Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Pewnie część z was ma jakieś zainteresowania. A może niektórzy ze swoją pasją chcą wiązać życie? Jeśli tak to oczywiste jest to, że poświęcacie swojej pasji większość czasu. I nie nie wyobrażacie sobie nie mieć treningu. Trening jest świętością, a wszystko inne może poczekać. Tak też własnie Marta, główna bohaterka, ułożyła swoje życie. Na bok odłożyła miłość, odpoczynek, przyjaciół. Kariera miała jej dać szczęście, a rodzina tylko by jej przeszkadzała. Jednak wyobraźcie sobie, że wasz trener, ktoś ważny, przymusowo wysyła was na 2-3 miesięczne wakacje na drugi koniec świata. Początkowo odmowa, ale jedziecie. Musicie. I okazuje się że to nie jest takie złe. Być na urlopie. A jeśli można poznać sekrety swojej rodziny po latach, to czemu nie korzystać.

.
Zacznijmy od bohaterów. Przez wszystkie 3 tomy, główne postacie były ze sobą w jakiś sposób spokrewnione. W drugiej części podobało mi się to że były to osoby naprawdę bliskie sobie. Jak siostra z bratem czy syn z ojcem. A w 3 części niestety bylo to mało ważne. Bylo wspomniane że Liliana była babcią Marty i tyle. Tak naprawdę autorka skupiła się na Marcie, która ruszyła śladem babci. Jednak to nnawiązanie do poprzedniego tomu bylo jak dla mnie zbyt male. Marta miala tam odrębną historię. Według mnie już ciekawszy był pamiętnik Lilki, który przenosił nas w przeszłość i potrafił trzymać napięcie .


Skupie się najpierw na historii , która działa się w teraźniejszości, czyli historii Marty. Więc cały pomysł wydaje mi się dość prosty. Dojrzała, samowystarczalna kobieta. Do tego pracoholiczka. Miłość i rodzina nie są dla niej, o odpoczynku nie wspominając. Nagle wyjeżdża i nie chce wracać. Zakochuje się w wyspie, gdzie może wiecznie odpoczywać. Jak dla mnie po prostu pomysł banalny. Nie wymagał autorki wyobraźni, po prostu opisała życie wielu ludzi. Według mnie wymyślenie takiego wątku nie jest ambitne i tyle. To nie bylo złe. Ale oczekiwałam więcej, patrząc na wcześniejsze części. Tym bardziej, ze pomysły autorki zawsze były nietuzinkowe.


Teraz przejdźmy do tego co udało się lepiej. Pamiętnik Lilki był świetny. Przesąknięty emocjami, wspomnieniami. I to bylo naprawdę dobre. Cała historia była spójna, ciekawa. Ernest, który się tam pojawia dodaje pikanterii całej opowieści. Pamietnik opisuje nie tylko dobre chwile, ale też te trudne. Jest pełen emocji, ktore docierają do czytelnika. Nie zawsze czuć dreszczyk emocji, czasem trzeba spotkać się z rozpaczą. I dobrze. Dzięki temu całość jest prawdziwa.


Jeśli chodzi o język to jest on idealny. Historia Marty jest napisana językiem nowoczesnym ale nie znajdzie się tam slangu, a w pamiętniku wszystko jest napisane w prosty ale jednocześnie emocjonalny sposób. W każdym razie język jest idealnie wpasowany.

Oprawa graficzna. Tu jest trochę większy problem. Według mnie okładka w żaden sposób nie zachęca do przeczytania, wręcz przeciwnie kojarzy się z kiczowatymi romansidlami.

Podsumowując, książka nie jest arcydziełem. Według mnie jest najgorsza z całej trylogii, przez co trochę długo ją czytałam. Część o Lilce jest na pewno częścią lepszą ciekawszą, lepiej dopracowaną. Jednak jeśli myślicie nad zaczęciem całej trylogii to zdecydowanie polecam, a jeśli wachacie się nad kupnem trzeciego tomu, to radzilabyn to dobrze przemyśleć.

Pewnie część z was ma jakieś zainteresowania. A może niektórzy ze swoją pasją chcą wiązać życie? Jeśli tak to oczywiste jest to, że poświęcacie swojej pasji większość czasu. I nie nie wyobrażacie sobie nie mieć treningu. Trening jest świętością, a wszystko inne może poczekać. Tak też własnie Marta, główna bohaterka, ułożyła swoje życie. Na bok odłożyła miłość, odpoczynek,...

Wierna to zwieńczenie trylogii Niezgodnej. Książka w dalszym ciągu ukazuje przyszłość , dążącą do upadku. Książka więc została w klimacie dystopijnym. Ale czy przypadkiem się nie pogorszyła w stosunku do poprzednich części? Postanowiłam to sprawdzić.

