Brisingr

Ech, serio, bardzo chciałam dać osiem, już nawet trzymałam kursor nad tą oceną... i wtedy przypomniałam sobie niesamowitego Rorana i jego niepokonany młot... Ech, Gary Stu powinien nosić jego imię.

Robienie z Rorana człowieka, który nigdy nie przegrywa, stoi ponad wszystkimi, ma same dobre pomysły, wielbią go ludzie, dla niego się buntują, wodzowie czują przed nim respekt, urgale go szanują, wrogowie ustawiają się do niego w rządku, każdy grzecznie czekając na swoją kolej, bo to nie w porządku, żeby zaatakować wielkiego Rorana kilku na raz ze wszystkich stron. Bo jeszcze nie przeżyje i wróci jako duch, a wtedy to zupełnie nie da się go zabić.

Lubię Eragona, naprawdę, ale czasem jak zada jakieś pytanie, to mam ochotę wyrwać kartkę z książki i zapomnieć o tym zupełnie. Ale, oprócz tego, widać, że jednak zmądrzał, już nie sypie tak mądrościami z rękawa bez ładu i składu i w najmniej spodziewanym momencie. Teraz jest tego mniej, albo po prostu bardziej dopasowane do sytuacji.

Bardzo nie podoba mi się wątek o Oromisie i Gleadrze. Ich śmierć była tak bezsensowna, tak szybka i tak bez ładu, i mam wrażenie, że po prostu zginęli bo musieli, bo już nie było dla nich miejsca w historii.

Nowy Cień zginął niemal tak szybko jak się pojawił, więc w zasadzie mogłoby tego wątku wcale nie być, bo w sumie nikt się o tym nie dowiedział.

Boże, tyle negatywów, a jednak ocena na 7. Bo mimo tych wielu kwiatuszków, to historia była niesamowita. Kampania Vardenów, zabicie Ra'zaców, nawet Angela nie była taka denerwująca i wszystkowiedząca jak zwykle, trochę historii dawnych ludów, które to fragmenty uwielbiam, prawdziwe pochodzenie Eragona, wątek z Aryą, gdzie miałam wrażenie, że troszeczkę role się odwróciły i to elfka teraz delikatnie czyni pewne sugestie... No cudo i uważam, że w pełni zasługuje zatem na siódemkę.

Ech, serio, bardzo chciałam dać osiem, już nawet trzymałam kursor nad tą oceną... i wtedy przypomniałam sobie niesamowitego Rorana i jego niepokonany młot... Ech, Gary Stu powinien nosić jego imię.

Robienie z Rorana człowieka, który nigdy nie przegrywa, stoi ponad wszystkimi, ma same dobre pomysły, wielbią go ludzie, dla niego się buntują, wodzowie czują przed nim...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Mam takie wielkie hmmmm po przeczytaniu tego tomu, lubię styl autora jednak fabuła stała się przydługa i nudna, niestety. A finał wywołał u mnie niesmak z powodu straty dwóch według mnie ważnych i istotnych bohaterów. Mimo to chcę poznać zakończenie tej historii i sięgam po tom czwarty który składa się z dwóch części, mam nadzieję, że będzie lepiej ....

Mam takie wielkie hmmmm po przeczytaniu tego tomu, lubię styl autora jednak fabuła stała się przydługa i nudna, niestety. A finał wywołał u mnie niesmak z powodu straty dwóch według mnie ważnych i istotnych bohaterów. Mimo to chcę poznać zakończenie tej historii i sięgam po tom czwarty który składa się z dwóch części, mam nadzieję, że będzie lepiej ....

Pokaż mimo to

Trzecia książka z serii „Dziedzictwo” nieco ostudziła moją lekko-fanatyczną obsesję na temat smoków, magii i ogólnie wszystkich zdarzeń, które dzieją się w Alagaesii. Z trudem muszę przyznać, że książka nieraz dłużyła mi się i wtedy miałam w zwyczaju „przeskoczyć” kilka opisanych wydarzeń; ochoczo pomijałam długie opisy niektórych walk czy np. (bez spojlerów) robótki rzemieślników... Mimo to zdarzyło się kilka sytuacji, gdzie moje serce zabiło szybciej i mocniej i to sobie bardzo cenię!
Nie mogę się doczekać, aż w moje ręce wpadnie ostatnia część tej niesamowitej przygody i (zapewne) pozytywnie mnie zaskoczy!

Trzecia książka z serii „Dziedzictwo” nieco ostudziła moją lekko-fanatyczną obsesję na temat smoków, magii i ogólnie wszystkich zdarzeń, które dzieją się w Alagaesii. Z trudem muszę przyznać, że książka nieraz dłużyła mi się i wtedy miałam w zwyczaju „przeskoczyć” kilka opisanych wydarzeń; ochoczo pomijałam długie opisy niektórych walk czy np. (bez spojlerów) robótki...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Odnoszę wrażenie, że niestety z tomu na tom historia niepotrzebnie się wydłuża i nie dzieje się tu za wiele ciekawych rzeczy. Niektóre pomysły chyba były wyciągnięte prosto z telenoweli i przepisane na świat fantasy. No cóż, ładna okładka.

