Tajemna historia

Uwielbiam wielkie powieści! Takie, które są ze mną przez dłuższy czas, co sprawia, że mogę zżyć się z bohaterami i przebywać wraz z nimi w ich domach i innych miejscach i uczestniczyć w ich życiu.
Donna Tartt na tydzień zabrała mnie do amerykańskiego college'u, gdzie dzięki stypendium studia rozpoczyna Richard Papen i to on staje się moimi oczami i uszami, bo odgrywa rolę narratora. Trafia do ekskluzywnej grupy podopiecznych profesora Morrowa, który specjalizuje się w filologii klasycznej i przyjmuje na swoje zajęcia tylko nielicznych. Jego koledzy pochodzą z zamożnych rodzin, a status ich życia daleko odbiega od skromnej egzystencji Richarda.
Ta ogromna objętościowo powieść składa się z dwóch dużych części. Zaraz na początku dowiadujemy się, że bohaterowie zabijają swojego kolegę. Nie ma więc zagadki kryminalnej- sprawcy i ofiara są znani od początku. Rzecz jest nie w tym, kto zabił, ale dlaczego. Dlatego cała część pierwsza skupia się na zarysowaniu sytuacji, która doprowadziła do zbrodni.
Czytanie pierwszych 300 stron wymagało ode mnie wiele cierpliwości i przebiegał mozolnie z powodu monotonii opisów życia bohaterów. Miałam rażenie, że uniwersytet to tylko tło dla wydarzeń, bo bohaterowie nie zachowywali się jak studenci. To grupa zdegenerowanych i zepsutych zamożnością młodych ludzi, którzy na okrągło upijają się do nieprzytomności, zażywają wszelkie środki psychoaktywne, jakie wpadną im w ręce i palą papierosy w ilościach, które wykończyłyby każdego. Studiowanie to ostatnia rzecz, którą się zajmują. W dodatku żaden z nich nie wzbudził mojej sympatii. Są kapryśni, nie zważają na potrzeby innych, narzucają swoją wolę i z poczucia samowoli posuwają się do niemoralnych czynów. Nawet główny bohater upodabnia się do nich i staje się bezwolną marionetką w rękach charyzmatycznego Henry'ego.
Druga część jest znacznie bardziej dynamiczna, bo skupia się na emocjach i relacjach bohaterów po popełnieniu zbrodni. Autorka, na wzór Dostojewskiego (którego zresztą cytuje), stawia pytanie: Czy można zabić i nie ponieść konsekwencji takiego czynu? Bohaterowie niby spokojnie znoszą poszukiwanie zwłok kolegi i późniejsze śledztwo, ale od środka zżera ich strach przed demaskacją. Najstraszniejsze jest jednak to, że żadne z nich nie żałuje popełnionego czynu, twierdzą nawet, że był on nieunikniony i nie było innego wyjścia. Wszyscy przekonują się, że zabić nie jest tak trudno, ale bardzo trudno jest żyć z piętnem mordercy.
To, że tak długo przebywałam wśród studentów w Nowej Anglii spowodowało, że czuję się rozjeżdżona emocjonalnie, a moje poczucie moralności dostało potężnego kopniaka. Dlatego uważam, że „Tajemna historia” to świetna książka- autorce udało się zaangażować mnie w przeżycia bohaterów i wywołać stan antycznego katharsis. A to, że nie polubiłam bohaterów? Może właśnie o to chodziło? Bo czyż można polubić, czy usprawiedliwić morderców? Nawet jeśli są inteligentnymi młodymi ludźmi?
Czytajcie więc tę powieść, bo naprawdę zmusza do myślenia i wstrząsa sumieniem. Polecam.

Uwielbiam wielkie powieści! Takie, które są ze mną przez dłuższy czas, co sprawia, że mogę zżyć się z bohaterami i przebywać wraz z nimi w ich domach i innych miejscach i uczestniczyć w ich życiu.
Donna Tartt na tydzień zabrała mnie do amerykańskiego college'u, gdzie dzięki stypendium studia rozpoczyna Richard Papen i to on staje się moimi oczami i uszami, bo odgrywa rolę...

