Oczy zasypane piaskiem

Zachować obiektywność w sytuacji, gdy karuzela wzajemnej nienawiści i uprzedzeń kręci się w najlepsze – to chyba najtrudniejsza rzecz dla reportera. Zawsze, ale to zawsze, będzie strona, która uzna, że jednak głos obserwatora jest stronniczy, niesprawiedliwy, „nie do końca oddający rzeczywistość”. Konflikt izraelsko-palestyński należy właśnie do tego typu sytuacji, w których, mimo najlepszych chęci, zachowanie pełnego obiektywizmu i nie uleganie emocjom jest straszliwie trudne. Dlaczego? Ano, wręcz nie sposób przedrzeć się przez gęstą zasłonę „utkaną” z wzajemnych aktów wrogości, przemocy, zbrodni, nietolerancji, nienawiści itp., gdyż obie strony mają zawsze swoją odpowiedź na argument przeciwnika. Takie wzajemne przerzucanie się odpowiedzialnością i zwalanie winy na tych drugich grozi utknięciem w moralnym dylemacie, kto popełnił więcej zła, a więc de facto jest bardziej winny. „Oczy zasypane piaskiem” to książka, w której Paweł Smoleński próbuje, mimo wszystko, dostrzec zwykłych ludzi po obu stronach barykady. Zarówno dobrych, jak i złych. Czyni to, aby czytelnik nieco lepiej zrozumiał, o co tak naprawdę tutaj chodzi.

Za wielkimi konfliktami i meandrami światowej polityki zawsze schowane jest codzienne życie i codzienne sprawy. Obraz życia jednostek przekłada się na ogólny obraz konfliktu - czy są szanse na pokojowe zakończenie, czy też nie warto się łudzić. Jeśli bowiem codzienna egzystencja staje się nie do zniesienia, jeśli nie ma w niej poczucia sprawiedliwości, widoku na dostatek i osobisty rozwój, wszystkie negocjacje i plany pokojowe muszą wziąć w łeb. Dowodzi tego autor w swojej książce, pokazując wycinki życia zarówno Izraelczyków, jak i Palestyńczyków. Świat podzielony przemocą, lękiem, fobiami, fanatyzmem. Słowem – najgorszymi cechami człowieka. Na razie jedyną receptą, jaką udało się znaleźć, to budowanie fizycznych murów. Wysokie, betonowe ogrodzenia, które dzielą Palestynę na dwie części – izraelską i palestyńską, w której każda ze stron konfliktu rządzi się po swojemu.

Ostry kontrast między tymi częściami ukazuje w swojej książce autor, spotykając się ze zwykłymi ludźmi, zadając odpowiednie pytania, ukazując symptomatyczne zjawiska. Najłatwiej zawsze pisze się o tych negatywnych: ilu Żydów zabito w tym zamach, a ilu Palestyńczyków zginęło w ramach odwetu izraelskiej armii. Akty przemocy zawsze przyciągną jakąś cząstkę uwagi w światowych mediach, choć problematyka palestyńska ostatnimi czasy zeszła nieco na dalszy plan. Świat „ekscytuje się” wojną domową w Syrii, nie tak dawno walką z Państwem Islamskim czy napiętymi stosunkami Zachodu z Iranem. Palestyńczycy zostali gdzieś z boku. Paweł Smoleński nie ogranicza się jednak tylko do negatywów. W ogólnej beznadziejności stosunków izraelsko-palestyńskich szuka pozytywów, szuka przypadków zwiastujących, że można inaczej. Szuka po prostu, jak to ładnie napisano we fragmencie recenzji książki, porządnych ludzi. Po obu stronach barykady.

