Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Głównego bohatera poznajemy w chwili, gdy trafia do równoległego naszemu świata, w czasy wczesnego średniowiecza. Nie wie jak się nazywa, kim był ani dlaczego znalazł się właśnie w tym świecie, ma za to przy sobie pozostałości z poradnika, który pomaga poruszać się po tym i innych równoległych światach. Dość jednak powiedzieć, że ściga go grupa ludzi, których okazuje się znać i którzy pochodzą z jego własnego wymiaru, a na dodatek same czasy, w które udało mu się wstrzelić, nie są bezpieczne.

"Oszczędnego czarodzieja poradnik przetrwania w średniowiecznej Anglii" nie jest dla mnie rozczarowaniem tylko dlatego, że przed lekturą zdążyłam się zapoznać z opiniami innych, które w większości były albo negatywne, albo bardzo mocno średnie. W zasadzie dobrze że tak się stało, bo inaczej książka naprawdę byłaby dla mnie niemiłą niespodzianką, zwłaszcza że za każdym poprzednim razem Sanderson i jego proza niezwykle mnie zachwycały.

Pomysł, jak na tego autora przystało, jest bardzo dobry i ciekawy, bo oto w dalekiej przyszłości ludzkość odkryła, że coś takiego jak równoległe światy faktycznie istnieje, a co więcej - można do nich podróżować. Wymiary te są zazwyczaj bardzo podobne do naszego, choć mogą w nich wystąpić różnice, przez które ich specyfika może być od tego naszego wręcz skrajnie różna. To wszystko brzmi naprawdę dobrze, ale niestety jak dla mnie po pierwsze, dostało mało czasu (książka nie ma nawet 400 stron), a po drugie, nie zostało moim zdaniem wykorzystane w pełni i zasługiwałoby raczej na osobną serię niż na jedną książkę. Po prostu jak dla mnie jest to trochę zmarnowany potencjał.

Rozumiem, że to miała być trochę inna książka niż te, które autor pisze zazwyczaj, więc nie będę się tu czepiać choćby tego, że przez to jak szybkie tempo ma ta książka nie można się było dobrze zapoznać z bohaterami, natomiast nie mogę nie zauważyć, że po prostu momentami była za szybka. Oczywiście nie jest to wada a moje odczucie, pewnie spotęgowane tym, że Sanderson przyzwyczaił mnie do całkiem innego rozłożenia tempa i nie mogłam się przestawić na coś innego, a zanim się przyzwyczaiłam, to książka zwyczajnie się skończyła.

Występuje tu też chyba najmniej (jak dla mnie) ciekawy bohater Sandersona, a mowa tu oczywiście o głównym bohaterze. Może to znowu wina tempa, ale jakoś nie mogłam go do końca polubić.

Nie mogę też tu nie wspomnieć o wydaniu tej książki, czyli chyba jej najjaśniejszym punkcie. Ilustracje są ładne i budują klimat, zwłaszcza te małe szkice na końcach stron. Podobnie sprawa ma się z fragmentami poradnika, który był chyba najlepszą częścią książki i świetnie, bez nadmiernej ekspozycji, budował lore świata. Za to naprawdę duży plus.

Szczerze mówiąc, nie wiem co mam sądzić o tej książce. Jest jak dla mnie bardzo nijaka, a nawet nie minęło kilka godzin odkąd udało mi się ją skończyć. Do innych książek Sandersona często wracam myślami, ale czuję, że z tą niestety będzie inaczej. Oczywiście nie skreślam autora, bo każdemu zdarza się napisać coś, co nie do końca spodoba się jego czytelnikom, jednak mam nadzieję, że kolejne dwa sekretne projekty, które są jeszcze przede mną, będą dużo lepsze niż ten.

Głównego bohatera poznajemy w chwili, gdy trafia do równoległego naszemu świata, w czasy wczesnego średniowiecza. Nie wie jak się nazywa, kim był ani dlaczego znalazł się właśnie w tym świecie, ma za to przy sobie pozostałości z poradnika, który pomaga poruszać się po tym i innych równoleg...

