Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Fallon nie takie życie wyobrażała sobie, kiedy postanowiła wypełnić przepowiednię Bronwen i uwolnić wrony. Zamiast żyć u boku (wtedy) ukochanego Dantego jako królowa Luce jest teraz wbrew swej woli przetrzymywana w Królestwie Wron, gdzie Lorcan ma na nią oko i gdzie on wraz z innymi wronami chronią ją przed konsekwencjami jej czynów. Fallon ma dość złotej klatki w której jest przetrzymywana, jednak dopiero przeniesienie jej do Luce, wymuszone na Lorcanie, pozwala jej zobaczyć że konflikt między wronami i fae coraz bardziej się zaognia.

Trochę narzekałam na poprzedni tom, jednak znalazły się w nim elementy, które szczerze mi się podobały i ostatecznie przekonały, bym czytała dalej. W „Domu bijących serc” takich elementów prawie nie ma. Wszystkie ciekawsze wątki były albo bardzo spłycone, jak nauka języka wron, którą podejmuje Fallon, albo ledwo liźnięte, jak jej relacja z ojcem albo działalność jej luceńskich przyjaciół. Poza tym Fallon głównie narzeka i przez jakieś ¾ książki nie może sobie znaleźć miejsca gdziekolwiek się nie uda. I właśnie przez to ciągłe narzekanie i niezdecydowanie nie mogłam ostatecznie tej bohaterki polubić i z nią sympatyzować. Natomiast muszę jej oddać, że w tym tomie nie jest już aż taka głupia jak w poprzednim i co więcej, zdaje sobie sprawę ze swojego wcześniejszego ślepego zauroczenia Dantem.

Sam świat, zwłaszcza Królestwo Wron, wydaje się być w tym tomie bardzo mały i słabo zarysowany. O ile było tego trochę więcej w „Domu trzepoczących skrzydeł”, o tyle tutaj w zasadzie ograniczamy się do dosłownie jednego miejsca w domenie Lorcana, czyli do tawerny, w której – chyba nie przesadzę – dzieje się dobra połowa ze wszystkich wydarzeń w tej książce. Książka jest pod tym względem bardzo uboga, zwłaszcza że te wspomniane wyżej wydarzenia też nie są niczym nadzwyczajnym.

Mimo to autorce udało się zarysować w miarę interesujący konflikt polityczny, sięgający trochę dalej niż Luce i królestwo Lorcana, a rozmowy i układy oscylujące wokół tego tematu były niezłą odskoczną od niezdecydowanej Fallon. Do tego zakończenie okazało się być najlepszą składową całości i złapałam się ma tym, że słuchając ostatniej sekwencji naprawdę ciekawiło mnie co będzie dalej.

A romans? Romans był po prostu przyzwoity, nic więcej. Denerwowało mnie początkowe podejście Fallon do tego tematu, ale poza tym raczej nie mam się do czego przyczepić. Sceny erotyczne też raczej na plus, bo nie wywoływały we mnie uczucia zażenowania, a to się ostatnio rzadko zdarza.

Moje sięgnięcie po tę serię niemal zbiegło się z premierą trzeciego tomu w Polsce, która już pod koniec tego miesiąca, więc bez żalu (ale za to z zaciekawieniem) zaczekam na nią i przesłucham, jak już wyjdzie audiobook.

Fallon nie takie życie wyobrażała sobie, kiedy postanowiła wypełnić przepowiednię Bronwen i uwolnić wrony. Zamiast żyć u boku (wtedy) ukochanego Dantego jako królowa Luce jest teraz wbrew swej woli przetrzymywana w Królestwie Wron, gdzie Lorcan ma na nią oko i gdzie on wraz z innymi wronami chronią ją przed konsekwencjami jej czynów. Fallon ma dość złotej klatki w której...

Dwudziestoletnia Violet Sorrengail całe swoje życie spędziła w Archiwach, gdzie uczyła się na skrybkę, by potem pójść w ślady ojca i dostać się do elitarnej Uczelni Wojskowej Basgiath. Jednak jej matka, generała i głównodowodząca w akademii, zmusza dziewczynę do zmiany planów. Violet nie mogąc sprzeciwić się matce trafia do kwadrantu jeźdźców, ale samo dostanie się do szkoły nie gwarantuje jej ukończenia, a na kadetów czekają liczne, często śmiertelne wyzwania. Violet, która nigdy nie ćwiczyła pod kątem bycia jeźdźczynią nie ma więc lekko, a dodatkowo jej życie w murach szkoły zdają się utrudniać napiętnowani kadeci, dzieci rewolucjonistów, którzy zostali skazani na śmierć przez matkę dziewczyny. Wśród nich prym wiedzie Xaden, syn przywódcy rebelii i, jak się zdaje, naturalny wróg Violet.

„Czwarte skrzydło” było – i jest nadal – niekwestionowanym hitem chyba wszystkich form bookmediów nie tylko za granicą ale również w Polsce. A jako że całkiem lubię smoki, a także lubię wiedzieć co w trawie piszczy, nie mogłam sobie odmówić lektury tej książki, zaś moją ciekawość napędzały zarówno recenzje pozytywne jak i negatywne.

Może zacznę od tego, że mam wobec tej książki bardzo ambiwalentny stosunek. Z jednej strony powiela schematy i jest do bólu nieoryginalna, poza tym niektóre wątki są zwyczajnie głupie. Jednak z drugiej ma elementy, za których wprowadzenie naprawdę ją szanuję.

Przede wszystkim Violet, główna bohaterka. Z jednej strony jest bardzo stereotypowa – mała i (przynajmniej pozornie) słaba, ale z drugiej zdecydowana, zawzięta i naprawdę całkiem niegłupia. Zwłaszcza za tę ostatnią cechę całkiem ją polubiłam. Poza tym nie jest najlepsza w tym co robi i nie wszystkie umiejętności udaje jej się opanować od razu, a niektórych, jak na razie, wcale. Podoba mi się też jej podejście do relacji z jednym z bohaterów, bo Violet widzi, kiedy tamten posuwa się za daleko w kwestiach których nie powinien i nie boi mu się tego powiedzieć. I mam nadzieję, że jej charakter się znacząco nie zmieni na przestrzeni całej serii, bo po Poppy z cyklu „Z krwi i popiołu” mam już serdecznie dość bohaterek w typie Mary Sue i bardzo chciałabym, żeby Violet nie poszła tą drogą.