Moje pierwsze spotkanie z autorką (jak się okazało - nie ostatnie). Świetna książka, chociaż nie do połknięcia w jeden czy dwa wieczory. Opis wydawcy zawiera wszystko, co należy wiedzieć przed lekturą.

Moje pierwsze spotkanie z autorką (jak się okazało - nie ostatnie). Świetna książka, chociaż nie do połknięcia w jeden czy dwa wieczory. Opis wydawcy zawiera wszystko, co należy wiedzieć przed lekturą.

Nie spodziewałam się, że ta książka aż tak mnie wciągnie! Choć na pierwszy rzut oka "Tajemna historia" wydaje się poważną, może nawet i protekcjonalną pozycją, bohaterowie - ekhm, Francis, ekhm - i groteskowe wręcz sceny łagodzą pozorną srogość książki. Richard Papen jest chyba jedynym narratorem, który stał się moim ulubionym książkowym bohaterem. Relacje między postaciami wprawiały mnie zarówno w śmiech, zaskoczenie i irytację, a mimo całkiem grubej objętości książki, czytało mi się ją płynnie i szybko. Choć zakończenie było ogromnym rozczarowaniem, ta pozycja wciąż pozostaje jedną z moich ulubionych.

Nie spodziewałam się, że ta książka aż tak mnie wciągnie! Choć na pierwszy rzut oka "Tajemna historia" wydaje się poważną, może nawet i protekcjonalną pozycją, bohaterowie - ekhm, Francis, ekhm - i groteskowe wręcz sceny łagodzą pozorną srogość książki. Richard Papen jest chyba jedynym narratorem, który stał się moim ulubionym książkowym bohaterem. Relacje między postaciami...

To historia grupy wyalienowanych studentów filologii klasycznej, którzy mordują swojego kolegę. Od początku zdajemy sobie sprawę z tego co się stało, kto to zrobił, ale poza tym nie wiemy nic. Wszystkie wydarzenia poznajemy z perspektywy Richarda, nowego ze studentów, który też nie o wszystkim wie.

Chociaż fabuła jest dosyć szablonowa, to do końca byłam zaintrygowana i ciekawa dokąd zmierza ta historia. Nie jest zaskoczeniem, iż wątek kryminalny przewija się przez całą książkę, jednak dla mnie to relacje pomiędzy bohaterami stanowią jej oś. Małym minusem jest to, w jaki sposób autorka stworzyła postać profesora Morrowa. Jednak Donna Tartt dobrze (chociaż trochę stereotypowo) opisuje środowisko amerykańskich studentów, a atmosfera ciągłej imprezy jest tu stale obecna.

Nie mogę nie wspomnieć o mnogości nawiązań do filozofii czy starożytności. Wiadomo, że te powiedziane wprost bez problemu znalazłam, jednak wiem, że jest też wiele tych ukrytych które gdybym tylko miała większą wiedzę w tym temacie, odkryłabym.

Podsumowując to naprawdę świetna książka, chociaż sama nie nazwałabym jej jedną z najważniejszych powieści końca XX wieku. Nie mniej widzę, dlaczego jest ona tak ważna i po ponad trzydziestu latach nadal chętnie czytana. Więc jeżeli jeszcze jej nie znacie, to warto to zmienić. Ja zdecydowanie polecam jej lekturę!

To historia grupy wyalienowanych studentów filologii klasycznej, którzy mordują swojego kolegę. Od początku zdajemy sobie sprawę z tego co się stało, kto to zrobił, ale poza tym nie wiemy nic. Wszystkie wydarzenia poznajemy z perspektywy Richarda, nowego ze studentów, który też nie o wszystkim wie.

