Nakłania do refleksji, wzrusz i budzi emocje.

Nakłania do refleksji, wzrusz i budzi emocje.

"W lesie pod wiśniami w pełnym rozkwicie” kryje w sobie dwa niewielkie, ale niezwykłe ciekawe, trochę makabryczne opowiadania. Tytułowa historia opowiada o bandycie rezydującym pośród gór, który nie boi się niczego oprócz wiśniowych drzew. Pewnego dnia zabija męża niezwykle pięknej kobiety, a ją pojmuje za żonę. Nie wie jednak, że jej olśniewająca uroda równa się brzydocie duszy. Kobieta okazuje się potworem, kontroluje w pełni bandytę, który jest na każde jej skinienie i przynosi jej chociażby trofea w postaci głów zabitych mieszczan, żeby mogła urządzać sobie kukiełkowy teatr.

Niezwykłe też jest inne ujęcie drzew wiśniowych, które kojarzą się przecież z pięknem i ulotnością, a w opowiadaniu są źródłem makabry, budzą przerażenie, są symbolem pustki i samotności, i poprzez upiorną kobietę sprowadzają tę pustkę na bandytę.

Druga opowieść – „Wielkouchy i księżniczka Długiej Nocy” opowiada o rzeźbiarzu, który przybywa na królewski dwór by wziąć udział w konkursie na najpiękniejszą rzeźbę księżniczki. Niestety ze strony arystokratki spotykają go tylko szyderstwa, postanawia więc w zemście wyrzeźbić popiersie demona. Jednak i tu uroda i zniewalający uśmiech dziewczyny omamiają go i sprawują and nim władzę. I tu kobieta jest okrutna, kusi swoją cielesnością i sprowadza zagładę na innych. Ango Sakaguchi snuje swoje opowieści gdzieś na granicy snu i jawy, jest groteskowo, mrocznie, baśniowo, ale pod tym płaszczykiem jest duże pole do popisu do własnych interpretacji. Polecam, jeśli chcecie poznać inne oblicze japońskiej prozy.

"W lesie pod wiśniami w pełnym rozkwicie” kryje w sobie dwa niewielkie, ale niezwykłe ciekawe, trochę makabryczne opowiadania. Tytułowa historia opowiada o bandycie rezydującym pośród gór, który nie boi się niczego oprócz wiśniowych drzew. Pewnego dnia zabija męża niezwykle pięknej kobiety, a ją pojmuje za żonę. Nie wie jednak, że jej olśniewająca uroda równa się brzydocie...

Książeczka zawiera rewelacyjny wstęp Karoliny Bednarz, skróconą mapę literatury japońskiej pokazującą wyraźnie, gdzie na niej umieszczony jest Ango Sakaguchi, i co się działo w tejże literaturze wokół niego, i odmalowujący portret człowieka, żeby łatwiej nam było rozumieć, co pisał, i dlaczego właśnie tak. Tekst jest precyzyjny, jasny, mimo że pisany językiem dostępnym każdemu, bez hermetycznej terminologii krytyczno-literackiej.
Proza Sakaguchiego zaś, choć częściowo stylizowana na ludowo, zdaje się bardzo szeroka, z mocnym wymachem, bo możliwości interpretacji można to dostrzec masę (może to błędna konstatacja, może wg. Japończyków interpretacja jest jedna i kropka). Mnie w trakcie lektury klarował się wyraźny obraz archetypicznego mężczyzny, który, obdarzony talentem artystycznym, świetnie sobie z nim radzi, skupiony tworzy sztukę wysokich lotów. W świecie materialnym, w którym trzeba mieć schronienie, jedzenie itd. radzi sobie także nieźle, nie tak sprawnie, ale wystarczająco. Natomiast w relacji z kobietami, z kobietą nie radzi sobie wcale. Próbuje zrozumieć, próbuje się dopasować, próbuje być partnerem, i ponosi klęskę za klęską. Artysta kontaktujący się z duszą wszechświata nie potrafi skontaktować się ze swoją kobietą. Dlaczego? Z tym pytaniem zostajemy po lekturze tej prozy.
Wydawnictwo Tajfuny udowadnia nam wszystkim, że w literaturze, w czytelniczych umysłach i w energii wydawców są pokłady, których istnienia nie podejrzewaliśmy, przynajmniej większość z nas. Oto w serii niewielkich (ale rozkosznych graficznie) książeczek dostajemy prozę sprzed stu lat (w przybliżeniu) powstałą w kulturze mocno nam obcej, prozę czasami nawet w ojczyźnie traktowaną raczej jak fakt historyczno-literacki (tzw. klasyka - wszyscy wiemy, nikt ni czyta),i? I ludzie to czytają. Różni ludzie. Zainteresowani orientem, ze znajomością japońskich realiów, ale i zupełnie niezainteresowani i bez takowej znajomości, oczytani i obeznani z pisarstwem z wyższych półek, ale i nieoczytani i nieobeznani. Ale czytają. Nawet jeśli potem psioczą, to i tak czytają, i tak spotkali się z perełką, choć jej nie rozpoznali.
Tajfuny dokonały niemożliwego.

Książeczka zawiera rewelacyjny wstęp Karoliny Bednarz, skróconą mapę literatury japońskiej pokazującą wyraźnie, gdzie na niej umieszczony jest Ango Sakaguchi, i co się działo w tejże literaturze wokół niego, i odmalowujący portret człowieka, żeby łatwiej nam było rozumieć, co pisał, i dlaczego właśnie tak. Tekst jest precyzyjny, jasny, mimo że pisany językiem dostępnym...

