Tajemna historia

„Tajemna historia” to powieść odkrywająca ciemną stronę ludzi. Pokazuje, że za maską bogactwa kryje się coś więcej. Coś co zmieniło tą osobę - jakaś tajemnica. Każdy z nas na pewno ma przynajmniej jedną tajemnice, tylko że tajemnice niektórych ludzi są bardziej mroczne.

Richard Papen rozpoczyna studia na ekskluzywnej uczelni w Nowej Anglii. Tam dołącza do grupy studentów filozofii klasycznej, którzy pod wodzą charyzmatycznego wykładowcy odkrywają inny sposób życia i myślenia. Kiedy eksperymenty z alkoholem i narkotykami nie przynoszą pożądanych odpowiedzi, dochodzi do morderstwa.

„Tajemna historia” została uplasowana jako literatura piękna i faktycznie tak jest. Tylko oprócz tego jest jeszcze wątek kryminalny, który dodaje charakteru powieści. Co prawda akcja nie pędzi, jest raczej spokojna, a wątek kryminalny sprawia, że całość staje się bardziej zagadkowa i trzymająca w napięciu.
Są takie momenty, w których wydaje się, że akcja obróci się o sto osiemdziesiąt stopni. Ale to tylko zmyłka.

Bardzo polubiłam głównego bohatera - Richarda. Zazwyczaj był rozsądny i porządny, ale jak każdemu, zdarzały mu się chwile zapomnienia i nie było w tym nic złego. Dzięki temu widziałam go jako prawdziwą osobę zdolną do błędu, a nie wyidealizowanego super bohatera.

Książka liczy ponad sześćset stron. To dość duża objętość jak na literaturę obyczajową. Dlatego uważam, że jest to powieść dla wytrwałych czytelników. By dobrnąć do miejsc, gdy dzieje się najwięcej, trzeba przebrnąć przez połowę książki, która zawiera dużo dokładnych opisów.

„Tajemna historia” to powieść odkrywająca ciemną stronę ludzi. Pokazuje, że za maską bogactwa kryje się coś więcej. Coś co zmieniło tą osobę - jakaś tajemnica. Każdy z nas na pewno ma przynajmniej jedną tajemnice, tylko że tajemnice niektórych ludzi są bardziej mroczne.

Richard Papen rozpoczyna studia na ekskluzywnej uczelni w Nowej Anglii. Tam dołącza...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

W "Tajemnej historii" nie ma nic tajemnego. No może jedynie blurb, który zapowiada jakąś książkę, ale niestety nie książkę Donny Tartt. Grupa inteligentnych, ekscentrycznych studentów (w czym się objawiał ten ekscentryzm? nie wiem), którzy pod wodzą charyzmatycznego wykładowcy (gdzie? kto? Morrow pojawia się na kilku stronach książki, nie mam pojęcia jaka jest jego rola w prowadzeniu bohaterów i jego wpływie na nich. Częściej czytałam o świetlicy i stołówce niż o panu profesorze.) odkrywają sposób myślenia i życia niemający nic wspólnego z monotonną egzystencją (?) ich rówieśników (że co? Boże, gdzie to przeoczyłam).

Najważniejsza powieść końca XX wieku? Książka. która nie niesie ze sobą żadnych wartości.

Rozwleczone opisy, brak dobrze poprowadzonych bohaterów, zmarnowany potencjał. Fabuła, którą spokojnie można było zmieścić na dwustu stronach.
Niestety nie tego się spodziewałam.

W "Tajemnej historii" nie ma nic tajemnego. No może jedynie blurb, który zapowiada jakąś książkę, ale niestety nie książkę Donny Tartt. Grupa inteligentnych, ekscentrycznych studentów (w czym się objawiał ten ekscentryzm? nie wiem), którzy pod wodzą charyzmatycznego wykładowcy (gdzie? kto? Morrow pojawia się na kilku stronach książki, nie mam pojęcia jaka jest jego rola w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"Tajemna Historia" jest dziełem, które pojawiło się w moim posiadaniu właściwie przypadkiem - ot, szukałam powieści, która będzie usadowiona w uniwersyteckim klimacie, ale z tą ciężką, gorzką i mroczną otoczką. Opis mnie kupił. Po dostaniu książki i odarciu jej z obwoluty zachwyciłam się także jej pięknem materialnym. Stwierdziłam, że to może rzeczywiście będzie "to".

