Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nigdy wcześniej nie miałam styczności z twórczością pana K. Piskorskiego ani z opowieściami "spod znaku płaszcza i szpady" (jak widnieje na okładce). Spotkanie choć pierwsze, do udanych należało.
Na kartach powieści rozgrywają się historie kilku bohaterów jednocześnie, co ciekawe, narrator stanowi jakby kolejną postać co jakiś czas przypominając o tym czytelnikowi. Przejścia między wątkami są płynne, a losy postaci wysuwanej najbardziej na przód – Arahona Y’Barratory – przykuwają uwagę. Sama postać Arahona przypadła mi do gustu. Doskonały szermierz, człowiek honoru, który stara się nie stracić siebie mimo hańbiących czynów do jakich zmusza go los. Pierwsza część książki (zdecydowanie obszerniejsza) jest poświęcona właśnie jego historii. Pan K. Piskorski bardzo zgrabnie dawkuje momenty akcji nie pozwalając na znudzenia u czytelnika oraz zgrabnie wplatając akapity opisujące pewne realia świata przedstawionego. Czytając wprost czuje się palące słońce Serivy, lęk przed cień przestrzenią czy niepewność o to czy bohater wyjdzie cało z opresji. Tym bardziej, że Arahon Y’Barratora zdaje sobie sprawę z niebezpieczeństw i bywa, że sam nie jest pewien czy walka, którą toczy nie będzie tą ostatnią. Szczerze mówiąc to właśnie część pierwsza podobała mi się bardziej.
W drugiej części autor postanawia zupełnie przenicować fabułę skupiając się na postaci dotąd skrytej w cieniu. Niestety, moim zdaniem, druga część wypada gorzej. Opowieść staje się chaotyczna, a siły jakie działają wydaja się wręcz niewyobrażalne i nie na miejscu. Z jednej strony staram się to wytłumaczyć tym, że Nowy Bohater (nie chcę zdradzać kim on jest, aby nie psuć efektu zaskoczenia) sam czuje się zagubiony oraz nie do końca umie sobie poradzić z rzeczami całkowicie dla niego nowymi. Z drugiej strony, może to nie celowy zabieg a nieuwaga pisarza? Kto wie? Nie mnie tutaj sądzić.
Mimo wątpliwości ogarniających mnie przy próbie oceny drugiej części książki, uważam „Cienioryt” za kawał dobrej literatury. Z pewnością spodoba się osobom ceniącym sobie wartką akcję oraz ciekawy świat przedstawiony (a świat ten, chociaż podobny do naszego rządzi się swoimi prawami, a czytelnik, niczym spoglądając przez okno, może zobaczyć raptem część z nich). Do grona potencjalnych czytelników mogę doliczyć osoby, którym znudził się już odrobinę wyświechtany świat fantasy osadzony w realiach wzorowanych na środkowoeuropejskie średniowiecze. Klimat niczym z południowej Hiszpanii graniczącej przez morze z Afryką stanowi powiew czegoś nowego, jeszcze nie wyeksploatowanego przez liczne rzesze autorów fantasy. Cóż, myślę że „Cienioryt” wart jest uwagi. Zwłaszcza, że opowieść zamyka się w jednym tomie co – jak każdy czytujący fantastykę wie - nie jest takie częste. Poza tym… Chyba nie bez powodu „Cienioryt” zdobył Nagrodę Fandomu Polskiego im. Janusza A. Zajdla - przyznaną właśnie przez czytelników. To o czymś świadczy, prawda?

Nigdy wcześniej nie miałam styczności z twórczością pana K. Piskorskiego ani z opowieściami "spod znaku płaszcza i szpady" (jak widnieje na okładce). Spotkanie choć pierwsze, do udanych należało.
Na kartach powieści rozgrywają się historie kilku bohaterów jednocześnie, co ciekawe, narrator stanowi jakby kolejną postać co jakiś czas przypominając o tym czytelnikowi....