Barykada lub mur - to w mojej ocenie kluczowe pojęcia dla tej książki. Wznoszone przez ludzi, przez lata mniej lub bardziej otwartej wojny, przez tych samych ludzi muszą być rozebrane, jeśli mamy mieć jakąkolwiek szanse na trwały pokój. Ale łatwiej powiedzieć, trudniej zrobić. Pozytywne przykłady, które prezentuje przed czytelnikiem autor, to ledwie dowód na to, że da się. Tylko, że to zdecydowanie za mało. Zawsze i wszędzie prawi i dobrzy ludzie, o otwartych umysłach, należą do mniejszości. Zdolność oczyszczenia zasypanych „piaskiem niezgody” oczu, jeśli mogę zastosować tego typu kwiecistą przenośnię, musi objąć szersze grono społeczne obu zwaśnionych narodów. Czy jest na to szansa? Trudno być tutaj optymistą, gdyż wszystko zatruwa fanatyzm, który można odnaleźć po obu stronach. Z jednej strony odwrót Palestyńczyków w kierunku meczetów i wpływów islamskich mułłów zamyka szansę na społeczną modernizację, niezbędną do tego, aby palestyńskie państwo mogło na równi nawiązać współpracę z przodującym w regionie Izraelem. A z drugiej strony? Tak ciężko oprzeć się pokusie, aby krok po kroku, kilometr po kilometrze, wypchnąć Palestyńczyków z Palestyny. Izraelskie osiedla na Zachodnim Brzegu Jordanu stanowią obecnie główny problem. Jedni nie mogą ich tolerować, drudzy nie mogą ich jawnie opuścić. Matnia gotowa. Pozostają mury.

Czytając tę książkę, warto chwilę zastanowić się nad murami we współczesnym świecie. Z jednej strony mur zapewnia bezpieczeństwo, pozwala kontrolować sytuację, ale jednocześnie separuje i odcina od wzajemnych kontaktów. Tworzy kategorię ludzi obcych, choć żyjących tuż obok nas. Mur zatem zawsze wzmacnia podziały. Choć chroni przed aktami przemocy, a więc w jakimś sensie deeskaluje napięcie, na dłuższa metę stanowi element konserwujący konflikt. A do tego stanowi straszliwą pokusę. Silniejszy, który stawia mur, może w każdej chwili go przesunąć „ze względów bezpieczeństwa”. Kolejna rakieta lecąca na Izrael, kolejny zamach, i może się okazać, że mur zostanie przesunięty na kolejny obszar. I tak krok po kroku, powolutku, słabsi ostaną się jedynie na nieurodzajnej ziemi, na której nie pozostaje nic innego, jak umrzeć z godnością. Czy taki los czeka Palestyńczyków? Przyszłość pokaże.

Ale wracając do książki Pawła Smoleńskiego. Na pewno jest to jedno z lepszych źródeł do poznania oblicza jednego z najważniejszych konfliktów współczesnego świata. Autor nie skupia się na faktach historycznych, te są znane lub łatwo dostępne, lecz wybiera własną drogę. Jest na miejscu, dzięki czemu może dokładnie relacjonować doświadczenia obu stron, z których czytelnik będzie mógł wysnuć końcowe wnioski. Zwięzła i sprawna narracja, dobrze dobrane i interesujące przykłady oraz mnóstwo faktów i szczegółów dot. relacji obu narodów – wszystko to sprawia, że „Oczy zasypane piaskiem” czyta się naprawdę świetnie. Zyskując wiedzę, jak od podszewki wygląda ten konflikt, łatwiej pojąć, dlaczego tak trudne - o ile w ogóle możliwe – jest znalezienie jego zakończenia. Połączyć ogień i wodę? Raczej niewykonalne, ale autor daje nadzieje. Czy to dużo, czy to mało? Nie wiem. Wiem natomiast, że warto o tym przeczytać.

Zachować obiektywność w sytuacji, gdy karuzela wzajemnej nienawiści i uprzedzeń kręci się w najlepsze – to chyba najtrudniejsza rzecz dla reportera. Zawsze, ale to zawsze, będzie strona, która uzna, że jednak głos obserwatora jest stronniczy, niesprawiedliwy, „nie do końca oddający rzeczywistość”. Konflikt izraelsko-palestyński należy właśnie do tego typu sytuacji, w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jeden z najciekawszych i najbardziej fascynujących dla mnie tematów. Uwielbiam Smoleńskiego, ale jednocześnie uważam go za ciężkostrawnego. Często bardzo męczę się czytając jego książki, choć poruszaj ważne tematy.

Jeden z najciekawszych i najbardziej fascynujących dla mnie tematów. Uwielbiam Smoleńskiego, ale jednocześnie uważam go za ciężkostrawnego. Często bardzo męczę się czytając jego książki, choć poruszaj ważne tematy.

