Tajemna historia

Kalifornijczyk Richard Papen nie ma łatwo ze swoimi rodzicami. Nie chcą dłużej go utrzymywać, nie aprobują jego decyzji dotyczącej wyboru studiów, wydaje się, że przeszkadza im w życiu. Przez przypadek znajduje – wydaje się, że zgubioną – ulotkę z uczelni w dalekim Vermoncie, Hampden College. Papen w końcu, po wielu trudnościach, rozpoczyna naukę w ekskluzywnym college'u, na który zdecydowanie nie stać wszystkich. Zapisuje się na filologię angielską, jednak zaintrygowany jest nauczycielem greki, Julianem Morrowem. Chciałby dołączyć do jego grupy, ściśle limitowanej, ekscentrycznych studentów filologii klasycznej. Z trudem, jednak udaje mu się to. Na zajęciach poznaje świat starożytnych Greków. Studenci – po zajęciach – przekraczają kolejne granice życia, eksperymentują, żyją pełnią życia. Wszystko zmienia zabójstwo, do którego posuwają się z przyczyn dość nieoczywistych. Kolejne wypadki będą tylko następstwem tego niemoralnego czynu. Czy uda im się uniknąć konsekwencji? Czy spotka ich kara?
Muszę się na wstępie przyznać do malutkiego oszustwa, gdyż książki z wyzwania czytam nie tak, jak planowałem na początku (czyli jedną na miesiąc), a tak, jak mi się akurat zachce. Od lektury „Tajemnej historii” minęło już trochę czasu i patrzę teraz na nią nieco inaczej, niż było to bezpośrednio po jej przeczytaniu. Wtedy byłem rozczarowany książką, gdyż nie spełniła moich (ponownie!) wysokich oczekiwań (to jest ostatnio stałą w mym czytelniczym życiu). Nie rozumiałem zachwytów nad nią (w sumie nadal nie do końca rozumiem) i wiedziałem, że już po nic więcej od tej autorki nie sięgnę (a „Szczygieł” patrzy na mnie z półki). Teraz, gdy już trochę przetrawiłem ten utwór, nie patrzę, wydaje mi się, aż tak krytycznie na nią. Ale nadal mam kilka zarzutów, które już przedstawiam.

Przed przeczytaniem „Tajemnej historii” zawsze bałem się, że przygniecie mnie ona swoim intelektualizmem, że będzie za dużo greki, historii Starożytnej Grecji, która, owszem, kiedyś mnie interesowała, ale nie na jakimś wysokim poziomie zaangażowania. Cóż, były to obawy zdecydowanie przedwczesne. Wydaje mi się, że to umiłowanie i przedstawienie historii Greków, greki, łaciny jest tutaj bardzo powierzchowne, jako coś, pretekst, który był potrzebny autorce do przedstawienia swojej historii akurat w ten sposób. Co więcej, za mało było mi tu tej greki (sic!), spodziewałem się większego pogłębienia zagadnień, które były omawiane na zajęciach, a później poruszane przez bohaterów. Nie poczułem tego zupełnie. Widzimy tu inspiracje w akcji Dionizjami, rozważaniami o pięknie, moralności, sztuce. Jest tu też – po trosze – nietzscheańska idea o nadczłowieku, która przecież też czerpie z tradycji antycznych. Ale to wszystko jest nie na sto procent, nie na tyle, by mnie do siebie przekonać, że to jest na poważnie. Te wszystkie dysputy filozoficzne pomiędzy grupką naszych głównych bohaterów są tak sztuczne, że aż mnie zęby bolały. Nie uwierzyłem w to.

