Antonio G. Iturbe

Z zaskoczeniem przeczytałam o istnieniu biblioteki w Auschwitz i postanowiłam się dowiedzieć o tym coś więcej. I faktycznie istniała. Pośród głodu, upodleń i śmierci. Liczyła tylko, a może aż osiem książek, które pozwalały choć na chwilę oderwać się od koszmar obozu. Pieczę nad nią sprawowała Dita, która dzięki swojej odwadze umożliwiła szerzenie wiedzy i kultury w obozie śmierci, bo jak czytamy w książce wiele można człowiekowi odebrać, ale nie można mu odebrać wiedzy, tożsamości i dziedzictwa... "Książki przechowują mądrość tego, kto je napisał. I nigdy nie tracą pamięci" (...) Książki wiedzą wszystko". Potworność Holokaustu działania nazistowskie w czasie II wojny światowej przerażają nawet po latach. Przeczytałam mnóstwo książek o tej tematyce szukając odpowiedzi na pytanie: Dlaczego świat na to pozwolił i nie reagował? Odpowiedź znalazłam właśnie w "Bibliotekarce z Auschwitz". Mengele tak wyjaśnia istnienie bloku rodzinnego. Może jest to tylko wyobraźnia autora, bo taka rozmowa pewnie nigdy się nie odbyła, ale słowa są jakże wymowne i ponadczasowe...tak ważne szczególnie dzisiaj: " Propaganda, mein Lagerfuhrer..., pro-pa-gan-da...tam, na świecie, jest jeszcze wielu Żydów, których trzeba będzie po kolei to pozwozić. Zwierzę, które nie wie, że idzie na rzeź, pozwala się prowadzić potulniej niż to, które jest świadome, że czeka je śmierć..." Brzmi znajomo? Pod koniec autor pisze: "Książka jest chleb, który rośnie od wewnątrz i żyje tak długo, jak długo czyjeś spojrzenie przemienia zaczynioną mąkę jej stron w emocje". Po to są właśnie książki i takie świadectwa. Żeby nie zapomnieć o takich potwornościach i żeby nigdy więcej do nich nie dopuścić.