Pokaż mimo to

Izrael i Palestyna - ciągnący się od dekad konflikt oczami reportera rozmawiającego z obiema stronami. Wędrówki zaułkami, ścieżkami, wąwozami Zachodniego Brzegu, Gazy i Hebronu. Pozwala więcej zrozumieć

Izrael i Palestyna - ciągnący się od dekad konflikt oczami reportera rozmawiającego z obiema stronami. Wędrówki zaułkami, ścieżkami, wąwozami Zachodniego Brzegu, Gazy i Hebronu. Pozwala więcej zrozumieć

Pokaż mimo to

Pan Paweł Smoleński specjalizuje się w opisywaniu skomplikowanych i trudnych sytuacji życiowych ludzi w krajach zwłaszcza Bliskiego Wschodu.

W tej książce po raz kolejny powrócił do Izraela i tlącej się nieustająco nienawiści pomiędzy Izraelczykami i Palestyńczykami. Ta pułapka regularnie otwiera swoje zapadki i pochłania kolejne ofiary. Z lektury książki wynika brak możliwości ucieczki od niej, a także brak nadziei i wiary w zmianę lub wyjście z tej sytuacji. W ciągu minionych dziesięcioleci zawiodło tak wiele, że obecnie jedyną wiadomą jest ciągły niepokój i prześciganie się w jego podsycaniu. Ta chwilowość, ulotność, niewiadoma jutra, dokuczanie sobie wzajemnie i oskarżanie weszło już wszystkim w krew. Zapewne jest to też przemyślana polityka. Ale ja doprawdy nie wyobrażam sobie jak Ci ludzie potrafią tam żyć, pomiędzy tymi płotami, zasiekami, poprzecinanymi obszarami, w ciągłym chaosie i niebezpieczeństwie.

Autor stara się pokazać szeroko problemy tego państwa i jego mieszkańców. Rozmawia z Palestyńczykami, którzy wskazują na nękające ich problemy ze strony Izraelczyków, a jest ich nie mało. To są problemy, które utrudniają im codzienną egzystencję, m.in. pracę, życie rodzinne, zaopatrzenie w niezbędne napoje i żywność, rzeczy codziennego użytku. Izraelczycy stwarzają im problemy administracyjne przy załatwieniu choćby najbłahszej sprawy. Nie mogą kupić ziemi, albo są z niej podstępem wyrzucani, mają kłopoty z pracą, nie mogą poruszać się swobodnie po kraju, mają wytyczone obszary. Dotkliwym jest ograniczenie wody, której po stronie żydowskiej jest aż nadmiar. Te działania rodzą wypaczenia, nierówności, trudności, agresję.

Niestety jest też druga strona medalu, bo też Palestyńczycy są własnymi ciemiężcami, rujnują, palą, zastraszają, tworzą nieuczciwe biznesy, które mają wzbogacić tylko jednostki. Rujnują swoją ziemię, która już nic nie rodzi a brak plonów to bieda i głód.

Niemniej w tekście autor stara się pokazać rzadkie, ale jednak, pozytywne przykłady zachowań i działań po stronie Żydowskiej, choćby organizacja Machsom Watch, kobiet, które często są już babciami. One bacznie obserwują zachowanie wojska izraelskiego na checkpointach i dbają o godne traktowanie współmieszkańców korzystających z tych przejść każdego dnia. Przypadek Michaela Sfarda, izraelskim prawniku walczącym o prawa Palestyńczyków i jego przyjaźni z Mohamedem z miasteczka Bil'in..

W moich oczach Smoleński zdystansował się od Żydów i spojrzał na oba narody sprawiedliwie. Pokazał gorzkie codzienne życie w kraju, który kochają te oba narody. Niemniej pomimo tej miłości nie potrafią okazać zrozumienia i tolerancji. Nie potrafią wykazać się chęcią zjednoczenia, zadbania o wspólne możliwości godnego życia na tej ziemi. Skupili się na trwaniu w zacietrzewieniu i obwinianiu oraz zemście, która prowadzi w otchłań żalu i bólu.

To książka, z którą warto się zapoznać, spróbować zrozumieć i pomyśleć o hipotetycznym rozwiązaniu tego impasu.

Pan Paweł Smoleński specjalizuje się w opisywaniu skomplikowanych i trudnych sytuacji życiowych ludzi w krajach zwłaszcza Bliskiego Wschodu.