Społeczeństwo było podzielone od wieków na pięć frakcji- Altruizm, Serdeczność, Erudycję, Nieustraszoność i Prawość- ale podział się skończył. Gdy Jeannine została zabita, jednak jeden tyran został zastąpiony drugim, Sytuacja ludzi się nie poprawiła, bezfrakcyjni zaczęli rządzić Chicago. Tobias i Tris oraz ich najbliżsi wyruszają po za mur, aby znaleźć rozwiązanie problemu Chicago, a także w końcu zaznać trochę spokoju. Jedak życie za miastem nie jest lepsze, liczne tajemnice i intrygi doprowadzają do wielu nieszczęśliwych wypadków, kończących się często śmiercią.

Zaczynają od akcji, jak pisałam już wcześniej, pierwszy tom jest po prostu pełen emocji i fabuła pędzi, w drugim zwalnia, ale dalej przenosi mnóstwo emocji. Jeśli chodzi o trzeci tom to z początku historia gna, nagle zwalnia na jakiś czas, wtedy właśnie są opisywane intrygi i problemy, a nagle znowu się rozpędza, aż do granic możliwości, a sama książka kończy się gwałtownie, wręcz się urywa. Zdecydowanie jest to plusem tego tomu, nie jest nudny. Autorka nie postawiła tylko na walka, ale postanowiła zaciekawić czytelnika czymś innym, pokazała, ze przemyślenia mogą być równie wciągające.

Fajne jest to, ze w tym tomie pojawia się wątek rodziców Tris. Wiadomo co się wydarzyło wcześniej i chociaż autorka mogła skończyć ten wątek, to tego nie zrobiła. Kontynuowała go i to z dobrym skutkiem, dzięki temu Tris nie była tylko rebeliantką, która potrafi kochać, ale okazuje to tylko swojemu chłopakowi. Jest ukazana żałoba po rodzicach, smutek, ból, żal oraz tym, czym jest prawdziwe poświęcenie. Ogólnie wszyscy bohaterowie przeszli zmianę i to duża. Oprócz tego pojawiają się nowi bohaterowie wyjątkowo ważni w tym tomie.

Oczywiście znowu poruszę temat okładki i rzeczy technicznych. Okładka jest niezbyt ładna, nie przyciąga ona wzroku,a na samym przodzie fragment recenzji Anny Dereszowskiej jest zbędny. Notka wydawnicza za długa, za dużo tekstu z tyłu, nikt tego nie będzie czytał. Czcionka w książce jest normalniej wielkości, taka jak wszędzie.

Podsumowując, Wierna jest godnym zwieńczeniem trylogii, wiem, ze nie napisałam dużo, ale co tu więcej pisać, po więcej informacji odsyłam was do recenzji poprzednich tomów. Książka ma ciekawą akcję, często trzymającą w napięciu, bohaterowie są cudowni, chociaż bardzo się zmienili. Kontynuacja wątku rodziców Tris była dobrym zabiegiem, kończąc trylogia godna polecenia.

Wierna to zwieńczenie trylogii Niezgodnej. Książka w dalszym ciągu ukazuje przyszłość , dążącą do upadku. Książka więc została w klimacie dystopijnym. Ale czy przypadkiem się nie pogorszyła w stosunku do poprzednich części? Postanowiłam to sprawdzić.

Społeczeństwo było podzielone od wieków na pięć frakcji- Altruizm, Serdeczność, Erudycję, Nieustraszoność i Prawość- ale...

Książka składa się z 15 działów, każdy opisuje ważną część życia Messiego. Z początku dowiadujemy się skąd Barcelona o nim usłyszała z odległej od Hiszpanii Argentyny. Jak zaczynał w swoim ojczystym kraju, a później jak trudno było wybrać jego rodzinie: kariera syna, czy ojczyzna. W książce ukazane jest jak Messi zaczynał, jak pracował, by stać się najlepszym.

Ciekawą rzeczą, o której dużo osób może nie wiedzieć, jest wzrost Messiego. Miał on niedobór hormonu, który opowiada za wzrost. Jego problem został rozwiązany i udało mu się dorosnąć do wzrostu prawidłowego. Dzięki tej informacji ludzie powinni przestać, żartować sobie z jego niskiego wzrostu.

Dużą zaletą książki jest to, że w całości książka jest tworzona przez samego bohatera i jego ojca. Powstało już sporo pozycji opowiadającym o tym ważnym piłkarzu, ale ta jest w 100% prawdziwa. Kolejnym dużym plusem są zdjęcia i jeszcze raz zdjęcia. Od czasów, gdy Messi był malutki, aż do teraz, gdy widzimy go na największych boiskach świata. Ważną rzeczą jest język, który jest prosty. Więc nawet jeśli nie jesteś osobą kochającą football, to zrozumiesz i piłkę nożną pokochasz.

Zdecydowanie książka nadaje się na prezent. Jej wydanie jest piękne i schludne, więc na pewno ucieszy każdego, kto lubi Messiego. A jeśli sami lubicie tego piłkarza? To będziecie mieć ładną książkę, pełną informacji.

Podsumowując, Messi.Uwierz w siebie. jest książką ciekawą i dla wszystkich, tych co już wiedzą co nieco i tych co nie mają zielonego pojęcia. Dowiecie się wszystkiego z pierwszej ręki, bo od samego Leo, pooglądacie zdjęcia, dzięki którym przeniesiecie się na różne stadiony. Cóż, zdecydowanie polecam.

