Zerwa

„Zerwa” była całkiem niezła, podobała mi się bardziej od poprzedniej części, ale ogólnie to już można było odczuć znużenie bestiami z Giewontu i innymi zgranymi motywami. No ale przynajmniej pan Mróz odważył się zakończyć serię (tak sądzę) co wcześniej mu się nie udało. Powiedziałbym, że to akt sporej odwagi, bo nie zarzyna się kury znoszącej złote jajka, ale przecież pan Mróz hoduje tych kur w nadmiarze.
Podsumowując, dla fanów serii obowiązkowa. Dla pozostałych – może być. Bez szału, ale trochę rozrywki na niezłym poziomie można uświadczyć.

„Zerwa” była całkiem niezła, podobała mi się bardziej od poprzedniej części, ale ogólnie to już można było odczuć znużenie bestiami z Giewontu i innymi zgranymi motywami. No ale przynajmniej pan Mróz odważył się zakończyć serię (tak sądzę) co wcześniej mu się nie udało. Powiedziałbym, że to akt sporej odwagi, bo nie zarzyna się kury znoszącej złote jajka, ale przecież pan Mróz ...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Feeria.

To słowo kojarzyło mi się najczęściej w trakcie lektury. Feeria zdarzeń, feeria mignięć, feeria przewrotów. Liczba zwrotów akcji, zmian położenia bohaterów, zmian tego co o nich wiemy - porażała dosłownie. Jeden za drugim twist, to jest opis tej powieści, gdyby ktoś chciał na serio ją streszczać jak streszcza się uczniowskie lektury w brykach, wyszłaby z tego jakaś rozpisana na kartce sinusoida :) Oczywiście w pewnym momencie mogło zacząć to męczyć, ale... mnie nie męczyło. W końcu to literatura popularna, siadając do czytania tego właśnie chcemy takich atrakcji, właśnie chcemy rollercoastera. Okej, mogło męczyć natężenie, ale tu było to zrobiona naprawdę nieźle - swoją drogą widać, że od Ekspozycji młody autor rzeczywiście poprawił warsztat - więc nie cierpiałem przez to nawet w najmniejszym stopniu, choć miałem z tyłu głowy świadomość, że takie "cierpienie" w wypadku innego autora mogłoby się w podobnej sytuacji pojawić :)

A przez co rzeczywiście trochę "cierpiałem"? Dwie sprawy. Po pierwsze w pewnym momencie to podawanie nam kolejnych twistów fabularnych zrobiło się troszkę łopatologiczne. Czy tylko dla mnie przekroczeniem cienkiej czerwonej linii był tu moment, gdy postacie zaczęły mówić o pewnym tatuaż moment przed jego pojawieniem się? Która to sprawa z tatuażem została potem rozwiązana tak płasko, że bardziej już chyba nie mogła? Niby tylko jedno zawieszenie akcji więcej wśród kilkunastu, ale w  trakcie lektury serio jakoś mi to zagrzytało tak, że aż wiedziałem, że będzie to jakoś tam przełomowy dla mnie moment gdy idzie o percepcję tej powieści.

Po drugie zaś - Najpłodniejszy pisał tę powieść już w momencie, gdy seria Chyłkowa (której nie lubię i kultowości której nie rozumiem) cieszyła się dużą popularnością, prawda? Mam więc wrażenie, że po części wpływ tejże serii Chyłkowej zaznaczył się w rozwiązaniu pewnej kryzysowej sytuacji ze środka tekstu. Co mam w pierwszym rzędzie do zarzucenia cyklowi tomów o warszawskiej prawniczce to to, że rozwiązania intryg zarysowywanych w niej rażą niedorobieniem, rażą tym, że wyglądają na napisane w pięć minut na zasadzie "aha, więc było tak i tak, bo ja, wszechmocny autor, tak chcę". Rozwiązanie sprawy uwięzionego Forsta wyglądało identycznie.

W ogóle wzmiankowana wyżej scena ze środka powieści była pewną cezurą w tekście, gdy idzie o owo natężenie zwrotów akcji. Tj. natężenie po niej wzmogło się może tylko w nieznacznym stopniu, ale charakter zwrotów i zwłaszcza intensywność ładunku emocjonalnego poszczególnych scen, która to intensywność siłą rzeczy oddziaływała na nasze widzenie owych zwrotów akcji (w końcu jeśli dana scena trzyma cię za mordę a po chwili zostaje "unieważniona" inną to odbierasz to naprawdę mocno) wzrosła wyraźnie. Jeszcze raz to napiszę, Najpłodniejszy wyćwiczył warsztat trzymacza za mordę w sposób bardzo wyraźny i zaprzeczyć się temu nie da. Dodać można, że głębsze motywy ze sfery psychiki bohaterów Najpłodniejszy wplótł w tekst zaskakująco delikatnie.

