Interesujący debiut nagrodzony kilka lat temu Paszportem Polityki. Tytuł dość mylący, bo sugeruje pewną błahość, a powieść przecież mocno i bezlitośnie porusza kwestię depresji, macierzyństwa, małżeństwa, całe spaktrum bardzo współczesnych kobiecych doświadczeń. Czytając, wiele razy myślałam sobie "byłam tam, oj byłam"... Autoironia i eseistyczne prawie partie narracji dynamizują fabułę i bardzo rzetelnie, uczciwie, prokobieco opisują często trudne, ale na pewno uniwersalne i mocno osadzone w naszych czasach doświadczenia narratorki i bohaterki. Podoba mi się też pomysł na konstrukcję, pretekstem, punktem czyjścia refleksji są miejsca, które odwiedza młoda żona i matka - centra handlowe, galerie, sklepy, gabinet psychiatry, drogerie, urzędy, stacje benzynowe, internetowe fora, domy innych matek, choć autorka momentami trochę gubi się w tej konstrukcji, zapomina o niej, to bardzo przypominało mi to "Całe życie Sabiny", książkę pod wieloma względami genialną. Generalnie jest to coś nowego. Zupełnie inne, niecukierkowe ujęcie kobiecych doświadczeń macierzyńskich, rozpisanych w równym stopniu na ciało i na psychikę oraz intelekt, to także dyskusja ze stereotypami oraz wymogami współczesnego świata, dyskusja z samą sobą nawet, z własną kobiecością, która wymaga przeformułowania po wielu zmianach i życiowych doświadczeniach, słodko-gorzka opowieść z niemal onirycznym finałem. Ciągle myślę, jak to się ma do twórczości Gretkowskiej czy Nasiłowskiej, prześledzenie tych związków to bylby dobry pomysł na artykuł. I jeszcze... ciekawy, osobny styl tu wykwita u Fiedorczuk, warto by go prześledzić w kolejnej powieści.

Interesujący debiut nagrodzony kilka lat temu Paszportem Polityki. Tytuł dość mylący, bo sugeruje pewną błahość, a powieść przecież mocno i bezlitośnie porusza kwestię depresji, macierzyństwa, małżeństwa, całe spaktrum bardzo współczesnych kobiecych doświadczeń. Czytając, wiele razy myślałam sobie "byłam tam, oj byłam"... Autoironia i eseistyczne prawie partie narracji...

Zapiski młodej matki o tym co się w jej życiu zmieniło, co pozostało stałe, co jest piękne i co ją boli. Nie miałam żadnych oczekiwań wobec książki, a jest niesamowicie realistyczna. Aż szkoda było kończyć

Zapiski młodej matki o tym co się w jej życiu zmieniło, co pozostało stałe, co jest piękne i co ją boli. Nie miałam żadnych oczekiwań wobec książki, a jest niesamowicie realistyczna. Aż szkoda było kończyć

Niech Was nie zmyli ten tytuł. Debiut Natalii Fiedorczuk "Jak pokochać centra handlowe?" bynajmniej nie ma nic wspólnego z buszowaniem po sklepikach w galeriach handlowych czy rozsmakowywaniem się w smakowym latte w strefie gastronomicznej tego przybytku. „Jak pokochać centra handlowe” jest bowiem odważną i przejmującą opowieść o współczesnym macierzyństwie, o obawach jakie się z nim wiążą, o niepewności o jutro nasze i naszych dzieci, ale także o depresji poporodowej i próbie odnalezienia się w rzeczywistości, która często jest trudna do zaakceptowania. Bo wbrew pozorom podjęcie dzisiaj decyzji o zastaniu matką to wielka odpowiedzialność, obarczona jeszcze większą niewiadomą o jutro.

Wszystkie te dylematy towarzyszą głównej bohaterce, zatrudnionej na śmieciową umowę mieszkance warszawskiego przedmieścia, matki niemowlęcia, zmagającego się z kolką i z ząbkowaniem, kobiety niewyspanej, przemęczonej, pozostawionej samej sobie, mimo wsparcia bliskich osób, bo dylematy jakie tkwią w jej głowie, stają się obawami, z którymi musi się sama zmierzyć. Tu pojawiają się zaś trudne wybory między rodziną, pracą, odnalezieniem dla siebie własnej przestrzeni. Wszystko to sprawia, że z tą Matką Polką, o której mowa na kartach powieści, bardzo łatwo wielu czytelników będzie mogło się utożsamiać. Ta książka jest bowiem aż nadto prawdziwa i szczera.

