Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Czytanie tego reportażu wiązało się z dużym bólem i dyskomfortem. Przedstawia on historię brutalnych nadużyć i bezwzględności wobec tych najmniejszych, którzy nie mieli szans aby się przed złem bronić. Zdani sami na siebie, karmieni przemocą, nie zaznali bezpiecznego dzieciństwa. W dorosłość wchodzili z ogromnym bagażem doświadczeń i traumą, która uwarunkowała ich późniejsze losy.

Autorka waży słowa. Nie gra na emocjach. Trafnie punktuje zawiłości całego procesu, wpisanego w historię Kanady. Procesu który w dalszym ciągu trwa. Naznaczonego dowodzeniem krzywd i cierpienia oraz finalnie wejściem na drogę zadośćuczynienia i pojednania.

Zastanawia mnie jednak to, dlaczego Ci, którzy nawołują do dekalogu, mają trudność z wzięciem odpowiedzialności za wyrządzone przez przedstawicieli kościoła krzywdy?

"pojednanie jest procesem o wyraźnym początku, ale bez końca"

Czytanie tego reportażu wiązało się z dużym bólem i dyskomfortem. Przedstawia on historię brutalnych nadużyć i bezwzględności wobec tych najmniejszych, którzy nie mieli szans aby się przed złem bronić. Zdani sami na siebie, karmieni przemocą, nie zaznali bezpiecznego dzieciństwa. W dorosłość wchodzili z ogromnym bagażem doświadczeń i traumą, która uwarunkowała ich...

Tematyka medyczna jest mi szczególnie bliska, stąd też moje zainteresowanie tą pozycją.

Serce pasowało, ale też "serce się raduje", czytając o postępie metod leczenia i rozwoju medycyny w naszym kraju na przestrzeni lat.
To reportaż o lekarzach. Ludziach, którzy mimo braku środków i ogromnego muru za którym kryły się rozwój, nowoczesna technologia i możliwości, nie bali się marzyć i przełamywać barier celując w to, aby na równi z zachodem tworzyć innowacyjną medycynę.
Wychodząc z "medycznego zaścianka", tworzonego przez ograniczającą historie naszego kraju, chcieli sprostać światowym standardom leczenia.
Na ile część z nich kierowała się własną pychą i chęcią bycia "kimś kto pierwszy"? Tego się nie dowiemy. Fakt jest jednak taki, że przyczynili się do rozwoju nauki, która pozwala na dużo bardziej zaawansowane sposoby leczenia i ratowania pacjentów niż miało to miejsce te 30/40 lat wcześniej.
Tylko oni wiedzą, ile porażek musieli odnieść, żeby coś, co wtedy było nowe i obarczone dużym ryzykiem, teraz było niemalże rutynową i standardową procedurą postępowania.

Chapeau bas!

Najważniejsze w tej książce jest to, że jest to opowieść o ludziach - nie tylko samych lekarzach, ale też o pacjentach. I tutaj czułam lekki niedosyt, ponieważ oni w tej historii również odegrali znaczącą rolę i można było o nich wspomnieć nieco więcej.

Tematyka medyczna jest mi szczególnie bliska, stąd też moje zainteresowanie tą pozycją.

Serce pasowało, ale też "serce się raduje", czytając o postępie metod leczenia i rozwoju medycyny w naszym kraju na przestrzeni lat.
To reportaż o lekarzach. Ludziach, którzy mimo braku środków i ogromnego muru za którym kryły się rozwój, nowoczesna technologia i możliwości, nie bali...

Książkę czytałam bardzo długo, ale nie jest to jednym z wyznaczników rzutujących na ocenę końcowa.
Historia w moim odczuciu przejmująca. W ujmujący, ale też dosadny sposób przedstawiła emocje i motywacje towarzyszące każdemu członkowi rodziny. Razem z bohaterami reportażu przechodzimy przez całą gamę emocji, które im towarzyszą: gniew, tęsknota, rozczarowanie, desperację, odrzucenie. Każdy punkt widzenia, każda jednostka i jej przeżycia została potraktowana z należytą starannością. Opisy zdarzeń i przeżyć, pozwalały nam odczuć, jakbyśmy towarzyszyli rodzinie w ich osobistej tragedii.
Najcięższe w moim odczuciu były fragmenty pokazujące krok po kroku drogę sióstr w kierunku radykalizmu, stopniową zmianę zachowania, postrzegania niektórych spraw, aż w końcu odrzucenie wychowania, wszelkich wartości, którymi do tej pory się kierowały na rzecz "świętej drogi".
Dodatkowym plusem jest na pewno małe, przystępne dla laika, wprowadzenie w sytuację geopolityczna, zależności między państwami i poszczególnymi ugrupowaniami związanymi z siatką terroru.
Dojmujące podczas lektury, było odczucie, jak łatwo pod pojęciem religii wpoić ludziom zasady, wzorce postępowania, które po chwili identyfikują jako własne. Jak łatwo uwierzyć, że pod pojęciem terroru mogą odnaleźć ich boga. Jak obietnica raju wpływa na ludzkie zachowania i motywacje.

Książkę czytałam bardzo długo, ale nie jest to jednym z wyznaczników rzutujących na ocenę końcowa.
Historia w moim odczuciu przejmująca. W ujmujący, ale też dosadny sposób przedstawiła emocje i motywacje towarzyszące każdemu członkowi rodziny. Razem z bohaterami reportażu przechodzimy przez całą gamę emocji, które im towarzyszą: gniew, tęsknota, rozczarowanie, desperację,...