Teraz, po skończonej godzinę temu ponad 600-stronicowej lekturze jestem otępiała, wprowadzona w ten dziwny stan melancholii, pustki, przygnębienia i zachwytu. Od wielu lat nie czytałam niczego, co doprowadziłoby mnie do tej "poksiążkowej" depresji. Przez te kilkaset kartek nie było ani jednej strony, która by mnie nużyła. Żyłam, oddychałam tym światem o aromacie kawy, whisky, dymu papierosowego i zakrzepłej krwi od otwarcia oczu do ich zamknięcia przez ostatnie kilka dób - równocześnie jestem pewna, że ta specyficzna woń będzie się za mną ciągnąć jeszcze długo i przypominać o sobie swoim echem na wiele lat do przodu, kusząc do jej odświeżenia.

Czuję się, jakbym znała autorkę, opowiedziała jej w najdrobniejszych detalach, jakiej powieści pragnę, a w efekcie końcowym dostała produkt idealny, żywcem zaczerpnięty z mojej wyobraźni. Właśnie z tego powodu mogę być w pełni nieobiektywna przy ocenie. Zdaję sobie sprawę, że "Tajemna Historia" ma wady, niektórych może nudzić, odrażać, ale dla mnie stała się ucieleśnieniem ukrytej w mojej głowie estetyki, wydarzeń, świata, ludzi, narracji i fabuły.

Gdybym miała w skrócie podsumować tę pozycję, określiłabym ją jako współczesną "Zbrodnię i karę", ale ujętą od drugiej strony. Niewątpliwie ciężka. Przygnębiająca. Mocno psychologiczna. Niepoprawna. Zachwyca od strony językowej. Nawiązuje do groma klasycznych dzieł literackich.
I płynie... powolnie. Sennie. Często onirycznie, jak w delirium poalkoholowym. Co wcale nie oznacza znużenia, wręcz przeciwnie - pochłania Cię, jak jakiś obrzydliwy nałóg, który dostarcza niepoprawnej satysfakcji i spełnienia, aby po skończonej hipnotycznej podróży pozostawić Cię wyniszczonym, mentalnie zmasakrowanym lecz... pragnącym kolejnej, tak uzależniającej dawki.

"Tajemna Historia" jest dziełem, które pojawiło się w moim posiadaniu właściwie przypadkiem - ot, szukałam powieści, która będzie usadowiona w uniwersyteckim klimacie, ale z tą ciężką, gorzką i mroczną otoczką. Opis mnie kupił. Po dostaniu książki i odarciu jej z obwoluty zachwyciłam się także jej pięknem materialnym. Stwierdziłam, że to może rzeczywiście będzie "to"....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Dałam tej powieści ocenę 8/10, choć czuję że to trochę za dużo. Niewątpliwie literacko to naprawdę wybitna książka. Oprócz tego że Tartt dostała nagrodę za Szczygła, nie wiem o autorce za wiele. Czy jest rzeczywiście taka erudytką, czy wykonała przy książce świetny research. Dużo pozytywnych opinii usłyszałam o tej książce, które wywoływały we mnie nawet poczucie, że mogę tej książki nie zrozumieć. Niektórzy uważają że to jest wybitne, wiekopomne dzieło. Nie zgadzam się z takimi opiniami. To po prostu zręcznie napisana powieść dla miłośników greckiej tragedii. Grupa "przyjaciół", elitaryzm, wyobcowanie, wysokie poczucie własnej wartości, młodość, natchnienie, afektywność i ciążące nad kartami powieści fatum. Ta książka nie wstrząsnęła moim światem. Odebrałam całkiem niezłe humanistyczne wykształcenie. Uczyłam się i łaciny, i filozofii, i miałam znakomite polonistki. Treść książki w jej warstwie poznawczej nie jest wcale nie do przeskoczenia. Bohaterów da się lubić, ale powiem szczerze że musiałam często odkładać książkę, bo łapałam się na tym, że nie przeszkadza mi to czego dopuścili się w tej historii. Dobra powieść, ale napisano lepsze. Czuję lekki zawód.