Smoki, które przyciągnęły do książki rzesze ludzi nieczytających tego podgatunku fantastyki były moim zdaniem całkiem dobrze skrojone, podobnie jak cały wątek wokół nich, natomiast mam wrażenie, że nie jest to nic nowego. Połowa motywów tutaj wykorzystanych kojarzyła mi się z „Eragonem” Paoliniego, choć to oczywiście są dwie różne książki. Nie jest to skojarzenie negatywne, ale mam wrażenie, że do ogólnego obrazu smoków, jakie popkultura zdążyła już wywołać, autorka dodała naprawdę niewiele i dlatego chyba nie będzie to chyba seria dobra dla kogoś, kogo interesują tylko i wyłącznie te stworzenia, chyba że całość skręci w inną stronę, ale nie spodziewałabym się tego.

Wątki związane ze szkołą też były całkiem fajne, ale to chyba tyle. Tutaj również nie było zbyt wiele zaskoczeń, ale myślę że osoby, które uwielbiają uczelniane czy szkolne klimaty mogą być naprawdę zadowolone.

Natomiast co do wątków głupich, to był jeden, który wiele recenzji zdążyło już wytknąć, mianowicie ten związany z dziećmi rewolucjonistów uczących się w tej samej akademii, do której uczęszczają też dzieci osób, które rewolucjonistów skazały na śmierć. Jest to od strony czysto strategicznej karmienie węża na własnej piersi, bo całość aż pachnie zemstą. Oczywiście zostało wyjaśnione, dlaczego tak się stało, natomiast moim zdaniem wyjaśnienie to jest po prostu klejone na ślinę. Możliwe że cały wątek zostanie jakoś rozwinięty w następnych powieściach, jednak na razie trzeba naprawdę mocno zawiesić niewiarę, żeby to zaakceptować.

Poza tym nie podobało mi się też to, jak Violet co rusz gdy tylko zobaczy Xadena musi skomentować, że bardzo ją pociąga. Naprawdę nie musiało to być aż tak podkreślane. Nie mówię też o tym, że w pewnym momencie bohaterowie zostają do siebie niejako przykuci, choć trzeba oddać autorce, że zrobiła to trochę (ale tylko trochę) bardziej umiejętnie niż choćby Maas z jej więzią godową.

Całość natomiast czyta się całkiem przyjemnie, a momenty akcji też są całkiem nieźle napisane. Czasem przeszkadzało mi rwanie akcji, to znaczy kończenie rozdziału w całkiem ciekawym momencie, który mógłby być opisany w następnym, ale został pominięty. Miejscami wyglądało to tak, jakby Yarros faktycznie coś napisała, ale redaktor kazał jej to wyciąć, żeby zmniejszyć objętość książki. To oczywiście tylko jakieś moje domysły, ale jeśli to prawda, to trochę szkoda.

Trochę rozumiem też fenomen całości, bo o ile ja się na niego jakoś nie załapałam, to widzę, co może się w tej książce podobać czytelnikom i to rozumiem; jestem pewna że gdybym była o jakieś 7 lat młodsza to szalałabym za tym cyklem.

No i wydanie. Nie mogę o nim nie wspomnieć. Im jestem starsza tym mniej przepadam za barwionymi brzegami, ale to jest po prostu obłędne. I dodatkowo książka jest szyta! (Wiem, nikogo to pewnie nie interesuje, ale teraz rzadko natrafiam na szyte książki, dlatego zwróciłam na to uwagę).

Zakończenie też było z jednej strony oczywiste, z drugiej autorka podeszła do tematu trochę od innej strony i to mnie lekko zaskoczyło (choć Yarros często puszczała oko do czytelnika na przestrzeni całej książki, więc można się było tego domyślić) i szczerze mówiąc jestem ciekawa, co będzie dalej z bohaterami, dlatego sięgnę po drugi tom.

Dwudziestoletnia Violet Sorrengail całe swoje życie spędziła w Archiwach, gdzie uczyła się na skrybkę, by potem pójść w ślady ojca i dostać się do elitarnej Uczelni Wojskowej Basgiath. Jednak jej matka, generała i głównodowodząca w akademii, zmusza dziewczynę do zmiany planów. Violet nie mogąc sprzeciwić się matce trafia do kwadrantu jeźdźców, ale samo dostanie się do...

Fallon Rossi to pół fae, która przez swoje mieszane pochodzenie została wyklęta z rodu, jednego z najznamienitszych w całym Luce. Mieszka z matką, która po jej urodzeniu i wyklęciu z rodziny postradała rozum, i z babką, która nie umiała zostawić córki i wnuczki na pastwę losu. Przez to, że jej ojcem był człowiek a także przez pewien incydent z dzieciństwa, związany z nienawidzonymi w Luce wodnymi wężami Fallon często ma pod górkę, jednak los zdaje się do niej w końcu uśmiechać – spotyka tajemniczą kobietę, która przepowiada jej, że jeśli odnajdzie i uwolni statuetki wron, zasiądzie na tronie. Dziewczyna jest więc zdeterminowana by przepowiednię spełnić, gdyż zostanie królową Luce polepszyłoby sytuację jej i jej najbliższych, utarłoby nosa tej części rodziny, która jej się wyrzekła, a także – a może przede wszystkim – pozwoliłoby jej na poślubienie królewskiego brata, Dantego Regio, w którym od dawna jest szaleńczo zakochana. Jednak uwolnienie statuetek zapoczątkuje lawinę, która odmieni nie tylko ją, ale i całe Luce.

To kolejna książka z cyklu „Słucham wszystkich audiobooków z półki na Legimi po kolei”. Nie spodziewałam się po niej niczego konkretnego, miała to być kolejna książka, która umili mi spacery, sprzątanie czy podróż na uczelnię. Dostałam jednak coś, o czym nie wiem co mam myśleć.

Z jednej strony „Dom trzepoczących skrzydeł” całkiem mi się podobał. Nie jest to oczywiście książka nie wiadomo jak dobra, ale dostarczyła mi rozrywki i to się chyba najbardziej liczy. Poza tym nie była jak inne typowe romantasy, to znaczy nie skupiała się tylko na wątku miłosnym, a świat wokół nie był tylko dodatkiem. I oczywiście, uczucie Fallon do księcia Luce napędza całą akcję, bo głównie dla niego dziewczyna decyduje się w ogóle ryzykować życie dla statuetek, ale samego romansu było zaskakująco mało, a scena erotyczna – tylko jedna, i do tego całkiem zgrabnie napisana (zwłaszcza w porównaniu do innych takich scen w innych takich książkach). Przez to nie wiem czy można nazwać „Dom trzepoczących skrzydeł” romantasy. Pewnie zadecydują o tym kolejne książki z cyklu.