Aha, motyw z niejasnością co do kontaktu Gjosta z dziećmi - także nader  przyjemny :) W pewnym momencie naprawdę nie wiedziałem ocb, po prostu dałem się złapać :)

Mocna ósemka przy wszystkich zastrzeżeniach. Czytaj i baw się.

PS: Wiecie, że dopiero podczas pisania tej opinii dowiedziałem się, że słowo "feeria" piszemy właśnie tak, tj. przez dwa "e"? :)

[W powieści jest dużo trupów i kilka osób powraca w niej do świata żywych, wiec nieprzypadkowo dodaję powyższą reckę właśnie dziś :D ]

Feeria.

To słowo kojarzyło mi się najczęściej w trakcie lektury. Feeria zdarzeń, feeria mignięć, feeria przewrotów. Liczba zwrotów akcji, zmian położenia bohaterów, zmian tego co o nich wiemy - porażała dosłownie. Jeden za drugim twist, to jest opis tej powieści, gdyby ktoś chciał na serio ją streszczać jak streszcza się uczniowskie lektury w brykach, wyszłaby z tego j...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Słabizna. Typowe dla Mroza zakończenie typu "pięścią w ryj" jakby to ujęła Chyłka. Kolejny raz autor rzuca nam na koniec rozwiązanie zagadki tak po prostu. Macie. Oto zakończenie.
Seria jest bardzo przekombinowana. Niezniszczalny Forst nadaje się bardziej na bohatera Avengersów niż na byłego komisarza. A może to policjanci są ulepieni z mocniejszej gliny niż przeciętni ludzie? Motyw ze Szrebską od początku śmierdział mi fałszem i można było przewidzieć zakończenie książki.

Słabizna. Typowe dla Mroza zakończenie typu "pięścią w ryj" jakby to ujęła Chyłka. Kolejny raz autor rzuca nam na koniec rozwiązanie zagadki tak po prostu. Macie. Oto zakończenie.
Seria jest bardzo przekombinowana. Niezniszczalny Forst nadaje się bardziej na bohatera Avengersów niż na byłego komisarza. A może to policjanci są ulepieni z mocniejszej gliny niż prz...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Przez dłuższy czas zastanawiałam się co napisać o tej pozycji-z jednej strony fajne zwroty akcji, trzyma w napięciu, zaciekawiła. Z drugiej irytacja- ta osoba żyje, nie żyje, znów żyje, prawdopodobnie nie żyje-ile można?
Ostatni Tom przygód komisarza przy którym zmieniłam zdanie o bohaterach. Każdy zeznanych z wcześniejszych tomów bohaterów na którymś etapie książki irytowal mnie swoją postawa...
Pozycje czyta się bardzo szybko, ale kończąc zastanawiałam się czy to ze względu na akcje, ciekawość finału czy może już byłam zmęczona cała historia i jej zawilosciami...
Motyw ciagnacy się przez 5 tomów-owszem, był ciekawy, ale wydaje mi się że aż nazbyt rozciagniety, za dużo tych rozpalonych ognisk.

Przez dłuższy czas zastanawiałam się co napisać o tej pozycji-z jednej strony fajne zwroty akcji, trzyma w napięciu, zaciekawiła. Z drugiej irytacja- ta osoba żyje, nie żyje, znów żyje, prawdopodobnie nie żyje-ile można?
Ostatni Tom przygód komisarza przy którym zmieniłam zdanie o bohaterach. Każdy zeznanych z wcześniejszych tomów bohaterów na którymś etapie książki irytowa...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Szczerze mówiąc ciekawy finał finałów w Tatrach z udziałem Forsta, Wadryś-Hansen i Osicy. Mróz świetnie znalazł furtkę po wydarzeniach na Orlej Perci i gdy wszyscy zamknęli temat po ostatniej stronie "Trawersu" nikt nie spodziewał się kolejnych kroków bohaterów szczególnie, że na scenę wraca Olga Szrebska. Mrozowe opisy ofiar z monetami pobudzają wyobraźnię każdego ale ciosem jest sposób w jaki Mróz uwikłał rolę Forsta w całą historię. Zerwa nawiązuje do myśli, że pewniki czytelnika nigdy nie mogą być pewne. Czy to naprawdę koniec Bestii z Giewontu?

Szczerze mówiąc ciekawy finał finałów w Tatrach z udziałem Forsta, Wadryś-Hansen i Osicy. Mróz świetnie znalazł furtkę po wydarzeniach na Orlej Perci i gdy wszyscy zamknęli temat po ostatniej stronie "Trawersu" nikt nie spodziewał się kolejnych kroków bohaterów szczególnie, że na scenę wraca Olga Szrebska. Mrozowe opisy ofiar z monetami pobudzają wyobraźnię każdego al...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jak to mówią - co za dużo, to niezdrowo - tak było i u mnie z "Zerwą". To już 5 tom serii i mimo, że doczytałam do końca, to z o wiele mniejszą przyjemnością niż pozostałe. Za dużo tych "wskrzeszeń" na każdym kroku. Na razie odpuszczam sobie Mroza.