Chociaż fabuła jest dosyć szablonowa, to do końca byłam zaintrygowana i...

w tłumaczeniu namnożyło się tyle "iż", że trudno było nie odnieść wrażenia patosu

w tłumaczeniu namnożyło się tyle "iż", że trudno było nie odnieść wrażenia patosu

Ta książka z pewnością nie jest dla każdego.

Wielu ludziom może się ona wydawać po prostu nudna i przegadana ze względu na ilość opisów oraz odniesień do kultury, które się w niej znajdują.

Dla mnie ta książka była po prostu cudowna. Już dawno nie czytałam czegoś, co zaskoczyłoby mnie pod tak wieloma względami. Chociaż na początku obawiałam się, że będę się na niej nudzić właśnie ze względu na tak dużą ilość opisów i nie zrozumiem większości odniesień, po pierwszych 100 stronach byłam w nią już tak wkręcona, że nie byłam w stanie przestać czytać. Zdecydowanie polecam i nie zdziwię się, jeżeli w najbliższej przyszłości przeczytam ją raz jeszcze.

Ta książka z pewnością nie jest dla każdego.

Wielu ludziom może się ona wydawać po prostu nudna i przegadana ze względu na ilość opisów oraz odniesień do kultury, które się w niej znajdują.

Dla mnie ta książka była po prostu cudowna. Już dawno nie czytałam czegoś, co zaskoczyłoby mnie pod tak wieloma względami. Chociaż na początku obawiałam się, że będę się na niej nudzić...

Książka mogłaby być krótsza(przez dużą część w jej środku po prostu mi się nudziła), ale uważam, że jest bardzo dobra. Uwielbiam nawiązania do starożytnej Grecji, estetykę dark academia i wciągający styl pisania autorki. Myślę, że po lekturze są przemyślenia które mogę z niej wyciągnąć lecz najlepszym podsumowaniem będzie pierwszy w tej książce francuski cytat. O czym zatem opowiada ta książka? "Dla mnie. Historia jednego z moich szaleństw".

Książka mogłaby być krótsza(przez dużą część w jej środku po prostu mi się nudziła), ale uważam, że jest bardzo dobra. Uwielbiam nawiązania do starożytnej Grecji, estetykę dark academia i wciągający styl pisania autorki. Myślę, że po lekturze są przemyślenia które mogę z niej wyciągnąć lecz najlepszym podsumowaniem będzie pierwszy w tej książce francuski cytat. O czym zatem...

Tajemna historia opowiada o grupce przyjaciół i jednocześnie wspólników w zbrodni. Już od pierwszej strony wiadome jest kto zginie, nie wiemy jednak dlaczego.

Książka napisana jest pięknym językiem, postaci są złożone, a od historii naprawdę ciężko się oderwać. Wciągnęła mnie od pierwszych stron, jednak potem, w drugiej połowie napięcie już trochę opadło, ale mimo wszystko powieść dalej trzymała wysoki poziom. Nie do końca jednak spodobało mi się zakończenie. Mimo wszystko bardzo ją polecam, ze względu na jej styl, klimat, dobrze poprowadzoną narrację i nietuzinkowy pomysł na fabułę.

Tajemna historia opowiada o grupce przyjaciół i jednocześnie wspólników w zbrodni. Już od pierwszej strony wiadome jest kto zginie, nie wiemy jednak dlaczego.

Książka napisana jest pięknym językiem, postaci są złożone, a od historii naprawdę ciężko się oderwać. Wciągnęła mnie od pierwszych stron, jednak potem, w drugiej połowie napięcie już trochę opadło, ale mimo...