W tej książce po raz kolejny powrócił do Izraela i tlącej się nieustająco nienawiści pomiędzy Izraelczykami i Palestyńczykami. Ta pułapka regularnie otwiera swoje zapadki i pochłania kolejne ofiary. Z lektury książki wynika brak...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jak to u Smoleńskiego - rzetelnie, z zaawangażowaniem obcokrajowca, któremu jednak nadzwyczajnie "ciąży" historia, a przede wszystkim teraźniejszość i przyszłość Palestyny i Izraela. I znów dostajemy garść pytań, na które, zdaje się, nie ma żadnych konkretnych odpowiedzi.
Z prostotą, która trafia dokładnie tam, gdzie powinna, dostajemy relację z innego świata, który jest jak to często bywa marionetką w rękach wielkiej polityki i wieloletnich negocjacji między mocarstwami. Ale co ważne, Smoleński pokazuje też drugą stronę medalu - utrudniane na każdym kroku (obu stronom konfliktu) zwykłe codzienne życie i wszechogarniający strach, przeważający niestety nad głosami idealistów i wierzących niestrudzenie w pojednanie jednostek.

Jak to u Smoleńskiego - rzetelnie, z zaawangażowaniem obcokrajowca, któremu jednak nadzwyczajnie "ciąży" historia, a przede wszystkim teraźniejszość i przyszłość Palestyny i Izraela. I znów dostajemy garść pytań, na które, zdaje się, nie ma żadnych konkretnych odpowiedzi.
Z prostotą, która trafia dokładnie tam, gdzie powinna, dostajemy relację z innego świata, który jest...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

No dobra. Przyznam się. Wróciłem z krótkiego wypadu do Izraela. Ciągle jestem w aurze tej podróży, nasiąknięty wrażeniami. By ten stan trwał, ja trwam przy lekturach Pawła Smoleńskiego. „Oczy zasypane piaskiem” dotknęły mnie mocniej niż „Izrael już nie frunie”. Może to efekt podróży, a może po prostu tematyka tej książki leży bliżej serca. Autor w wyważony sposób pokazuje, jak wojna niszczy pokój, ale też - jak oazy pokoju poskramiają wojenne żądze. Bezbrzeżny smutek sąsiaduje z nadzieją wbrew wszystkiemu. Widzimy odwagę, spryt w nieustannym starciu z rozpaczą, rezygnacją. Nie ma z tego labiryntu łatwego wyjścia. Ale są ludzie, którzy go szukają. Bez względu na koszty. Przekraczają mentalne granice otaczającego ich świata. Są drogowskazem, że można na wroga patrzeć inaczej. Tak, że może nawet przestać być wrogiem.

No dobra. Przyznam się. Wróciłem z krótkiego wypadu do Izraela. Ciągle jestem w aurze tej podróży, nasiąknięty wrażeniami. By ten stan trwał, ja trwam przy lekturach Pawła Smoleńskiego. „Oczy zasypane piaskiem” dotknęły mnie mocniej niż „Izrael już nie frunie”. Może to efekt podróży, a może po prostu tematyka tej książki leży bliżej serca. Autor w wyważony sposób pokazuje,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Konflikt Izrael - Palestyna. ludzie, którzy muszą żyć w cieniu muru, którzy nawzajem sie oskarżają albo próbują współistnieć. Mur, który rozrasta się i sposoby aby go zatrzymać. Lubię Smoleńskiego.

Konflikt Izrael - Palestyna. ludzie, którzy muszą żyć w cieniu muru, którzy nawzajem sie oskarżają albo próbują współistnieć. Mur, który rozrasta się i sposoby aby go zatrzymać. Lubię Smoleńskiego.

Pokaż mimo to

Dobry i - w moim odczuciu - bezstronny reportaż o konflikcie palestyńsko-izraelskim. Autor stara się ująć różne (a ściślej: oba) punkty widzenia.
Polecam.

Dobry i - w moim odczuciu - bezstronny reportaż o konflikcie palestyńsko-izraelskim. Autor stara się ująć różne (a ściślej: oba) punkty widzenia.
Polecam.