Rozwiń Zwiń

Powstanie członków ruchu Ludzie Przede i Nade Wszystko zostało brutalnie stłumione przez Starszych. Nowe warunki, które Inni narzucili ludziom sprawiły, że odtąd życie w Thasii będzie o wiele trudniejsze. W tym wszystkim odnaleźć się muszą mieszkańcy Dziedzińca w Lakeside, którym udało się przetrwać masakrę zgotowaną przez Starszych. Jednak utrudniona komunikacja w regionie a także problemy z przydziałami jedzenia okazują się być niczym wobec nowego zagrożenia, w jakim znajdują się teraz ludzie i Inni z Dziedzińca, bowiem przyjeżdża tam Jimmy, brat Crispina Montgomery’ego, który próbuje dorobić się na krzywdzie i trudnym życiu ludzi. Nie zawaha się przed niczym, co pozwoli mu zarobić, dlatego cały Dziedziniec – a zwłaszcza Meg – jest w niebezpieczeństwie.

I to koniec mojej przygody z serią Inni. Nie powiem, to była przednia rozrywka. Uwielbiam, kiedy książki wciągają i angażują mnie do tego stopnia, że nie jestem w stanie się od nich oderwać, a zarówno "Zapisane w kartach" jak i cztery poprzednie tomy właśnie takie były. Ciężko mi będzie pożegnać się już z bohaterami, ale z drugiej strony cieszę się, że udało mi się już skończyć tę serię.

Jeśli chodzi o ten konkretny tom, to sądzę że było to dobre zwieńczenie serii. Co prawda o wiele bardziej emocjonowałam się w środku książki, śledząc działania Jimmy’ego, niż pod jej koniec, kiedy wszystko zmierzało do kulminacji, nie mogę jednak powiedzieć żeby samo zakończenie mi się nie podobało.

A co do Jimmy’ego – okropny typ. Chyba dawno nie spotkałam się z tak bardzo bezduszną i moralnie zepsutą postacią, która przy tym jest egocentryczna i arogancka, i nawet kiedy próbuję sobie przypomnieć kogoś innego, to nikt nie przychodzi mi do głowy. Zdecydowanie najgorszy (najlepszy?) antagonista w całej serii, i przy tym bardzo konsekwentnie prowadzony.

Kiedy zaczynałam czytać pierwszy tom myślałam, że będzie to paranormal romance, tym czasem romansu było jak na lekarstwo (przez co raczej jest to po prostu paranormal fantasy), a nawet mniej, choć mnie osobiście takie rozwiązanie bardzo się podobało – wolałam czytać o współpracy ludzi i Innych a także o tych wszystkich problemach Dziedzińca i ludzi z nim związanych niż o romantycznym docieraniu się bohaterów, choć nie powiem, między nimi faktycznie była chemia. Bardzo się cieszę, że ten wątek nie przyćmił głównej osi fabuły, a sama seria mogłaby być wzorem dla wielu innych autorek, które piszą podobne paranormal fantasy.

Myślę że właśnie główny wątek Innych, czyli to jak ludzie i Inni z Dziedzińca, a potem nie tylko z Dziedzińca, starają się współpracować i odkrywają, że mimo naprawdę wielkich różnic w postrzeganiu świata i w trybie życia, mogą się między sobą dogadać, a nawet zaprzyjaźnić, jest o prostu najlepszym wątkiem serii. Oczywiście nie obywa się to bez nieporozumień i nieufności obu stron względem siebie, jednak nic nie przychodzi łatwo, a długo budowane relacje i zaufanie tylko powoduje, że książka, mimo że jest fantastyką, jest bardzo realna i co najważniejsze – wiarygodna.

Bishop udało się też stworzyć naprawdę ciekawe postacie, mam tu głównie na myśli Innych, na czele z Simonem, po których naprawdę widać, że pod względem mentalności i trybu życia są naprawdę różni od ludzi. Ciekawie śledziło się tok ich myślenia, czasem złożonego, a czasem bardziej uproszczonego niż to ludzkie. I to również było prowadzone konsekwentnie przez całą serię i nie zatraciło się w jej trakcie, dlatego za to ogromny plus.

Oczywiście polecam całą serię. Wiadomo, nie będzie to lektura dla wszystkich, ale żadna książka nie jest dla każdego, za to Inni sprawdzą się świetnie dla kogoś, kto szuka paranormalnej fantastyki – to całkowicie inny poziom od tego, do czego przyzwyczaiły nas tego typu książki przez ostatnie dziesięć czy piętnaście lat.

