Christina Dalcher

Ludzka sprawiedliwość bywa omylna. Ustawa o środkach naprawczych ma na celu ograniczenie wykonywania kary śmierci do absolutnego minimum. Prokurator, który o nią wnosi, stawia na szali Temidy własne życie, jeśli jego decyzja okaże się w przyszłości błędna. Sama fabuła jest ciekawa, a pomysł z nowymi regulacjami prawnymi dotyczącymi kary ostatecznej w miarę intrygujący. Niestety, gorzej z wykonaniem. Mimo że temat mocny i kontrowersyjny, przedstawiony został w monotonny, rozciągnięty do granic możliwości sposób. Książka okazała się przegadana, pozbawiona akcji, męcząca w swoim odbiorze. Sytuację ratowały jedynie krótkie rozdziały stanowiące zapiski więźnia z celi śmierci. Czytałam je z dużym zainteresowaniem, nie mogąc się doczekać kolejnych fragmentów. W mojej ocenie były najmocniejszym aspektem powieści. Autorka dosyć sprawnie i precyzyjnie posługuje się nomenklaturą prawniczą. Ten hermetyczny język niektórym przypadnie do gustu, innym wręcz przeciwnie. Co do zasady, lektura pozwala spojrzeć całościowo na odwieczny dylemat współmierności kary głównej do winy, ale chyba spodziewałam się po niej trochę więcej. Nie wzbudziła we mnie większych emocji, finał również nie zrobił wrażenia. Przeczytałam do ostatniego zdania, bo lubię wiedzieć jak historia się kończy 😉.