Książka składa się z 15 działów, każdy opisuje ważną część życia Messiego. Z początku dowiadujemy się skąd Barcelona o nim usłyszała z odległej od Hiszpanii Argentyny. Jak zaczynał w swoim ojczystym kraju, a później jak trudno było wybrać jego rodzinie: kariera syna, czy ojczyzna. W książce ukazane jest jak Messi zaczynał, jak pracował, by stać się najlepszym.

Ciekawą...

Zbuntowana jest kolejną powieścią, która skupia się na przyszłości, Przenosi nas w nieokreślony czas i pokazuje świat, który upada. Kolejny raz dostajemy książkę o zbliżającym się końcu, czy warto jest w takim razie czytać taką powieść, która proponuje to co już było ? A czy porównanie tej oto książki do fenomenu Igrzysk Śmierci nie sprawia, że książka nie wnosi nic nowego? Postanowiłam się o tym przekonać i pokazać Wam jak sytuacja się przedstawia.


Zbuntowana jest drugim tomem Niezgodnej. Jak wcześniej, społeczeństwo jest podzielone na pięć frakcji- Altruizm, Nieustraszoność, Serdeczność, Prawość i Erudycje. Każda frakcja zajmuje się daną dziedziną, dzięki czemu ludzie mają mieć wszystko, co potrzebują. Jak zwykle szesnastolatki przechodzą przez test, który wskaże, jakie mają predyspozycje. Ale co zrobić, jeśli ktoś nadaje się do kilku frakcji, cóż wtedy jest się Niezgodnym. A ludzie będą dążyć do wyeliminowania takich osób.

Tris, która porzuciła Altruizm, a wybrała Nieustraszoność w ten sposób zmieniła swoje życie na zawsze. Poznała Tobiasa i tylko dzięki niemu potrafi poradzić sobie podczas walki między frakcjami. Co zrobi Tris, żeby ocalić rodzinę i Tobiasa, czy będzie gotowa poświęcić swoje życie?


Jeśli chodzi o fabułę to spodziewałam się wartkiej akcji. Po pierwszym tomie pełnym napięcia, chciałam uzyskać jeszcze więcej. Akcja jest od samego początku do końca żwawa, dzięki czemu nie ma szans na znudzenie. Opisy nie zanudzają, zawierają najważniejsze informacje. Książka liczy 360 stron, a czyta się ją niebywale szybko.


Narratorem jest główna bohaterka- Tris. Jest ona młodą dziewczyną, ale nie zachowuje się jak typowa nastolatka. Sytuacja zmusiła ją do szybkiego dorośnięcia i zrozumienia świata. Nie zajmuje się tylko błahymi problemami, przeżywa różne rzeczy, ale nie rozpacza, tylko zawsze bierze się w garść. W książce występuje też wątek miłosny, który jest ważną częścią powieści .Według mnie miłość dodaje bohaterom ludzkości, Wyraźnie widać uczucia, a także poświęcenia dla osoby, którą się kocha.


Nie chcę pominąć okładki, która jest ważną częścią książki. Jak wiadomo, okładka zachęca do kupna i przeczytania, więc jest niezmiernie ważna. Osobiście uważam, że wydanie filmowe bardziej przyciąga wzrok i jest o niebo lepsze od pierwszego wydania. Od samego początku zachęca do przeczytania i obiecuje dużą dawkę emocji.


Podsumowując, książka nie zawiodła mnie, jest nawet lepsza do pierwszego tomu. Zbuntowana nie jest na pewno powieścią ambitną, ale za to pełną akcji i miłości. Pokazuje, że osoby Nam bliski są warte naszego poświęcenia. Ukazuje także pracę świata, jego niesprawiedliwość. Sądzę, że czas spędzony z książką był bardzo udany. Nie mam tej książce nic do zarzucenia, więc zostaje mi tylko ocenić ją naprawdę wysoko,

Zbuntowana jest kolejną powieścią, która skupia się na przyszłości, Przenosi nas w nieokreślony czas i pokazuje świat, który upada. Kolejny raz dostajemy książkę o zbliżającym się końcu, czy warto jest w takim razie czytać taką powieść, która proponuje to co już było ? A czy porównanie tej oto książki do fenomenu Igrzysk Śmierci nie sprawia, że książka nie wnosi nic nowego?...

Zastanówcie się jaki autor/autorka jest Waszym ulubionym pisarzem. Hmmm... niech zgadnę pewnie wszyscy, którzy są akurat popularni. Może nie pamiętacie, ale jakiś czas temu zachwycałam się pewna książką (klik) pewnego świetnego autora i dzisiaj upewniłam się w tym przekonaniu, że Markus Zusak jest po prostu cudowny.