Powstanie członków ruchu Ludzie Przede i Nade Wszystko zostało brutalnie stłumione przez Starszych. Nowe warunki, które Inni narzucili ludziom sprawiły, że odtąd życie w Thasii będzie o wiele trudniejsze. W tym wszystkim odnaleźć się muszą mieszkańcy Dziedzińca w Lakeside, którym udało się...

Rozwiń Zwiń

Darlinghton utknął w piekle i wydaje się, że wszyscy bardziej lub mniej zaangażowani w życie Domu Lete i innych stowarzyszeń już dawno postawili na nim krzyżyk. Jednak nie Alex Stern i nie Pamela Dawes, które od kilku miesięcu usilnie starają się znaleźć sposób na uratowanie przyjaciela i mentora. I kiedy już myślą, że im się udało, Darlinghton nie wychodzi z piekielnych celuści. Wychodzi za to coś innego - nieznanego, niechcianego i z pewnością o wiele bardziej groźnego niż dziewczyny mogły przypuszczać. Gdy kampusem wstrząsa kolejna seria morderstw wszystko zdaje się być połączone z nieudanymi próbami ratowania Darlinghtona, a gra zaczyna toczyć się o wiele wyższą stawkę niż tylko życie zaginionego studenta.

"Dziewiąty dom" czytałam niemal równo rok temu i dał mi dokładnie to, czego oczekiwałam - motyw dark academia, klimat starego wiekiem i tradycją uniwersytetu i ogromną ilość odniesień do literatury. W przypadku "Wrót piekieł" nie było inaczej, a jestem skłonna powiedzieć, że drugi tom podobał mi się nawet trochę bardziej niż pierwszy, ale po kolei.

Naprawdę lubię Alex. Totalnie nie pasuje do całej tej tajemniczej i surowej otoczki Yale, ale bardzo się stara i zależy jej, w tym tomie nawet z większej ilości powodów niż w poprzednim, i właśnie za te starania ją doceniam. Widać, że nie jest jej łatwo łączyć obowiązki Wergiliusza ze studiami, poszukiwaniem Darlinghtona i prywatnymi sprawami, ale właśnie to sprawiało, że kibicowałam jej przez całą powieść. Poza tym widać w niej wręcz chorobliwą chęć utrzymania się na Yale, widać że naprawdę jej zależy, nie tylko na stypendium i w miarę wygodnym i bezpiecznym życiu, ale też na przyjaźniach, które zawiązują się między nią a innymi bohaterami, na Domu Lete i jego siedzibie, na magii, którą nadal jest zafascynowana. Im bardziej wsiąka w świat tym coraz mniej chce go opuszczać, i tym coraz bardziej jej kibicowałam.

Moją drugą ulubioną kwestią w tej powieści jest cały wątek tytułowych wrót piekieł i zstąpienia do nich. Autorka naprawdę ciekawie to wymyśliła, zarówno cały proces otwierający wrota jak i wszystko wokół, wraz ze złem, które uwalniają bohaterowie. Gra toczy się o naprawdę wysoką stawkę i Alex wraz z Dawes i resztą pomagających im postaci naprawdę wiele ryzykują, co tylko podbijało emocje, zwłaszcza w końcówce książki. A poza tym cały wątek po prostu pasował do świata, który wykreowała autorka.

Klimat jest równie dobrze zarysowany jak w tomie poprzednim. Ta seria jest naprawdę idealna na początek roku akademickiego, o ile oczywiście ktoś studiuje i może to odebrać tak jak ja. Niejednokrotnie podczas lektury chciałam się przenieść do Yale i zwiedzić jego kampus.

Bardzo chciałabym za równo rok przeczytać trzeci tom tej serii, choć pewnie książka nie zdąży do tego czasu wyjść w Polsce. Tak czy tak wydaje mi się, że trzeci tom to będzie już zakończenie i kiedy by nie wyszedł, to ja i tak przeczytam go z wielką chęcią.

Darlinghton utknął w piekle i wydaje się, że wszyscy bardziej lub mniej zaangażowani w życie Domu Lete i innych stowarzyszeń już dawno postawili na nim krzyżyk. Jednak nie Alex Stern i nie Pamela Dawes, które od kilku miesięcu usilnie starają się znaleźć sposób na uratowanie przyjaciela i ...

