Trzy po 33

Trzech (tenorów) panów profesorów prezentuje po trzydzieści trzy felietony poświęcone słowom, wyrażeniom, znaczeniom i ich zmianom. Nie brakuje lekkości, humoru, anegdot i ogromu wiedzy. Można otworzyć w dowolnym miejscu i zacząć czytać, nie trzeba od deski do deski. Aczkolwiek forma wydania (ostre kolory i nieporęczny format) to nieco dyskusyjna sprawa.

Trzech (tenorów) panów profesorów prezentuje po trzydzieści trzy felietony poświęcone słowom, wyrażeniom, znaczeniom i ich zmianom. Nie brakuje lekkości, humoru, anegdot i ogromu wiedzy. Można otworzyć w dowolnym miejscu i zacząć czytać, nie trzeba od deski do deski. Aczkolwiek forma wydania (ostre kolory i nieporęczny format) to nieco dyskusyjna sprawa.

Pokaż mimo to

Od pewnego czasu z większym zainteresowaniem przyglądam się językowi polskiemu, więc gdy natknęłam się gdzieś na tę książkę, nie mogłam sobie odmówić przeczytania.
To pozycja właśnie dla takich osób jak ja - nie zawodowych polonistów, ale ludzi obytych jakoś z językiem i zainteresowanych poprawną polszczyzną.

Książka składa się z kilkudziesięciu felietoników, z których każdy poświęcony jest jakiemuś słowu. Słowa są rozmaite - tradycyjne i nowoczesne, modne i wychodzące z użycia, swojskie i obce. Niektóre teksty punktują błędne używanie, inne skupiają się na etymologii, jeszcze inne to po prostu ciekawostki związane z danym obszarem językowym.
Raczej nie do czytania "jednym tchem", ale sięgania co jakiś czas, żeby kolejną porcję wiedzy przelać sobie do głowy.

Plusem jest na pewno lekka, niezobowiązująca forma - to nie szkolny podręcznik z usystematyzowaną wiedzą, każdy kto po niego sięgnie wyciągnie coś dla siebie, bez względu na to jakie oceny z polskiego otrzymywał w szkole.
Bardzo dużym plusem, o którym muszę wspomnieć, jest graficzna i typograficzna oprawa tej książki (projektantem był Wojtek Kwiecień-Janikowski). Spodobała mi się szalenie! "Nobliwość" profesorów skontrastowana jest z żywymi, wręcz jaskrawymi barwami (zieleń i róż), co daje fajne wrażenie dynamizmu. No i te słowa będące tytułami felietonów, intrygująco, ale przede wszystkim bardzo estetycznie rozłożone na obydwu stronach.

Tak że czyta się przyjemnie i ze względu na treść i na formę! Polecam.

Od pewnego czasu z większym zainteresowaniem przyglądam się językowi polskiemu, więc gdy natknęłam się gdzieś na tę książkę, nie mogłam sobie odmówić przeczytania.
To pozycja właśnie dla takich osób jak ja - nie zawodowych polonistów, ale ludzi obytych jakoś z językiem i zainteresowanych poprawną polszczyzną.

Książka składa się z kilkudziesięciu felietoników, z których...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Język polski zmienia się. Często są to zmiany brawurowe i wymykają się logice. Jerzy Bralczyk, Jan Miodek i Andrzej Markowski wydają się niezastąpieni: z sensem i dowcipem tłumaczą błędy językowe jakie popełniamy w codziennych rozmowach. Jestem autentycznie poruszony wiedzą z zakresu języka młodzieży jakim legitymuje się zacne grono profesorów językoznawców. I jeszcze ciekawostka profesor Miodek nie odstaje dystansem do siebie i poczuciem humoru od reszty.

Język polski zmienia się. Często są to zmiany brawurowe i wymykają się logice. Jerzy Bralczyk, Jan Miodek i Andrzej Markowski wydają się niezastąpieni: z sensem i dowcipem tłumaczą błędy językowe jakie popełniamy w codziennych rozmowach. Jestem autentycznie poruszony wiedzą z zakresu języka młodzieży jakim legitymuje się zacne grono profesorów językoznawców. I jeszcze...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Język polski to trudny język.

Widać, że panowie profesorowie doskonale się bawią bawiąc językiem. Część ich rozważań jest faktycznie ciekawa, część zabawna, ale niestety część jest też... rozwleczona? I chyba jednak pojedyncza krótka forma jest przystępniejsza od zebranych licznych krótkich form.

Język polski to trudny język.