Fabuła opiera się na z nudnym życiu dziewiętnastolatka Eda Kennedy'ego. Chłopak jako jedyny z rodzeństwa nic w życiu nie osiągnął, powadzi taksówkę. Nagle, nie wiadomo skąd, u niego w domu pojawia się karta, na której są wypisane adresy. W ten sposób Ed trafia do nowego świata, choć nigdy nikt go nie pytał o zdanie. Ed nie zna zasad, celu, ani nawet osób, z którymi wkrótce się spotka, więc jak ma rozwiązać zagadkę?


Książki Zusaka nie można przypisać do żadnej kategorii, po prostu jego twórczości nie da się zaszufladkować do jednego gatunku,Zusak łączy wiele rzeczy w jedno, ale w taki sposób, ze zachwyca. W posłańcu łączy obyczajówkę, czyli życie Eda z sensacją, tajemniczymi kartami. Zusak mistrzowsko opanował łączenie gatunków i dzięki temu zachwyca na każdym kroku.

Autor dodatkowo ponumerował rozdziały według tego jak pojawiają się karty. Na początku mamy asa, potem jedynkę, dwójkę.,.., jopka, damę i króla, łącznie 13 rozdziałów. W ten sposób może się wydawać, że Zusak się ograniczać i będzie naciągał całą akcję, ale nie, bo to jest Zusak, który po prostu potrafi rozwinąć tak akcję, że urzeka każdego.


Jedyna rzecz,do której mogę się przyczepić to polski tytuł. Oryginał jest zdecydowanie lepszy, gdyż po prostu jest związany z ostatnim rozdziałem i oddaje wiele ważnych rzeczy, które są przekazywane w książce. Nazwa Posłaniec kłóci się z ostatnim rozdziałem, gdzie wyraźnie powiedziane jest, czy istnieje posłaniec i kto nim jest.


Oprócz tego książki Zusaka są uniwersalne, ponadczasowe. Pokazują wartości, które się nie zmienią nigdy. Rzeczy takie jak przyjaźń, miłość, czy spełnienie zawsze będą się pojawiać i będą dla nas ważne.


Podsumowując, Posłaniec Markusa Zusaka to świetna książka, która swoim poziomem dorównuje Złodziejce książek. Wartka akcja, mistrzowskie łączenie gatunków, kreatywność na każdym kroku sprawiają, że Posłaniec jest cudowny i nic i nikt tego nie zmieni.

Zastanówcie się jaki autor/autorka jest Waszym ulubionym pisarzem. Hmmm... niech zgadnę pewnie wszyscy, którzy są akurat popularni. Może nie pamiętacie, ale jakiś czas temu zachwycałam się pewna książką (klik) pewnego świetnego autora i dzisiaj upewniłam się w tym przekonaniu, że Markus Zusak jest po prostu cudowny.


Fabuła opiera się na z nudnym życiu dziewiętnastolatka...

A teraz przedstawię Wam Waszą przyszłość, mieszkacie we Francji od 6 lat pracujecie w wielkiej firmie prawniczej. Nagle los się do Was uśmiech a i przenosicie się do Nowego Jorku, gdzie macie większa szansę na bycie partnerem. Poznajecie nowych współpracowników, lepszych i gorszych, a także odnawiacie stare znajomości. Oprócz tego udaje Wam się znaleźć drugą połówkę. Wydaje się, ze lepiej być nie może, po prostu pełnia szczęścia. Tak tez wygląda życie Catherine, jednak sprawy wcale nie są takie proste, na jakie wyglądają.


Książkę zabrałam ze sobą do Holandii więc liczyłam na lekką historię o prawniczce,a dokładnie o jej życiu prywatnym, a nie zawodowym. I właśnie to dostałam. Autorka używa kancelarii do tego, aby Catherine mogła poznać różne osoby, ale samych spraw nie przedstawia. Trochę szkoda, bo z pewnością sprawiłoby to, że książka nie byłaby taka prosta. Jednak licząc, ze dostanę lekką powieść, nie zawiodłam się.


To co było całkiem irytujące to pisanie wszędzie marek, czy to ubrań, czy telefonów. Używanie Diora przy sprawie było zrozumiałe, ale podkreślanie markowych ubrań i tak naprawdę wszystkiego nie miało sensu, chyba, że autorka chciała pokazać, że zna projektantów.

Patrząc na postacie nie wiemy kim one są. Nie jest to zdecydowanie aura tajemniczości, tylko po prostu prawie wszystkie postacie są płaskie. Catherine, główna bohaterka, jest osobą, która od początku do końca została przemyślana przez co można ja poznać, tak samo zresztą dzieje się z jej asystentem, ale osoby poboczne, rzadziej występujące są całkowicie pozbawione charakteru. O ile może pomysł i był na wszystkie osoby występujące w książce, o tyle autorka po prostu nie potrafiła temu podołać i zawaliła sprawę.

Kolejnym minusem książki jest przewidywalność. Część wydarzeń nie ma sensu i lepiej gdyby autorka je pominęła lub pokazała w inny sposób. Patrząc choćby na przyjazd mamy Catherine w odwiedziny, widzimy, że całość nie ma sensu, gdyż Catherine nie ma czasu, a nagle dwa zdania później już ma, gotuje obiad i motywuje wszystkich, żeby dobrze przyjęli jej matkę. Natomiast wydarzenia, które już ten sens posiadały były po prostu słabo, krótko, w paru zdaniach opisane, a szkoda, bo gdyby dobrze je opisać i owiać aurą tajemniczości, książka mogłaby wiele zyskać.