Rozwiń Zwiń

Yumi jest yoki-hijo, co oznacza, że potrafi porozumiewać się z duchami. W jej społeczeństwie to ogromny przywilej, okupiony jest jednak równie ogromną dyscypliną, jakiej poddawana jest Yumi. Każdy jej dzień jest wypełniony rytułałami, modlitwami, medytacją i układaniem kamieni w fantazyjne stosy, co przyciaga do niej duchy i pozwala jej prosić je o drobne przysługi dla lokalnej społeczności.
Malarz równiez wykonuje ważną dla swojego społeczeństwa pracę, ale jest ona zgoła inna - patroluje on nocami ulice i szuka koszmarów, które wypełzły z całunu otaczającego miasto, żeby namalować je i przez to osłabić i wysłać z powrotem tam skąd przyszły, zanim zdązą przemienić się w coś jeszcze gorszego.
Pewnego dnia Yumi i Malarz niespodziewanie zamieniają się życiami. Od tego momentu ta dwójka całkowicie różnych od siebie ludzi musi współpracować, aby zażegnać zło i wrócić każde do swojego życia. Jednak nic nie jest proste.

To trzeci z tajnych projektów Brandona Sandersona i, jak wspomina w posłowiu, jego ulubiony. Przychylam się jak na razie do tej opinii, bo chociaż nie czytałam jeszcze projektu numer cztery, to z pozostałej trójki "Yumi i Malarz Koszmarów" jest zdecydowanie najlepszy.

Choć akcja rozgrywa się na całkiem nowej planecie, to całośc jest głęboko osadzona w Cosmere, a narratorem, podobnie jak w "Warkoczu ze Szmaragdowego Morza", ponownie jest Hoid, choć tym razem jest o wiele bardziej bierny niż poprzednio.

Sama historia jest niesamowicie angażująca i po prostu bardzo dobrze nakreślona. Inspiracje zarówno Koreą jak i Japonią są widoczne nawet dla kogoś takiego jak ja, czyli osoby która kulturą tych państw nigdy się specjalnie nie interesowała. Oczywiście całość jest wzbogacona o nietuzinkowe pomysły, jak to zazwyczaj bywa w przypadku książek Sandersona. Sam system magiczny, którym posługują się bohaterowie, jest oparty na tworzeniu sztuki i jest tak dobrze wyjaśniony i zaimplementowany, że z chęcią poczytałabym o nim więcej. Przy okazji autor rozwodzi się też nad tym czym jest sztuka i co odróżnia ją od rzeczy stworzonych przez maszyny, co jest dośc istotną kwestią także w naszym świecie.

Co do bohaterów to moją ulubienicą jest Yumi. Uwielbiam przemianę, jaka zachodzi w tej bohaterce na przestrzeni całej książki i to, jak jej doświaczenie prawdziwego życia, niepoświęconego rytuałom i niezaplanowanego, wpływa na nią i na jej decyzje. Coś cudownego.

Sam wątek romantyczny... Cóż, nie będę ukrywać, że u Sandersona zazwyczaj romans jest miłym i uroczym dodtakiem, choć zwykle nie gra jakiejś istotnej roli, a poza tym, nie czarujmy się, książek tego autora nie czyta się dla romansu. Tutaj jest z tym troszkę lepiej, pewnie też dlatego że bardzo ważna jest relacja, jaka zawiązuje się między Malarzem a Yumi. Ogólnie na plus, ale tak jak napisałam, dla mnie nie było to clue tej powieści. A przynajmniej nie jedyne.

Na koniec musze też wspomnieć o tym, jak ta książka została wydana. Każdy sekretny projekt Sandersona ma cudowną okładkę i ilustracje, ale tutaj wydanie przeszło samo siebie. Ilustracje w środku są po prostu obłędnie piękne. Idealnei wpisują się w klimat powieści, a poza tym są śliczne same w sobie - zdecydowanie najładniejsze z dotychczasowych.

Yumi jest yoki-hijo, co oznacza, że potrafi porozumiewać się z duchami. W jej społeczeństwie to ogromny przywilej, okupiony jest jednak równie ogromną dyscypliną, jakiej poddawana jest Yumi. Każdy jej dzień jest wypełniony rytułałami, modlitwami, medytacją i układaniem kamieni w fantazyjne...

