Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ostatnio używam tego sformułowania - "wielokrotnie nie mogłam zmusić się do przeczytania tej książki" - nadzwyczaj często. I po raz kolejny stwierdzam, że zupełnie niesłusznie.

Martyna Wojciechowska inspiruje mnie od dawna. Większość reportaży z jej podróży dookoła świata obejrzałam, nadszedł więc czas na książkę.

I powody do bycia zazdrosnym o jej istotę mnożą się - nadzwyczaj ambitna, odważna, mądra, inteligentna, zwiedziła prawie całą kulę ziemską i jeszcze doskonale pisze i fotografuje - kobieta idealna.

Reportaże z "Kobiety na krańcu świata" są niezwykle poruszające i skłaniające do kontemplacji.

Dlaczego organizatorzy walki Carmen posunęli się do wypuszczenia jej na ring z dwoma dorosłymi mężczyznami i, co gorsza, pewnie uważali to za doskonałą rozrywkę? Dlaczego należy narażać swoje życie na polu minowym, aby wyżywić rodzinę? Dlaczego Wenezuelki nie są w stanie dostrzec piękna, które każda kobieta z osobna posiada, i ryzykują zdrowiem, a nawet życiem, poddając się kolejnym operacjom plastycznym? I wreszcie - dlaczego każda z opisanych w książce postaci, pomimo tego, że nie posiada prawie nic, jest w stanie dać z siebie ile tylko może, dla dobra innych?

Martyna Wojciechowska opisała osiem cudownych historii o ludziach, którzy powinni być dla nas inspiracją w codziennym życiu. Teraz mam nadzieję, że kolejne książki z tej serii okażą się równie ciekawe.

Ostatnio używam tego sformułowania - "wielokrotnie nie mogłam zmusić się do przeczytania tej książki" - nadzwyczaj często. I po raz kolejny stwierdzam, że zupełnie niesłusznie.

Martyna Wojciechowska inspiruje mnie od dawna. Większość reportaży z jej podróży dookoła świata obejrzałam, nadszedł więc czas na książkę.

I powody do bycia zazdrosnym o jej istotę mnożą się -...

Za lekturę tej powieści zabierałam się wielokrotnie i za każdym razem rezygnowałam, ze względu na niezrozumiałe z początku nazwy i ogólny brak wiary, że książka może mnie zaintrygować. W końcu - przełamałam się, przebrnęłam przez felerną trzydziestą stronę, do której mniej więcej dochodziłam i zawsze odkładałam książkę na półkę. Tym razem nie, bo... zainteresowała mnie. Polecam więc nie denerwować się faktem, że na samym początku nie wiemy, jaka jest rola Uzdrowicieli, Pocieszycieli i innych postaci z książki. I czytać, nawet bez zrozumienia, bo późniejsza fabuła i spędzające sen z powiek zwroty akcji są w stanie wynagrodzić początkowy misz-masz. Stephenie Meyer "Intruzem" udowodniła, że nie jest autorką jednej bestsellerowej sagi. Książka napisana została z myślą o doroślejszych czytelnikach, nie mniej jednak, nie pozbawiona jest charakterystycznego, wciągającego stylu pisania autorki i wspólnego motywu wszystkich jej powieści - miłości na pozór niemożliwej.

Za lekturę tej powieści zabierałam się wielokrotnie i za każdym razem rezygnowałam, ze względu na niezrozumiałe z początku nazwy i ogólny brak wiary, że książka może mnie zaintrygować. W końcu - przełamałam się, przebrnęłam przez felerną trzydziestą stronę, do której mniej więcej dochodziłam i zawsze odkładałam książkę na półkę. Tym razem nie, bo... zainteresowała mnie....