Sama fabuła również jest całkiem ciekawa. Podobny motyw, to znaczy szukanie konkretnych przedmiotów, wystąpił też w niedawno przesłuchanym przeze mnie „Oknie skąpanym w mroku”, ale mam wrażenie że w książce Olivii Wildenstein wyszło to zgrabniej, bo Fallon w pewnym momencie skupiała się w zasadzie tylko na tym. Poza tym interesujący był wątek pochodzenia głównej bohaterki i tego, dlaczego to akurat ona została wybrana do odnalezienia figurek wron, a także sam wątek ściśle związany z tymi figurkami i tajemniczą wroną, która towarzyszy Fallon w jej zadaniu.

Z drugiej strony największym moim problemem z tą książką była sama Fallon. Czytałam już naprawdę wiele książek, i YA, i NA fantasy, i fantasy dla młodzieży, romantasy też. Ich bohaterki były różne, ale Fallon przebiła je wszystkie, niestety w negatywnych cechach, bo w głupocie i naiwności. I ja rozumiem, że każdy gatunek ma pewną konwencję i ramy, których się trzyma, a jedną z takich ram jest to, że bohaterki często nie łapią wszystkich niuansów w lot, by fabuła mogła iść dalej i by były możliwe jakieś zwroty akcji. Natomiast Fallon jest momentami strasznie, strasznie głupia, do tego stopnia, że wszyscy wokół niej domyślają się wielu rzeczy dziesiątki, a nawet setki stron przed tym, zanim ona połączy kropki i doda dwa do dwóch. Wynika to głównie z jej ogromnego zaślepienia Dantem, które było wręcz nie do zniesienia i które wpływało również na postrzeganie samego księcia, który jest postacią tak antypatyczną i zadufaną, że momentami naprawdę dziwiłam się, że Fallon tego nie dostrzega. Na szczęście pod koniec książki trochę się opamiętała i mam nadzieję, że to jej opamiętanie już jej zostanie.

Podoba mi się też całokształt Luce, a zwłaszcza miasto, w którym toczy się akcja pierwszej połowy powieści. Wzorowane na Wenecji, z gondolami i wąskimi uliczkami między kanałami jawiło się interesująco i całkiem oryginalnie.

Z marszu pewnie sięgnę po kolejny tom, mam nadzieję że w kwestii interesujących mnie wątków utrzyma poziom.

Fallon Rossi to pół fae, która przez swoje mieszane pochodzenie została wyklęta z rodu, jednego z najznamienitszych w całym Luce. Mieszka z matką, która po jej urodzeniu i wyklęciu z rodziny postradała rozum, i z babką, która nie umiała zostawić córki i wnuczki na pastwę losu. Przez to, że jej ojcem był człowiek a także przez pewien incydent z dzieciństwa, związany z...

Casteel został pojmany przez królową Isbeth, zaś Poppy nie spocznie, dopóki nie uda jej się go uwolnić. Wyrusza więc na Carsodonię z wierny Kieranem u boku, droga jednak nie jest prosta, a w każdym kolejnym napotkanym miejscu widać skutki represji, jakie wywierają na ludziach Krwawa Królowa i jej poplecznicy. Marsz na Solis i odbicie Casteela nie są jedynym zmartwieniem Poppy, a wraz z biegiem wydarzeń okazuje się, że dziewczyna jest kimś zgoła innym niż wszyscy, w tym ona sama, sądzili.

Myślałam, że przerwa od cyklu „Z krwi i popiołu” naprawdę wyjdzie mi na dobre, ale niestety się przeliczyłam, bo niezależnie od tego ile czasu bym odwlekała lekturę, ta nie stałaby się nawet o jotę lepsza. I o ile po przeczytaniu wcześniejszych tomów było mi trochę przykro, że nie spełniły moich oczekiwań i że każdy kolejny był słabszy od poprzedniego, tak teraz nie jest mi przykro, nie jestem też tym specjalnie zaskoczona.

„Wojna dwóch królowych” cierpi na tę samą przypadłość co poprzednia książka Armentrout, czyli na pierwszą połowę, która jest za długa i nudna jednocześnie. Naprawdę nie było potrzeby, by przygotowania do odbicia Casteela trwały prawie 400 stron, bo bohaterowie nie robią nic specjalnego, żeby sobie to zadanie ułatwić. Nawet dialogi nie są ciekawe, a to właśnie one tak nadmuchały te pierwsze kilkaset stron. Co prawda po połowie akcja trochę się rozkręca, ale nadal nie jest to to, czego oczekiwałam, głównie dlatego, że wszystkie plot-twisty albo już znałam z „Cienia w żarze”, albo zdążyłam się ich domyślić.

Denerwuje mnie też trochę związek Poppy i Casteela. Nigdy nie ukrywałam, że nie byłam i nie jestem ich fanką, ale po tym tomie mam wrażenie, że ich relacja zmierza donikąd, mimo że autorka usilnie próbuje czytelnikom wpoić jak bardzo się kochają. No cóż, jak tego nie widzę bo ich relacja opiera się w zasadzie tylko na seksie. I ja rozumiem że jest to romantasy z silnie zarysowanym wątkiem erotycznym, ale na litość, niech ci bohaterowie choć raz na tom porozmawiają ze sobą o czymś, co nie będzie miało podtekstu seksualnego. To naprawdę stało się męczące. A ten wątek trójkąta, który autorka wrzuciła chyba tylko po to, by dodać serii trochę kontrowersji był beznadziejnie wpleciony i niewiarygodny.

Sama woja też wypadła bardzo blado i nie mogę oprzeć się wrażeniu, że jest to bardziej wojna na słowa między Poppy a Krwawą Królową. I może byłoby to ciekawe, poczytać o ich wymianie zdań, gdyby nie to, że każda z nich była taka sama; wychodziła i kończyła się na tych samych punktach. A ja naprawdę liczyłam na jakieś potyczki i bitwy i co prawda było ich tu kilka, ale chyba nie na tyle, by można było to nazwać wojną. Przez całą książkę nie czuć też stawki, o którą toczy się gra, więc te wszystkie spotkania Poppt i Isbeth nie mają też w sobie tej nutki niepewności, która dobrze by im zrobiła.

Muszę też wspomnieć o Poppy, która stała się wręcz definicją Mary Sue. Armentrout naprawdę nie mogła się zdecydować jakie pochodzenie i moce dać swojej głównej bohaterce, więc dała jej wszystkie, jakie miała pod ręką. I choć wiele z wątków związanych z Poppy zostało już wyjaśnionych przynajmniej częściowo w „Cieniu w żarze”, to nie zmienia to faktu, że autorka przedobrzyła. A znając ją to pewnie na tym się nie skończy i będzie można się spodziewać kolejnych rewelacji w następnym tomie.

