Oceny poszczególnych opowiadań:

Test psychologiczny 2/10
Czerwony pokój 5/10
Sen na jawie 7/10
Spacerowicz na poddaszu 7/10
W objęciach fotela 9/10
Gąsiennica 8/10
Podróżny z wyszywanym obrazem 3/10

Oceny poszczególnych opowiadań:

Test psychologiczny 2/10
Czerwony pokój 5/10
Sen na jawie 7/10
Spacerowicz na poddaszu 7/10
W objęciach fotela 9/10
Gąsiennica 8/10
Podróżny z wyszywanym obrazem 3/10

Bardzo ciekawe podejście do klasyki kryminału z bardzo interesującą przedmową, z której dowiadujemy się, jak powstawały dzieła Ranpo Edogawy i na co należy zwrócić uwagę.

W tym zbiorze opowiadań znajdziemy historie kryminalne, ale nie takie oczywiste, bo większość z nich przedstawia nam osoby zbrodnie popełniające. Są one na tyle ciekawe, że czasami wręcz wyłamują się z otoczki kryminału i przeradzają się w delikatny absurd, może nawet grozę.

Świetna książka, czuć wiele zachodnich wzorców, ale jednocześnie ma swój własny, niepowtarzalny klimat. Serdecznie polecam!

Bardzo ciekawe podejście do klasyki kryminału z bardzo interesującą przedmową, z której dowiadujemy się, jak powstawały dzieła Ranpo Edogawy i na co należy zwrócić uwagę.

W tym zbiorze opowiadań znajdziemy historie kryminalne, ale nie takie oczywiste, bo większość z nich przedstawia nam osoby zbrodnie popełniające. Są one na tyle ciekawe, że czasami wręcz wyłamują się z...

Świetna książka, napisana bardzo dojrzale i staromodnie. Coś co można byłoby przerabiać na języku polskim

Świetna książka, napisana bardzo dojrzale i staromodnie. Coś co można byłoby przerabiać na języku polskim

Edogawa Ranpo to jeden z najpopularniejszych japońskich twórców kryminału. Pseudonim artystyczny, którym sygnuje swoje powieści, powstał od transkrypcji nazwiska Edgar Alan Poe. Jak też przystało na młodzieńcze fascynacje tego pisarza, jego twórczość w dużej mierze nawiązuje, do mrocznego, pełnego niepokoju charakteru utworów Poego. Rampo fascynował się także innymi twórcami zachodnimi, między innymi powieściami Artura Conana Doyla, co z pewnością stało się inspiracją do stworzenia postaci detektywa Kogoro Akechiego.

„Gąsienica”, to jak na razie jedyny zbiór twórczości tego autora, który został przetłumaczony na język polski. Jest to dzieło specyficzne, i dla osoby, która nie miała wcześniej do czynienia z literaturą japońską, może ona być ciężkostrawna, gdyż teksty najeżone są groteskowymi, a nieraz wręcz obrzydliwymi stronami ludzkiej natury. Tendencjami, o których nie mówi się zbyt często.
Sporo jest w nich wojeryzmu i morderczych impulsów, co może stać się na o tyle odpychające, że w wielu przypadkach, gdy czytelnik podąża gonitwą myśli osób z takimi skłonnościami, nie potrafi utożsamić się z ich postawą i wręcz odpycha od siebie narzucany przez narrację model.

Gorąco polecam zapoznanie się z „Gąsienicą” zwłaszcza osobo, które lubują się w kryminałach. Ostrzegam jednak, że nie znajdą tutaj kalki powieści europejskich, a coś o wiele bardziej niepokojącego i mrocznego.

Edogawa Ranpo to jeden z najpopularniejszych japońskich twórców kryminału. Pseudonim artystyczny, którym sygnuje swoje powieści, powstał od transkrypcji nazwiska Edgar Alan Poe. Jak też przystało na młodzieńcze fascynacje tego pisarza, jego twórczość w dużej mierze nawiązuje, do mrocznego, pełnego niepokoju charakteru utworów Poego. Rampo fascynował się także innymi...

Literatura japońska to dla mnie jeszcze niezbadana gałąź literatury. Mam za sobą zaledwie kilka tytułów i bardzo skrajne opinie. Sięgając po "Gąsienicę" nie miałam dużych oczekiwań, choć pozytywne opinie dawały mi nadzieję, że ten tytuł będzie dobry.