Dałam tej powieści ocenę 8/10, choć czuję że to trochę za dużo. Niewątpliwie literacko to naprawdę wybitna książka. Oprócz tego że Tartt dostała nagrodę za Szczygła, nie wiem o autorce za wiele. Czy jest rzeczywiście taka erudytką, czy wykonała przy książce świetny research. Dużo pozytywnych opinii usłyszałam o tej książce, które wywoływały we mnie nawet poczucie, że mogę...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

NIESAMOWICIE szybka i płynna lektura, niesłychanie wciągająca, ze świetnie zarysowanymi bohaterami oraz doskonałymi wyborami autorki, takimi jak narracja pierwszoosobowa przez osobę, która nie jest głównym bohaterem. Myślę, że kolejne podejścia do tej książki tylko podniosłyby ocenę i umożliwiły dostrzeżenie istotnych szczegółów wcześniej niezauważonych, co do których istnienia jestem przekonana. Jest to powierzchownie czytadło, które, myślę, skrywa wiele pod swoją maską, czy to symbolikę, czy nawiązania do starożytnej Grecji, czy filozofię, czy w końcu detale odnoszące się do psychologii bohaterów.

NIESAMOWICIE szybka i płynna lektura, niesłychanie wciągająca, ze świetnie zarysowanymi bohaterami oraz doskonałymi wyborami autorki, takimi jak narracja pierwszoosobowa przez osobę, która nie jest głównym bohaterem. Myślę, że kolejne podejścia do tej książki tylko podniosłyby ocenę i umożliwiły dostrzeżenie istotnych szczegółów wcześniej niezauważonych, co do których...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Pierwszy raz tak nisko oceniam książkę.
Mega rozczarowanie.
Nie rozumiem zachwytów nad książką Tajemna historia.Próbowałam z różnej strony na nią spojrzeć.
Męczyłam ją tydzień,żeby sprawdzić czy zakończenie chociaż będzie dobre.Byłam też ciekawa.
Muszę przyznać,że co chwilę chciałam ją odłożyć... ale dobrnęłam.

Bohaterowie..... ani jeden,który daje się lubić- to u mnie ma miejsce po raz pierwszy.Ani jeden dobry człowiek.
Jak nie lubicie mitologii to szczególnie Wam odradzam.

Szczegóły :

Bliźniaki i ich dziwna relacja.
Narrator-który w zasadzie zawsze stoi i się przygląda wszystkiemu,zero reakcji na zło.
Tajemniczy Morrow chyba ,,najnormalniejszy" ale nie dający się poznać do końca.No właśnie... może lepszym zabiegiem byłoby jakby autorka rozwinęła bardziej jego postać.
Czytając miałam wrażenie jakbym cały czas czytała ten sam fragment,bo ciągle piją ,wręcz nadużywają i nikt nie widzi w tym nic złego.
Wyniszczający,toksyczni bohaterowie.
Nieszczere relacje, jeden spotyka się z drugim,żeby gadać na trzeciego.
Zero wartości moralnych.
Brak szczerych rozmów,tylko konspiracje.Zamiast zabijać może wystarczyłoby po prostu porozmawiać i wyjaśnić nieporozumienia.Brakuje mi ze strony autorki postawienia sprawy,że zabójstwo jest czymś złym.
Sam język, nad którym czytelnicy wzdychają...dla mnie nijaki i nudny.
Wiele stron o niczym.Pierwsza książka Tartt i ostatnia,którą przeczytam.

Pierwszy raz tak nisko oceniam książkę.
Mega rozczarowanie.
Nie rozumiem zachwytów nad książką Tajemna historia.Próbowałam z różnej strony na nią spojrzeć.
Męczyłam ją tydzień,żeby sprawdzić czy zakończenie chociaż będzie dobre.Byłam też ciekawa.
Muszę przyznać,że co chwilę chciałam ją odłożyć... ale dobrnęłam.

