wydarzyło, ale zakończenie i tak jest niespodziewane.
Na początku się wkurzyłam.. Po raz kolejny mamy monety, oskarżenia Forsta i o zgrozo powrót Bestii.. Do odnalezienia Olgi nic nie mam. Jednak w drugiej części książki zmieniłam zdanie. To było dobre, zwłaszcza zwroty akcji na końcu. I na tym można, by skończyć, jednak wiemy, że tak się nie stało.. a co do posłowia cóż.. chyba nigdy już nie uwierzę Panu Mrozowi w to co tam napisze ;)
Mam tylko nadzieję, że przynajmniej zakończyliśmy wreszcie wątek Bestii.. to lecę sprawdzić.

Książka jest utrzymana w takiej formie jak poprzednią część, rozdziały przeplatają się w czasie tyle że teraz wiemy co kiedy się działo, dzięki temu po kawałku docieramy do tego co się wydarzyło, ale zakończenie i tak jest niespodziewane.
Na początku się wkurzyłam.. Po raz kolejny mamy monety, oskarżenia Forsta i o zgrozo powrót Bestii.. Do odnalezienia Olgi nic nie mam....

Seria o (komisarzu?) Froście zatacza kolejne koło. Wracają cienie przeszłości, czyli problemy z logiką, niemożliwe sytuacje, przewidywanie posunięć sił dobra, przez siły zła. Są też postaci chorągiewki, które zależnie od okoliczności są dobre, lub złe, autor chyba sam do końca nie wie. Wspominałem o zerowej realności pewnych zdarzeń?
Brzmi jak gotowy przepis na książkę o Froście.
Tytuł broni się tym, że trzyma w napięciu, nadal jest w dużej mierze o górach i że są zaskakujące zwroty akcji. A tych trochę jest i dałem się kilka razy zaskoczyć. Pojawia się już pewien schemat tych zaskoczeń, to nieco martwi na przyszłość.

Seria o (komisarzu?) Froście zatacza kolejne koło. Wracają cienie przeszłości, czyli problemy z logiką, niemożliwe sytuacje, przewidywanie posunięć sił dobra, przez siły zła. Są też postaci chorągiewki, które zależnie od okoliczności są dobre, lub złe, autor chyba sam do końca nie wie. Wspominałem o zerowej realności pewnych zdarzeń?
Brzmi jak gotowy przepis na książkę o...

Nie przekonuje mnie do końca. Dużo zdarzeń nieprawdopodobnych i przesadzonych. W kilku miejscach chce się zapytać "serio?". Mimo wszystko czyta się szybko i to jej zaleta, ale zapewne równie szybko zostanie zapomniana.

Nie przekonuje mnie do końca. Dużo zdarzeń nieprawdopodobnych i przesadzonych. W kilku miejscach chce się zapytać "serio?". Mimo wszystko czyta się szybko i to jej zaleta, ale zapewne równie szybko zostanie zapomniana.