W opinii dotyczącej pierwszego tomu tego cyklu wspominałam, że Armentrout całkiem nieźle pisze i że jestem ciekawa, czy jej warsztat rozwinie się trochę podczas pisania kolejnych tomów. Teraz muszę swoje słowa odwołać, bo autorka ani się nie poprawiła, ani też nie pisze specjalnie dobrze. Przede wszystkim brak w tej książce niuansu, wszystko jest podane na tacy i wyjaśnione od razu, może poza wątkiem przepowiedni, ale on jest akurat przewidywalny sam w sobie.

Poza tym bohaterowie bardzo dużo klną. Zazwyczaj nie zwracam na to uwagi, bo odbieram to jako kreację bohatera, ale tutaj klnie każdy, bardzo dużo i często bez powodu. W pewnym momencie zrobiło się to po prostu niesmaczne.

Czy przeczytam kolejne tomy? No pewnie tak, bo czasem wychodzi ze mnie czytelnicza masochistką ,a to jest właśnie ten moment. Nastawiam się jednak na to, że jeśli tendencja spadkowa się utrzyma, to w pewnym momencie nawet moje skłonności do czytania słabych książek to będzie za mało, żeby dokończyć tę serię. Ale pożyjemy, zobaczymy.

Casteel został pojmany przez królową Isbeth, zaś Poppy nie spocznie, dopóki nie uda jej się go uwolnić. Wyrusza więc na Carsodonię z wierny Kieranem u boku, droga jednak nie jest prosta, a w każdym kolejnym napotkanym miejscu widać skutki represji, jakie wywierają na ludziach Krwawa Królowa i jej poplecznicy. Marsz na Solis i odbicie Casteela nie są jedynym zmartwieniem...

Poppy pragnie tylko jednego – spokojnego i szczęśliwego życia u boku ukochanego Casteela. Nie jest to jej jednak dane, bo nad Atlantią zawisło widmo wojny, której prawdopodobnie nie da się uniknąć. Jednak żeby zapanował pokój , Poppy będzie musiała upomnieć się o to, co jej się należy – o koronę Atlantii. Od tej decyzji jednak nie będzie odwrotu.

Chyba zrobiłam błąd czytając trzy tomy tej serii z rzędu. Najbardziej odbiło się to właśnie na „Koronie ze złoconych kości”, którą obecnie uważam za najsłabszą część. Jednak wydaje mi się, że o ile możliwe, że odebrałabym ją lepiej, gdybym zrobiła sobie przerwę, o tyle książka nie jest najlepsza sama w sobie.

Nieco pośpieszyłam się z oceną autorki, a zwłaszcza tego, że balansuje między akcją, a momentami spokojniejszymi. A wiem, że potrafi – w końcu w „Krwi i popiele” jej się to udało – i żałuję, że nie robi tego nadal. „Korona ze złoconych kości” ma co prawda świetne otwarcie, ale potem jest już gorzej, bo przez większość czasu nic się w tej książce nie dzieje. Bohaterowie podróżują z punktu do punktu, ale niewiele z tego wynika. A kiedy zaczyna się już coś dziać, dopiero pod koniec książki, to okazało się, że te wszystkie plot twisty już dawno przewidziałam i w efekcie niewiele mnie zaskoczyło. Szkoda.

Nie podoba mi się też to, że Poppy coraz bardziej zmierza w stronę klasycznej Mary Sue. Ta część ponownie wywraca do góry nogami wszystko, co udało się do tej pory ustalić odnośnie pochodzenia głównej bohaterki, ale powiem szczerze, że dla mnie jest to trochę na wyrost. Oczywiście rozumiem, że tego typu powieści rządzą się swoimi prawami i bohaterka musi być wyjątkowa, nie mam nawet specjalnie pretensji do tego, kim ostatecznie okazała się być, jednak tych wywrotów było po prostu za dużo. Gdyby te tajemnice wyszły na jaw w tomie drugim, to nie miałabym problemu, a tak po prostu jestem znużona.

To samo się tyczy kolejnych mocy, które odkrywa w sobie Poppy. Niby ten proces jest wytłumaczony, a jej pochodzenie również zdaje się tłumaczyć rodzaj i kaliber jej umiejętności, ale wydaje mi się, że autorka trochę przedobrzyła. Odczytywanie emocji i efektywne (i efektowne jednocześnie) leczenie i przywracanie do życia to i tak bogaty repertuar, naprawdę nie trzeba było dodawać niczego więcej, żeby Poppy była jeszcze bardziej cool.

Sceny erotyczne… Jest ich dużo więcej niż ostatnio, ale nadal nie są źle napisane, więc jakoś można je przeboleć. Poza tym to kolejna rzecz charakterystyczna dla tego typu książek, więc nie będę specjalnie narzekać. Czytałam gorzej napisane sceny zbliżeń między bohaterami.

I żeby nie było, że tylko narzekam – niektóre wątki mi się podobały. Do takich mogę zaliczyć choćby wątek więzi między Poppy i wilkłakami. Nie jest to nic oryginalnego, ale mam wrażenie, że Armentrout wyszło to całkiem zgrabnie. Lubię też bohaterów, nawet tą nieszczęsną już na tym etapie Poppy – gdyby autorka w tym momencie zdecydowała się przystopować z dawaniem jej kolejnych mocy to może nawet udałoby się ją uratować w kolejnych tomach. Ekspozycja też jest okej, choć mam wrażenie że jest nieco toporniejsza niż w poprzednich tomach. Możliwe jednak, że jest to też kwestia tego, że w poprzednich tomach jest nieco więcej akcji i dlatego wypadała ona lepiej.

Oczywiście mimo wszystko nie porzucę serii. Armentrout pokazała, że umie pisać całkiem przyzwoite historię i chcę wierzyć, że „Korona ze złoconych kości” jest tylko wypadkiem przy pracy, albo ma syndrom drugiego (w tym wypadku środkowego) tomu. Zanim sięgnę po kolejna książkę z uniwersum, robię sobie przerwę, którą powinnam była zrobić przed sięgnięciem po ten tom – być może wtedy spodobałby mi się bardziej.

Poppy pragnie tylko jednego – spokojnego i szczęśliwego życia u boku ukochanego Casteela. Nie jest to jej jednak dane, bo nad Atlantią zawisło widmo wojny, której prawdopodobnie nie da się uniknąć. Jednak żeby zapanował pokój , Poppy będzie musiała upomnieć się o to, co jej się należy – o koronę Atlantii. Od tej decyzji jednak nie będzie odwrotu.

Chyba zrobiłam błąd...