Jak można się domyślić język jest prosty, potoczny, co zresztą świetnie się wpasowało w klimaty książki. Autorka nie próbowała na siłę udawać prawniczego języka, jedynie go liznęła, tak aby zachować spójność w historii. Można więc uznać, że język jest plusem tej powieści.

Podsumowując, książka jest lekką, dość niedopracowaną powieścią. Przewidywalność i czasem brak sensu w akcji, a także wiele płaskich postaci spowodowały, ze nie jest to nic specjalnie interesującego. Zdecydowanie język jest przyjemny, dzięki czemu książkę pochłaniamy w chwilę. Więc jeśli macie trochę czasu i chcecie spędzić miło wieczór z lekką lekturą, to w Kocham Nowy Jork zdecydowanie to znajdziecie.

A teraz przedstawię Wam Waszą przyszłość, mieszkacie we Francji od 6 lat pracujecie w wielkiej firmie prawniczej. Nagle los się do Was uśmiech a i przenosicie się do Nowego Jorku, gdzie macie większa szansę na bycie partnerem. Poznajecie nowych współpracowników, lepszych i gorszych, a także odnawiacie stare znajomości. Oprócz tego udaje Wam się znaleźć drugą połówkę. ...

Żyjesz w spokojnym świecie, gdzie istnieje 5 frakcji, póki co należysz do Altruizmu, bo tam są Twoi rodzice, ale za parę dni możesz dokonać wyboru. Jednak zanim zadecydujesz, gdzie spędzisz resztę swojego życia, musisz poddać się testowi, który wskaże Ci, do której frakcji powinieneś należeć. W Twoim teście wychodzi na jaw, że jesteś Niezgodną, pasujesz wszędzie, a zarazem nigdzie. Ale gdzieś musisz trafić. Niezależnie gdzie idziesz musisz poddać się wielu trudnym testom. Tak właśnie zaczęła się dorosłość Beatrice, która udała się do Nieustraszonych, czy wiedziała co ją tam na nią czeka oprócz bólu, czy spodziewała się odnalezienia miłości?

Z początku książka wydawała mi się dość nudna. No bo kolejna książka porównywana do Igrzysk Śmierci, no to pewnie nic ciekawego, ale próbują ją jakoś sprzedać. Na szczęście moje przewidywania nie sprawdziły się. Pierwsze parę rozdziałów może nie rzuca na kolana, ale zdecydowanie zachęca, im dalej tym lepiej. Zdecydowanie akcja się rozkręca, a w pewnym momencie po prostu gna, pędzi, nie można się odciągnąć. Zdecydowanie jeśli chodzi o tempo akcji jest ono dobrze rozplanowana. Początek powoli, powoli zachęca, a potem, gdy już zakochaliśmy się w historii, akcje coraz bardziej przyspiesza,co powoduje, że pożeramy rozdział za rozdziałem.

Główna bohaterka, Beatrice, spotkała się z moją sympatią. Z początku jako nastolatka z Altruizmu, nie potrafiła być zwykłą, cichą dziewczynką, tak jak od niej wymagano. Wraz ze zmianą frakcji, Beatrice zmieniła się. Zaczęło się niewinnie od zmiany imienia na Tris, a skończyło na zabójstwach, ale także prawdziwej dojrzałości. Tris przez cały tom zmienia się na lepsze. Na pewno pomaga je w tym Cztery,którego osobiście uwielbiam, zresztą jak cały wątek Tris i Tobiasa.

Język jakiego używa autorka nie jest skomplikowany, jest prosty, tak aby oddawał dialogi między Nieustraszonymi. Jednak podczas rozmów Erudytów Roth potrafiła użyć języka naukowego. Zdecydowanie autorka potrafiła się dopasować do różnych postaci, dzięki czemu wszystko można sobie wyobrazić. Bohaterowie są świetne wykreowani, nie są płascy, przewidywalni. Gdy ma się wrażenie,że znasz daną osobę, ona nagle bum ! zmienia się o 360 stopni. To właśnie ta nieprzewidywalność u bohaterów, ale także wydarzeń sprawiła, że książka jest wyjątkowa.

Powrócę do tego co pisałam wcześniej, czyli porównania do IŚ. Nie wiem, kto uznał te dwie książki za podobne do siebie, ale zdecydowanie nie wiedziała co robi. Lubiąc Igrzyska, po prostu nie wyobrażam sobie, że te dwie książki można ze sobą porównywać. Według mnie Niezgodna jest naprawdę świetna i warto ją przeczytać, ale jak dla mnie to Z Igrzyskami ma niewiele wspólnego.