📜🥀Hampden College, Vermont. Młodzi mężczyźni ubrani w ciemne angielskie garnitury i wykrochmalone koszule z francuskimi mankietami, którym towarzyszy Camilla - dziewczyna piękna niczym Helena Trojańska, udają się na zajęcia prowadzone przez ekscentrycznego, tajemniczego profesora. Wszyscy są częścią małej, ekskluzywnej i enigmatycznej grupy na uczelni wyższej, studiującej filologię klasyczną. Powiewa od nich pewien chłód, niedostępność, zmanierowany, antyczny urok. A my, czytelnicy, poznajemy ich tajemną historię…

📜🥀Powieść jest o powściągliwych, zaabsorbowanych sobą, aroganckich intelektualistach, którzy mają obsesję na punkcie starożytnej Grecji, życiem mitycznym, życiem przepełnionym znaczeniem. Dowiadujemy się, jak ich umyślne poświęcanie się ideałom sztuki i piękna w końcu kieruje ich losy ku katastrofie, a wszystko, co dotychczas znali, obraca się w popiół…

📜🥀Autorka na łamach powieści nieustannie zastanawia się nad mocą piękna, która może złudnie olśniewać, jednocześnie popycha samego czytelnika w zadumę nad pięknem, śmiertelnością i boskością.

📜🥀Początkowo książka sprawiła, iż żałowałam, że nie należę do elitarnego grona młodych uczonych, którzy cytują greckich filozofów przy whiskey, wznosząc toast za to, że będą żyć wiecznie. Z czasem miraż rozpłynął się...

📜🥀Pierwsza połowa książki jest bardzo klimatyczna, przesycona klimatem dark academia, która powoli przekształca się w nieco przygnębiający thriller. Nie jest to może minus, ale powieść zmienia się moim zdaniem diametralnie - zostaje odarta z pewnego starożytnego mistycyzmu, który był niczym zasłona dymna, złudnego piękna i erudycji.

📜🥀TL;DR: Fani klimatu dark academia oraz motywów humanistycznych i uczelnianych - czytajcie! Polecam!

[Wpis pochodzi z mojego profilu na instagramie @byly.sobie.ksiazki]

📜🥀Hampden College, Vermont. Młodzi mężczyźni ubrani w ciemne angielskie garnitury i wykrochmalone koszule z francuskimi mankietami, którym towarzyszy Camilla - dziewczyna piękna niczym Helena Trojańska, udają się na zajęcia prowadzone przez ekscentrycznego, tajemniczego profesora. Wszyscy są częścią małej, ekskluzywnej i enigmatycznej grupy na uczelni wyższej, studiującej...

Gdyby "Tajemną historię", liczącą prawie 700 stron, skrócić o co najmniej połowę, wyszłoby jej to tylko na dobre. Jest za długa i często nudnawa. Ratują ją nawiązania do literatury, w tym starożytnej. Narrator, o którym od pierwszej strony wiadomo, że jest zamieszany w zbrodnię, mówi: "Całe dnie spędzałem w bibliotece, czytając dramaturgów epoki Jakuba I. Webstera i Middletona, Tourneura i Forda. Była to oryginalna specjalizacja, ale zdradziecki świat przy świetle świec, w którym się poruszali - świat nieukaranych grzechów, zbrukanej niewinności - bardzo do mnie przemawiał". "Dramaturdzy tej epoki znakomicie znali naturę katastrofy. Wydawało się, że nie tylko rozumieją zło, ale i całą baterię sztuczek, którymi posługuje się zło, aby stwarzać pozory dobra. Czułem że dotykają samego sedna sprawy, fundamentalnej zgnilizny świata".
całość
https://powrot-do-krainy-ksiazki.blogspot.com/2022/02/donna-tartt-tajemna-historia.html

Gdyby "Tajemną historię", liczącą prawie 700 stron, skrócić o co najmniej połowę, wyszłoby jej to tylko na dobre. Jest za długa i często nudnawa. Ratują ją nawiązania do literatury, w tym starożytnej. Narrator, o którym od pierwszej strony wiadomo, że jest zamieszany w zbrodnię, mówi: "Całe dnie spędzałem w bibliotece, czytając dramaturgów epoki Jakuba I. Webstera i...