Pokaż mimo to

Znów ta sama sytuacja jak w dwóch poprzednich książkach "Izrael już nie frunie" oraz "Balagan"
Znów historie bardzo ciekawe, zwłaszcza te które nawiązują do bohaterów poprzedniej książki spotkanych kilka lat później
Znów podobne błędy(?!) Pytanie czy autor robi je umyślnie czy nawet nie sprawdza konstruktywnej krytyki pisanej pod jego adresem i jej nie weryfikuje.
Już na samym początku książki myli patrona ulicy w Jerozolimie" "Smoleński pomylił go z kanadyjskim szachistą Danielem Yanofskym, który się nazywał prawie tak samo jak prawdziwy patron jerozolimskiej ulicy Daniel Yanovsky. Tak to jest jak się wpisuje po angielsku w googla i leci na to, co pierwsze wyskoczy.
Gdyby Smoleński znał język hebrajski choćby w stopniu minimalnym, to by wiedział, że to nie był szachista. Bo tabliczki oznajmiają po hebrajsku w kilku słowach kim byli ich patroni. A Yanovsky - żeby powiedzieć dokładnie - był adwokatem, wojownikiem Irgunu, działaczem Histadrutu w Kupat Cholim (czyli związku zawodowego w kasie chorych) i budowniczym Jerozolimy, który skończył historię, filozofię i prawo na Uniwersytecie Hebrajskim w Jerozolimie. Studiował też za młodu w jesziwie w Grodnie, skąd pochodził"
Kurcze jeśli tak "myli się lub gubi" autor kilku książek, stały bywalca w Izraelu o którym pisze ładnych kilka lat to co dalej jeśli chodzi o "prawdę i merytorykę" w tej i innych książkach autora??
Dla ciekawych więcej o tym w linku poniżej:
http://izrael.org.il/ksiazki/4180-oczy-zasypane-piaskiem-recenzja-pawel-smolenski-sp-1401074351.html

Znów ta sama sytuacja jak w dwóch poprzednich książkach "Izrael już nie frunie" oraz "Balagan"
Znów historie bardzo ciekawe, zwłaszcza te które nawiązują do bohaterów poprzedniej książki spotkanych kilka lat później
Znów podobne błędy(?!) Pytanie czy autor robi je umyślnie czy nawet nie sprawdza konstruktywnej krytyki pisanej pod jego adresem i jej nie weryfikuje.
Już na...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Więcej recenzji na
http://niestatystycznypolak.blogspot.com/