Widać, że panowie profesorowie doskonale się bawią bawiąc językiem. Część ich rozważań jest faktycznie ciekawa, część zabawna, ale niestety część jest też... rozwleczona? I chyba jednak pojedyncza krótka forma jest przystępniejsza od zebranych licznych krótkich form.

Pokaż mimo to

Mój osobisty (sama sobie podarowałam) prezent na urodziny.
Druga po "Wszystko zależy od przyimka" książka profesorskiego trio w mojej kolekcji. Wolę to trio niż duet Bralczyka i Ogórka. Jest bardziej "językoznawczo" i ja to sobie bardzo cenię. Panowie w uroczy i zawoalowany sposób stroją sobie żarty z nowych konstrukcji językowych rozpowszechnionych we współczesnej mowie. Przy okazji zdałam sobie sprawę, że ja - strażnik poprawności językowej też mam trochę za uszami :)
Felietony Panów Profesorów opisują pochodzenie słów, ich pierwotne znaczenia i zaskakującą drogę do stanu obecnego. Zamieszczone na końcu dialogi naszpikowane nowomową bawią do łez. Mam nadzieję, że w tej serii wydawniczej wkrótce się znów coś ukaże :)

Mój osobisty (sama sobie podarowałam) prezent na urodziny.
Druga po "Wszystko zależy od przyimka" książka profesorskiego trio w mojej kolekcji. Wolę to trio niż duet Bralczyka i Ogórka. Jest bardziej "językoznawczo" i ja to sobie bardzo cenię. Panowie w uroczy i zawoalowany sposób stroją sobie żarty z nowych konstrukcji językowych rozpowszechnionych we współczesnej mowie....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Chyba wolę ich słuchać

Chyba wolę ich słuchać

Pokaż mimo to

Są takie pozycje, obok których prawdziwy świr polonistyczny nie potrafi przejść obojętnie. Połyka je jednym tchem. I nie zmienia intensywności uczuć nawet wtedy, kiedy pozycje te nie do końca spełniły jego oczekiwania.


Było ich trzech. Bralczyk, Miodek, Markowski. Z takimi nazwiskami się nie dyskutuje. Takich nazwisk się słucha, czyta, chłonie. Każdy z nich to niezaprzeczalny mistrz słowa polskiego. Wiadomo było od początku, że kiedy stworzą coś razem, to nie ma zmiłuj: będę musiała to mieć. I mam. Książka ta jest zbiorem felietonów. Każdy z nich krąży wokół danego słowa. Na pierwszy rzut oka rewelacja. Schody zaczynają się, kiedy postanawiasz przeczytać tę książkę. Nie da się tego zrobić ot tak, jak powieść. Krótkie rozdziały, każdy z nich napisany przez jednego z trzech autorów. W każdym mnóstwo nowych informacji, które tak chcesz zapamiętać. Nie jest to książka, którą czyta się jednym tchem. Jakkolwiek ciekawe nie byłyby poszczególne rozdziały, to czytelnik szybko się męczy. Poświęciłam tej pozycji prawie tydzień. Zapamiętałam… niewiele. W pewnym momencie czułam się, jakbym przygotowywała się do egzaminu. Pojedyncze felietony świetne. Zebranie ich w książkę nie do końca trafne. Głowa puchnie za szybko. Z całym szacunkiem do trzech niepodważalnych autorytetów. Może spróbuję jeszcze raz. Od czwartku do czasu będę zaglądać i czytać jeden rozdział. Może właśnie to jest sposób, żeby wynieść z 3 po 33 najwięcej jak to możliwe.

Są takie pozycje, obok których prawdziwy świr polonistyczny nie potrafi przejść obojętnie. Połyka je jednym tchem. I nie zmienia intensywności uczuć nawet wtedy, kiedy pozycje te nie do końca spełniły jego oczekiwania.


