Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Pierwsza część trylogii mi się podobała - może nie była arcydziełem, jednak mogłabym ją opisać jako obyczajówkę z humorem i ciekawym pomysłem.

⚰️ Jednak drugi tom kompletnie nie przypadł mi do gustu. Lubię czarny humor, lecz żarty używane przez autorkę mnie zwyczajnie nie bawiły. Dla mnie były słabe. Spodziewałam się więcej akcji zgromadzonej wokół domu pogrzebowego, w końcu to trylogia funeralna, a dostałam... dość przeciętną, żeby nie powiedzieć kiepską obyczajówkę. Do bólu przewidywalna, z oklepanymi motywami, niezaskakującymi zwrotami akcji i cukierkowatością. Wszystkie wydarzenia układają się bohaterom wręcz idealnie, a problemy rozwiązują w 5 minut. No maksymalnie kilka stron. Potrzebujesz lekarza? Akurat przyszedł Twój znajomy, który ma przyjaciela lekarza. Nowa postać w powieści? Za dwie strony się przyda, później możesz o niej zapomnieć.
Brak jakiekolwiek trzonu powieści. Tak wiem, jedna z bohaterek, którą poznaliśmy w poprzedniej części, odgrywa tu rolę pierwszoplanową, ale tak de facto ciężko tu mówić o jakiejś akcji głównej.

⚰️ Książka mnie wynudziła, zirytowała przez zbyt idealny przebieg zdarzeń, a do tego rozczarowała kiepskim humorem. A szkoda, bo poprzedni tom był dość sympatyczny.
Po trzecią część nie sięgnę, bo obawiam się, że byłoby to jeszcze większe rozczarowanie.

Pierwsza część trylogii mi się podobała - może nie była arcydziełem, jednak mogłabym ją opisać jako obyczajówkę z humorem i ciekawym pomysłem.

⚰️ Jednak drugi tom kompletnie nie przypadł mi do gustu. Lubię czarny humor, lecz żarty używane przez autorkę mnie zwyczajnie nie bawiły. Dla mnie były słabe. Spodziewałam się więcej akcji zgromadzonej wokół domu pogrzebowego, w...

Po rozczarowaniu pierwszą częścią postanowiłam, że mimo wszystko dam szansę autorce i... no niestety się rozczarowałam.
Kolejny raz dostałam sztampowy, przewidywalny romans, do którego zostali wrzuceni poboczni bohaterowie, by było jeszcze bardziej schematycznie. Choć główna bohaterka irytowała mnie trochę mniej niż Amelia, to też nie zapałałam do niej sympatią.
Liczyłam na więcej humoru, więcej tytułowych "lekcji randkowania", a dostałam słabą opowiastkę, którą mogę streścić w trzech zdaniach.
Tak jak w poprzedniej części brakowało mi emocji, uczucia między bohaterami (mimo zapewnień autorki, wcale nie widziałam tego uczucia między bohaterami), chęci, by im kibicować.
W podziękowaniach autorka zapewnia nas, że jeszcze zabierze nas do Rzymu, sądząc po ostatnich rozdziałach nietrudno się domyślić, kto będzie bohaterem. Ale ja już autorce podziękuję, kompletnie nie w moim guście.

Po rozczarowaniu pierwszą częścią postanowiłam, że mimo wszystko dam szansę autorce i... no niestety się rozczarowałam.
Kolejny raz dostałam sztampowy, przewidywalny romans, do którego zostali wrzuceni poboczni bohaterowie, by było jeszcze bardziej schematycznie. Choć główna bohaterka irytowała mnie trochę mniej niż Amelia, to też nie zapałałam do niej sympatią.
Liczyłam na...

Moje pierwsze zetknięcie z twórczością Sarah Adams nie należało to zbyt udanych. Po książkę sięgnęłam zachęcona dobrymi opiniami, zwłaszcza drugiej części, jednak po zapoznaniu się z pierwszym tomem mój entuzjazm mocno ostygł.

Otrzymujemy bardzo sztampowy romans - znana piosenkarka, chcąc odpocząć przed rozpoczęciem trasy koncertowej, wyjeżdża do małego miasteczka, gdzie w wyniku jakże dziwnego zbiegu okoliczności poznaje przystojnego, tajemniczego mężczyznę, u którego zatrzyma się na kilka tygodni.
Brzmi nierealnie? Tak właśnie jest.
Główni bohaterowie działali mi na nerwy praktycznie przez całą książkę.
Amelia, nasza gwiazda - osoba niezwykle irytująca, z głupimi odzywkami i komentarzami, które pewnie miały być śmieszne. Były co najwyżej żałosne. Niedojrzałe zachowanie, oczywiście nie dopuszcza do siebie myśli, że zakochała się w głównym bohaterze - no gdzieżby! Więc przez pół książki zaprzecza. Przez drugie pół próbuje z tym walczyć.
Noah - chciałabym powiedzieć, że irytował mnie mniej i zdecydowanie jest to prawda, bo... praktycznie nic o nim nie wiem. No może tyle, że jest przystojny i tajemniczy. I przystojny. I tajemniczy. I... no po co mu więcej cech, skoro te dwie wystarczą, by główna bohaterka się w nim zakochała?

Och, powiało nudą. Od początku wiadomo, w jakim kierunku to zmierza i gdyby wyciąć ze środka tak z 200-300 stron to myślę, że nic byśmy nie stracili. Tam fabuła po prostu stoi w miejscu.

Wiem, że to romans i nie oczekuję zawrotnych wydarzeń, zwrotów akcji, ale oczekuję emocji, widocznego uczucia między bohaterami, chcę im kibicować i czekać na ich pierwszy pocałunek. Tu jedyne, na co czekałam, to koniec książki.
Fabuła kiepska, bohaterowie irytujące, denny humor, styl też taki sobie. Nie potrafię wskazać żadnego powodu, dla którego warto sięgnąć po tę książkę.

Moje pierwsze zetknięcie z twórczością Sarah Adams nie należało to zbyt udanych. Po książkę sięgnęłam zachęcona dobrymi opiniami, zwłaszcza drugiej części, jednak po zapoznaniu się z pierwszym tomem mój entuzjazm mocno ostygł.

Otrzymujemy bardzo sztampowy romans - znana piosenkarka, chcąc odpocząć przed rozpoczęciem trasy koncertowej, wyjeżdża do małego miasteczka, gdzie...