Wesele

Dramat nadal bardzo aktualny.

Dramat nadal bardzo aktualny.

Zagmatwana, zawierająca wiele zbędnych elementów książka. Niesie ze sobą przesłanie, jednak można było przekazać je w inny, bardziej skuteczny sposób.

Zagmatwana, zawierająca wiele zbędnych elementów książka. Niesie ze sobą przesłanie, jednak można było przekazać je w inny, bardziej skuteczny sposób.

Jest to doskonałe przedstawienie mentalności polskiego narodu. Dodatkowo książka wywołuje w czytelniku różne emocje, od strachu po rozbawienie. Dla mnie jest to ścisła czołówka lektur szkolnych.

Jest to doskonałe przedstawienie mentalności polskiego narodu. Dodatkowo książka wywołuje w czytelniku różne emocje, od strachu po rozbawienie. Dla mnie jest to ścisła czołówka lektur szkolnych.

Sięgnąłem ponownie po Wesele po 17 latach, by sprawdzić czy wciąż podzielam podobne poglądy, jak niektórzy bohaterowie utworu.

Podczas ponownej lektury, inne aspekty utworu wydawały mi się interesujące. Po pierwsze zderzenie dwóch światów, miejskiej inteligencji, krakowskiej bohemy ze światem twardych, porywczych chłopów. Nie zawiodłem się, to zdecydowanie najciekawszy wątek i zdecydowanie najzabawniejszy.

“Wyście sobie, a my sobie, każden sobie rzepkę skrobie”

Po drugie, to czy można się uwolnić z ram społecznych i być szczęśliwym żyjąc w mezaliansie? Utwór nie daje jednoznacznej odpowiedzi. Warto jednak zaznaczyć, że precedens został popełniony przez człowieka majętnego, którego stać było na kupienie dworu (największej chaty w Bronowicach pod Krakowem), w którym odbywa się wesele. Włodzimierz Tetmajer, bo o nim mowa, stanowi pierwowzór Gospodarza. Jest to postać niezwykle ciekawa, która łączy dwa odmienne światy. Muszę poczytać utwory Lucjana Rydla, którego jest pierwowzorem Pana Młodego i spróbować odgadnąć, czy był on szczęśliwy. Tomik wciąż czeka na półce.

“Tak, by nam się serce śmiało do ogromnych, wielkich rzeczy. A tu pospolitość skrzeczy...”

Gorąco polecam przeczytać i zwrócić uwagę szczególnie na postacie Poety i Dziennikarza. Warto zdać sobie sprawę, że wewnętrzne, atawistyczne instynkty, osobiste cele, nocne sny i pragnienia, nie zmieniają się, nawet w obliczu zmiany wieku, zmiany granic, zmiany państwa, wyzwolenia.

Trudne słowa:
Bałamutny - wprowadzający w błąd, daw. zalotny, uwodzicielski
Galanteria - najczęściej tym terminem są określane niewielkie wyroby mające charakter zdobniczy lub dodatkowy do odzieży
Lebioda - zwyczajowa nazwa komosy, słaby chorowity człowiek

Sięgnąłem ponownie po Wesele po 17 latach, by sprawdzić czy wciąż podzielam podobne poglądy, jak niektórzy bohaterowie utworu.

Podczas ponownej lektury, inne aspekty utworu wydawały mi się interesujące. Po pierwsze zderzenie dwóch światów, miejskiej inteligencji, krakowskiej bohemy ze światem twardych, porywczych chłopów. Nie zawiodłem się, to zdecydowanie najciekawszy...

Sięgnąłem ponownie po Wesele po 17 latach, by sprawdzić czy wciąż podzielam podobne poglądy, jak niektórzy bohaterowie utworu.

Podczas ponownej lektury, inne aspekty utworu wydawały mi się interesujące. Po pierwsze zderzenie dwóch światów, miejskiej inteligencji, krakowskiej bohemy ze światem twardych, porywczych chłopów. Nie zawiodłem się, to zdecydowanie najciekawszy wątek i zdecydowanie najzabawniejszy.

“Wyście sobie, a my sobie, każden sobie rzepkę skrobie”

Po drugie, to czy można się uwolnić z ram społecznych i być szczęśliwym żyjąc w mezaliansie? Utwór nie daje jednoznacznej odpowiedzi. Warto jednak zaznaczyć, że precedens został popełniony przez człowieka majętnego, którego stać było na kupienie dworu (największej chaty w Bronowicach pod Krakowem), w którym odbywa się wesele. Włodzimierz Tetmajer, bo o nim mowa, stanowi pierwowzór Gospodarza. Jest to postać niezwykle ciekawa, która łączy dwa odmienne światy. Muszę poczytać utwory Lucjana Rydla, którego jest pierwowzorem Pana Młodego i spróbować odgadnąć, czy był on szczęśliwy. Tomik wciąż czeka na półce.

“Tak, by nam się serce śmiało do ogromnych, wielkich rzeczy. A tu pospolitość skrzeczy...”

