Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Muszę przyznać, iż ogromnie zirytowała mnie ta pozycja! Nie mogę ścierpieć marketingowego zabiegu powielającego obiegowy wizerunek rodziny Beksińskich i żerowania na koncepcie "mroku" czy tragedii" okalającym tą postać. W efekcie dostajemy grobowcową i niepokojącą okładkę z dramatycznym podtytułem - "Dzień po dniu kończącego się życia", które to elementy nijak nie licuję z treścią książki!

A cóż w środku? Rozmowa z Wiesławem Banachem, dyrektorem sanockiego muzeum Beksińskiego i przyjacielem zarazem. Jest to portret artysty nieco laurkowy, mdły i pisany na modłę akademii szkolnej, co znającego losy Beksińskiego zmierzi, a nieobeznanego nie zachęci, no ale pójdźmy dalej.

Dzienniki. Jako, że jestem po lekturze "Portretu Podwójnego" Magdaleny Grzebałkowskiej, bardzo chętnie poznawałam codzienność malarza i jego zmagania, nawet jeśli trzeba było przedzierać się przez opisy pogody i perypetie zaopatrzeniowe. Jednak wybór tych fragmentów jest absolutnie skandaliczny! W dziennikach zieją ogromne luki, które często winny być wypełnione ważnymi wydarzeniami z rodziny Beksińskich, które często jawią się jedynie jako drobne wzmianki w późniejszych wpisach!

Jestem zła. Mam wrażenie, że autor w ogóle nie znając specyfiki tematu, nie znając tak na prawdę samego malarza (poznali się 5 lat przed śmiercią artysty), dorwał się do jakiś fragmentów dzienników i naprędce wydał, nawet nie czytając uprzednio, bo BEKSIŃKI i MHROK i SIĘ SPRZEDA. Gardzę

Muszę przyznać, iż ogromnie zirytowała mnie ta pozycja! Nie mogę ścierpieć marketingowego zabiegu powielającego obiegowy wizerunek rodziny Beksińskich i żerowania na koncepcie "mroku" czy tragedii" okalającym tą postać. W efekcie dostajemy grobowcową i niepokojącą okładkę z dramatycznym podtytułem - "Dzień po dniu kończącego się życia", które to elementy nijak nie licuję z...