Rozwiń Zwiń

Meg Corbyn stara się wymyślić alternatywę dla cięcia skóry, które pozwala wieszczkom krwi na wygłaszanie przepowiedni. W przedsięwzięciu wspiera ją Nadzieja, młoda cassandra sangue, która jeszcze nie zaczęła się ciąć a która wygłasza przepowiednie za pomocą rysunków. W tym samym czasie ruch Ludzie Przede i Nade Wszystko przechodzą do ataku i to dosłownie - zaczynają napadać na mniejsze osady terra indigena. To zaś przykuwa uwagę Starszych, prastarych i straszliwych stworzeń, przy których Inni z Dziedzińca w Lakeside są niczym szczeniaczki. Starsi nie mają zamiaru pozwalać na ataki na jakąkolwiek formę terra indigena i to od nich będzie zależało to ile ludzi przetrwa wojnę, którą sami zaczęli - i czy w ogóle przetrwa ją jakikolwiek człowiek.

Ten tom wydawał mi się początkowo dużo słabszy niż poprzednie, ale druga połowa nadgoniła pierwszą. "Naznaczona" obfitowała głównie w niemiłe i smutne wydarzenia, bo Ludzie Przede i Nade Wszystko nie próżnowali i utrudniali życie Innym na każdym kroku, a Inni, jak to Inni, nie pozostają dłużni, a wydarzenia zataczają kolejne koło.

W tym tomie doszło też kilkoro nowych bohaterów, w tym jak się okazało, jedna z moich ulubionych postaci, czyli Twyla Montgomery. Wprowadziła nową energię na Dziedziniec, a swoim zachowaniem i słowami zbija z tropu nawet Innych, więc kiedy wkracza do akcji to naprawdę jest o czym czytać.

Z każdą książką z serii coraz bardziej zżywam się z mieszkańcami Dziedzińca w Lakeside, zarówno z ludźmi jak i z Innymi, a także z policjantami, którzy z nimi współpracują. Zaczynam się zastanawiać jak przeżyję zakończenie tej serii, bo przede mną ostatni jej tom, a mnie zawsze ciężko jest pożegnać się z postaciami, z którymi zdążyłam się zżyć.

Nie czekam i od razu zabieram się za kolejną część.

Meg Corbyn stara się wymyślić alternatywę dla cięcia skóry, które pozwala wieszczkom krwi na wygłaszanie przepowiedni. W przedsięwzięciu wspiera ją Nadzieja, młoda cassandra sangue, która jeszcze nie zaczęła się ciąć a która wygłasza przepowiednie za pomocą rysunków. W tym samym czasie ruc...

Rozwiń Zwiń

Innym udało się uwolnić cassandra sangue trzymane przez ludzi w kompleksach, niesie to jednak za sobą więcej problemów niż korzyści - wieszczkami krwi trzeba się odpowiednio zająć i zaadaptować je do nowego środowiska. Poza tym od teraz ludzie z ugrupowania Ludzie Przede i Nade Wszystko obracają tę sytuację na swoją korzyść. Meg Corbyn zaś dostaje kolejne zadanie - musi stworzyć podręcznik zasad dla wieszczek, by pomóc im w adaptacji i wyjaśnić wszystko to, czego sama nauczyła się przez miesiące spędzone na Dziedzińcu. Jakby tego było mało, kłopoty ma także porucznik Montgomery, bo jego była partnerka nie daje znaku życia a córka znalazła się sama w pociągu do Lakeside. I jak się okazuje, to też sprowadza się do ruchu LPiNW.

Bardzo podoba mi się ta seria. To takie paranormal fantasy jakie nie pasuje do opisu innych tego typu książek, o których słyszałam. Nie ma tu bezsensownego i bezpodstawnego romansu (co prawda coś się tam klaruje, ale bardzo powoli, co mnie akurat bardzo odpowiada), jest za to dużo akcji i wątków związanych z coraz większymi zgrzytami na linii ludzie-Inni.

Jednak moim ulubionym wątkiem jest ten gdzie ludzie i Inni starają się jakoś ze sobą współpracować. Nie zawsze idzie to jak po maśle, wręcz odwrotnie, ale jednak potrafią dojść do porozumienia. I właśnie to jest najciekawsze, a także to jak w końcu dochodzi do porozumienia i że jeśli obie strony są chętne i uczciwe wobec siebie, to da się dojść do porozumienia. Za to podejście ludzi z LPiNW bardzo mnie denerwowało.

