Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Vee jest typową szarą myszką, niewpadającą w konflikty i odpowiedzialną na tyle, że nauczycielka może powierzyć jej alkohol w sprayu. Razem z popularnymi przyjaciółmi przygotowuje przedstawienie, jednak jak zwykle chowa się za kurtyną. Cała jej rola polega na czyszczeniu kostiumów i poprawianiu makijażu aktorom. Do tego wszystkiego rodzice nie mają do niej żadnego zaufania, więc w domu musi być równo o 22, co wyklucza wszystkie imprezy. Nie brzmi zbyt obiecująco, co? Bohaterka ma tego dość, więc pewnego dnia zgłasza się do gry zwanej NERVE, która okazuje się bardziej niebezpieczna, niż komukolwiek się wydawało.

Strasznie się napaliłam na tą pozycję i szybko ją pochłonęłam. Bardzo miło mi się ją czytało, ponieważ była napisana młodzieżowym językiem, a sama należę do tej grupy wiekowej. Książka jest naprawdę dobra, jednak ma kilka malutkich wad.
Kompletnie niepotrzebny jest tutaj wątek miłosny, który jest cholernie sztuczny i nie ma praktycznie żadnych podstaw. Vee i Ian ledwo zamienili ze sobą kilka słów, a zachowywali się jakby byli gotowi skoczyć za sobą w ogień. Miałam wrażenie, że pokochali się w czasie mojego mrugnięcia.

Książka niemiło zaskakuje też swoją absurdalnością. Nie było to częste, ale momentami miałam wrażenie, że autorka nie miała pomysłu jak potoczyć akcję, więc wymyślała coś na szybko, żeby dotrzeć do końca.

Mimo to książka jest naprawdę bardzo dobra, a fabuła to mistrzostwo. W końcu nie ma ideałów, a te małe wady nie powinny przeszkadzać na tyle, żeby uznać czas poświęcony na NERVE, za czas stracony.

Vee jest typową szarą myszką, niewpadającą w konflikty i odpowiedzialną na tyle, że nauczycielka może powierzyć jej alkohol w sprayu. Razem z popularnymi przyjaciółmi przygotowuje przedstawienie, jednak jak zwykle chowa się za kurtyną. Cała jej rola polega na czyszczeniu kostiumów i poprawianiu makijażu aktorom. Do tego wszystkiego rodzice nie mają do niej żadnego zaufania,...

Miles aka Klucha wyjeżdża do Culver Creek w poszukiwaniu Wielkiego Być Może. Na swojej drodze spotyka Pułkownika, Alaskę, Larę i Takumiego, którzy wprowadzają go w licealne życie i zapoznają go z panującymi tam zasadami. Bohater nie spodziewa się, że jego przyjaciele nauczą go czegoś więcej niż tylko palenia na terenie kampusu.

John Green jest moim ulubionym autorem od momentu, w którym przeczytałam ,,W Śnieżną Noc''. Ostatnio spotkałam się jednak z takim zdaniem: Każda książka Johna Greena opiera się na tym samym modelu. Mamy ekscentrycznego bohatera, jego dziwacznego kumpla i fajną dziewczynę, a do tego jakąś kontrowersję, ewentualnie trudny problem do rozwiązania. Nie ukrywam, że jak to lojalny czytelnik, próbowałam bronić swojego idola, jednak dość szybko zdałam sobie sprawę, że jest to bezcelowe, a samo stwierdzenie - prawdą. Na dobrą sprawę nie przeszkadza mi to zupełnie, ponieważ książki Greena kocham z całego serduszka i jeszcze na żadnej się nie zawiodłam. Ale nie o tym miała być mowa:

Na książkę czaiłam się bardzo długo, jednak ciągle odciągały mnie inne powieści. Słyszałam o niej jednak wiele pozytywnych opinii, musiałam więc sprawdzić czy są zgodne z prawdą. Wychodzi na to, że nie mogę się z nimi nie zgodzić. Książka jest wspaniała, a bohaterowie cudowni i przyjaźni. Jest to przyjemna, miła w odbiorze powieść, która uczy nas jak żyć i nie przejmować się przeciwnościami, jak znaleźć przyjaciół i jak wkroczyć w dorosłe życie pełną parą. Czytając miałam wrażenie, że znam bohaterów od dzieciaka, a tym samym musiałam się powstrzymywać, żeby nie wskoczyć pomiędzy stronice i nie znaleźć się w ich świecie.