Poppy nie może sobie poradzić z nową rzeczywistością, w jakiej się znalazła – wszystko, w co dotąd wierzyła, okazało się kłamstwem, łącznie z tożsamością jej nowego strażnika. Mimo to Casteel wydaje się być jej jedynym sojusznikiem w świecie, w którym niemal wszyscy postrzegają ją jako Pannę, zakałę, która w najlepszym wypadku powinna wrócić do Solis w kawałkach. Jednak zarówno Poppy jak i Casteel mają swoje cele, a żeby je zrealizować muszą współpracować. I to właśnie dlatego dziewczyna zgadza się na zaaranżowane małżeństwo z księciem Atlantii.

„Królestwo ciała i ognia” jest trochę gorsze niż „Krew i popiół”, ale nie na tyle, bym miała porzucić serię. Mam wrażenie, że to wina tempa, które w tym tomie trochę siadło. Nie jest to oczywiście jakaś nie wiadomo jak drastyczna zmiana, ale jest widoczna, zwłaszcza że sięgnęłam po drugi tom zaraz po skończeniu pierwszego.

Bardzo dużo tu ekspozycji, która występuje głównie dzięki temu, że Poppy ciągle ma pytania. To samo w sobie nie było irytujące, jednak ciągłe wypominanie jej tego a także podkreślanie, że nie spodziewano się po niej innych rzeczy niż zadawanie pytań stało się w pewnym momencie męczące. Rozumiem, że to ma być żart między Poppy a jednym z bohaterów, ale był on wykorzystywany za często i przez to przestał być zabawny, a stał się zwyczajnie wkurzający.

Za to dzięki ekspozycji poszerza nam się świat, co jest zawsze na plus. I wiadomo, ta kreacja świata nie jest wspaniała, ale jak na ten moment jest całkiem solidna, co mnie cieszy, zwłaszcza że trochę na to utyskiwałam w opinii dotyczącej poprzedniego tomu. I mam wrażenie, że idzie to tylko ku dobremu, a przynajmniej na to się zapowiada. Sama historia też jest zaskakująco ciekawa jak na romantasy, więc pod tym względem jest naprawdę nieźle.

Relacja między Poppy a Casteelem też jest okej. Nie jest zła, ale nie jest też nie wiadomo jak ciekawa. Nawet lubię ich razem, całkiem fajnie wypadają jako duet, ale nie jest to para, której bardzo kibicuję, przynajmniej nie na tym etapie historii.

Nie podobało mi się też to, jak łatwo Poppy zdobywa kolejne umiejętności powiązane z mocą, którą posiada. Wystarczy że coś się zadzieje i pyk – Poppy dostaje kolejną umiejętność do kolekcji. Mam nadzieję, że autorka przystopuje z tym zabiegiem w przyszłości, bo jak tak dalej pójdzie, to jej bohaterka zostanie Mary Sue, a szkoda by było, bo Poppy jest naprawdę sympatyczna i jak na razie dobrze mi się poznaje tę historię z jej perspektywy.

A sceny erotyczne są… Okej. Co prawda jednak trochę ich za dużo, przynajmniej jak na mój gust, ale nie czuję zażenowania kiedy je czytam, a to jest dla mnie naprawdę duża ulga.

Podsumowując, jest gorzej niż w tomie poprzednim, ale nadal nie jest źle. Ot, przyjemna książka i przyjemna historia. Z chęcią zabiorę się za trzeci tom, ale jeszcze nie wiem czy od razu, czy zrobię sobie przerwę.

Poppy nie może sobie poradzić z nową rzeczywistością, w jakiej się znalazła – wszystko, w co dotąd wierzyła, okazało się kłamstwem, łącznie z tożsamością jej nowego strażnika. Mimo to Casteel wydaje się być jej jedynym sojusznikiem w świecie, w którym niemal wszyscy postrzegają ją jako Pannę, zakałę, która w najlepszym wypadku powinna wrócić do Solis w kawałkach. Jednak...

Poppy jest Panną. Dla świata, w którym żyje, oznacza to nadzieję, bo zbliżająca się Ascendencja dziewczyny zapoczątkuje nową, lepszą erę w życiu poddanych Solis. Jednak dla samej Poppy oznacza to życie w klatce, objęte wieloma zakazami i nieustanną obserwacją. Jako Panna, Wybrana przez bogów, musi zachować czystość ciała i ducha, a także wyrzec się wszelkich przyjemności. Dziewczynie udaje się jednak niekiedy obchodzić zakazy, tak jak wtedy gdy wymyka się do pewnej z gospód, gdzie poznaje tajemniczego i przystojnego strażnika, Hawke’a, który nie daje jej o sobie zapomnieć. Od tego spotkania życie Poppy nie będzie już ani tak proste, ani taki nudne jak wcześniej. Okaże się również że nie wszystko, co wmawiano dziewczynie, jest prawdą.

„Krew i popiół” to bardzo głośny tytuł w różnych częściach bookmediów. Nie powiem, interesował mnie, choć kiedy dowiedziałam się, że więcej tu romansu niż faktycznej fabuły, nie byłam już tak chętna do zapoznania się z prozą Armentrout jak wcześniej. Lecz jako że jestem dosyć ciekawska, a już zwłaszcza jeśli chodzi o książki (a poza tym mam w sobie nutkę czytelniczego masochisty, która niekiedy bierze górę nad rozsądkiem), to mimo wszystko postanowiłam sprawdzić tę książkę na własnej skórze. I nie było źle, ale nie było też bardzo dobrze.

Przede wszystkim świat. Nie spodziewałam się cudów, w końcu „Krew i popiół” to romantasy, jednak nie ukrywam, że wolałabym jednak, gdyby Armentrout poświęciła trochę więcej czasu na światotwórstwo. Świat jest co prawda zarysowany, ale mam wrażenie, że brakuje mu podbudowy. Oczywiście można to złożyć na karb tego, że wszystko oglądamy oczami Poppy, a ona jako odizolowana od społeczeństwa Panna niezbyt wiele wie o świecie, a to co jest jej przekazane, jest tylko pewnym specjalnie wyselekcjonowanym wycinkiem całości, więc nie będę się bardzo czepiać. W końcu autorka może poprawia to w kolejnych tomach, zobaczymy.

Nazewnictwo natomiast mi się nie podoba, choć zdaje sobie sprawę, że ta opinia może być niepopularna i to pewnie jest bardziej mój problem. Po prostu nazwy potworów czy istot zamieszkujących ten świat mi nie leżały. Nie wiem, czemu z wamprów nie można było zrobić wampirów, a z wilkunów wilkołaków, skoro to w zasadzie kropka w kropkę te same stworzenia. Zaś sysuni na określenie czegoś, co wygląda na coś pomiędzy wampirzym pomiotem a zombie jest całkiem ciekawe, chyba widzę co chciała tu zrobić tłumaczka i mimo że początkowo też mi się nie podobało, to ostatecznie doceniam.