Gorąco polecam przeczytać i zwrócić uwagę szczególnie na postacie Poety i Dziennikarza. Warto zdać sobie sprawę, że wewnętrzne, atawistyczne instynkty, osobiste cele, nocne sny i pragnienia, nie zmieniają się, nawet w obliczu zmiany wieku, zmiany granic, zmiany państwa, wyzwolenia.

Trudne słowa:
Bałamutny - wprowadzający w błąd, daw. zalotny, uwodzicielski
Galanteria - najczęściej tym terminem są określane niewielkie wyroby mające charakter zdobniczy lub dodatkowy do odzieży
Lebioda - zwyczajowa nazwa komosy, słaby chorowity człowiek

Sięgnąłem ponownie po Wesele po 17 latach, by sprawdzić czy wciąż podzielam podobne poglądy, jak niektórzy bohaterowie utworu.

Podczas ponownej lektury, inne aspekty utworu wydawały mi się interesujące. Po pierwsze zderzenie dwóch światów, miejskiej inteligencji, krakowskiej bohemy ze światem twardych, porywczych chłopów. Nie zawiodłem się, to zdecydowanie najciekawszy...

Przeczytałam i nic nie zrozumiałam. Zbyt chaotyczne i dziwne. Szanuję, za wstępne wydanie z prawdziwymi nazwiskami, ale to niewiele zmienia.

Przeczytałam i nic nie zrozumiałam. Zbyt chaotyczne i dziwne. Szanuję, za wstępne wydanie z prawdziwymi nazwiskami, ale to niewiele zmienia.

Najsłynniejsze dzieło Wyspiańskiego zasłużyło na recenzje na równi z innymi, przeczytanymi dawno temu lekturami. Autor, w formie dramatu, zachowując jedność miejsca i czasu, opowiedział w nim o całej Polsce, z jaką miał do czynienie w swoich czasach. A było to – wobec braku państwa – społeczeństwo, bardziej niż dziś zróżnicowane kulturowo, ekonomicznie, politycznie, a nawet wyznaniowo. I chociaż już dziś nie rozpoznajemy pewnych smaczków (np. przytyk do braku opery w Krakowie), to jednak większość cech i postaw, uosabianych przez poszczególne postacie jest dla nas czytelna i w pełni zrozumiała.
W największym stopniu oberwało się warstwom opiniotwórczym, którym mimo usilnych i ostentacyjnych prób – vide chłopomania gospodarza, nie udało się złapać „wspólnego języka” z ludem. Czyli coś, co do dziś – jak się okazuje – wcale się nie zmieniło i dzieli nasz kraj i całe społeczeństwo na dwa odrębne światy.
Jednym słowem dzieło – samograj, które może być wystawiane z różną wymową i przesłaniem. Do tego genialnie zekranizowane swego czasu przez Andrzeja Wajdę (świetnie sparodiowanym przez nieżyjących już niestety Mariana Kociniaka i Andrzeja Zaorskiego w radiowej audycji z cyklu „Kulisy srebrnego ekranu”).
A do tego dostarczyciel cytatów, które na stałe weszły do języka polskiej kultury „złoty róg”, „co tam Panie w polityce” etc., co nie tak wielu książkom się udało.

Najsłynniejsze dzieło Wyspiańskiego zasłużyło na recenzje na równi z innymi, przeczytanymi dawno temu lekturami. Autor, w formie dramatu, zachowując jedność miejsca i czasu, opowiedział w nim o całej Polsce, z jaką miał do czynienie w swoich czasach. A było to – wobec braku państwa – społeczeństwo, bardziej niż dziś zróżnicowane kulturowo, ekonomicznie, politycznie, a nawet...

Cóż pisać o tym arcydziele? Że to „historia wesoła, a ogromnie przez to smutna” - jak mówi w nim Gospodarzem sam Wieszcz?

Tak, jego geniusz przejawił się w tym wiecznotrwałym obrazie polskiej niemożności. Polskiej niezgody na wszystko (zwłaszcza na samych siebie). Polskiego mistrzostwa świata w zapalnym ogniu, który gaśnie pod pijackimi oddechami. Polskiego przekonania, że moja warstwa społeczna jest mojsza niż twoja. Polskiej umiejętności przesypiania ważnych chwil (żadna to aluzja do Tego Kto 13 grudnia Spał…). Polskiej pospolitości, która zawsze skrzeczy.
I jeszcze tego, co dziś najbardziej aktualne: ”Polska, swoi, własne łzy, własne trwogi, zbrodnie, sny, własne brudy, podłość, kłam, znam, zanadto dobrze znam”.

I między innymi z tego powodu każde pokolenie może lub wręcz musi odczytywać Arcydramat na nowo (nawet, a zwłaszcza wobec malejącej liczby jego miłośników – a także i czytelników). A jakie czasy, takie to i „Wesela”.

W tym kontekście nie bez satysfakcji odebrałem szyderczo-prześmiewcze wystawienie krakowskiego Teatru Kto pt. „Weselisko” przygotowane przez Bronisława Maja na motywach arcydzieła. Wybitny polonista, poeta i felietonista ukazuje, gdzie dziś jesteśmy...