Natalia Fiedorczuk nie unika trudnych tematów ani nie zmiękcza opisów, tworząc szczery i bezkompromisowy obraz tego, jak ciężko jest być matką, zwłaszcza w społeczeństwie, które narzuca pewne standardy i oczekiwania. Bohaterka odkrywa, że rzeczywistość macierzyństwa jest daleka od romantycznych wyobrażeń i wymaga od niej nie tylko ogromnej miłości, ale także walki z własnymi demonami.

Autorka doskonale oddaje uczucia i myśli głównej bohaterki, pozwalając czytelnikowi wczuć się w jej doświadczenia. To opowieść pełna emocji, zwątpienia, samotności i bólu, ale także siły i determinacji.

Natalia Fiedorczuk w swoim debiucie literackim udowadnia, że ma talent do pisania i dotykania serc czytelników. Jej opowieść jest zarówno trudna, jak i piękna, pełna realizmu i uczucia. To książka, która zostawia trwały ślad i prowokuje do dłuższych dyskusji na temat macierzyństwa, zdrowia psychicznego i roli kobiety w dzisiejszym społeczeństwie. Polecam ją wszystkim, którzy szukają literatury, która potrafi wywołać emocje.

Niech Was nie zmyli ten tytuł. Debiut Natalii Fiedorczuk "Jak pokochać centra handlowe?" bynajmniej nie ma nic wspólnego z buszowaniem po sklepikach w galeriach handlowych czy rozsmakowywaniem się w smakowym latte w strefie gastronomicznej tego przybytku. „Jak pokochać centra handlowe” jest bowiem odważną i przejmującą opowieść o współczesnym macierzyństwie, o obawach jakie...

Przepięknie napisana, łapiąca uwagę już od pierwszego rozdziału. Autorka zauważyła i ubrała w słowa to, co każda z nas doświadcza o o czym nie mówi.

Przepięknie napisana, łapiąca uwagę już od pierwszego rozdziału. Autorka zauważyła i ubrała w słowa to, co każda z nas doświadcza o o czym nie mówi.

Bardzo trafny opis tego, z czym zmagają się matki na początku swojej przygody z macierzyństwem. Dobry poklepywacz plecków.

Bardzo trafny opis tego, z czym zmagają się matki na początku swojej przygody z macierzyństwem. Dobry poklepywacz plecków.

Bohaterka ulepiona z doświadczeń różnych kobiet nie jest może najbardziej wiarygodna jako postać, ale uosabia różne aspekty przeistaczania się w matkę. Tak o macierzyństwie pisać trzeba. Bez lukru. Bo rodząc dziecko, kobieta nie dostaje pakietu kompetencji niezbędnych do opieki i wychowania nowego członka społeczności. Nie staje się błogosławioną Matką Polką z łagodnym uśmiechem, która bez mrugnięcia okiem poświęca się na ołtarzu macierzyństwa. A przynajmniej...nie każda.

"80 procent kobiet doświadcza stanu znanego pod nazwą „baby blues”, czyli wahań nastroju w pierwszych 14 dniach po porodzie. (...) są konsekwencją zmian fizjologicznych oraz psychologicznych – naturalnym zjawiskiem w okresie intensywnych zmian, które zachodzą po porodzie. Depresja poporodowa może rozpocząć się już po tym okresie: (...) Według badań 10% kobiet doświadcza depresji w 8. tygodniu po urodzeniu dziecka, a 22% kobiet, gdy dziecko ma około 12 miesięcy."

https://przystanekmama.copernicus.gda.pl/depresja-poporodowa-fakty-i-mity/

Bohaterka ulepiona z doświadczeń różnych kobiet nie jest może najbardziej wiarygodna jako postać, ale uosabia różne aspekty przeistaczania się w matkę. Tak o macierzyństwie pisać trzeba. Bez lukru. Bo rodząc dziecko, kobieta nie dostaje pakietu kompetencji niezbędnych do opieki i wychowania nowego członka społeczności. Nie staje się błogosławioną Matką Polką z łagodnym...

Książka, która przez pryzmat centrów handlowych ukazuje współczesną kobietę. Matkę. Żonę. Pracownicę. Wyjaśnia, dlaczego sklep wielkopowierzchniowy może być przekleństwem i wybawieniem. Co ciekawsze, zakupy są tu najmniej istotnym aspektem. Chodzi o to, co w duszy gra. Oczywiście, trzeba wziąć poprawkę na to, że jest to opis konkretnej kobiety. I jej choroby. Pamiętać o ty, że płeć nie definiuje sposobu myślenia i odczuwania. Że jednak panie się różnią. Lecz mimo wszystko ta powieść daje możliwość zajrzenia do duszy płci pięknej. Podchodziłam do tej prozy z dużą rezerwą, a okazało się, że zrobiła mi dużą niespodziankę. Nie spodziewałam się, że mnie aż tak zainteresuje. Polecam.