Było ich trzech. Bralczyk, Miodek, Markowski. Z takimi nazwiskami się nie dyskutuje. Takich nazwisk się słucha, czyta, chłonie. Każdy z nich to...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ogromny zawód.
Książki "polonistyczne" pochłaniam, delektuję się - formą, pięknem języka, wciąż i wciąż utrwalam wiedzę odnośnie do naszego języka ojczystego. Sprawdzam, czy i jakie błędy językowe zdarza mi się popełniać. Z takim, pełnym nadziei i zapału, nastawieniem sięgnęłam po "Trzy po 33". Sięgnęłam, gdyż czytam od lat wszystko, co wychodzi spod wirtualnego pióra profesora Miodka. Pozostałych współautorów (określenie grzecznościowe, zdecydowanie na wyrost - o tym w dalszej części) szanuję, niemniej - nie aż tak, jak wrocławskiego mego ulubionego polonistę z grona akademików :)
Tak więc - po przystąpieniu do lektury, z każdą stroną nasilał się zawód, poczucie zażenowania i nabicia w intelektualną butelkę. Byłabym po stokroć bardziej zła, poczułabym się nabita dodatkowo w finansową butelkę, gdybym wydała choć złotówkę na tę nic niewartą pozycję. Tymczasem - otrzymałam ją w prezencie.
Skąd tak słaba ocena? Przecież nazwiska na okładce tak zacne?
Po pierwsze i najważniejsze – wydawca. Agora. Czerska. GazWyb. Czy może być co dobrego z Czerskiej? Że pozwolę sobie na sardoniczną parafrazę z NT (J 1, 46).
Po drugie – ściśle powiązane z ww. – jeśli pozycja książkowa wychodzi z Czerskiej, choćby dotyczyła botaniki, kursu kroju i szycia lub parazytologii stosowanej – zawsze, powtarzam: zawsze na kartach czytelnik będzie bombardowany jedynie słuszną linią ideologiczną: tj. lewacko-poprawnościowo-liberalną. Doskonałą. Postępową. Nowoczesną. (Wszystko w oczywistym cudzysłowie).
Po trzecie – (nie)czystą manipulacją jest powoływanie się na trzy autorytety deontyczne, oddając do rąk czytelnika… (excuses le mot) pierniczenie trzy po trzy trzech panów, którzy za (grubą, jak mniemam) kasę narażają na szwank swój niekwestionowany autorytet deontyczny oraz ośmieszają się w oczach czytelników. Ta książka nic nie wnosi, niczego nie uczy, nie zmusza do refleksji. Jest to zbiór, pożal się Boże, felietoników na różne luźne i niepowiązane tematy. Takie chlusty pseudopolonistyczne. Ani mądre, ani zabawne, ani z zacięciem intelektualnym lub jakimkolwiek innym.
Najbardziej zniesmaczyły mnie notoryczne wtręty pana profesora Miodka, który to niemal na każdej stronie epatował mnie swoim zaangażowaniem ideologicznym pod postacią ciągłego przytaczania, cóż to „ciekawego” przeczytał w „Wyborczej”. Panie Profesorze – nie godzi się. Proszę sobie swoje poglądy zachować dla siebie – szczególnie, gdy pisze pan, mniej lub bardziej, ale jednak: ex cathedra…
Nie kupujcie, broń Boże, nie czytajcie. Szkoda czasu i pieniędzy.

Ogromny zawód.
Książki "polonistyczne" pochłaniam, delektuję się - formą, pięknem języka, wciąż i wciąż utrwalam wiedzę odnośnie do naszego języka ojczystego. Sprawdzam, czy i jakie błędy językowe zdarza mi się popełniać. Z takim, pełnym nadziei i zapału, nastawieniem sięgnęłam po "Trzy po 33". Sięgnęłam, gdyż czytam od lat wszystko, co wychodzi spod wirtualnego pióra...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka kupiona na Krakowskich Targach Książki, właściwie przez przypadek. Nie żałuję. Zdecydowanie powinnam czytać więcej literatury lingwistycznej.

Przede wszystkim bardzo ciekawy zbiór krótkiej formy na temat słów, które się zmieniają, bo i nasz język się zmienia. Można czytać w paczkach, pojedynczo, albo pochłonąć całość na raz. Każda forma jest dobra, a do tego, kiedyś w końcu się do niej wróci, żeby ją odkryć na nowo.

Książka kupiona na Krakowskich Targach Książki, właściwie przez przypadek. Nie żałuję. Zdecydowanie powinnam czytać więcej literatury lingwistycznej.

Przede wszystkim bardzo ciekawy zbiór krótkiej formy na temat słów, które się zmieniają, bo i nasz język się zmienia. Można czytać w paczkach, pojedynczo, albo pochłonąć całość na raz. Każda forma jest dobra, a do tego,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"A słowa się po niebie włóczą i łajdaczą
I udają, że znaczą coś więcej, niż znaczą".

"Poeta" Bolesław Leśmian

"- Kiedy JA używam jakiegoś słowa - głos Humpty Dumpty brzmiał dość pogardliwie - SAM decyduję, co ono będzie znaczyć, i dokładnie to znaczy.
- Problem w tym - powiedziała Alicja - że nie wiadomo, czy może pan tak nadawać słowom dowolne znaczenie.
- Problem w tym - powiedział Humpty Dumpty - kto kim rządzi. To wszystko".