Podsumowując, pierwszy tom mnie urzekł, głownie przez wątek Cztery z Tris. Oprócz tego wartka akcja, plastyczni bohaterowie, nieprzewidywalność akcji sprawiły, że lektura jest wspaniała i nie mogę się doczekać, aż przeczytam drugi tom, Więc jeśli macie ochotę na ciekawą akcję, to już wiecie po co sięgnąć.

Żyjesz w spokojnym świecie, gdzie istnieje 5 frakcji, póki co należysz do Altruizmu, bo tam są Twoi rodzice, ale za parę dni możesz dokonać wyboru. Jednak zanim zadecydujesz, gdzie spędzisz resztę swojego życia, musisz poddać się testowi, który wskaże Ci, do której frakcji powinieneś należeć. W Twoim teście wychodzi na jaw, że jesteś Niezgodną, pasujesz wszędzie, a zarazem...

Kończąc niedawno drugi tom Kronik Czerwonej Pustyni, cieszyłam się, ze tak szybko będę mogła poznać dalsza historię Saby. Jako, że drugi tom naprawdę mi się spodobał, byłam pozytywnie nastawiona do kontynuacji przygód w Nowym Edenie.



Po wybuchu wszyscy myślą, że Jack nie żuje, wszyscy oprócz Saby. Jenak nie pozwala im to zaprzestania walki z DeMalo. Podróżując nocą, przemieszczają się po Nowym Edenie. Ich celem jest utrudnienie życia DeMalo i Tontonom. Niestety problemy pojawiają się już na początku, przy niszczeniu jednego z mostów, informator Saby zawiódł i dziewczyna staje twarzą w twarz ze swoim wrogiem. Nie potrafi go jednak zabić, on z resztą jej też. Saba dostaje propozycje przyłączenia się do DeMalo i zostania jego żoną w zamian za bezpieczne życie swoich bliskich. Dziewczyna odmawia i postanawia pokonać Wielkiego Pioniera w tym celu obmyśla inny plan i zbiera nowych wojowników. Wszyscy będą musieli być gotowi na poświęcenie, pytanie tylko na jak wielkie?



Kroniki Czerwonej Pustyni są pisane specyficznie, pomijam to, że nie ma myślników przy dialogach, do czego już się przyzwyczaiłam. Autorka z pewnością ma bogaty język i potrafi ciekawie opisać różne miejsca. Jestem pełna podziwu, że Moira Young potrafiła tak różnorodnie przedstawiać cały Nowy Eden, każde słowo zostało dobranie idealnie, nasza wyobraźnia szaleje, przenosimy się w różne miejsca, czujemy je.



Saba jako główna bohaterka przeszła wielką przemianę. W drugim tomie była roztrzepana i skupiała się na sobie. W Gniewnej Gwieździe zachowywała zimną krew w trudnych sytuacjach, a także rozważała różne problemy z wielu perspektyw. Zrozumiała, że przemoc nie zawsze jest w stanie wszystko naprawić. Oprócz tego, Saba pojęła moc miłości do bliskich, to dało jej siłę do walki o wolność, właśnie miłości wielu ludzi chciała użyć przeciwko DeMalo. Dziewczyna także doceniła swojego brata- Lugh i siostrę Emmi. W końcu zaczęła im okazywać uczucia, pokazywać jak bardzo jej na nich zależy. W tym tomie Sabę polubiłam zdecydowanie bardziej.



Nie potrafię tego wytłumaczyć, książka jest ciekawa, ale czyta się ją dość długo. Na pewno jest to spowodowane długimi rozdziałami. Chociaż akcja pędzi, jest wartka to nie jesteśmy w stanie skończyć książki w jeden wieczór. Cała historia była od początku ciężka i taka została do samego końca. Ostatni tom trzyma na pewno w napięciu i pod koniec można przeżyć mieszankę emocji. Jedno jest pewne, aż do ostatniej strony, jest się trzymanym w napięciu, a sam koniec jest zaskakujący, co nie oznacza, że zły. Powieść kończy się w tai sposób, ze wszystko zostaje tajemnicą, a my zostajemy z głową pełną przemyśleń.


Podsumowując, Gniewna Gwiazda jest naprawdę bardzo dobrym zwieńczeniem trylogii. Wartka akcja, dopracowane opisy miejsc, przeżyć i bohaterów spowodowały, że książka jest świetna. Zmiany jakie zaszły w Sabie, ale też i innych postaciach dopieściły historię. Zdecydowanie warto sięgnąć po Kroniki Czerwonej Pustynii i poznać życie Saby i przyjaciół.

Kończąc niedawno drugi tom Kronik Czerwonej Pustyni, cieszyłam się, ze tak szybko będę mogła poznać dalsza historię Saby. Jako, że drugi tom naprawdę mi się spodobał, byłam pozytywnie nastawiona do kontynuacji przygód w Nowym Edenie.



Po wybuchu wszyscy myślą, że Jack nie żuje, wszyscy oprócz Saby. Jenak nie pozwala im to zaprzestania walki z DeMalo. Podróżując nocą,...