Sama akcja natomiast jest wciągająca. Jak pisałam wcześniej, nie spodziewałam się nie wiadomo czego, bo to romantasy, ale całkiem miło się zaskoczyłam. Nawet ciekawie śledziło się losy Poppy, a Armentrout radzi sobie z wyważeniem zarówno momentów akcji jak i przestojów służących do złapania oddechu. Jeśli chodzi o sceny erotyczne – nie jestem fanką, ale czytałam gorsze opisy. Poza tym nie było ich wiele, zaledwie dwie na całą książkę. Mogło być gorzej, ale szczerze mówiąc mam nadzieję, że Armentrout zachowała proporcje w kolejnych tomach, bo co za dużo to niezdrowo, nawet w romantasy.

Jednakże sam plot twist nie był w stanie mnie zaskoczyć i w sumie mnie to nie dziwi, bo w samej narracji dostajemy tyle wskazówek dotyczących głównego zwrotu akcji, że chyba nie da się tego nie przewidzieć. To dopiero jednak początek historii i wierzę, że autorka mimo wszystko przygotowała coś lepszego na jej dalsze etapy.

Za postać Poppy mały plusik. Nie jest aż tak głupia, jak mogłaby być bohaterka takiej książki, i choć czasem popełnia nieprzemyślane decyzje, to czytałam o głupszych bohaterkach. Poza tym po prostu wzbudziła moją sympatię.

Nie mogę jednak nie wspomnieć o tym, że książka kuleje pod względem redakcji. Dosyć często trafiałam na zdania bardzo wątpliwe gramatycznie, co dałoby się ładnie wyprostować. Mam nadzieję, że w kolejnych tomach wydawnictwo podeszło do redakcji z większą skutecznością.

Całą moją opinię można podsumować jednym zdaniem – nie jest źle, ale mogło być lepiej. Szczerze przyznam, że z chęcią przeczytam kolejny tom, bo chociaż nie wciągnęłam się jakoś bardzo, to jednak historia mnie całkiem zainteresowała i jestem ciekawa, w którą stronę pociągnie to autorka.

Poppy jest Panną. Dla świata, w którym żyje, oznacza to nadzieję, bo zbliżająca się Ascendencja dziewczyny zapoczątkuje nową, lepszą erę w życiu poddanych Solis. Jednak dla samej Poppy oznacza to życie w klatce, objęte wieloma zakazami i nieustanną obserwacją. Jako Panna, Wybrana przez bogów, musi zachować czystość ciała i ducha, a także wyrzec się wszelkich przyjemności....

Seraphena ma w życiu tylko jeden cel. Jako w czepku urodzona Panna od maleńkości była szkolona tylko w jednym celu – by zostać Królową Małżonką Pierwotnego Śmierci, następnie go w sobie rozkochać, a na końcu zabić, by tym samym ocalić swoje królestwo przed zagładą. Jednak w dniu, w którym Pierwotny ma pojąć Serę za żonę i zabrać ją do swojej domeny, ten decyduje się ją odrzucić. Wtedy Sera popada w niełaskę, a jej życie traci sens. Do czasu, aż spotyka boga, który jak na jej gust za bardzo interesuje się śmiertelnikami i ich losem.

Miałam sobie zrobić przerwę od tego świata, cóż – nie wyszło. Wydaje mi się jednak, że nawet gdybym sobie tę przerwę zrobiła, to i tak wiele by to tej konkretnej książce nie pomogło, ponieważ „Cień w żarze” ma kilka wad, które sprawiają, że nie czyta się tego tak dobrze jak poprzednich książek autorki.

Przede wszystkim nuda. Na szczęście nie dotyczy to całej książki, bo pewnie inaczej bym ją jeszcze męczyła co najmniej tydzień dłużej. Nudne jest pierwsze 250 stron, ale jest to tym bardziej bolesne, że prolog był naprawdę świetny i dawał nadzieję na to, że całość będzie równie dobra. Niby coś się dzieje i Sera coś robi, ale to co jej się przytrafia albo to w co się angażuje nie ciekawi tylko nuży. Wszystkie wydarzenia, które rozegrały się na tych 250 stronach można by było spokojnie zmieścić na 120, może 150 stronach i książka naprawdę na niczym by nie straciła, a może nie zniechęciłaby tak bardzo do dalszej lektury. Na szczęście potem jest lepiej, ale nie na tyle, by mogło to jakoś znacząco podciągnąć książkę w moich oczach.

Jeśli chodzi o bohaterów to muszę z przykrością stwierdzić, że zarówno Sena jak i Ash to po prostu kopie Poppy i Casteela z głównej serii w tym świecie. Różnią się co prawda szczegółami, ale rys tych postaci jest identyczny. Nie podoba mi się to, bo gdybym chciała przeczytać o drugim Poppy i Casteelu, to przeczytałabym po prostu kolejny tom „Krwi i popiołu”.

Fabuła ogólnie też nie porywa, ale nie jest najgorzej, aż do samej sekwencji zakończenia. To, co dzieje się na kilku ostatnich stronach książki jest po prostu absurdalne, jakby Armentrout naprawdę nie potrafiła wymyślić nic innego, co mogłoby być podstawą fabuły kolejnego tomu prequela. Nie spodziewałam się oczywiście po tym uniwersum cudów, ale i tak się zawiodłam.

Jeszcze co do świata, to faktycznie trochę widać, że to jest ten sam świat, tylko że setki lat przed akcją „Krwi i Popiołu”, choć jak dla mnie zarysowanie tego i tak było zbyt małe, ale ja już tak mam, że lubię rozbudowane światy nawet w romanstasy. Fajnie też było w końcu dowiedzieć się, skąd faktycznie pochodzą moce Poppy – to i tak nie psuje suspensu, bo wszyscy wiedzą jak wątek dwojga głównych bohaterów się zakończy.

Rozczarowana jestem, nie mam co ukrywać. Mimo to przeczytam kolejny tom, kiedy ten wyjdzie, bo mimo tych wszystkich wad (no może poza nudnym początkiem) nie czyta się tego źle, a książki z uniwersum są dla mnie po prostu guilty plesure, które dobrze mnie odstresowuje.

Seraphena ma w życiu tylko jeden cel. Jako w czepku urodzona Panna od maleńkości była szkolona tylko w jednym celu – by zostać Królową Małżonką Pierwotnego Śmierci, następnie go w sobie rozkochać, a na końcu zabić, by tym samym ocalić swoje królestwo przed zagładą. Jednak w dniu, w którym Pierwotny ma pojąć Serę za żonę i zabrać ją do swojej domeny, ten decyduje się ją...