Po opisie nie spodziewałam się powieści tak wzruszającej, a zarazem nafaszerowanej humorem. W niektórych momentach nie wiedziałam czy się śmiać czy płakać, jednak w tym dobrym znaczeniu. Polecam przeczytać każdemu, dosłownie każdemu, ponieważ nie tylko skłania do refleksji, ale też maksymalnie umila czas. Bez wahania mogę dodać tą pozycję do moich ulubionych.

Miles aka Klucha wyjeżdża do Culver Creek w poszukiwaniu Wielkiego Być Może. Na swojej drodze spotyka Pułkownika, Alaskę, Larę i Takumiego, którzy wprowadzają go w licealne życie i zapoznają go z panującymi tam zasadami. Bohater nie spodziewa się, że jego przyjaciele nauczą go czegoś więcej niż tylko palenia na terenie kampusu.

John Green jest moim ulubionym autorem od...

Dziewięcioletnia Patricia McFarland wyjeżdża na rodzinną wycieczkę w poszukiwaniu przygody na Szlaku Appalachów. Jej mama i brat jak zwykle się kłócą, a w geście małego buntu, dziewczynka oddala się za potrzebą nie informując o tym rodziny. Niestety los sprawia, że gubi się całkowicie i zagłębia w las coraz dalej. Przy zdrowych zmysłach utrzymuje ją walkman, z którego słucha transmisji z meczów Red Soxów. Baterie wyczerpują się z każdym dniem, a granica pomiędzy rzeczywistością, a wyobraźnią zaciera się coraz bardziej. Czy Trisha wydostanie się z lasu zanim c o ś ją dorwie? Czy jej ukochany Tom Gordon pomoże jej przeżyć?

Jako wielbicielka horrorów i thrillerów wszelkiego rodzaju ogromnie się napaliłam na książkę. Wiele słyszałam o słynnym Stephenie Kingu i musiałam w końcu coś od niego przeczytać, zaczęłam od dość cienkiej powieści - zaledwie 300 stron. Nie spodziewałam się, że aż tak się zawiodę.

Zapowiadało się świetnie, całkiem oryginalna fabuła, mała dziewczynka sama w wielkim lesie. Musi przeżyć kilka dni i uporać się z halucynacjami. Nic bardziej mylnego. Pomysł jest zdecydowanie plusem, jednak samo wykonanie wręcz przeciwnie. Nie podoba mi się sposób pisania autora, w książce jest bardzo dużo powtórzeń, moim zdaniem kompletnie niepotrzebnych. Ktoś może powiedzieć, że przecież jest pisana z perspektywy dziecka, jednak szybko stało się to irytujące i utrudniające dalsze czytanie. Dodatkowo opis lasu jest zbyt przesadzony, miałam wrażenie, że wręcz nienaturalny. Rozumiem, że miało mnie to przestraszyć czy wykreować fajny klimat, ale obrzydzanie wszystkiego na siłę nie było dobrym posunięciem.

Mało tego, książka była po prostu nudna. Mała ilość stron, a zabrała mi ogromną ilość czasu. Prób było dużo, nie wiem, która okazała się zwycięska. Nie raz chciałam po prostu odłożyć książkę i zacząć inną lub zajrzeć na sam koniec tylko po to, żeby zobaczyć czy bohaterka przeżyje. Jednak jestem typem osoby, która lubi kończyć to co zaczęła, chociaż nie mam pojęcia jak mi się to udało.

Biorąc pod uwagę to wszystko, książki nie polecam nikomu. Jak dla mnie thriller był tylko stratą czasu, nie nada się nawet na jego zapychacz, Zniechęcił mnie tylko do innych książek Kinga. Mówię stanowcze: NIE.

Dziewięcioletnia Patricia McFarland wyjeżdża na rodzinną wycieczkę w poszukiwaniu przygody na Szlaku Appalachów. Jej mama i brat jak zwykle się kłócą, a w geście małego buntu, dziewczynka oddala się za potrzebą nie informując o tym rodziny. Niestety los sprawia, że gubi się całkowicie i zagłębia w las coraz dalej. Przy zdrowych zmysłach utrzymuje ją walkman, z którego...