Książka jest zbiorem siedmiu opowiadań, które łączy jedno: obłęd. Autor skupia się na psychologii bohaterów, nie brakuje kryminałów czy odrobiny grozy. Mimo to opowiadania są różnorodne, stąd nie każde przypadnie każdemu do gustu, co zauważyłam po ocenach innych czytelników.
Pokrótce opiszę w kilku słowach każde z opowiadań wraz z moją oceną:

🐛 Test psychologiczny - 8/10
Historia studenta, który zaplanował zbrodnię doskonałą, która miała pozostać niewykryta. Tytułowy test psychologiczny zmienia jednak bieg wydarzeń, choć nie w taki sposób, jak mogłoby się wydawać.
Podobało mi się wyjaśnienie, na czym polega mechanizm testu psychologicznego. Właściwie całe opowiadanie wpasowało się w mój gust.

🐛 Czerwony pokój - 10/10
Zwierzenia człowieka, który zabił 99 osób. Wydawało mi się, że przewidzę zakończenie, a jednak autor mnie zaskoczył. Jak dla mnie najlepsze i najciekawsze opowiadanie, zaskakujące i intrygujące.

🐛 Sen na jawie - 8/10
Króciutkie opowiadanie kryminalne z nutą grozy. Morderca, który opowiada o swojej zbrodni, a nikt nie traktuje tego poważnie. Krótkie, zaskakujące, ciekawe.

🐛 Spacerowicz na poddaszu - 9/10
Kolejne opowiadanie kryminalne, gdzie poznajemy przygotowania do zbrodni i to, co się działo później. Bardzo podobało mi się zakończenie, czytało się przyjemnie.

🐛 W objęciach fotela - 8/10
Bohater tego opowiadania wytwarza fotele. Postanowił w jednym z nich przygotować schowek, w którym będzie przebywał. W liście opisuje dotychczasowe doznania. Ciekawe opowiadanie, nieco przerażające, z zaskakującym zakończeniem.

🐛 Gąsienica - 5/10
Tytułowe opowiadanie podobało mi się najmniej. Bohaterem jest weteran wojny japońsko-chińskiej, który w wyniku obrażeń stracił wszystkie kończyny, a także zmysł mowy i słuchu. Trudno mi się czytało, opisy też nie należały do przyjemnych tak jak i zachowanie żony bohatera.

🐛 Podróżny z wyszywanym obrazem - 5/10
W tym opowiadaniu nasz bohater poznaje w pociągu człowieka, który podróżuje z nietypowym obrazem. To opowiadanie zahacza o realizm magiczny, za którym nie przepadam, stąd nie przypadło mi zbytnio do gustu.

Jak widać, opowiadania są różnorodne, więc tak jak w moim przypadku, nie każde musi przypaść do gustu. Całość jednak wypada dobrze, intryguje i zapada w pamięci.

Literatura japońska to dla mnie jeszcze niezbadana gałąź literatury. Mam za sobą zaledwie kilka tytułów i bardzo skrajne opinie. Sięgając po "Gąsienicę" nie miałam dużych oczekiwań, choć pozytywne opinie dawały mi nadzieję, że ten tytuł będzie dobry.

Książka jest zbiorem siedmiu opowiadań, które łączy jedno: obłęd. Autor skupia się na psychologii bohaterów, nie brakuje...

Nie wiem czemu, ale coś mi się musiało namieszać, bo żyłam w przekonaniu, że „Gąsienica” to horror i z tą myślą sięgnęłam po nią. No horror to nie jest, ale za to jest to dobry kryminał z bardzo… nietypowymi wstawkami! I odrobiną grozy.

A nawet wiecej, niż jeden kryminał, bo jest to zbiór opowiadań, którego autorem jest Edogawa Ranpo. Jeśli nazwisko kojarzy wam się z Edgarem Poe - nie mylicie się, autor przyznaje, że inspiracje czerpał między innymi z jego twórczości. Poza tym ubóstwiał Arthura Conana Doyle’a, co także można dostrzec.

To ponoć „ojciec japońskiego kryminału”, a tyle lat musiał czekać, aż poznają go polscy czytelnicy & polskie czytelniczki. Za długo! Nie będę wam tu streszczać jego życiorysu, bo zbiór opatrzony jest obszernym i ciekawym wstępem, który opowiada nam to i owo o Ranpo. Duży plus za ten fragment, który przybliża nam samego Edogawe, a także pokazuje co przez te lata nas ominęło i dlaczego warto przyjrzeć się jego dziełom.