Kolejny, świetny reportaż Pawła Smoleńskiego
Tym razem Autor zabiera nas w podróż na terytoria palestyńskie.
Nigdy nie ukrywając swojej sympatii do Izraela, jak zwykle rzeczowo i bezstronnie opisuje sytuację Palestyńczyków w Strefie Gazy, Jerozolimie czy Dżeninie. Bezstronnie - na ile to możliwe, bo już kiedyś pisałem, że nie ma relacji całkowicie obiektywnych.
To zawsze twórca – obojętnie pisarz czy fotograf pokazuje fakty, które z jego punktu widzenia są istotne oraz nie posiadając zdolności bilokacji – opisuje to co widział i usłyszał w tym, a nie w innym miejscu w danym momencie.
Wędrówki po terenach okupowanych, spotkania z Palestyńczykami mają być drogą do poznania palestyńskiego punktu widzenia na wiele spraw. Od problemów z wodą, do której dostęp ograniczają żydowscy osadnicy, biurokratyczne przeszkody, jakie stwarzają żołnierze Izraelskich Sił Obronnych, naginanie i łamanie prawa przez Izraelczyków przy zakupie ziemi. O nienawiści do okupanta, o pragnieniu wolności i przyszłości, jakiej chcieliby dla siebie i swoich dzieci.
Jednak, przynajmniej we mnie, sympatia do sprawy palestyńskiej wcale nie wzrosła.
Bynajmniej nie dlatego, że odmawiam Palestyńczykom prawa do posiadania własnego państwa czy świetlanej przyszłości.
Fakty, przytoczone rozmowy i treść w nich zawarta ogranicza się do kilku kwestii.
Wszystko będzie wspaniale i bogato, jak tylko pozbędziemy się Izraela.
Tylko że jest to życzenie dość mało realne, bo jakoś nie widzę chęci wśród Izraelczyków do powiedzenia „OK, pomieszkaliśmy sobie przez chwilę na tych ziemiach po 2000 lat wygnania, a teraz sobie pójdziemy”.
Po pierwsze – nie bardzo wiadomo dokąd Żydzi mieliby się wynieść, po drugie wcale nie mają na to ochoty, czemu, chyba poza Palestyńczykami, mało kto się dziwi.
Dalej – odeszli Izraelczycy w 2005 roku ze Strefy Gazy. I okazuje się, że nie wszystko, jak chcą niektórzy komentatorzy, zrównali z ziemią. Oczywiście władze palestyńskie odtrąbiły spektakularne zwycięstwo nad Izraelem dyskretnie zapominając, że usunięcia osadników z tych terenów dokonała znienawidzona izraelska armia i policja na polecenie „wcielonego diabła” - premiera Ariela ”Arika” Szarona.
I co? Ano – świetnie funkcjonujące szklarnie (w których nawet za czasów osadników pracowali miejscowi), które mogłyby przynosić dochód lub żywność na lokalny rynek po niedługim czasie zostały zdemolowane przez ”nieznanych sprawców”. Nie sądzę, aby to była tajna operacja przeprowadzona np. przez Sajaret Matkal.
Restrykcje, jakie dotykają Palestyńczyków, na przykład w postaci embarga na towary importowane z Izraela, są częściowo zaspokajane przez przemyt z Egiptu, który jest… usankcjonowany przez władze Autonomii.
Ba, władze nawet wydają specjalne licencje na korzystanie z tuneli prowadzących z Egiptu, w których to określone są grupy towarów, jakie dane pozwolenie obejmuje.
Napisał Pan Paweł o problemach z wodą i kanalizacją. Zakaz importu np. rur stalowych, z których można by zbudować kanalizację czy wodociągi wynika z tego, że z owych rur produkowane są rakiety domowej produkcji znane jako „qassam rockets” po polsku nazywane „kassamami"
Są jednak pozwolenia na szmugiel tych rur z Egiptu. Kanalizacji i wodociągów jak nie było tak nie ma, a rakiety jak latały w kierunku Izraela, tak latają.
Generalnie – ubóstwo, ale są tacy, którym powodzi się nieźle.
Jak się pewnie domyślacie – to wysoko postawieni lub tylko dobrze „podwieszeni” ludzie nowej, w 100% palestyńskiej władzy z Hamasu.
Do tego gigantyczne braki w edukacji są wypełniane przez kształcenie religijne które, jak pewnie wiecie, jeszcze nigdzie we współczesnym świecie nie wykształciło lekarzy, inżynierów czy architektów.
Dlatego marnie widzę przyszłość Palestyńczyków, których (w dawnych czasach za różne „wybryki” ) wypędził z Jordanii Król Hussein. Tak dla porządku przypomnę, że od tej akcji wzięło swoją nazwę ugrupowanie terrorystyczne „Czarny Wrzesień”.
Dodatkowo, praktycznie każda próba zrobienia czegokolwiek pożytecznego przez kogokolwiek, łącznie z bardziej światłymi Palestyńczykami czy organizacjami charytatywnymi jest albo niszczone, albo bojkotowane, albo (co częste w przypadkach organizacji charytatywnych) wykonane w jakości FUBAR (Fucked Up Beyond All Recognition/Repair).
Dlatego uważam, że jeszcze dużo wody upłynie w Jordanie, zanim Palestyńczycy pogodzą się z otaczającą ich rzeczywistością i z tym, że nie da się zepchnąć Żydów do Morza Czerwonego. A nawet jeżeli się da, to na radioaktywnej ziemi za dużo nie wyrośnie i to przez dość długi czas.
Wiem, że na Bliskim Wschodzie czas ma inny wymiar.
Tylko Palestyńczycy chyba zapomnieli o jednym, dość istotnym fakcie - Żydzi też to wiedzą, i wbrew temu, co się im może wydawać, sabrowie są równie twardzi, jak oni sami.
Technika „…a na Tygrysy mają VIS-y…” (w tym przypadku „a na Merkawy mają kassamy”) jest mało skuteczna i raczej bolesna.
Szczególnie dla posiadaczy Vis-ów. A czekanie na reakcję świata arabskiego może przypominać czekanie na sojuszników w 1939 roku w jednym kraju nad Wisłą.

Więcej recenzji na
http://niestatystycznypolak.blogspot.com/

Kolejny, świetny reportaż Pawła Smoleńskiego
Tym razem Autor zabiera nas w podróż na terytoria palestyńskie.
Nigdy nie ukrywając swojej sympatii do Izraela, jak zwykle rzeczowo i bezstronnie opisuje sytuację Palestyńczyków w Strefie Gazy, Jerozolimie czy Dżeninie. Bezstronnie - na ile to możliwe, bo już kiedyś...

więcej

mniej

Pokaż mimo to