Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Przeczytałam w swoim życiu tak dużo źle napisanych książek, że niezmiennie doceniam warsztat autorki i jej rozbudowane opisy. Stąd tak "wysoka" ocena, może też dlatego, że przez część tej książki bawiłam się naprawdę dobrze. Ale jeśli myślałam, że fabuła poprzedniej części była skomplikowana to tutaj pani Yrsa już kompletnie odpięła wrotki. Korci mnie, żeby zrobić research i sprawdzić ile postaci występowało w każdej kolejnej części serii. Tych postaci było tutaj już tak wiele, że za każdym razem przy kolejnym imieniu musiałam przystanąć i zastanowić się o kim czytam. Ponownie historia jest nieprawodpodobna, zagmatwana, a pomysł z zakończeniem gdzie "niespodziewanie" wypływa jeszcze kolejny sekret, który ktoś zabierze do grobu nie jest już niczym wow, taki motyw też jest wyczerpywalny, ale rozumiem, że autorka będzie teraz stosować twisty twistów. Ale pomijając główny wątek, muszę przyznać, że jestem kompletnie zażenowana wątkiem prywatnym bohaterów. Widzę tutaj mocną inspirację "Grey's anatomy", każdy z każdym wiadomo co. Dodatkowo kolejne narzekania na turystów, które muszą obowiązkowo pojawić się z każdej z części. Turyści są powodem kryzysu mieszkaniowego, brudzą i robią dwójki na prywatnych posesjach, a do tego mają absurdalne zarzuty jak to że słońce za mocno świeci, a wiatr za mocno wieje. Ok, zrozumiałam już, że jako przyjezdna nie jestem tam mile widziana, nie trzeba powtarzać. Wisienką na torcie były kosmate myśli głównej bohaterki kiedy Huldar opowiadał Freyji o najbardziej makabrycznych szczegółach zbrodni, ale ta tylko myślała o jego opiętych spodniach. Czyli nie dosyć, że "Grey's Anatomy" to jeszcze motywy, które mogłyby się znaleźć w książce pt. "Niegrzeczny policjant". Cieszę się, że zakończyłam swoją przygodę z tą serią, zaczynała się obiecująco, ale po dwóch ostatnich częściach mówię pas.

Przeczytałam w swoim życiu tak dużo źle napisanych książek, że niezmiennie doceniam warsztat autorki i jej rozbudowane opisy. Stąd tak "wysoka" ocena, może też dlatego, że przez część tej książki bawiłam się naprawdę dobrze. Ale jeśli myślałam, że fabuła poprzedniej części była skomplikowana to tutaj pani Yrsa już kompletnie odpięła wrotki. Korci mnie, żeby zrobić research...

Dotąd wszystkie części serii w jakiś sposób były dla mnie satysfakcjonujące, zarówno sam przebieg zdarzeń jak i rozwiązanie całej zagadki. Jednak ta historia jest wręcz niedorzeczna, a splot wydarzeń sugeruje, że na Islandii mieszka 20 osób i każdy każdego zna. Dodatkowo (to akurat moje wnioski od części pierwszej, które nasilają się z każdą kolejną książką) relacje pomiędzy bohaterami są dla mnie niezrozumiałe. Wątek romantyczny pomiędzy Huldarem i Freyją byłby wiarygodny jeśli bohaterowie mieliby 15 lat. Rozumiem, że jakiś tam wątek miłosny jest bardzo popularny w seriach kryminalnych, ale naprawę ile można ich do siebie przyciągać, a potem odpychać, znudziłam się tą historią już na samym początku i w ogóle mnie nie interesuje czy będą żyć że sobą długo i szczęśliwie. Druga sprawa to niesamowicie toksyczna atmosfera na komisariacie, rozumiem, że w każdej "firmie" trafiają się pracownicy mniej lub bardziej sympatyczni, jednak tutaj Huldar, Gudlaugur i Lina są jedynymi postaciami z odpowiednim podejściem, cała reszta zachowuje się jakby siedzieli w pracy za karę, albo chcieli tylko kogoś poobrażać. Erla jest postacią, której po prostu nie da się lubić i myślę, że w każdej innej pracy z taką postawą już dawno zostałaby zdegradowana, albo miała przynajmniej jakieś postępowanie, chyba, że obrażanie podwładnych i wyżywanie się na nich jest standardową procedurą na Islandii. Mam też wrażenie, że niekoniecznie zależy jej na rozwiązaniu śledztw, często sama sabotuje akcje swojego zespołu, tylko po to, żeby komuś zrobić na złość co chyba dodatkowo powinno się spotkać z jakimiś konsekwecjami. Gdyby miała oceniać Islandczyków tylko na podstawie tej powieści to nie są to fajni ludzie - połowa to gbury i chamy, a druga połowa to mordercy. ;) Ocena ostatecznie jest wciąż relatywnie wysoka, bo to bardzo dobrze napisane książki. Przyznaję, że w tej części się odrobinę pogubiłam, ale to już kwestia wielowarstwowej i niesamowicie skomplikowanej historii.

Dotąd wszystkie części serii w jakiś sposób były dla mnie satysfakcjonujące, zarówno sam przebieg zdarzeń jak i rozwiązanie całej zagadki. Jednak ta historia jest wręcz niedorzeczna, a splot wydarzeń sugeruje, że na Islandii mieszka 20 osób i każdy każdego zna. Dodatkowo (to akurat moje wnioski od części pierwszej, które nasilają się z każdą kolejną książką) relacje...

Świetna i prosta rozrywka, ale jak pięknie napisana. Bardzo mi się podobały te wszystkie chłodne kalkulacje głównego bohatera, którego wyobrażam sobie jako Jasona Stathama. Mam tylko kilka zarzutów do agentki ABW, która mimo swojej pracy czasem nie grzeszy intelektem, ale to ma być literatura sensacyjna, a Pan Wojciech wzniósł ją na wyższy level. To moje pierwsze spotkanie z autorem i strasznie się cieszę, że mam już na półce kolejne części serii, zacieram ręce.

Świetna i prosta rozrywka, ale jak pięknie napisana. Bardzo mi się podobały te wszystkie chłodne kalkulacje głównego bohatera, którego wyobrażam sobie jako Jasona Stathama. Mam tylko kilka zarzutów do agentki ABW, która mimo swojej pracy czasem nie grzeszy intelektem, ale to ma być literatura sensacyjna, a Pan Wojciech wzniósł ją na wyższy level. To moje pierwsze spotkanie...