Jest to dość mocno gorzka lektura, szczególnie teraz, kiedy konflikt opisywany w książce eskalował.

Książka warta lektury, pokazuje konflikt między izraelskimi osadnikami oraz Palestyńczykami z różnych perspektyw, daje naprawdę dużo przykrych przemyśleń, choć wydaje mi się, że jest to pozycja dla ludzi już bardziej zorientowanych w temacie oraz historii regionu. Ja po przeczytaniu czuję niedosyt informacji, ale to też nie był temat docelowy by pokazać krok po kroku dojście do obecnego stanu, a raczej pokazanie teraźniejszości i szukanie perspektywy na pokój.

Zdecydowanie każdy kto chciałby wziąć stronę jedną lub drugą w tym konflikcie powinien przeczytać tę pozycję.

Jest to dość mocno gorzka lektura, szczególnie teraz, kiedy konflikt opisywany w książce eskalował.

Książka warta lektury, pokazuje konflikt między izraelskimi osadnikami oraz Palestyńczykami z różnych perspektyw, daje naprawdę dużo przykrych przemyśleń, choć wydaje mi się, że jest to pozycja dla ludzi już bardziej zorientowanych w temacie oraz historii regionu. Ja po...

Konflikt izraela ( celowo z małej) z Palestyną trwa od lat. Najgorsze jest to,że "naród wybrany" robi to samo Palestyńczykom,czego doświadczył podczas Holokaustu. Ofiara stała się katem i z premedytacją odbiera życie niewinnym ludziom. Nie popieram Hamasu i ostrzałów izraelskich. Chcę tylko spokoju dla tych ludzi i zwierząt,które są zawsze cichymi ofiarami wojen. #FreePalestine🇵🇸💔

Konflikt izraela ( celowo z małej) z Palestyną trwa od lat. Najgorsze jest to,że "naród wybrany" robi to samo Palestyńczykom,czego doświadczył podczas Holokaustu. Ofiara stała się katem i z premedytacją odbiera życie niewinnym ludziom. Nie popieram Hamasu i ostrzałów izraelskich. Chcę tylko spokoju dla tych ludzi i zwierząt,które są zawsze cichymi ofiarami wojen....

Lekturą Dyskusyjnego Klubu Książki w Rawie Mazowieckiej, zaplanowaną na luty 2023, był zbiór reportaży współczesnego polskiego pisarza Pawła Smoleńskiego „Oczy zasypane piaskiem” opatrzony podtytułem „Notatki z Palestyny”. To ostatnie może nie jest zbyt celne, gdyż dzieło dotyczy po równi Izraela i Izraelczyków, co Palestyny i Palestyńczyków oraz współczesnych wzajemnych relacji wspomnianych narodów z uwzględnieniem historii, która je tak, a nie inaczej, ukształtowała. Szkoda, że pytania o przyszłość pozostają otwarte, a wielkich powodów do optymizmu raczej nie widać.


Tematyka fascynująca, lecz w klubie książka nie zebrała rewelacyjnych ocen: nikt nie uznał jej za wspaniałą, choć i nikt nie zaliczył jej do beznadziejnych. Jedna osoba oceniła ją jako bardzo dobrą, sześć jako dobrą i dwie jako przeciętną. Ja sam miałem, i nie byłem w tym odosobniony, wielkie trudności z wystawieniem noty – ostatecznie dałem dobrą, ale nie oddaje to moich wrażeń z lektury, które okazały się bardzo ambiwalentne.

Wielkim minusem książki Smoleńskiego jest styl. Powiedzieć, że jest słaby, to nie powiedzieć nic. Zaznaczyłem sobie nawet kilka miejsc, przy których aż łapałem się za głowę, ale nie będę Was męczyć cytatami. Trochę wstyd, że alfa i beta czytelnicy, nie mówiąc o pierwszych recenzentach , byli na to ślepi albo ewidentne wpadki przemilczeli z fałszywej troski o dobre samopoczucie autora i rzecz poszła do druku w takiej formie. Jakby tego było mało, wydawnictwo dorzuciło swoje w postaci niechlujstwa – w tekście sporo literówek i innych błędów. A wielka szkoda, bo treść jest interesująca, nawet bardzo. W tym aspekcie również wynotowałem sobie całą listę szczególnie mocnych kwestii poruszanych w „Oczach zasypanych piaskiem”, lecz chyba też zrezygnuję z ich wymieniania. Każdy sam potrafi docenić.