Gdzie? Ano tam, gdzie Jasiek podkreśla: „Jedna rasa, czysta rasa, obcych tu się nie zaprasza”. Co Pan Młody odnosi do Racheli: „Won z wesela, zmykaj aż do Izraela”, a Panna Młoda dodaje: „Wynocha paralusie!”. Chór śpiewa: „Bejsbola wznieś! Szeregi mocno zwarte, słychać nasz marsz, spokojny równy krok. Więc wolny szlak bejsbolskim batalionom!”.

Gdzie Ksiądz przyznaje: ”Mam do chłopców pociąg duży. Kochałem się po różnemu”. Pana Młodego interesuje jedno: „Niech na całym świecie wojna a tu haj, taka trawka upojna”. Chochoł mu wtóruje: „Chopin gdyby jeszcze żył, też by sobie dał do żył”.

Wernyhora odjazdowo deklamuje: „Epoka nasza czyli zgon, już dzwoni dla niej disko dzwon; zasypie nas lawina disko, zatopi kicz - après nous le déluge”. Lirnika celnie diagnozuje Pan Młody: „Znać z acana mowy, żeście tak przeciętnie zdrowy”.

Z kolei Widmo deklaruje: „Polityka to rzecz prosta, w mordę lać, drzeć się na postrach, muszą słuchać i się bać. Słuchać musi i Europa, bo jak nie, to kopa!”. Komentując to, Radczyni nie ukrywa radości: „Jaki śliczny jest gnom, kiedy buzię ma złą i z wściekłości aż tupie nóżkami!”.

Najsłynniejszą frazę dramatu zastępuje zaś dialog: Panna Młoda: „To stringi zeszyte przyciaśnie”. Poeta: ”Dziś tam macie Polskę właśnie”. A wszystko w takt diskopolo, tak ukochanego przez Naród i Władzę.

Co z nas pozostało: „lalki, szopka, podłe maski, farbowany fałsz, obrazki”…

Cóż pisać o tym arcydziele? Że to „historia wesoła, a ogromnie przez to smutna” - jak mówi w nim Gospodarzem sam Wieszcz?

Tak, jego geniusz przejawił się w tym wiecznotrwałym obrazie polskiej niemożności. Polskiej niezgody na wszystko (zwłaszcza na samych siebie). Polskiego mistrzostwa świata w zapalnym ogniu, który gaśnie pod pijackimi oddechami. Polskiego przekonania,...

Rozumiem przeslanie ale cieżko się to czytało. Język ! Plus traktowanie kobiet jak ozdoby...rozumiem ze to inne czasy no ale jest to lektura w 21 wieku i jestem zmeczona tym, ze kobiety czesto sa pokazywane jako ladne buźki i nic więcej.

Rozumiem przeslanie ale cieżko się to czytało. Język ! Plus traktowanie kobiet jak ozdoby...rozumiem ze to inne czasy no ale jest to lektura w 21 wieku i jestem zmeczona tym, ze kobiety czesto sa pokazywane jako ladne buźki i nic więcej.

Powrót do licealnej lektury okazał się całkiem przyjemny w czytaniu. Pomysł na tę lekturę wziął się stąd, że zainteresowała mnie książka „Panny z ‚Wesela’. Siostry Mikołajczykówny i ich świat”, na którą natknęłam się u jednej z bardzo aktywnych czytelniczek z rodziny. Po przejrzeniu książki spodobała mi się i postanowiłam ją pożyczyć i przeczytać. Stwierdziłam jednak, że zanim zacznę czytać historię o pannach z „Wesela”, odświeżę sobie samo „Wesele” czytane przed xyz-laty (nie wymieniam liczby, bo jest zatrważająca).
Bardzo dobrze czytało mi się opowieść o weselu w Bronowicach, o chłopsko-inteligenckim sojuszu poprzez małżeństwo, o magicznych gościach pojawiających się podczas weselnej nocy, o wielkim zamierzeniu i nadziejach oraz o fiasku i krachu, którym cały zamysł się skończył.
Czytanie bez wyznaczonego programem nauczania terminu, bez obaw o podchwytliwe pytania na kartkówce ze znajomości treści oraz innych obowiązkowych szkolnych aktywności jest zupełnie inne i bardzo satysfakcjonujące. Owszem, może w szczegółach nie rozpoznałam krytyki konserwatywnego stronnictwa „Stańczyków” czy innych szczegółowych warstw znaczeniowych, ale brak porozumienia wśród Polaków i niemoc dokonania czegoś pozytywnego wspólnie oraz zaprzepaszczenie możliwości odczytałam prawidłowo. Niestety ten motyw ciągle pozostaje aktualny.

Powrót do licealnej lektury okazał się całkiem przyjemny w czytaniu. Pomysł na tę lekturę wziął się stąd, że zainteresowała mnie książka „Panny z ‚Wesela’. Siostry Mikołajczykówny i ich świat”, na którą natknęłam się u jednej z bardzo aktywnych czytelniczek z rodziny. Po przejrzeniu książki spodobała mi się i postanowiłam ją pożyczyć i przeczytać. Stwierdziłam jednak, że...