Opinia dotyczy obu części "Dworu Srebrnych Płomieni".

Okropna książka. Daję tak zawyżoną ocenę tylko ze względu na mój młodzieńczy sentyment do trzech pierwszych "Dworów", które w porównaniu z tą książką były wybitne. Nie dziwię się, że całość tłumaczyło aż pięć osób, pewnie po prostu w pewnym momencie mieli dość, co jest zupełnie zrozumiałe.

Wszyscy w tej części są odklejeni, łącznie z dwójką głównych bohaterów. A akcja z ukrywaniem prawdy przed Feyrą - bardzo słaba i niewiarygodna w obliczu zachowań tych samych postaci w poprzednich tomach. Ale cóż się dziwić, skoro ci bohaterowie nie przypominają nawet siebie samych.

Nie polecam. Jeśli ktoś koniecznie chce wrócić do tego świata, to lepiej dla niego będzie, jak zrobi re-read pierwotnej trylogii. I ona nie była najlepsza, mówię to z perspektywy kogoś, kto szalał za Dworami w wieku nastoletnim, ale nie kpiła z czytelnika tak jak "Dwór Srebrnych Płomieni". No i tamte książki dało się czytać.

Opinia dotyczy obu części "Dworu Srebrnych Płomieni".

Okropna książka. Daję tak zawyżoną ocenę tylko ze względu na mój młodzieńczy sentyment do trzech pierwszych "Dworów", które w porównaniu z tą książką były wybitne. Nie dziwię się, że całość tłumaczyło aż pięć osób, pewnie po prostu w pewnym momencie mieli dość, co jest zupełnie zrozumiałe.

Wszyscy w tej części są...

Opinia dotyczy obu części "Dworu Srebrnych Płomieni".

Okropna książka. Daję tak zawyżoną ocenę tylko ze względu na mój młodzieńczy sentyment do trzech pierwszych "Dworów", które w porównaniu z tą książką były wybitne. Nie dziwię się, że całość tłumaczyło aż pięć osób, pewnie po prostu w pewnym momencie mieli dość, co jest zupełnie zrozumiałe.

Wszyscy w tej części są odklejeni, łącznie z dwójką głównych bohaterów. A akcja z ukrywaniem prawdy przed Feyrą - bardzo słaba i niewiarygodna w obliczu zachowań tych samych postaci w poprzednich tomach. Ale cóż się dziwić, skoro ci bohaterowie nie przypominają nawet siebie samych.

Nie polecam. Jeśli ktoś koniecznie chce wrócić do tego świata, to lepiej dla niego będzie, jak zrobi re-read pierwotnej trylogii. I ona nie była najlepsza, mówię to z perspektywy kogoś, kto szalał za Dworami w wieku nastoletnim, ale nie kpiła z czytelnika tak jak "Dwór Srebrnych Płomieni". No i tamte książki dało się czytać.

Opinia dotyczy obu części "Dworu Srebrnych Płomieni".

Okropna książka. Daję tak zawyżoną ocenę tylko ze względu na mój młodzieńczy sentyment do trzech pierwszych "Dworów", które w porównaniu z tą książką były wybitne. Nie dziwię się, że całość tłumaczyło aż pięć osób, pewnie po prostu w pewnym momencie mieli dość, co jest zupełnie zrozumiałe.

Wszyscy w tej części są...

Bardzo dobra, jednak nie przebiła części poprzedniej. Najlepszym aspektem "Dworu skrzydeł i zguby" to bohaterowie. Bardzo polubiłam Amrenę oraz Nestę, zdecydowanie najlepsze bohaterki tej trylogii. Jestem też bardzo miło zaskoczona przemianą głównej bohaterki - Feyra w końcu nie jest irytująca, można ją nazwać sympatyczną (nawet bardzo) postacią.

To, co mi się nie podobało to zdecydowanie zbyt "szybkie" zakończenie. Można to było zrobić o wiele lepiej. Historia Feyry miała potencjał na naprawdę epicką końcówkę, niestety jednak większość wątków dotyczących drugoplanowych postaci nie została zakończona.

Bardzo dobra, jednak nie przebiła części poprzedniej. Najlepszym aspektem "Dworu skrzydeł i zguby" to bohaterowie. Bardzo polubiłam Amrenę oraz Nestę, zdecydowanie najlepsze bohaterki tej trylogii. Jestem też bardzo miło zaskoczona przemianą głównej bohaterki - Feyra w końcu nie jest irytująca, można ją nazwać sympatyczną (nawet bardzo) postacią.

To, co mi się nie podobało...

Wydawałoby się, że baśń o księżniczce i jej księciu dobiegła końca. Feyra i Tamlin szykują się do ślubu, lecz pod maską pozornego szczęścia dziewczyna skrywa strach i ból. Co noc nawiedzają ją koszmary a demony przeszłości dają o sobie znać nawet za dnia. na domiar złego Tamlin trzyma ją w złotej klatce, nie pozwalając nawet na krótkie przejażdżki wokół dworu. Feyrę zaczynają męczyć skrupuły i właśnie w momencie największej emocjonalnej rozterki ktoś przychodzi jej z pomocą - Rhysand, książę dworu nocy przybył upomnieć się o swoje.

Po przeczytaniu poprzedniego tomu przygód Feyry nie sądziłam, by jakakolwiek kontynuacja była potrzebna. Myliłam się. Kilka wątków rozpoczętych i niedokończonych w części poprzedniej stworzyło wspaniały tom drugi.

Wszystko w tej części jest lepsze, łącznie z bohaterami i wątkiem miłosnym. Ekipa z dworu Nocy jest bardzo sympatyczna, lubię wszystkich bez wyjątku, co mnie zdarza się niezwykle rzadko. Polubiłam nawet siostry Feyry.

Sama Feyra zmienia się na korzyść. Kiedy wyzwala się spod władzy księcia Wiosny, zaczyna myśleć i sama decydować o swoim losie, przez co dziewczyna urosła w moich oczach.

watek miłosny też jest o wiele lepiej poprowadzony. W poprzednim tomie parowałam Feyrę z Tamlinem. Po lekturze "Dworu mgieł i furii' wiem, że jedynie Rhys pasuje do głównej bohaterki. Przekomarzania Feyry i Rhysanda brzmią o wiele bardziej naturalnie niż te z Tamlinem, a chemia między ta dwójką też jest wyczuwalna. Jedyne, co mi się nie podoba w ich relacji (i w całej książce) to opisy współżycia, które są dla mnie co najmniej zbyt dosadne.

Styl Maas również jest lepszy. Moim zdaniem autorka o wile lepiej pisze w perspektywie pierwszoosobowej.