„Tajemna historia” to książka, która pozuje na intelektualną, a jest zwykłym kryminałem. Kryminałem a rebours, ale dalej kryminałem. Już z tylnej okładki i też z pierwszych stron utworu dowiadujemy się, że dochodzi do morderstwa i wiemy też kto został zabity. Więc – niczym u Hitchcocka – najpierw jest trzęsienie ziemi, a później dowiadujemy się – wraz z postępem fabuły – jak do tego doszło, kto jest temu winny. Ale tutaj nie chodzi o te najprostsze, wręcz trywialne, powiązane stricte z procedurami, zagadnienia związane z morderstwem. „Tajemna historia” to rozważania na temat rzeczy powiązanych z zagadnieniami etycznymi i moralnymi, które można zawrzeć w trzech pytaniach: Czy można uniknąć konsekwencji za popełnienie morderstwa? Czy można kogoś zabić i nie odczuwać żadnych zmian w swej naturze emocjonalnej? Czy jest możliwa zbrodnia bez kary? Debiutancka powieść Tartt to nawiązanie do klasycznego już schematu opowieści o zbrodni i karze. Akurat w tym przypadku utwór ten się broni, gdyż śledzimy historię Richarda jego oczyma, wiemy, co on odczuwa, wiemy, jak reagują na różne wydarzenia jego przyjaciele i znajomi. Wiele rzeczy, jako czytelnicy, musimy sobie dopowiedzieć, wielu też musimy się domyśleć, gdyż Richard (narrator) nie wie wszystkiego, a o niektórych sprawach tylko napomyka. Możemy więc zastanawiać się nad kwestiami etycznymi, moralnymi i sami dojść do pewnych wniosków, gdyż autorka nic nam nie narzuca. To czytelnik musi ocenić postępowanie bohaterów i dojść do odpowiedzi na powyższe pytania (o ile jest to możliwe, rzecz jasna).
Mógłbym jeszcze trochę ponarzekać, że o ile o niektórych bohaterach dowiadujemy się dużo (nawet bardzo dużo), to niektóre zostały potraktowane zbyt zachowawczo. Spodziewałem się, że ważniejszą postacią w kontekście fabuły okaże się Julian Morrow, bohater niesamowicie tajemniczy (ależ my się dowiadujemy rzeczy o jego przeszłości – a w gruncie rzeczy to same plotki) i jest niesamowicie ważny dla głównych bohaterów, ale przez większość powieści jest gdzieś w tle, a to wielka szkoda, gdyż chciałbym więcej Morrowa w „Tajemnej historii”. Za to na plus muszę potraktować ciekawie oddaną atmosferę amerykańskiego kampusu w latach 90. XX wieku. Aż chciałoby się tam wtedy studiować.


Powieść Tartt to niewątpliwie ciekawa książka, ale czy aż tak rewelacyjna? Moim zdaniem nie. Jest to solidny kryminał z intrygującymi postaciami, ale fajerwerków tu nie było. Myślę, że kiedyś jeszcze po „Szczygła” sięgnę, ale nie będę miał aż tak wielkich oczekiwań. Wam, drodzy czytelnicy tej opinii, debiutancką powieść amerykańskiej pisarki polecam, ale właśnie jako powieść kryminalną. Niewątpliwie było to ciekawe czytelnicze doświadczenie.

Kalifornijczyk Richard Papen nie ma łatwo ze swoimi rodzicami. Nie chcą dłużej go utrzymywać, nie aprobują jego decyzji dotyczącej wyboru studiów, wydaje się, że przeszkadza im w życiu. Przez przypadek znajduje – wydaje się, że zgubioną – ulotkę z uczelni w dalekim Vermoncie, Hampden College. Papen w końcu, po wielu trudnościach, rozpoczyna naukę w ekskluzywnym college'u,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Kawał dobrej literatury. Przez cały czas trzyma w napięciu. Napisana w taki sposób, że po przeczytaniu mamy wrażenie, że wiele wątków nie zostało dostatecznie wyjaśnionych i wymagają lepszego omówienia, natomiast myślę, iż jest to celowy zabieg i podoba mi się to. Czuć aurę tajemniczości. Żałuję, że tak się kończy.

Kawał dobrej literatury. Przez cały czas trzyma w napięciu. Napisana w taki sposób, że po przeczytaniu mamy wrażenie, że wiele wątków nie zostało dostatecznie wyjaśnionych i wymagają lepszego omówienia, natomiast myślę, iż jest to celowy zabieg i podoba mi się to. Czuć aurę tajemniczości. Żałuję, że tak się kończy.

Pokaż mimo to

Ogólnie książka była całkiem niezła, potrafiła mnie zaintrygować swoją historią. Tylko momentami brakowało mi tego „czegoś” do pełnego usatysfakcjonowania z lektury. Brakowało mi też odpowiedniego zakończenia albo rozwinięcia kilku wątków (albo to ja jestem z nich nieusatysfakcjonowana).
„Niska” ocena może też wynikać z tego, że naczytałam się zbyt dużo pochlebnych opinii i przez to miałam zbyt wysokie wymagania. Jednak to nie zmienia faktu, że to jest dobra historia z interesującymi postaciami, w którą się wsiąka od pierwszej strony.