"Alicja po drugiej stronie lustra" Lewis Caroll


Największą zaletą tej książki jest niewątpliwie humorystyczny ton wypowiedzi trzech szacownych profesorów. Panowie niezwykle dowcipnie opowiadają o co ciekawszych słowach, które w najnowszej polszczyźnie zrobiły oszałamiającą karierę. Niczym detektywi tropią również ich etymologie i tłumaczą czasami zaskakujące odejścia od pierwotnych znaczeń (np. słów: "facet", "pasja", kreatura").

Ilość słów, które zostały "wzięte na tapet" jest tak duża, że nie sposób ich wszystkich omówić. Aby dać przedsmak tego, co kryje się w tej "bombonierce", zacytuję może kilka bardziej frapujących tytułów rozdziałów:

Dedykuję panu ten odkurzacz,
Obywatel dobrze sformatowany,
Millenialsi specjalnej troski,
Na ten moment to na tyle,
Obczaiłem obczaić,
Prawilny tępi frajerstwo,
Focia z foczką,
Nowe życie polewki,
Gimbaza na miejscówce,
Pod górkę do szkoły i toksyczni rodzice,
Jaka jest pańska pasja? Szewska,
Wyższa Szkoła Chachmęcenia,
Fascynat, chociaż pasjonat,
Chandra w dołku,
Miało to miejsce w międzyczasie.

Myślę, że tytuły te są wystarczająco interesujące, aby zachęcić do przeczytania całości, nie będę się więc wgłębiać w szczegóły i ich objaśniać.
Odniosę się może tylko do następującego fragmentu wypowiedzi Pana prof. Miodka z rozdziału "Słowo na polskich drogach":

"A skoro wgryzamy się we trzech w znaczenia i formy występowania wybranych słów, niech mi wolno będzie ostrzec Czytelników przed powszechnym etymologicznym łączeniem słowa ze Słowianami. W tych ostatnich kryje się prasłowiański rdzeń "slov-", "slav-", kontynuujący praindoeuropejski pień "k'el, k'leu" o znaczeniu 'mokry, wilgotny', a liczne nazwy wodne typu Sława, Sławno, Sławica niech będą potwierdzeniem tej prawdy historycznojęzykowej. Ogólnosłowiańskie "słowo" natomiast wiedzie do praindoeuropejskiego pierwiastka "kleuos", od "kleu" - 'słyszeć'. A znaczy "kleos" 'to, co się słyszy, pogłoska, wieść, sława'".

Takie jest stanowisko Pana profesora Miodka i to jest jedna z kilku teorii.
Według niektórych językoznawców etymologia słowa "Słowianie" właśnie nawiązuje do prasłowiańskiego rdzenia "slov-" i "Słowianie" to "znający słowa". Wysuwane są również inne hipotezy, nie będę o nich pisać, bo nie o tym ta recenzja, a dociekliwi i tak z łatwością je znajdą. Chciałam tylko zaznaczyć, że każdy lingwista lansuje swoją teorię.

Jeśli chodzi o techniczną i graficzną stronę wydania - dołożę trochę dziegciu. Każdemu omawianemu słowu poświęcone są dwie strony, z czego ponad jedną trzecią zajmuje tytuł każdego "rozdzialiku". Przy dość dużym formacie i grubym papierze, zabieg ten sprawia, że książka staje się bardzo nieporęczna. Zalecany byłby raczej jej "lifting" do formatu kieszonkowego, akurat do poczytania "w międzyczasie od destynacji do destynacji". ;)
O walorach estetycznych neonowej zieleni okładki w zestawieniu z "wściekłym" różem jej wyklejki i wrażeniach jakie ta odważna kolorystyka na mnie wywarła, nie będę się wypowiadać. ;)

Książka ta muszę przyznać, że pod wieloma względami podobna jest do trzy lata wcześniej wydanej "Co w mowie piszczy" Pani Katarzyny Mosiołek-Kłosińskiej i coś mi się wydaje, że to ona była inspiracją do napisania "Trzy po 33".

Zachęcam do przeczytania obydwu. :)

Obczaiłam, co było do obczajenia i na ten moment to na tyle.* ;)

* Pierwotnie recenzja zamieszczona na stronie: www.bookfreak.pl

"A słowa się po niebie włóczą i łajdaczą
I udają, że znaczą coś więcej, niż znaczą".

"Poeta" Bolesław Leśmian

"- Kiedy JA używam jakiegoś słowa - głos Humpty Dumpty brzmiał dość pogardliwie - SAM decyduję, co ono będzie znaczyć, i dokładnie to znaczy.
- Problem w tym - powiedziała Alicja - że nie wiadomo, czy może pan tak nadawać...

więcej

mniej

Pokaż mimo to