Bohaterowie..... ani jeden,który daje się lubić- to u mnie ma...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Richard Papen nie ma pojęcia, co chciałby robić w życiu. Jego największym marzeniem jest ucieczka z rodzinnego miasteczka w Kalifornii, gdzie jedynym, co go czeka, ma być praca na ojcowskiej stacji benzynowej. Takim sposobem trafia do Hampden i podejmuje studia z literatury. Cóż, jedynie je jednak rozpoczyna, ponieważ niedługo potem, pod wpływem impulsu, postanawia przepisać się na filologię klasyczną. Studia te są jednak bardzo specyficzne - wszystkie zajęcia prowadzi jeden wykładowca, profesor Julian Morrow, który na dodatek jest niezwykle powściągliwy w przyjmowaniu nowych studentów. Z cudem graniczy fakt, że Richard stał się jednym z szóstki jego podopiecznych. Chłopak zaczyna zagłębiać się w świat nierozłącznych przyjaciół: Henrego, Bunnego, Francisa, Charlesa oraz Camilli, którzy chyba nie mogą być bardziej tajemniczy. Powoli zagląda do ich umysłów, mając świadomość, że widzi tylko tyle, ile oni sami chcą mu pokazać.

Książka rozpoczyna się od sceny morderstwa. Nie jest to jednak typowa zagadka, w której naszym największym zmartwieniem jest to, kto dokonał mordu, ponieważ to mamy podane na tacy od początku. Podczas lektury "Tajemnej historii" szukamy pobudek, które kierowały zabójcami, staramy zgłębić się w ich psychikę i zrozumieć, co doprowadziło do ich upadku. Jak to się stało, że szóstka na pozór tak idealnych, kochających się przyjaciół nagle zwraca się przeciwko sobie i popełnia tak straszny czyn?

"Tajemna historia" to książka zarówno piękna, jak i wstrząsająca. Na szczególną uwagę zasługuje styl pisania Tartt, który urzekł mnie już od pierwszego akapitu. Słyszałam, że niektórym nie przypadła do gustu wlekąca się fabuła. Dla mnie jest to jedynie atut tej książki. Dzieło sztuki nie musi być wysycone po brzegi akcją rodem z filmu sensacyjnego. Chodzi tu o coś zupełnie innego, między innymi pokazanie natury bohaterów, a w tym wypadku próby rozgryzienia jej przez Richarda. My, jako czytelnicy, możemy utożsamić się z Papenem. Gdy dołącza do grupy jest obcym, któremu reszta do końca nie ufa, nie wyjawia sekretów, pozostaje w stosunku do niego nieco powściągliwa. Tajemnice bohaterów staramy się odkryć razem z Richardem, który jest również narratorem powieści. Opowiada on jednak tę historię z perspektywy czasu, zdarza się mu więc wtrącić swoje przemyślenia, wspomnieć, kiedyś nie wiedział, jak istotne będzie dane wydarzenie w przebiegu całej historii.

Donna Tartt w swoich rozważaniach próbuje pokazać, jak łatwa do popełnienia jest zbrodnia, a jak uporczywe mogą okazać się jej konsekwencje. "Tajemna historia" to "Zbrodnia i kara" naszych czasów.

Genialny, złożeni, owiani tajemnicą bohaterowie. Zadziwiająca fabuła. Przepiękny styl pisania. Absolutne arcydzieło, jedna z książek mojego życia, po którą sięgnę z pewnoscią jeszcze nie raz. Jestem świadoma tego, że nie zrozumiałam powieści w pełni, ponieważ posiadam zbyt małą wiedzę z filologii klasycznej, jednak to nie przeszkadza mi w zachwyceniu się nad tą pozycją. Mam nadzieję, że gdy po jakimś czasie do niej wrócę, będę mogła zrozumieć więcej, w pełni wsiąknę w świat wykreowany przez Donnę Tartt. Teraz pozostaje mi jedynie cieszyć się tym, co z książki wyniosłam, a wyniosłam bardzo dużo. Polecam "Tajemną historię" absolutnie każdemu, żeby na własnej skórze przekonał się, co potrafi Donna Tartt. A potrafi naprawdę wiele, więcej, niż można sobie wyobrazić.