Szczególną cechą tej książki jest perspektywa, którą mimowolnie tworzą Palestyńczycy. Wyjaśnię to poprzez porównanie – w innej lekturze DKK „Egipt: haram halal”, również pióra Polaka, Piotra Ibrahima Kalwasa, traktującej o Egipcie i Egipcjanach, i która prezentuje dużo wyższy poziom, zwłaszcza stylistyczny, wszystkie obserwacje dotyczą jednego kraju. Czytelnikowi, który nie zna międzynarodowych i międzykulturowych realiów, trudno umiejscowić Egipt i Egipcjan, choć ukazani są wręcz namacalnie, wśród ich sąsiadów, regionu, świata, polityki i historii. Polska jest tak daleko, jest tak odmienna, iż wydaje się inną planetą, więc porównanie z Egiptem nie daje wiele. Książka Smoleńskiego, choć po równi dotyczy Izraelczyków i Palestyńczyków, to jednak właśnie przez tych ostatnich umiejscawia różne kultury, wyznania, państwa i narody wobec siebie. Jak w soczewce skupia to w sobie na przykład świetny wątek obłożonych embargiem handlowym Palestyńczyków, którzy import z Izraela musieli zastąpić przemytem z Egiptu, co dało porażające porównanie tego, co obaj sąsiedzi mogą zaoferować.

Szkoda tylko, że Smoleński nie pokusił się, choćby nie wprost, o umiejscowienie konfliktu palestyńsko-izraelskiego w wojnie islamu przeciwko Zachodowi, w polityce światowej, w wojnie między wolnością i tyranią. Dzieło nie jest też spójną, przemyślaną konstrukcją; jak to celnie określa jego podtytuł, sprawia wrażenie zbioru mniej lub bardziej luźnych notatek. Z powyższych powodów nie bardzo nadaje się dla kogoś, kto chce zrobić pierwsze podejście pod temat Izraela, Palestyny i ich historii. Wiele rzeczy można błędnie interpretować nie znając szerszego kontekstu. W dodatku ten styl i błędy wszelkiej maści utrudniające czytanie...

Paradoksalnie, mimo niezbyt wysokiej oceny, gorąco zachęcam do sięgnięcia po „Oczy zasypane piaskiem”. Wrażenia ze styku Izraela i Palestyny z perspektywy indywidualnych uczestników tragicznej historii tego regionu są naprawdę warte poznania. Nawet dla siedziących w problematyce lektura może się okazać źródłem ciekawych informacji, impulsem do nowych przemyśleń, relatywizacji pewnych prawd. Polecam z pełnym przekonaniem

Lekturą Dyskusyjnego Klubu Książki w Rawie Mazowieckiej, zaplanowaną na luty 2023, był zbiór reportaży współczesnego polskiego pisarza Pawła Smoleńskiego „Oczy zasypane piaskiem” opatrzony podtytułem „Notatki z Palestyny”. To ostatnie może nie jest zbyt celne, gdyż dzieło dotyczy po równi Izraela i Izraelczyków, co Palestyny i Palestyńczyków oraz współczesnych wzajemnych...

Paweł Smoleński ponownie - po czytanej w minionym roku książce "Wieje szarkijja. Beduini z pustyni Negew" - zabiera na Bliski Wschód, tym razem, oddając głownie głos zwykłym ludziom, opowiada o dekadach konfliktu izraelsko-palestyńskiego.

To zbiór wzruszających do głębi i po wielokroć wstrząsających historii niewinnych, których największym nieszczęściem było znalezienie się w jednym z najbardziej niestabilnych i niebezpiecznych regionów świata. A mimo tego, udaje się autorowi znaleźć ludzi, których upór, oddanie sprawie utrzymania pokoju, zwykła życzliwość i przyzwoitość, w obliczu których niemożliwe do przezwyciężenia różnice i bariery, okazują się nieistotne. Polecam!

Paweł Smoleński ponownie - po czytanej w minionym roku książce "Wieje szarkijja. Beduini z pustyni Negew" - zabiera na Bliski Wschód, tym razem, oddając głownie głos zwykłym ludziom, opowiada o dekadach konfliktu izraelsko-palestyńskiego.

To zbiór wzruszających do głębi i po wielokroć wstrząsających historii niewinnych, których największym nieszczęściem było znalezienie...

Laik w temacie (taki jak ja) może się pogubić w opisywanych sporach i miejscach. Autor czasem opisuje miejsca zbyt szczegółowo, przez co ja miałam momenty dłużyzny, ale ktoś inny może to uznać tak skrupulatne opisy za atut. Niemniej jednak, zawsze to jakieś wprowadzenie do tak skomplikowanego tematu jakim jest Izrael i Palestyna.

Laik w temacie (taki jak ja) może się pogubić w opisywanych sporach i miejscach. Autor czasem opisuje miejsca zbyt szczegółowo, przez co ja miałam momenty dłużyzny, ale ktoś inny może to uznać tak skrupulatne opisy za atut. Niemniej jednak, zawsze to jakieś wprowadzenie do tak skomplikowanego tematu jakim jest Izrael i Palestyna.

Niestety rozczarowanie. Fakt, można znaleźć wiele ważnych informacji, ale trzeba je wyskubać spomiędzy opisów dosłownie wszystkiego.

Niestety rozczarowanie. Fakt, można znaleźć wiele ważnych informacji, ale trzeba je wyskubać spomiędzy opisów dosłownie wszystkiego.