Sięgnęłam tak o, bo lubię krótkie formy, a już szczególnie opowiadania. Lubię także azjatycką literaturę. A jednak kompletnie nie spodziewałam się, że całość będzie tak nowatorska! Przyznaję, nie wszystkie opowiadania trzymają równie wysoki poziom - tak zresztą zwykle bywa, ale każdy miał „to coś”, a wiele z nich dosłownie wbiło mnie w fotel. Nie mogłam się oderwać, ani tym bardziej nadziwić. Co za zakończenia! Co za nieszablonowe rozwiązania zagadek! Moi ulubieńcy to:

🤍”Spacerowicz na poddaszu” - wyróżnia się dziwnym i ciekawym bohaterem, a także niestandardowym pomysłem na historię, która wprowadza nas w stan niepokoju i podejrzliwości. Psychologiczne aspekty i motywy są ogromnie ciekawe, a całość bardzo oryginalna.
🤍”Gąsienica” - tytułowe opowiadanie, które mega miesza w głowie. Szokujące, straszne i bardzo opisowe.
🤍”Czerwony pokój” - miałam ochotę wstać i zacząć klaskać po przeczytaniu. Szok! Sposoby morderstwa - NIETYPOWE! A rozwiązanie - mega szokujące. Wow!

Podsumuję krótko - 5/5⭐️ ode mnie i ogromna polecajka. Czytajcie koniecznie, jeśli lubicie zaskakujące historie i zagadki detektywistyczne 🤌

Nie wiem czemu, ale coś mi się musiało namieszać, bo żyłam w przekonaniu, że „Gąsienica” to horror i z tą myślą sięgnęłam po nią. No horror to nie jest, ale za to jest to dobry kryminał z bardzo… nietypowymi wstawkami! I odrobiną grozy.

A nawet wiecej, niż jeden kryminał, bo jest to zbiór opowiadań, którego autorem jest Edogawa Ranpo. Jeśli nazwisko kojarzy wam się z...

Przy okazji niedawnego Halloween, sięgnąłem po zbiór opowiadań pt. Gąsienica, wydany w 2019 roku przez Tajfuny tomik to siedem utworów autorstwa Ranpo Edogawy. Makabryczny, groteskowy i niepokojący świat wyłaniający się z jego kryminałów balansuje na granicy horroru i jest silnie inspirowany prozą zachodnią takich klasyków jak Edgar Allan Poe, czy też Arthur Conan Doyle. Sam Edogawa (właśc. Taro Hirai, 1894-1965) uważany jest w Japonii za ojca współczesnego kryminału. Wciąż poczytny, adaptowany i szeroko znany w swojej ojczyźnie, późno trafił w Polskie progi, prawdopodobnie za sprawą tego, że „japońskość” w jego twórczości jest trzecioplanowa, więc palmę pierwszeństwa oddać musiał bardziej reprezentatywnym autorom. Szczęśliwie, po niemal wieku od jego debiutu i my możemy poczytać te panoramiczne – jak sam o nich mówił - utwory, gdzie inne światy, tak odległe od naszego, pozwalają na ucieczkę od codzienności. Wybór opowiadań jest ciekawy i możemy zapoznać się z przykładami klasycznego kryminału jak i historiami grozy, pełny przekrój, niezmiennie połączony obsesjami ich bohaterów. Tytułowa Gąsienica jest dość kontrowersyjna, była zresztą onegdaj cenzurowana przez rząd Japonii, choć raczej z uwagi na możliwą antywojenna interpretacje, niż z troski o wrażliwość czytelnika.

Przy okazji niedawnego Halloween, sięgnąłem po zbiór opowiadań pt. Gąsienica, wydany w 2019 roku przez Tajfuny tomik to siedem utworów autorstwa Ranpo Edogawy. Makabryczny, groteskowy i niepokojący świat wyłaniający się z jego kryminałów balansuje na granicy horroru i jest silnie inspirowany prozą zachodnią takich klasyków jak Edgar Allan Poe, czy też Arthur Conan Doyle....

Niesamowity, dziwny, tajemniczy klimat. Bardzo mi się podobało, szczególnie tytułowe opowiadanie

Niesamowity, dziwny, tajemniczy klimat. Bardzo mi się podobało, szczególnie tytułowe opowiadanie

DLACZEGO ja tyle zwlekałem z lekturą tej książki? Cudowna rozrywką.

DLACZEGO ja tyle zwlekałem z lekturą tej książki? Cudowna rozrywką.

Niebiezpieczne myśli nachodzą każdego z nas a Edogawa aż po dziś ukazuje nam, jak ten problem jest realny. Fascynująca podróż w głąb ludzkiego umysłu, nieskomplikowane acz skuteczne sposoby na zamordowanie drugiego człowieka. Niepokojące a zarazem wciągające spojrzenie, prowokuje i pozwala wyciągnąć wnioski. Polecam nie tylko fanom literatury azjatyckiej.

Niebiezpieczne myśli nachodzą każdego z nas a Edogawa aż po dziś ukazuje nam, jak ten problem jest realny. Fascynująca podróż w głąb ludzkiego umysłu, nieskomplikowane acz skuteczne sposoby na zamordowanie drugiego człowieka. Niepokojące a zarazem wciągające spojrzenie, prowokuje i pozwala wyciągnąć wnioski. Polecam nie tylko fanom literatury azjatyckiej.