Myślę, że "dwór mgieł i furii" mogę polecić osobom, które szczególnie lubią wątki miłosne w książkach.

Wydawałoby się, że baśń o księżniczce i jej księciu dobiegła końca. Feyra i Tamlin szykują się do ślubu, lecz pod maską pozornego szczęścia dziewczyna skrywa strach i ból. Co noc nawiedzają ją koszmary a demony przeszłości dają o sobie znać nawet za dnia. na domiar złego Tamlin trzyma ją w złotej klatce, nie pozwalając nawet na krótkie przejażdżki wokół dworu. Feyrę...

Dziewiętnastoletnia Feyra mieszka wraz z ojcem i dwiema starszymi siostrami w małym domku w ubogiej wiosce. To właśnie Feyra jest jedyną żywicielką rodziny; dzięki zwierzętom upolowanym przez dziewczynę mają szanse przeżyć kolejny dzień. Kiedy jednak zabija wielkiego wilka, którego spotkała podczas polowania, jej życie odmienia się na zawsze. Niedługo po tym zdarzeniu do drzwi jej chaty puka do drzwi (a raczej rozwala je) bestia, która za karę każe jej zamieszkać na resztę życia za murem, w krainie, przed którą każdy śmiertelnik czuje niepohamowany strach.

Sarah J. Maas jest moim zdaniem królową pozorów, a te, jak wiadomo, myją. Potrafi ona z pozornego właśnie pomysłu stworzyć historię nie tyle wybitną, co nieprzewidywalną, dobrze przemyślaną i logiczną, oraz (co najważniejsze) ciekawą.

Autorka poeksperymentowała tu z formą, pisząc tym razem w pierwszej osobie, co moim zdaniem wychodzi jej nadzwyczajnie dobrze. Postaci są wiarygodne i większość z nich da się polubić. Feyra, mimo że czasem trochę nieogarniętą, jest całkiem fajną i sympatyczną bohaterką, której się współczuje i którą ( w odróżnieniu od innych dziewczyn z innych serii młodzieżowych) można zrozumieć.

Jedyne, co mnie dziwi, to fakt powstania kontynuacji "Dworu cierni i róż". Moim zdaniem historia Feyry i Tamlina jest zamknięta i nie trzeba dopisywać do niej kolejnych części. Mimo wszystko jednak przeczytam "Dwór mgieł i furii", bo nie lubię zostawać niedokończonych serii, których poprzednie tomy mi się podobały.

Dziewiętnastoletnia Feyra mieszka wraz z ojcem i dwiema starszymi siostrami w małym domku w ubogiej wiosce. To właśnie Feyra jest jedyną żywicielką rodziny; dzięki zwierzętom upolowanym przez dziewczynę mają szanse przeżyć kolejny dzień. Kiedy jednak zabija wielkiego wilka, którego spotkała podczas polowania, jej życie odmienia się na zawsze. Niedługo po tym zdarzeniu do...

Isolde, księżniczka Lary, nie ma wyboru - by zapewnić bezpieczeństwo swojemu ludowi musi poślubić Adriana Aleksandra Vasilieva, króla wampirów. Poddani Isolde mają jednak nadzieję, że dziewczynie uda się zabić męża, a tym samym uwolnić Larę i inne państwa od jego terroru, jednak księżniczka, choć początkowo sama ma takie zamiary, po jakimś czasie orientuje się, że do pokoju nie tędy droga, a Adrian może mieć naprawdę poważne powodu ku temu, by podbijać kraj za krajem. Zwłaszcza, że ich małżeństwo nie jest w tym wszystkim przypadkowe.

Przeczytałam "Króla wojny i krwi" głównie dlatego, że jest on dostępny na Legimi. Nie wiem jednak co konkretnie mnie do tej historii przyciągnęło - nie przepadam za wampirami, nie jestem fanką erotycznego fantasy, a sama seria przypomina mi okładką i lekko fabułą "Krew i popiół", który kiedyś chciałam przeczytać, a na który mam teraz coraz mniejszą ochotę. No ale stało się, przeczytałam.

Wydaje mi się, że mogło być gorzej. Elementów fantasy nie ma za dużo, a najwięcej jest ich zdecydowanie pod koniec książki, ale zważywszy na to że "Król wojny i krwi" to dopiero wstęp do historii, nie będę narzekać. Nie obraziłabym się jednak, gdyby erotyki było trochę mniej, bo Isolde przez pierwszą połowę książki cały czas opowiada, że jest mokra i bardzo chciałaby pójść do łóżka z Adrianem, bo ten ją pociąga. Nie musiała tego tak powtarzać, zrozumiałam za pierwszym razem.

To co mnie zaskoczyło to zestawienie klasycznych wampirów z czymś nowym, dodanym przez autorkę. Wampiry w tej książce są jednocześnie tymi samymi krwiopijcami z klasycznych dzieł literatury, ale są też intrygujące przez ich związek z bóstwami i magią, którą w tym świecie się w większości potępia. Nie ukrywam, że moja niechęć do wampirów jako-takich wynika przede wszystkim z faktu, że czytałam "Zmierzch" i przez to nie jestem w stanie patrzeć na tę rasę bardziej obiektywnie, nie zmienia to jednak faktu, że wampiry w "Królu wojny i krwi" mnie zaintrygowały i jeśli kiedyś sięgnę po kolejny tom, to raczej tylko po to, by zobaczyć jak ten wątek postępuje dalej.

Jeśli zaś chodzi o wątek miłosny... No cóż, może czegoś nie zrozumiałam, ale nie widzę żadnej chemii między Isolde a Adrianem. Są dla siebie nawzajem atrakcyjni, i to nawet bardzo, ale poza tym nie widzę niczego, co mogłoby ich połączyć jako ich samych, a nie jako księżniczkę Lary i króla wampirów. I choć o ile po przeczytaniu całości rozumiem, dlaczego Adrian chciał ożenić się akurat z Isolde, to nie bardzo pojmuję dlaczego ona sama tak łatwo przyznaje, że się w nim zakochała.

Przyjemnie się to czytało, przyznaję, ale raczej nie będzie to moja ulubiona seria fantasy, o ile w ogóle zdecyduję się ją kontynuować.

Isolde, księżniczka Lary, nie ma wyboru - by zapewnić bezpieczeństwo swojemu ludowi musi poślubić Adriana Aleksandra Vasilieva, króla wampirów. Poddani Isolde mają jednak nadzieję, że dziewczynie uda się zabić męża, a tym samym uwolnić Larę i inne państwa od jego terroru, jednak księżniczka, choć początkowo sama ma takie zamiary, po jakimś czasie orientuje się, że do pokoju...