Richard Papen nie ma pojęcia, co chciałby robić w życiu. Jego największym marzeniem jest ucieczka z rodzinnego miasteczka w Kalifornii, gdzie jedynym, co go czeka, ma być praca na ojcowskiej stacji benzynowej. Takim sposobem trafia do Hampden i podejmuje studia z literatury. Cóż, jedynie je jednak rozpoczyna, ponieważ niedługo potem, pod wpływem impulsu, postanawia...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Czuje potrzebę wytłumaczenia się tutaj, czemu to nie jest 10 gwiazdek. Ponieważ jest to coś zupełnie subiektywnego. Zdaje sobie sprawę, że ta książka jest arcydziełem literatury i wszystko jest tu dopięte na ostatni guzik. Postacie są wykreowane perfekcyjnie i czuć, że są to ludzie z krwi i kości. Podziwiam ich, chociaż postępują bardzo źle i jest to banda wariatów kolokwialnie mówiąc. Język jest doskonały, w fabule nie da się znaleźć żadnych skaz i widać ogromną wiedzę autorki w temacie, o którym pisze. Obiektywnie rzecz ujmując nie ma tu żadnych skaz. Ja jednak nie czuje żeby to była taka moja historia - trafiająca prosto serce. Więcej emocji wywoływały we mnie jakieś zagadnienia filozoficzne, które dawały mi sporo do myślenia, niż sama fabuła, której tak naprawdę nie przeżywała zbyt mocno. Dopiero przy ostatnich 40 stronach poczułam emocje. Jednocześnie mam wrażenie, że jestem jeszcze za młoda i mam za mało wiedzy, żeby zrozumieć całkowicie tę książkę.

Czuje potrzebę wytłumaczenia się tutaj, czemu to nie jest 10 gwiazdek. Ponieważ jest to coś zupełnie subiektywnego. Zdaje sobie sprawę, że ta książka jest arcydziełem literatury i wszystko jest tu dopięte na ostatni guzik. Postacie są wykreowane perfekcyjnie i czuć, że są to ludzie z krwi i kości. Podziwiam ich, chociaż postępują bardzo źle i jest to banda wariatów...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nigdy nie wystawiam książkom gwiazdek czy opinii, ponieważ nie jest mi to do niczego potrzebne, jednak w przypadku tej książki muszę dać upust swojej frustracji.

Na wstępnie - nie marnujcie na nią czasu. Książka, w moim odczuciu, jest nieciekawa, nie trzyma w napięciu (a to kryminał), akcja ciągnie się jak krew z nosa, jest pseudointelektualna. Im więcej czasu mija po przeczytaniu jej, tym jestem na nią jeszcze bardziej wściekła. To żadne arcydzieło, a na pewno nie najważniejsza książka końca XX wieku. Dlaczego?

I Nuda.
To jedna z najnudniejszych książek jakie czytałam. Mam wrażenie, że autorka przed napisaniem jej dała sobie wyzwanie "Muszę napisać minimum 600 stron - nieważne o czym, ma być tyle!". Książka jest "bogata" w nużące opisy, autorka na kilkunastu stronach opisała jak bohaterowi było przeraźliwie zimno podczas ferii zimowych, jak było mu zimno! Miałam ochotę rzucić Kindlem o ścianę, ponieważ opisy nie wniosły nic do fabuły. Takie przykłady bezsensownie napisanego tekstu można mnożyć.

II Brak konkretów.
Z opisu dowiadujemy się, że mamy do czynienia ze studentami, którzy eksperymentują z alkoholem, narkotykami i seksualnością, a te eksperymenty doprowadzają do morderstwa. O co chodzi? Grupa studentów organizuje Bachanalia, aby w pełni zrozumieć starożytnych Greków. W tym celu eksperymentują, aby wprowadzić się w stan ekstazy, robią... No właśnie, co?! Nie dowiadujemy się co takiego zrobili, dowiadujemy się jedynie o konsekwencjach wprowadzenia się w "taki stan". Bohaterowie mówią jedynie jak wyjątkowo się czuli i nie potrafią tego wytłumaczyć. W takich momentach miałam wrażenie, że autorce brakowało wyobraźni, nie była w stanie opowiedzieć co takiego wydarzyło się podczas tej wyjątkowej nocy, więc karmiła nas nic nie wnoszącymi opisami psychologicznymi (pseudointelektualnymi i nudnymi). No nie oszukujmy się, opis takich eksperymentów byłby niezwykle ciekawy.