Trzy lata temu ulegliście poważnemu wypadkowi, powrót do zdrowia nie był prosty, ale możliwy. Jednak nie to było najgorsze, największą stratą była utrata rodziców i brata. Jedynymi bliskimi osobami zostali dziadkowie i chłopak. Jednak teraz po 3 latach nie mieszkasz już w Oregonie, tylko w Nowym Yorku, a tego chłopaka nie ma już przy tobie. Tak właśnie wygląda życie Mii parę lat po wypadku. A co z tym chłopakiem? Jako, że oby dwoje uwielbialiście muzykę, to udało mu się odnieść światową sławę jako gwiazda rocka, a tobie jako wiolonczelistka. Rozstaliście się, ale nie w taki sposób, jak chcieliście, jednak nie próbujecie naprawić tego, co się stało, próbujecie zapomnieć, dokładnie jak Mia i Adam. Pytanie tylko, czy los nie sprawi, ze ich życie wywróci się do góry nogami?


Wróć, jeśli pamiętasz to drugi tom wspaniałej serii Gayle Forman. W tym tomie narratorem okazał się być Adam, co okazało się cudowne. Jak w pierwszym tomie mogliśmy poznać Mię od podszewki, to teraz poznajemy Adama. Oczywiście zmienił się on całkowicie w ciągu ostatnich trzech lat, ale cała sytuacja opowiadana z jego perspektywy jest pełna skrajnych emocji. Adam po drastycznym rozstaniu z Mią miał wiele pytań, a oprócz tego, jego spojrzenie na świat uległo zmianie. Według mnie, w tej części zabieg, w którym Adam jest narratorem, był świetnym krokiem. Myślę, że gdyby historię opowiadała Mia, byłaby ona zdecydowanie nudniejsza.


Z tą książką jest taka sytuacja, że książki Gayle Forman albo się pokocha od pierwszej strony albo znienawidzi. Ja zdecydowanie należę do pierwszej grupy. Nie umiem wytłumaczyć co powoduję moje pozytywne uczucia wobec stylu pisania autorki. Wbrew pozorom książka nie jest napisana wyjątkowym językiem, jest on prosty. Nie ma tam też wielkiego zaskoczenia, można się domyślić wielu sytuacji, ale po prostu jest ona cudowna. Ma w sobie coś co mnie przyciąga, może to, że pokazuje prostą historię, a autorka nie próbuje niczego wymyślać na siłę.



Znacie to przysłowie : " Stara miłość nie rdzewieje" ? Zapewne tak, zresztą jak wszyscy. Jest ono na 100 % trafne w przypadku Wróć, jeśli pamiętasz. Adam nie potrafi się pogodzić ze startą Mii, nie oznacza to, ze ukrywa się w hotelach i unika ludzi. Ma nową, popularną dziewczynę, ale wie, że sam się oszukuje, udając, ze to ją tak naprawdę kocha.


Gayle Forman uzupełniła swoją powieść fragmentami piosenek zespołu Shooting Star, czyli zespołu Adama. Są one przetłumaczone na język polski, co nie powoduje, że są gorsze. Zostały one przetłumaczone po mistrzowsku i zdecydowanie uzupełniają powieść, a także nadają jej wyjątkowy klimat. Uzupełniają akcję, pokazują uczucia Adama, jego reakcję na rozstanie. Chociaż fabuła nie pędziła i była przewidywalna, zaskoczę Was, nie przeszkadzało mi to. Książki tej autorki mnie kupują i będę je polecała wszystkim.


Zaczynając Wróć, jeśli pamiętasz, wiedziałam, że pokocham tę część równie mocno co poprzednią. Pełna bólu, gniewu i nienawiści powieść przemieniła się w romantyczną historię dwojga ludzi. Adam z Mią skradli moje serce i umocnili mnie w przekonaniu, że Gayle Forman jest mistrzynią w gatunku Young Adult.

Trzy lata temu ulegliście poważnemu wypadkowi, powrót do zdrowia nie był prosty, ale możliwy. Jednak nie to było najgorsze, największą stratą była utrata rodziców i brata. Jedynymi bliskimi osobami zostali dziadkowie i chłopak. Jednak teraz po 3 latach nie mieszkasz już w Oregonie, tylko w Nowym Yorku, a tego chłopaka nie ma już przy tobie. Tak właśnie wygląda życie Mii...

Co byście zrobili, gdybyście mogli przenieść się w czasie? Pewnie macie już głowę pełną pomysłów, ale co gdybyście przenieśli się w czasy II wojny światowej do hitlerowskich Niemiec ? Zapewne wiecie, że Wasze życie nie byłoby tak kolorowe, jak dotychczas, byłoby pełne niebezpieczeństw, śmierci. W tych ciężkich latach przyszło żyć Liesel Meminger. Jednak to nie koniec trudnego życia dziewczynki. Straciła brata, a matka oddała ją do rodziny zastępczej. Niezbyt ciekawie, prawda? Na szczęście, jej nowi rodzice< Hans i Rosa, okazują się cudownymi ludźmi, znajduje tam też swojego przyjaciela.