Wątek z Lizzie i tym co przywiozła ze sobą Na Dziedziniec również był ciekawy, jednak sama bohaterka niesamowicie mnie irytowała i cieszę się, że nie było jej wiele. Za to chętnie zobaczyłabym więcej Sama, który jest jedną z moich ulubionych postaci.

Mam też nadzieję, że kolejny tom będzie przynajmniej równie dobry jak ten. Nie będę zwlekać, żeby się o tym przekonać.

Innym udało się uwolnić cassandra sangue trzymane przez ludzi w kompleksach, niesie to jednak za sobą więcej problemów niż korzyści - wieszczkami krwi trzeba się odpowiednio zająć i zaadaptować je do nowego środowiska. Poza tym od teraz ludzie z ugrupowania Ludzie Przede i Nade Wszystko ob...

Rozwiń Zwiń

Meg, mimo ostatnich wydarzeń, które wstrząsnęły Dziedzińcem i jego mieszkańcami, zdążyła już zadomowić się w nowym otoczeniu. Jednak ani jej, ani Innym z Dziedzińca w Lakeside nie dane jest zaznać spokoju - na ulicach miast pojawiły się dwa nowe, groźne narkotyki, które jeszcze bardziej zaogniają konflikt między ludźmi a Innymi, a tytułowe morderstwo Wron jest tylko preludium do trzęsienia ziemi, jakie wstrząśnie zarówno światem ludzi jak i terra indigena. Co więcej wszystko wskazuje na to, że dużo wspólnego z tym wszystkim mają wieszczki krwi, cassandra sangue.

"Morderstwo Wron" podobało mi się mniej niż "Pisane szkarłatem", ale nadal jest to dobra książka. Nie jest też tak wciągająca jak poprzednia, może dlatego że w "Pisane szkarłatem" dopiero poznawaliśmy jako czytelnicy Dziedziniec i prawa w nim rządzące, a także Innych i ich zwyczaje. Tutaj nie ma więc w tym aspekcie wiele nowości i pewnie dlatego książka jest trochę bardziej nużąca niż poprzednia.

Nie oznacza to, że jest jednak zła. Między coraz bardziej zaburzoną rutynę panującą na Dziedzińcu Bishop wplotła wydarzenia, głównie związane z cassandra sangue i ich specjalnymi zdolnościami, które są katalizatorem wszystkich wydarzeń w tym tomie. Ponadto poznajemy też kilku nowych bohaterów i nowe miejsca, co zawsze jest interesujące i odświeżające.

Muszę też wspomnieć coś o wątku miłosnym, który się tu rysuje. Jak dotąd jest to pociągnięte nie dość, że subtelnie, to jeszcze bardzo powoli i po dwóch słusznych pod względem grubości książkach tak naprawdę jeszcze do niczego nie doszło. Bardzo podoba mi się takie podejście do wątków miłosnych czy też romantycznych w powieściach, dlatego mam nadzieję, że autorka będzie w tym konsekwentna i nie przyśpieszy zbytnio tempa.

Od razu zaczynam kolejny tom tej serii, ostatnie strony "Morderstwa Wron" zapowiadają bardzo ciekawy i obfity w akcję tom trzeci.

Meg, mimo ostatnich wydarzeń, które wstrząsnęły Dziedzińcem i jego mieszkańcami, zdążyła już zadomowić się w nowym otoczeniu. Jednak ani jej, ani Innym z Dziedzińca w Lakeside nie dane jest zaznać spokoju - na ulicach miast pojawiły się dwa nowe, groźne narkotyki, które jeszcze bardziej za...

Rozwiń Zwiń

Meg Corbyn uciekła. Nie wiadomo skąd i nie wiadomo dlaczego, jest jednak przerażona i zdesperowana, by znaleźć schronienie. Udaje się to na Dziedzińcu, w dzielnicy Innych, do których zaliczają się między innymi zmiennokształtni. Simon Wilcza Straż, alfa Dziedzińca, zaintrygowany dziwnym zapachem Meg - nie pachnie jak Inna, ale nie jest też małpą, zwykłym człowiekiem - daje jej pracę łączniczki. Jej zadaniem ma być odbieranie, sortowanie i dostarczanie paczek wysłanych od ludzi do Innych. Będzie to początek problemów, zarówno Meg i Simona jak i całego Dziedzińca.