III Sztuka, a konkretnej, jej brak.
Książka miała prawic o sztuce. Bohaterami są studenci filologii klasycznej (starożytnej greki), ciągle tylko czytamy, że studiują taki kierunek, ale żebyśmy dowiedzieli się konkretów odnośnie filozofii, zwyczajów, nie no, po co?

IV Mało wiemy.
Jak już wiecie, książka opowiada o 6 studentach. Niestety, narratorem książki jest Richard, który nigdy w 100% nie stał się częścią grupy i praktycznie 90% wydarzeń odbywa się poza nim. Pozostali bohaterowie czasem mu coś opowiedzą, czasem nie. W efekcie najciekawsze elementy nas omijają a to bardzo frustruje.

V Bohaterowie.
W moim odczuciu bohaterowie byli jedynie zarysowani. Dobrze opisany został Henry (tylko dla niego warto sięgnąć po tę pozycję) i Bunny, ale reszta? Jakiś dramat. Gdyby ktoś mnie o nich zapytał, nie wiedziałabym co powiedzieć, poza tym jak wyglądali. A przypomnę, książka ma 600 stron.

Mogłabym tak jeszcze pisać i pisać, ale zamiast tego polecę wam książkę troszkę w tym klimacie, ale o niebo lepszą, w zasadzie to cudowną - "Teatr Złoczyńców".

Kiedyś usłyszałam, że na bazie "Tajemnej" został napisany "Teatr Złoczyńców" (który kocham miłością bezbrzeżną), to okropne bzdury. Jeśli macie ochotę poczytać mięsistą, inteligentką książkę o studentach aktorstwa, którzy rozkochani w Shakespearze będą raczyć was jego dziełami i dzięki którym zrozumiecie dlaczego tak ogromne zaangażowanie się w rolę doprowadziło do morderstwa to polecam.

Nigdy nie wystawiam książkom gwiazdek czy opinii, ponieważ nie jest mi to do niczego potrzebne, jednak w przypadku tej książki muszę dać upust swojej frustracji.

Na wstępnie - nie marnujcie na nią czasu. Książka, w moim odczuciu, jest nieciekawa, nie trzyma w napięciu (a to kryminał), akcja ciągnie się jak krew z nosa, jest pseudointelektualna. Im więcej czasu mija po...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Przyznam szczerze że po przeczytaniu tej książki nie wiem co napisać. Z jednej strony świetne pióro autorki. Świetna koncepcja. Jednak...... opis tej książki nastroił mnie na zupełnie coś innego. Po pierwsze postać profesora totalnie zniesiona na odległy plan. Po drugie elitarna grupa ? No cóż ja elitę zupełnie inaczej spostrzegam. Po trzecie opis ich pasji czytaj %%%% dla mnie okazały się rozczarowaniem. Z jednej strony czekałam na finał powieści i wnioski płynące z niej a z drugiej strony straszny zawód dotyczący tego o kim ta powieść miała być. No cóż poprzednia powieść przeze mnie przeczytana mały przyjaciel plasuje się na wyższym miejscu. Nie zmienia to jednak faktu że książki tej autorki polecam bo jest to świetna przygoda.

Przyznam szczerze że po przeczytaniu tej książki nie wiem co napisać. Z jednej strony świetne pióro autorki. Świetna koncepcja. Jednak...... opis tej książki nastroił mnie na zupełnie coś innego. Po pierwsze postać profesora totalnie zniesiona na odległy plan. Po drugie elitarna grupa ? No cóż ja elitę zupełnie inaczej spostrzegam. Po trzecie opis ich pasji czytaj %%%% dla...

więcej

mniej

Pokaż mimo to