Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kiedy autor odnajduje się w konkretnej przestrzeni, zdarza się, że sięga po ową przestrzeń nie jeden raz. Powraca do źródła sukcesu, na łono narodzin pasji i inspiracji. W przypadku Johna Boyna, dokładnie taka sytuacja miała miejsce. Autor, doskonale znany szerokiemu gronu odbiorców z powieści Chłopiec w pasiastej piżamie, znów sięga do problematyki wojennej. Tym razem, bohaterem czyni nieco starszego młodzieńca, a tłem opisanych wydarzeń jest I wojna światowa, nie zaś druga jak w przypadku poprzedniej – wspaniałej zresztą – powieści. Powieści poruszającej trudne tematy. O miłości, o mierzeniu się z przeszłością, o mówieniu sobie prawdy i prawie do szczęścia, Nie chcę tu w żadnym wypadku pisać źle o tej książce, jednak nie będzie tu też miejsca na zachwyty. Właściwie nie jest to kompletnie w moim stylu, dlatego przyznaję, że sama siebie zaskakuję w tym momencie.

„LEPIEJ BYŁOBY DLA NAS WSZYSTKICH, GDYBY NIEMCY ZASTRZELILI CIĘ NA MIEJSCU.”

Co musi zrobić dziecko, aby usłyszeć od rodzica takie słowa? Co musi zrobić człowiek, aby ktokolwiek życzył mu śmierci? Autor postanowił poruszyć temat miłości wyklętej, z góry skazanej na porażkę. Umiejscowił akcję w dwóch wymiarach. I tak jednym z nich uczynił prowincje Norwich, w której zjawia się główny bohater wraz z misją odkupienia, oczyszczenia i uspokojenie skołatanej duszy. W drugiej, bardziej złożonej i stopniowo odkrywającej przed czytelnikiem karty, jesteśmy świadkami przygotowań kilkunastu młodych rekrutów do walki na froncie, a z czasem samej walki i okopowych przeżyć. Tak właśnie, poznajemy dwudziestojednoletniego Tristana Sadlera, który jest jednym z dwóch żołnierzy, którzy przeżyli wojnę spośród dwudziestu mężczyzn szkolonych w Aldershot. To, co sprowadza go do Norwich, to spotkanie z Marian Bancroft, siostrą Willa, jego najlepszego przyjaciela z frontu. Celem spotkania jest przekazanie kilkunastu listów, które pisała do brata Marian. Jak się okazuje, nie jest to jedyny powód wizyty.

Książka porusza kilka bardzo istotnych kwestii. Jak wspomniałam na początku, głównym z nich jest kwestia niechcianej, z góry skazanej na niepowodzenie miłości. Bohater wygłasza zdanie, które odzwierciedla ból i rozpacz, które stały się nieodzowną częścią jego życia. Z upływem lektury, zaczynamy rozumieć, że doznał w życiu niesprawiedliwości i kompletnego braku zrozumienia, przez co posunął się do czynów, które nie dają mu spokoju.

Dzisiejsza rzeczywistość zgoła odbiega od tej z czasów pierwszej wojny. Jesteśmy bardziej otwarci, więcej wiemy, więcej widzieliśmy. Czy oznacza to, że cały świat stoi otworem przed każdym sposobem na życie? Oczywiście, że nie. Nie zmienia to jednak faktu, że pewne konwenanse i przekonania, które dziś występują, nie są ogólnie panująca regułą, od której nie ma odstępstw. Taka sytuacja, a konkretnie, kompletny brak zrozumienia i poszanowania odmienności, jest głównym problemem w powieści.

Drugą istotną kwestią poruszoną w powieści jest sprawa moralności żołnierzy i obowiązku wobec Ojczyzny. Czy pacyfista ma rację bytu na wojnie? Czy niechęć do zabijania może być uszanowana na froncie? Jak dowódcy rozwiązują kwestie pacyfistów? Na wszystkie te pytania, a także na wiele innych, znajdujemy w fabule odpowiedź. Do czasu lektury, nie wiedziałam kogo nazywano obdżektorem i jak się z nim obchodzono. Wojna, przez wielu z nas kojarzy się z bohaterstwem, honorem, walką i heroizmem. Nikt nie myśli jednak o wszystkich ludzkich emocjach i postawach, które musiały istnieć nawet w obliczu wojny. Każe nam się uważać, że w obliczu wojny, wszystko co niepochlebne nagle znika. Wszyscy ludzie dzielą się nagle na złych i dobrych, walczących w imię dobra bądź zła. Nikt jednak nie wspomina o tych, którzy walczyć nie chcieli. Po lekturze Spóźnionych wyznań, dociera do człowieka to, jak mocno wykreowane przekonania uznajemy za oczywistość i fakt. Zdaje się, że nieoczywistości było znacznie więcej, niż chciano nam pozwolić pamiętać.

REFLEKSJI GARŚĆ



Wiele dobrego słyszałam o tej powieści. Bardzo cenię sobie Chłopca w pasiastej piżamie. Jednak w przypadku Spóźnionych wyznań… odczuwam lekki niedosyt. Przede wszystkim, nie przepadam za fabułą, która jest oczywista od samego początku, bądź bardzo prosta do przewidzenia. Oczywiście domyślam się, że autor zastosował ten zabieg świadomie, chcąc najprawdopodobniej skłonić czytelnika do dłuższych przemyśleń i współodczuwania emocji i stanów, w jakich znajdują się bohaterowie. Nie mniej jednak, do mnie taki sposób komunikacji nie trafia. Jeśli szukam powieści przez duże „p”, chcę aby miała w sobie pewną tajemnicę, niedopowiedzenia, nawet świadome zmyłki. Lubię, kiedy autor traktuje swojego czytelnika jako równego partnera i stara się próbować go na różne sposoby. Nie powiem jednak, że jest to powieść zła i niegodna polecenia, gdyż to również nieprawda. Warto przysiąść do lektury, szczególnie, kiedy szukamy czegoś mniej zobowiązującego, co nie wymaga od nas pełnego skupienia i otwartej duszy. Dostaniemy historię na talerzu, z miejscem na własne przemyślenia co do moralności bohaterów i słuszności przekonań, nie pozwalających na ustępstwa. To co ważne, autor unika moralizatorskich tez, dzięki czemu daje szansę na pełniejsze doświadczanie i przeżywanie emocji, jakie wywołują opisane zdarzenia.

http://dokawyblog.pl/spoznione-wyznania-john-boyn/

Kiedy autor odnajduje się w konkretnej przestrzeni, zdarza się, że sięga po ową przestrzeń nie jeden raz. Powraca do źródła sukcesu, na łono narodzin pasji i inspiracji. W przypadku Johna Boyna, dokładnie taka sytuacja miała miejsce. Autor, doskonale znany szerokiemu gronu odbiorców z powieści Chłopiec w pasiastej piżamie, znów sięga do problematyki wojennej. Tym razem,...