Ogólnie książka była całkiem niezła, potrafiła mnie zaintrygować swoją historią. Tylko momentami brakowało mi tego „czegoś” do pełnego usatysfakcjonowania z lektury. Brakowało mi też odpowiedniego zakończenia albo rozwinięcia kilku wątków (albo to ja jestem z nich nieusatysfakcjonowana).
„Niska” ocena może też wynikać z tego, że naczytałam się zbyt dużo pochlebnych opinii...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Co tu dużo mówić, wybitna książka.

Co tu dużo mówić, wybitna książka.

Pokaż mimo to

Pisanie recenzji Tajemnej Historii nie przychodzi mi z łatwością. Robię to na świeżo i wciąż mam lawinę pytań, krzyk podzielenia się z wami wątpliwościami, jakie niesie za sobą specyfika tej książka. Bunt, który nie pozwala zaakceptować w zgodzie ze swoją naturą pewnych wyborów, a jednocześnie Tartt jest konsekwentna w tym wszystkim. Nie sposób jej tego odmówić. Pióro autorki, zaskakującoo lekkie, z łatwością oddaje intrygę i cechy postaci. Drobne gesty, subtelne opisy, wielowymiarowe relacje między ciasną grupką "wybranych" ludzi. Już kiedyś to pisałam: czułam się jakbym z brudnymi buciorami weszła na teren prywatny. Jakbym czytała dziennik o skandalu, zakrapiany krwią i szkocką.

Zima, niepozornie zalegający śnieg. Ta pora roku kojarzy mi się z klimatem Tajemnej Historii. Bo chociaż biel to oznaka niewinności, to łatwo dostrzec na niej zbrodnie. Ślad, który jest trwały.

Richard, narrator opowiadanej historii, od pierwszego zdania nastawiają na coś moralnie zatrważającego. Mamy ofiarę i mamy zbrodniarzy. Od samego początku do samego końca wiemy, ale w trakcie dowiadujemy się dlaczego.

Richard, jako młodzieniec wybierając się na uczelnie w Hampden, wstępuje do grupy wybrańców studiujących filologię klasyczną. Wykłady prowadzi ekscentryczny i trochę ze zbyt idyllistycznymi zapędami, profesor Morrow. Grupę zaś tworzą studenci z wysoko postawionych rodzin, o dość specyficznych upodobaniach. Henry, bliźniaki Charles i Camille, Francis i nasz initium enim est finis (początek jest końcem) - wczułam się , Bunny.

Chociaż Richard bardzo chce być częścią tej grupy, to mam wrażenie, że do samego końca tak się nie dzieje. Dla mnie to postać tragiczna, najbardziej wrzucana w wir wydarzeń moralnie sprzecznych z jego naturą. Odniosłam wrażenie, że bardzo nieświadomie wpadł do studni, której dna nie takiego się spodziewał.

Studenci podejmują się eksperymentu, o którym stricte dużo nam niewiadomo. Nieustannie piją alkohol, ćpają, aby przekroczyć pewne granice świadomości i doznań. Tak się też dzieje. Klimat jaki zbudowała wokół całej historii Tartt jest jak mglisty dym z papierosa, pokazuje tylko fragmenty, tylko to, co mógł nam przekazać Richard.
Jego oczy, spostrzeżenia, są naszym przewodnikiem po psychice innych bohaterów. Tak bardzo zresztą zadufanych w swojej świetności, że nie sposób było wątpić w ten ich nadludzki geniusz.
Czy ta książka jest szkodliwa? Nie. Nie moralność nakręca mnie do czytania książek, nie to "co ja bym zrobiła w ich przypadku?", "To było niewłaściwe!". Tylko to, co przeżywają wewnętrznie. Młodzi ludzie też są zdolni to zbrodni.
Tajemna Historia to książka, która szybko skradła mi serce. Jest jak toksyczna przyjaciółka, od której nie umiem się uwolnić i siłą rzeczy wcale nie chcę. Tęsknię za tą historią, z chęcią bym do niej wróciła i na nowo zatopiła się w świecie tweedowych marynarek, zakrapianych rozmów i wielkiej niewiadomej, dążącej z oczywistych przyczyn ku tragedii.