Trochę wzbraniałam się przed przeczytaniem tej książki. Kojarzyła mi się ze "Zmierzchem", którego nie lubię i z którym nie mam dobrych wspomnień. Mimo to dałam jej szansę, w dużej mierze dlatego że nie miałam pomysłu co przeczytać. l nie żałuję, bo bawiłam się przednio.

Bardzo podoba mi się pomysł na Innych. Nie są to tylko zmiennokształtni, jak Wrony czy Wilki, ale też wampiry (o wiele lepsze niż te ze "Zmierzchu"!) żywioły, pory roku czy chociażby zjawiska atmosferyczne. Poza tym Bishop jest konsekwentna w tym, co pisze, i tak Simon Wilcza Straż myśli jak Wilk bez względu na to czy akurat jest w formie Wilka czy człowieka, podobnie jak Wrony czy Niedźwiedź.

Simon zresztą jest dosyć ciekawą postacią. Nie od początku do polubiłam, ale im dalej w las tym bardziej rozumiałam i jego zachowanie i motywy. Muszę też pochwalić to, że jego stosunek do Meg nie zmienił się w mgnieniu oka; sam proces trwał w zasadzie przez całą książkę i ciekawie się go śledziło.

Meg również ciekawie się śledzi, zwłaszcza patrząc na to kim jest i w jakich warunkach żyła do czasu ucieczki i przybycia na Dziedziniec. To dobrze tłumaczy jej niewiedzę i pewną nieporadność, która dzięki temu jest urocza, a nie denerwująca. Jej entuzjazm i sposób, w jaki podchodzi do Innych i w efekcie zaskarbia sobie ich sympatię i przyjaźń jest jak dla mnie najlepszą częścią całej książki, podobnie jak wątek Sama i ich wspólna relacja.

Co do reszty bohaterów... Inni tacy jak Vlad, Tess czy choćby Wilki byli po prostu spoko, zwłaszcza Tess jest intrygująca i myślę, że w kolejnych tomach może odegrać znaczącą rolę. Montgomery i Kowalski to też całkiem niezła para policjantów, zwłaszcza że oboje chcą nawiązać prawdziwie przyjazne, albo chociaż mniej oficjalne stosunki z Innymi. Za to Azja Carne była wręcz beznadziejnym przykładem antagonisty i cały jej wątek broni się tylko tym, że to pionek w większej machinie.

Cała książka jest w zasadzie nieśpieszna. Przez większość czasu czytamy o tym, jak Meg aklimatyzuje się na Dziedzińcu i przyucza do bycia łączniczki, a także o tym jak zaprzyjaźnia się po kolei z Innymi zamieszkującymi Dziedziniec. Nie brzmi to może ekscytująco, ale zważywszy na to, że książek w serii jest jeszcze pięć, to takie wprowadzenie i ekspozycja jest nawet na miejscu i chociaż mi się podobało, to liczę na to, że w kolejnym tomie będzie więcej akcji.

Jeśli chodzi o minusy, to poza kwestią Azji Carne jedynym minusem jest okładka, która jest niestety wyjątkowo brzydka, przynajmniej moim zdaniem (podobnie jak każda z tej serii). Co prawda książkę czytałam na Legimi, więc nie napatrzyłam się na nią wiele, ale grafika skutecznie odstręcza mnie od kupienia sobie fizycznego egzemplarza książki. Chociaż kto wie, jeśli kolejne tomy będą jeszcze lepsze niż pierwszy, to być może się skuszę.

"Pisane szkarłatem" podobało mi się tak bardzo, że od razu sięgam po "Morderstwo Wron".

Meg Corbyn uciekła. Nie wiadomo skąd i nie wiadomo dlaczego, jest jednak przerażona i zdesperowana, by znaleźć schronienie. Udaje się to na Dziedzińcu, w dzielnicy Innych, do których zaliczają się między innymi zmiennokształtni. Simon Wilcza Straż, alfa Dziedzińca, zaintrygowany dziwnym za...

Rozwiń Zwiń