Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jak na debiut uważam, że to całkiem niezła książka. Początkowo przytłoczył mnie nieco lekki przerost formy nad treścią i miałam wrażenie, że te liczne skomplikowane wyrazy mają przekonać czytelnika, że Pan Organek umie pisać, gdyż zna takie trudne słowa. Ale potem wgłębiając się w treść i zakończenie dotarło do mnie jak smutna jest to lektura. Bo główny bohater to trochę ja. I myślę, że każdy człowiek coś by w sobie znalazł z Borysa. Bezsens istnienia, pustka, nicość, bezsilność, dużo by wymieniać. Może nie ujął mnie jakoś wybitnie całokształt, ale są momenty dobre, warte refleksji.

Jak na debiut uważam, że to całkiem niezła książka. Początkowo przytłoczył mnie nieco lekki przerost formy nad treścią i miałam wrażenie, że te liczne skomplikowane wyrazy mają przekonać czytelnika, że Pan Organek umie pisać, gdyż zna takie trudne słowa. Ale potem wgłębiając się w treść i zakończenie dotarło do mnie jak smutna jest to lektura. Bo główny bohater to trochę...

Plus dla autorki za niewątpliwą umiejętność stworzenia ciekawej narracji, użycia języka i wykorzystania odpowiednich sformułowań i powiedzeń, które pozwalają wdrożyć się w "klimat dresiarzy". Plus również za uwydatnienie spłaszczenia, spłycenia życiorysu bohaterów, żyjących w świecie komiksowym, zero-jedynkowym, co było (mam nadzieję) zabiegiem celowym. Minusem natomiast jest fabuła - dość wątła, trochę bez pointy, trochę bez ładu i składu. Odnosi się wrażenie, że celem autorki było ukazanie stereotypowych postaci, a nie zamknięcie fabuły w logiczną całość. Chociaż taki może właśnie ma być zamysł..? Książka na pewno warta uwagi, jednak nie dla każdego odbiorcy.

Plus dla autorki za niewątpliwą umiejętność stworzenia ciekawej narracji, użycia języka i wykorzystania odpowiednich sformułowań i powiedzeń, które pozwalają wdrożyć się w "klimat dresiarzy". Plus również za uwydatnienie spłaszczenia, spłycenia życiorysu bohaterów, żyjących w świecie komiksowym, zero-jedynkowym, co było (mam nadzieję) zabiegiem celowym. Minusem natomiast...

Dr Andrzej Szczeklik, lekarz-humanista, w swojej książce nie pisze właściwie o niczym konkretnym: nie koncentruje się na danym zagadnieniu, nie dąży do wytłumaczenia pewnych kwestii. "Katharsis. O uzdrowicielskiej mocy natury i sztuki" jest zbiorem przemyśleń o naturze głównie filozoficznej, ale nie odbiegających od rzeczywistości, a raczej głęboko z nią związanych, bo dotyczących choroby, cierpienia, śmierci, szeroko pojętego życia i zespalających je wszystkie - medycyny. Medycyny, której źródeł szuka się w sztuce, magii i naturze, która nie jest pojmowana jako dziedzina ścisła, ale pewnego rodzaju wirtuozeria, kunszt i biegłość, a nie zbiór określonych reguł postępowania, ściśle wytyczonych zasad dalekich wiedzy przeciętnego laika. Dr Szczeklik stara się ukazać jak ważna jest relacja lekarz-pacjent i jak trudne w skutkach może być jej zerwanie lub niewłaściwe prowadzenie. Nawiązując do antycznych mitów uzmysławia czytelnikowi jak głęboko w tradycji i duszy człowieka zakorzeniona jest ta relacja, jak głęboko zakorzeniona jest medycyna, próba leczenia i pojęcia czegoś co niepojęte: śmierci, narodzin i choroby.
Lektura tej powieści nie jest łatwa, wymaga od odbiorcy pewnej dozy skupienia i koncentracji, ale pociesza i pozwala zastanowić się nad rzeczami, które są odsuwane na dalszy plan, a przecież tak bliskie i aktualne.
Pozycja warta uwagi.

Dr Andrzej Szczeklik, lekarz-humanista, w swojej książce nie pisze właściwie o niczym konkretnym: nie koncentruje się na danym zagadnieniu, nie dąży do wytłumaczenia pewnych kwestii. "Katharsis. O uzdrowicielskiej mocy natury i sztuki" jest zbiorem przemyśleń o naturze głównie filozoficznej, ale nie odbiegających od rzeczywistości, a raczej głęboko z nią związanych, bo...