Książka, która przez pryzmat centrów handlowych ukazuje współczesną kobietę. Matkę. Żonę. Pracownicę. Wyjaśnia, dlaczego sklep wielkopowierzchniowy może być przekleństwem i wybawieniem. Co ciekawsze, zakupy są tu najmniej istotnym aspektem. Chodzi o to, co w duszy gra. Oczywiście, trzeba wziąć poprawkę na to, że jest to opis konkretnej kobiety. I jej choroby. Pamiętać o ty,...

Mocna literatura. Gatunek: powieść. O czym? O macierzyństwie (zarówno o blaskach, jak i o cieniach),o kryzysie psychicznym, o dylematach egzystencjalnych, o bezrobociu, o problemach finansowych, o obserwowaniu ludzi. Warsztatowo naprawdę dobre, nie mam do czego się przyczepić, nawet jakbym chciała. Czytanie tej książki bywa ciężkie psychicznie, dołujące ale tez uwalniające. Dużo w niej prawdy o społeczeństwie, w szczególności o życiu w polskich dużych miastach.

Polecam: przyszłym i obecnym matkom i ojcom, osobom po wyzdrowieniu z kryzysu psychicznego, bezdzietnym, miłośnikom zderzenia filozofii z brutalnym życiem.

Mocna literatura. Gatunek: powieść. O czym? O macierzyństwie (zarówno o blaskach, jak i o cieniach),o kryzysie psychicznym, o dylematach egzystencjalnych, o bezrobociu, o problemach finansowych, o obserwowaniu ludzi. Warsztatowo naprawdę dobre, nie mam do czego się przyczepić, nawet jakbym chciała. Czytanie tej książki bywa ciężkie psychicznie, dołujące ale tez...

Czy dowiedziałem się czegoś o świecie i ludziach? No, może trochę. Czy obcowałem ze sztuką? Raz czy drugi wydawało mi się. Tylko wydawało.
"Od autorki" zaczyna Fiedorczuk tak: "Ta książka znajduje się na granicy reportażu i prozy. Narracja jest pierwszoosobowa i sugerować może nadmierne, ekspiacyjne dzielenie się własnym doświadczeniem."
Ale ta szczerota nic tu nie pomoże. A dalej jest jeszcze gorzej, bo okazuje się, że to o Polskę chodziło, polskie matki, nasze tradycje, złe itd. I naprawdę nie musi mi Fiedorczuk pisać ile to rozmów odbyła, ile smsów i majli wymieniła, żeby tę swoją bohaterkę, matkę z innych, wielu, wszystkich matek stworzyć. Bo ja widzę, że to jest malowane, a książka rozpada się po połowie. Ok, lepsze to niż czcza paplanina Gretkowskiej, ale słabe. I wszystko na ten temat.

Czy dowiedziałem się czegoś o świecie i ludziach? No, może trochę. Czy obcowałem ze sztuką? Raz czy drugi wydawało mi się. Tylko wydawało.
"Od autorki" zaczyna Fiedorczuk tak: "Ta książka znajduje się na granicy reportażu i prozy. Narracja jest pierwszoosobowa i sugerować może nadmierne, ekspiacyjne dzielenie się własnym doświadczeniem."
Ale ta szczerota nic tu nie pomoże....

Pokochałam tę książkę nie tyle za wybitność, ale za podejście do tematu - odlukrowanie macierzyństwa, pokazanie, że to nie jest niebiański cud a zwyczajna, szara codzienność z mnóstwem małych i większych problemów - po prostu życie - to coś, czego bardzo potrzebujemy w naszej instagramowej rzeczywistości, gdzie wszystko musi być piękne, idealne, bez skazy.

Pokochałam tę książkę nie tyle za wybitność, ale za podejście do tematu - odlukrowanie macierzyństwa, pokazanie, że to nie jest niebiański cud a zwyczajna, szara codzienność z mnóstwem małych i większych problemów - po prostu życie - to coś, czego bardzo potrzebujemy w naszej instagramowej rzeczywistości, gdzie wszystko musi być piękne, idealne, bez skazy.