Jak to mówią - co za dużo, to niezdrowo - tak było i u mnie z "Zerwą". To już 5 tom serii i mimo, że doczytałam do końca, to z o wiele mniejszą przyjemnością niż pozostałe. Za dużo tych "wskrzeszeń" na każdym kroku. Na razie odpuszczam sobie Mroza.

Pokaż mimo to

W końcu ostatnie pożegnanie z Forstem. Historia dalej na tropie Bestii, przez gorącą Hiszpanię, zimną Finlandię i nasze cudne Tatry. Giną ludzie, a Komisarz stracił pamięć. Wydaje się być w samym środku wydarzeń. Wiktor na tropie Olgi razem z Gercem, Wadryś - Hansem czy Osicą. Fabuła zakręcona ale warto dobrnąć do końca !

W końcu ostatnie pożegnanie z Forstem. Historia dalej na tropie Bestii, przez gorącą Hiszpanię, zimną Finlandię i nasze cudne Tatry. Giną ludzie, a Komisarz stracił pamięć. Wydaje się być w samym środku wydarzeń. Wiktor na tropie Olgi razem z Gercem, Wadryś - Hansem czy Osicą. Fabuła zakręcona ale warto dobrnąć do końca !

Pokaż mimo to

Tematyka górska, morderstwa popełniane na szczytach górskich. Komisarz prowadzący śledztwa Wiktor Forst, robi to co uważa za stosowne i co mu podpowiada logika. W odkrywaniu nowych tropów pomaga mu dziennikarka Olga Szrebska. Co z tego wyniknie?Czy uda im się schwytać Bestię z Giewontu? To już musicie sami się przekonać.

Tematyka górska, morderstwa popełniane na szczytach górskich. Komisarz prowadzący śledztwa Wiktor Forst, robi to co uważa za stosowne i co mu podpowiada logika. W odkrywaniu nowych tropów pomaga mu dziennikarka Olga Szrebska. Co z tego wyniknie?Czy uda im się schwytać Bestię z Giewontu? To już musicie sami się przekonać.

Pokaż mimo to

Być może ktoś moglby stwierdzić, ze nie powinno się robić pentalogii z trylogii, ale ja spędziłem z Komisarzem Forstem bardzo miłe wrześniowe wieczory. 5 tomów wchlonietych przeze mnie w 23 dni to całkiem niezły wynik. A co mnie jeszcze urzekło? Opisy widoków pasm górskich. Mróz przeniósł mnie swoimi opisami na szczyty Tatr.

Być może ktoś moglby stwierdzić, ze nie powinno się robić pentalogii z trylogii, ale ja spędziłem z Komisarzem Forstem bardzo miłe wrześniowe wieczory. 5 tomów wchlonietych przeze mnie w 23 dni to całkiem niezły wynik. A co mnie jeszcze urzekło? Opisy widoków pasm górskich. Mróz przeniósł mnie swoimi opisami na szczyty Tatr.

Pokaż mimo to

Przerwa od Mroza, to już oficjalne. Jak ja się męczyłam przy tej książce! Cieszę się, ze ta seria już nie będzie miała kontynuacji.
Jak już pewnie wiecie, umiem odróżnić kiedy książka ma być tylko rozrywką, a kiedy czymś więcej. I dobieram sobie lektury według aktualnie panującego u mnie nastroju i stanu umysłu. Lubię kryminały i jestem pobłażliwa dla tego gatunku. Nie oczekuję od Mroza niczego więcej niż rozrywki, a jednak i w tej rozrywce wydał mi się przesadzony. Za dużo tego wszystkiego, tych powstających z martwych bohaterów, ilości wątków (naprawdę wystarczyłby sam seryjny morderca, a mieszanie do tego jeszcze rosyjskiej mafii, morderstw na Ukrainie, kontrowersyjnych epizodów z polskiej historii, prześladowań Saamów...pewnie o czymś zapomniałam), chorób, których nie ma, ale przeciez bohater jest nie tylko policjantem (którym właściwie przestaje być, ale co tam), ale tez doskonałym aktorem... no i to uzależnienie od heroiny, z którego Forst wychodzi jak mu się tylko podoba, jak gdyby to było zamiłowanie do rurek z kremem. Za dużo tego!

Przerwa od Mroza, to już oficjalne. Jak ja się męczyłam przy tej książce! Cieszę się, ze ta seria już nie będzie miała kontynuacji.
Jak już pewnie wiecie, umiem odróżnić kiedy książka ma być tylko rozrywką, a kiedy czymś więcej. I dobieram sobie lektury według aktualnie panującego u mnie nastroju i stanu umysłu. Lubię kryminały i jestem pobłażliwa dla tego gatunku. Nie ocze...

więcej

mniej

Pokaż mimo to