Uważam, że coś takiego jak „obiektywizm” nie istnieje. To marzenie niepoprawnych symetrystów. Nie istnieje nic takiego jak obiektywna fotografia, więc co dopiero reportaż, a jednak…. Paweł Smoleński w „Oczach zasypanych piaskiem” zbliżył się do obiektywizmu, mimo swoich, trudnych do ukrycia, sympatii. Napisał książkę brutalną jak brutalna jest opisywana rzeczywistość, a jednocześnie książkę niesłychanie poruszającą (mnie przynajmniej). Bo w centrum swoich reportaży postawił człowieka, nie Żyda, nie Araba, nie Izraelczyka, nie Palestyńczyka. Póki politycy będą się mieszać do konfliktu izraelsko-palestyńskiego nic się nie uda, bo politykom nie zależy na pokoju i współistnieniu, im chodzi o własne interesy. Nie o ludzi. Nieprzypadkowo najbardziej poruszające są te rozdziały, które opowiadają o współpracy, dialogu, wzajemnym zrozumieniu, np. o starych Żydówkach monitorujących izraelskich żołnierzy na check pointach, o kobietach, Izraelkach i Arabkach, które stworzyły manufakturę i pracują ramię w ramię, o Palestyńczyku, który walczy o zachowanie ziemi bez przemocy. Można wzruszyć ramionami i powiedzieć, że to tylko kropla w morzy, niepoprawny optymizm, naiwność. Można też zrzucać rakiety, wysadzać się w powietrze w autobusach, rzucać kamieniami i atakować nożem. Co wolicie? Więc dlaczego mimo, że każdy woli żyć spokojnie wciąż na świecie są konflikty zbrojne? Co za głupie pytanie! Smoleński opisał niesamowitą scenę, którą opowiedział mu jeden z jego palestyńskich rozmówców, torturowany w izraelskim więzieniu (uznany, nie bez przyczyny za terrorystę). Izraelski strażnik pomógł mu w kryzysowym momencie i zapytany przez więźnia, wroga, „dlaczego?” odpowiedział: „ Moi rodzice przyjechali z Tunezji, mieszkali między Arabami. Tu wielu z nas boi się was, tak samo jak wy boicie się i nienawidzicie nas. Ja też się boję, ale mama zabroniła mi nienawidzić. Nasi sąsiedzi w Tunezji byli dobrymi ludźmi, mama kazała mi o tym pamiętać.” „Oczy zasypane piaskiem” to trudna w lekturze (trzeba doczytywać, sprawdzać daty, mieć pod ręką mapę, no i te emocje, które budzi są trudne, trzeba dawkować),ale za wszech miast godna polecenia. Nieuchronnie prowadzi do zadania sobie samemu/samej pytania „a co ja mogę zrobić, żeby było lepiej?”, nie gdzieś daleko, ale obok, blisko. I to jest bezcenne.

Uważam, że coś takiego jak „obiektywizm” nie istnieje. To marzenie niepoprawnych symetrystów. Nie istnieje nic takiego jak obiektywna fotografia, więc co dopiero reportaż, a jednak…. Paweł Smoleński w „Oczach zasypanych piaskiem” zbliżył się do obiektywizmu, mimo swoich, trudnych do ukrycia, sympatii. Napisał książkę brutalną jak brutalna jest opisywana rzeczywistość, a...

Wiele na ten temat wiem, ale i tak przeczytałem z zainteresowaniem. Dobry reportaż.

Wiele na ten temat wiem, ale i tak przeczytałem z zainteresowaniem. Dobry reportaż.

Polecam każdemu, kogo interesuje konflikt izraelsko-palestyński. Świetny reportaż, obiektywnie zaprezentowane rozmowy z różnymi ludźmi.

Polecam każdemu, kogo interesuje konflikt izraelsko-palestyński. Świetny reportaż, obiektywnie zaprezentowane rozmowy z różnymi ludźmi.

Jeśli kompletnie nic nie wie się na temat konfliktu izraelsko-palestyńskiego, to ta książka raczej nas w niego nie wprowadza od podstaw. Wydaje mi się zbyt chaotyczna, autor trochę skacze po wątkach, czasem snuje swoje przemyślenia, za którymi ciężko nadążyć czytelnikowi nieobeznanemu z problemem. Więc na pierwszą lekturę raczej powinno się wybrać coś innego. Ale jako kontynuacja tematu, i spojrzenie na niego od drugiej strony, palestyńskiej jest jak najbardziej warta przeczytania.

Jeśli kompletnie nic nie wie się na temat konfliktu izraelsko-palestyńskiego, to ta książka raczej nas w niego nie wprowadza od podstaw. Wydaje mi się zbyt chaotyczna, autor trochę skacze po wątkach, czasem snuje swoje przemyślenia, za którymi ciężko nadążyć czytelnikowi nieobeznanemu z problemem. Więc na pierwszą lekturę raczej powinno się wybrać coś innego. Ale jako...