Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Myślę, że inaczej odbiera się treść po uprzednim przeczytaniu książki „Najgorszy człowiek na świecie”. Wtedy posiada się punkt odniesienia.

Autorka ma swoje stany emocjonalne i swoje markery (dosłownie!). Poza tym zgniecenia, podarcia, plamy, zagięcia, skreślenia, poprawki – na to wszystko możemy natrafić zmieniając karty. Moim zdaniem to uwierzytelnia, staje się bardziej bliskie. Tak wyglądają notatki robione w różnych stanach psychicznych.

Zupełnie mnie nie dziwią skrajnie odmienne komentarze. W odniesieniu do tej pozycji wyjątkowo celne wydają się być słowa: „Książki są lustrem: widzisz w nich tylko to, co już masz w sobie”. Można być ponad miarę empatycznym, ale jeśli ktoś sam przeżyje daną sytuację/będzie w danym stanie emocjonalnym, wtedy najlepiej zrozumie. „Totalnie wpadam w panikę, kiedy ktoś mnie pyta co słychać” – gdzie tu głębia, ukryty sens? A jednak… Introwertyczne dusze potrafi tak ten tekst uderzyć, że ze łzami w oczach komentują: Sedno. Sedno mojego istnienia. . I nie chodzi o to, że czasami nie chcesz „wyjść do ludzi”. Chodzi o to, że całe życie przed nimi uciekasz, bo nawet krótkie imieninowe „wszystkiego najlepszego” napawa Cię strachem przeogromnym. I nie każdy musi to rozumieć. Tak jak nie każdy musi sięgnąć po „Kołonotatnik”. Chyba, że jesteś Bohaterem?

Myślę, że inaczej odbiera się treść po uprzednim przeczytaniu książki „Najgorszy człowiek na świecie”. Wtedy posiada się punkt odniesienia.

Autorka ma swoje stany emocjonalne i swoje markery (dosłownie!). Poza tym zgniecenia, podarcia, plamy, zagięcia, skreślenia, poprawki – na to wszystko możemy natrafić zmieniając karty. Moim zdaniem to uwierzytelnia, staje się bardziej...