Odnoszę wrażenie, że niestety z tomu na tom historia niepotrzebnie się wydłuża i nie dzieje się tu za wiele ciekawych rzeczy. Niektóre pomysły chyba były wyciągnięte prosto z telenoweli i przepisane na świat fantasy. No cóż, ładna okładka.

Pokaż mimo to

Polecam wszystkim :)

Polecam wszystkim :)

Pokaż mimo to

Kolejna część wspaniałej sagi, która jednak w przeciwieństwie do poprzednich trochę mnie wynudziła. Długo, długo nie dzieje się nic ciekawego, dostajemy serie nic nie wnoszących scen, by na sam koniec powieść ponownie nabrała tępa. Pomimo to przeczytałam ją szybko i jeszcze tego samego dnia sięgnęłam po finał sagi.

Kolejna część wspaniałej sagi, która jednak w przeciwieństwie do poprzednich trochę mnie wynudziła. Długo, długo nie dzieje się nic ciekawego, dostajemy serie nic nie wnoszących scen, by na sam koniec powieść ponownie nabrała tępa. Pomimo to przeczytałam ją szybko i jeszcze tego samego dnia sięgnęłam po finał sagi.

Pokaż mimo to

PŁAKAŁAM GDY CZYTAŁAM.
#zagubiona

PŁAKAŁAM GDY CZYTAŁAM.
#zagubiona

Pokaż mimo to

Super!!! Polecam !!

Super!!! Polecam !!

Pokaż mimo to

Och, po cudownym uleczeniu przez smoki, wspaniałej bitwie i pięknym połączeniu się z bratem trzeba się w końcu wziąć do roboty. Szczególnie, gdy Murtagh, Twój brat, kradnie Ci miecz pod pretekstem tego, że jest starszy.
Całą tę część wspominam jak przez mgłę, mimo, że oceniam ją ledwo miesiąc po przeczytaniu, i jedyne co przychodzi mi do głowy to fakt, że Eragon z Roranem nagle z zadka lecą sobie zabijać Ra'zaców i ratować Katrinę, a nasz kochany główny bohater zamiast zabijać Sloana każe go czymś gorszym niż śmierć. Za co? Za to, że zdradził wieśniaków choć w późniejszych częściach Eragon nie karze tak srogo nawet gorszych przestępców.
Dodatkowo idą wykuwać mieczyk bo Eragonowi jedno ostrze zabrano, drugi złamał mimo zaklęć, by się nie łamał. No cóż. Ciekawy wątek z tym jak ktoś omija przysięgę w pradawnej mowie choć z drugiej strony całkowicie zbędny i nie miałabym problemu jakby Eragonowi ktoś po prostu, by dał taki miecz. Zaoszczędziłoby to stu stron wykuwania go. No i niezrozumiałego powodu dlaczego poznał prawdziwe imię tego miecza i czemu miecz nazywa się ogień.
Dodatkowo od tej części pojawiają się opisy z punktu widzenia Saphiry, które... są dla mnie zwyczajnie słabe. Owszem, jest to bardziej zwierzęce, a smoki to właśnie zwierzęta, ale całą serię wbijają nam do głów, że są przecież nader inteligentne. Ba, Saphira nie raz rypła takim tekstem, że ją za to wielbiłam bo nie dość, że wyraźnie krytykowała czyjeś poczynania to rzucała mądrym pomysłem co zrobić. Wyraża się również normalnie. To czemu skoro potrafi normalnie powiedzieć słońce i tak też ze swoim Jeźdźcem rozmawia to w głowie nazywa to coś "gorącą kulą co zwiedza niebo" czy jak to tam było nazwane? Widocznie miała to być jakaś odmiana, ale dla mnie całkowicie niezrozumiała i kłócąca się z poprzednim zamysłem.
Naprawdę dużo więcej nie mogę sobie przypomnieć z tych ponad 600 stron. No, może poza tym, że Roran nie wiadomo jakim cudem pokonał 193 wrogów stojąc na stercie trupów (a kto inny skrupulatnie to liczył).

Och, po cudownym uleczeniu przez smoki, wspaniałej bitwie i pięknym połączeniu się z bratem trzeba się w końcu wziąć do roboty. Szczególnie, gdy Murtagh, Twój brat, kradnie Ci miecz pod pretekstem tego, że jest starszy.
Całą tę część wspominam jak przez mgłę, mimo, że oceniam ją ledwo miesiąc po przeczytaniu, i jedyne co przychodzi mi do głowy to fakt, że Eragon z Roranem...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Sentyment

Sentyment

Pokaż mimo to