Książeczka w wersji mini z treścią w wersji maksi. Wstęp Karoliny Bednarz i dwa krótkie opowiadania Ango Sakaguchiego stworzyły piękną podstawę do szukania siebie w świecie. Opowiadania te są nieco magiczne, nieco przerażające, i jednocześnie wciąż pokazują człowieczeństwo i przeznaczenie. Przeznaczenie w sensie poszukiwania własnej ścieżki, własnego miejsca, spełnienia. Widzenia siebie, spoglądania na to kim jesteśmy, czy jesteśmy w zgodzie ze sobą. To książka o usłyszeniu szeptu własnego serca. Niesamowita.

Książeczka w wersji mini z treścią w wersji maksi. Wstęp Karoliny Bednarz i dwa krótkie opowiadania Ango Sakaguchiego stworzyły piękną podstawę do szukania siebie w świecie. Opowiadania te są nieco magiczne, nieco przerażające, i jednocześnie wciąż pokazują człowieczeństwo i przeznaczenie. Przeznaczenie w sensie poszukiwania własnej ścieżki, własnego miejsca, spełnienia....

Te dwa opowiadania bez wątpienia są dziwne. Ale trzeba też dodać, że są genialne. Autor w niezwykle oryginalny i emocjonujący sposób, tworząc coś, co pozornie przypomina baśń, ujął szeroko rozumianą problematykę egzystencjalną. Te dwa opowiadania to przede wszystkim obraz próby odnalezienia się we wszechświecie, znalezienia swojego miejsca, zrozumienia nie tylko otoczenia, ale też swojego wnętrza - przestrzeni skrajnie tajemniczej i nieokreślonej. Bohaterowie obu opowiadań w surrealistyczny sposób wychodzili poza możliwości poznania, ocierając się w ten sposób o wiele pytań, wątpliwości. Myślę, że to też jest książka o mechanizmach, którymi rządzi się natura i zależnościach, jakimi kierowana jest relacja człowiek-wszechświat. Uwielbiam niekonwencjonalny sposób opisywania świata, jakim posłużył się Sakaguchi do stworzenia tego dzieła. BARDZO polecam!

Te dwa opowiadania bez wątpienia są dziwne. Ale trzeba też dodać, że są genialne. Autor w niezwykle oryginalny i emocjonujący sposób, tworząc coś, co pozornie przypomina baśń, ujął szeroko rozumianą problematykę egzystencjalną. Te dwa opowiadania to przede wszystkim obraz próby odnalezienia się we wszechświecie, znalezienia swojego miejsca, zrozumienia nie tylko otoczenia,...

Wstępu nie czytałam, bo mi się nie chciało, nie wiem, czy to by coś zmieniło

Te opowiadania były nudne, a bohaterowie bezemocjonalni. Zmęczyłam się strasznie.

Wstępu nie czytałam, bo mi się nie chciało, nie wiem, czy to by coś zmieniło

Te opowiadania były nudne, a bohaterowie bezemocjonalni. Zmęczyłam się strasznie.

Dwa bardzo dobre, baśniowe opowiadania ocierające się o horror; z drugiej strony ludowe podania i przypowieści przed XIX wieczną, purytańską kastracją były z reguły brutalne. Podobał mi się klimat na granicy snu i brak pretensjonalności.

Dwa bardzo dobre, baśniowe opowiadania ocierające się o horror; z drugiej strony ludowe podania i przypowieści przed XIX wieczną, purytańską kastracją były z reguły brutalne. Podobał mi się klimat na granicy snu i brak pretensjonalności.

Obydwa opowiadania niespecjalnie przypadły mi do gustu. Mam wrażenie, że na podstawie tej krótkiej książki można wysnuć przypuszczenie, iż autor miał w życiu problemy z pierwiastkiem kobiecym, dlatego też stworzone przez niego postacie są mroczniejsze od demonów. Niestety, historie nie dla mnie.

Obydwa opowiadania niespecjalnie przypadły mi do gustu. Mam wrażenie, że na podstawie tej krótkiej książki można wysnuć przypuszczenie, iż autor miał w życiu problemy z pierwiastkiem kobiecym, dlatego też stworzone przez niego postacie są mroczniejsze od demonów. Niestety, historie nie dla mnie.

Mroczne. Surrealistyczne. Baśniowe. Tajemnicze.

Mroczne. Surrealistyczne. Baśniowe. Tajemnicze.

Dwa bardzo sprawnie opowiedziane, z gracją poprowadzone opowiadania przepełnione klasycznym baśniowym okrucieństwem i mieszanką przyziemności z niesamowitością.

Tekst tytułowy ma dość przypowieściowy charakter, lecz skutecznie przy tym unika niepotrzebnego moralizowania, skupiając się w zamian na ogólnych cechach ludzkiej natury. Druga opowieść, "Wielkouchy i księżniczka Długiej Nocy", ma w sobie jeszcze więcej uroku naznaczonego subtelnym i zarazem bardzo przewrotnym pięknem ukrytym w groteskowych obrazach.

Dwa bardzo sprawnie opowiedziane, z gracją poprowadzone opowiadania przepełnione klasycznym baśniowym okrucieństwem i mieszanką przyziemności z niesamowitością.

Tekst tytułowy ma dość przypowieściowy charakter, lecz skutecznie przy tym unika niepotrzebnego moralizowania, skupiając się w zamian na ogólnych cechach ludzkiej natury. Druga opowieść, "Wielkouchy i księżniczka...