Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dobry Boże, autorka powinna zapłacić konkretną sumkę twórcom serialu "Synowie Anarchii" bo to ile zerżnęła od nich pomysłów to głowa mała, począwszy od imienia głównego bohatera (Jax -> Pax), Pax jako VP, szukaniu legalnego źródła zarobku w postaci warsztatu samochodowego uprzednio trudniąc się sprzedażą broni i narkotykami, na obecności w klubie hakera-geniusza i dosłownym tłumaczeniu zwrotu "old-lady" na MOJA STARA kończąc. Jeżu, jak ja parsknęłam śmiechem w tym momencie, kiedy przeczytałam zdanie: "Muszę zrobić ją swoją starą". Miłosna relacja między głównymi bohaterami pojawiła się absolutnie znikąd a Paxton jest ultra przemocowym ziomkiem i absolutnie nie powinien w taki sposób się zachowywać, nawet jeśli miał trudne dzieciństwo. I tak jak na początku na serio lubiłam Nikki - wydawała się taką kobietą, która wie ile jest warta i nikt jej nie będzie dmuchał - do pierwszego dotknięcia Paxtona. Serio? Tak odwróconego character developmentu to ja nie widziałam nigdy. Z konkretnej babki stała się absolutnie nijaką kobietą, kolejną z wielu która oczywiście skończyła jak? Brzuchata i dzieciata! Tak, bo zawsze historie o przemocowej miłości muszą się kończyć spłodzeniem dziecka... Na serio nie chcę nawet wspominać o końcówce... Czekam na trzecią część, w której brat głównego bohatera zejdzie się z Ellie, swoją dawną przyjaciółką. Dobrze, że się skończyło i można o tym zapomnieć i proszę nie zrozumcie mnie źle - uwielbiam czytać książki tego typu! To moje absolutne guilty pleasure, ale niestety nie w tym przypadku.

Dobry Boże, autorka powinna zapłacić konkretną sumkę twórcom serialu "Synowie Anarchii" bo to ile zerżnęła od nich pomysłów to głowa mała, począwszy od imienia głównego bohatera (Jax -> Pax), Pax jako VP, szukaniu legalnego źródła zarobku w postaci warsztatu samochodowego uprzednio trudniąc się sprzedażą broni i narkotykami, na obecności w klubie hakera-geniusza i dosłownym...

Ciężko jest mi powiedzieć coś sensownego. Nie ukrywam, przeczytałam ją w jeden dzień, ale głównie dlatego, aby moja opinia była uzasadniona. Przesycona seksem, sztuczną odwagą i naiwnością głównej bohaterki cierpiącej na syndrom super-woman, której zasób słów ograniczał się dość mocno do powtarzania w kółko jednego - "Michael". Odnosząc się do niego, odnoszę wrażenie, że relacja między głównymi bohaterami powstała na oczach czytelników zakrawa o syndrom sztokholmski i jest ultra toksyczna. Jezu, jak ja się darłam, żeby ona kopnęła ich wszystkich w cztery litery i spieprzyła na drugi koniec kraju. W momencie kulminacyjnym, zamiast wypełniającego mnie przerażenia i napięcia, miałam w sobie jedyne "cringe, gościu" i absolutną żałość a finalnie wybuchnęłam śmiechem. Po kolejną część raczej nie sięgnę.

Ciężko jest mi powiedzieć coś sensownego. Nie ukrywam, przeczytałam ją w jeden dzień, ale głównie dlatego, aby moja opinia była uzasadniona. Przesycona seksem, sztuczną odwagą i naiwnością głównej bohaterki cierpiącej na syndrom super-woman, której zasób słów ograniczał się dość mocno do powtarzania w kółko jednego - "Michael". Odnosząc się do niego, odnoszę wrażenie, że...