Pisanie recenzji Tajemnej Historii nie przychodzi mi z łatwością. Robię to na świeżo i wciąż mam lawinę pytań, krzyk podzielenia się z wami wątpliwościami, jakie niesie za sobą specyfika tej książka. Bunt, który nie pozwala zaakceptować w zgodzie ze swoją naturą pewnych wyborów, a jednocześnie Tartt jest konsekwentna w tym wszystkim. Nie sposób jej tego odmówić. Pióro...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bardzo dobre pióro, literackie, szczegółowe, bez pośpiechu. Historia złożona, intrygująca. Bohaterowie wzbudzający ciekawość, skomplikowani. Klimat starych angielskich uczelni. "Szczygieł" to arcydzieło ale ten debiut też warto przeczytać. Donna Tartt to zdecydowanie moje odkrycie roku 2020 ;)

Bardzo dobre pióro, literackie, szczegółowe, bez pośpiechu. Historia złożona, intrygująca. Bohaterowie wzbudzający ciekawość, skomplikowani. Klimat starych angielskich uczelni. "Szczygieł" to arcydzieło ale ten debiut też warto przeczytać. Donna Tartt to zdecydowanie moje odkrycie roku 2020 ;)

Pokaż mimo to

Bardzo ładny język, ciekawa historia z potencjałem, złożone postacie, fajny klimat, podobaly mi się tez liczne cytaty i odniesienia do klasycznych dzieł literackich.. Ale czegoś tu zabrakło.
Czyta się przyjemnie, aczkolwiek nie powala. Nie zapadnie mi w pamięć.

Bardzo ładny język, ciekawa historia z potencjałem, złożone postacie, fajny klimat, podobaly mi się tez liczne cytaty i odniesienia do klasycznych dzieł literackich.. Ale czegoś tu zabrakło.
Czyta się przyjemnie, aczkolwiek nie powala. Nie zapadnie mi w pamięć.

Pokaż mimo to

Książka napisana bardzo ładnym stylem ale historia nie zawierała nic oryginalnego przez co momentami czytanie się dłużyło. Czułam niedosyt co do postaci profesora. Jego postać mogłaby zostać fajnie poprowadzona tymczasem mamy dosłownie namiastkę jego poglądów i charakterystyki. Poza tym nie do końca przemawiają do mnie przyczyny zachowania bohaterów chodzi mi zwłaszcza o motyw zabójstwa kolegi. Dobra pozycja ale bez zachwytów.

Książka napisana bardzo ładnym stylem ale historia nie zawierała nic oryginalnego przez co momentami czytanie się dłużyło. Czułam niedosyt co do postaci profesora. Jego postać mogłaby zostać fajnie poprowadzona tymczasem mamy dosłownie namiastkę jego poglądów i charakterystyki. Poza tym nie do końca przemawiają do mnie przyczyny zachowania bohaterów chodzi mi zwłaszcza o...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Klimat rodem z Oxfordu lat 60-tych ubiegłego stulecia. To jedna z takich powieści, o których nie da się zapomnieć i myśli się o niej długo po skończeniu lektury.

Klimat rodem z Oxfordu lat 60-tych ubiegłego stulecia. To jedna z takich powieści, o których nie da się zapomnieć i myśli się o niej długo po skończeniu lektury.

Pokaż mimo to

Sam nie wiem jak wyszukałem ten tytuł,ale wybór był bardzo celny.Powieść okazała się bardzo wciągająca,ciekawa i napisana dobrym językiem.Głównym bohaterem jest młody student Richard,który trafił na Uniwersytet w Hampden z Kalifornii i zapisał się do małej,hermetycznej grupki na filologię klasyczną.Była to grupa kilku osób,prowadzona przez wykładowcę Juliana,zafascynowana greką i grecką,starożytną kulturą.Okazało się jednak,że ludzie ci na zawsze zmienią życie bohatera.Dochodzi do zbrodni,a potem nic już nie jest takie jak wcześniej.To historia o przyjaźni,dorastaniu.Opisy szkolne przywoływały trochę Hogwart z sagi o Harrym Potterze.Fabuła była interesująca,bohaterowie dość intrygujący,duży nacisk został położony na kwestie psychologiczne.Narracja pierwszoosobowa,trochę nawiązań do klasycznych powieści,przyzwoite dialogi.Wysoka średnia nie jest dziełem przypadku.

Sam nie wiem jak wyszukałem ten tytuł,ale wybór był bardzo celny.Powieść okazała się bardzo wciągająca,ciekawa i napisana dobrym językiem.Głównym bohaterem jest młody student Richard,który trafił na Uniwersytet w Hampden z Kalifornii i zapisał się do małej,hermetycznej grupki na filologię klasyczną.Była to grupa kilku osób,prowadzona przez wykładowcę Juliana,zafascynowana...

więcej

mniej

Pokaż mimo to