Nietypową rzeczą w tej książce jest narrator. Autor postanowił, że to właśnie Śmierć będzie opowiadać historię dziewczynki. Jest to zabieg oryginalny i w powieści o takiej tematyce świetny. W czasie wojny ginie mnóstwo ludzi, więc Śmierć jest osobą, która najlepiej odda sytuację. Śmierć nie jest wrogo nastawiona do świata, ludzi, a wręcz przeciwnie, przejawia zachowania ludzkie. Narzeka na ilość pracy, brak odpoczynku, a także momentami współczuje ludziom, ze musieli odejść z tego świata. Ten pomysł autora pokazuje jego wielki talent.

To co przyciąga uwagę są niemieckie zwroty wplecione w dialogi. Pomaga to wejść w ten świat, utożsamić się z bohaterami. Oprócz tego w książce są obrazki, ilustracje historie spisane przez Maxa. Są one cudowne, narysowane w prosty sposób, tak , aby oddawać całą sytuację.

Jeśli chodzi o tematykę, to motywem przewodnim jest II wojna światowa, a także hitlerowskie Niemcy. Temat wojny jest wszystkim dość dobrze znany, gdyż wydarzyło się to w nie tak dalekiej przeszłości. Zusak w swojej książce bardzo skupia się na emocjach ludzi. Wątek jest ciężkim tematem, o śmierci ciężko jest rozmawiać, emocje są skrajne. Można wiec stwierdzić, że autor poszedł na łatwiznę, co nie zmienia faktu, że książka jest cudowna.

Książka jest powieścią tego typu, które same wchodzą. Jak już zaczniemy nie potrafimy się od niej oderwać. Chociaż poruszany jest trudny temat - śmierć- to nawet się nie obejrzymy, jak książka się skończy. A jeśli chodzi śmierć , to Złodziejka książek uspokoiła moje obawy związane ze śmiercią, a także wojną. Wiele osób boi się, ze, jeśli wybuchnie wojna nie przeżyją tego, boją się spotkania ze śmiercią,a Śmierć ukazuje wszystko w taki sposób, że od razu czujemy się spokojniej.

Nie wiem co jest w tej książce takiego niesamowitego, ale Markus Zusak kupił mnie tą historią. Połączenie zwrotów po niemiecku sprawiło, że wchodziliśmy w ten świat. Życie Liesel i całego miasteczka Molching urzekło mnie. Przedstawienie II wojny światowej, w całkiem inny sposób, sprawiło, że zainteresowała mnie historia tych czasów. Jedno jest pewne, Złodziejka książek jest książką niezwykłą.

Co byście zrobili, gdybyście mogli przenieść się w czasie? Pewnie macie już głowę pełną pomysłów, ale co gdybyście przenieśli się w czasy II wojny światowej do hitlerowskich Niemiec ? Zapewne wiecie, że Wasze życie nie byłoby tak kolorowe, jak dotychczas, byłoby pełne niebezpieczeństw, śmierci. W tych ciężkich latach przyszło żyć Liesel Meminger. Jednak to nie koniec...

W końcu udało wam się uratować brata. Po długich poszukiwaniach znajdziecie osobę tak bardzo bliską waszemu sercu. Pokonaliście też Króla Świata- Vicara Pincha. Czego chcieć więcej? Macie nadzieję, że w końcu traficie w bezpieczne miejsce. Wierzycie w to samo co Saba, której do szczęścia brakuje tylko Jacka, miłości jej życia. Wszystko w końcu ma się ułożyć. Spokojne i szczęśliwe życie ma rozpocząć się nad Wielką Wodą, gdzie ukochany ma czekać na dziewczynę. Brzmi jak szczęśliwe zakończenie bajki" żyli długo i szczęśliwie, ale tak nie jest, sprawy komplikują się w zaskakująco szybkim tempie i Saba musi wyruszyć w długą, niebezpieczną podróż.

Pierwsza rzecz, która rzuciła mi się w oczy to brak myślników, bądź jakiegoś innego zaznaczenia dialogu. Z początku przeszkadzało mi to. Dialogi sygnalizowały słowa "powiedział" "usłyszał", ale gdy akcja się rozpędziła i tego nie było. Po kilkudziesięciu stronach można się przyzwyczaić. Myślę, że miało to na celu wyróżnienie powieści, zaznaczenie jej wyjątkowości, było to jednak zbędne.

Saba jest osobą stanowczą. Taką ją odebrałam z początku. Widziałam w niej dziewczynę, która najpierw pokieruje się dobrem rodziny i przyjaciół, a na końcu pomyśli o sobie. Niestety w wielu momentach okazywała się być zwykłą, niedojrzałą nastolatką. Dopiero, gdy ktoś zginął, bądź został porwany zdawała sobie sprawę z tego, że kierowała się tylko własnym dobrem.

Jak można zauważyć w każdej książce występuje wątek miłosny. Często jest on nieprzemyślany. Dziewczyna zakochuje się po uszy w chłopaku, a on albo ją zdradza albo musi wyjechać, a ona nie potrafi tego znieść. Tego nie znajdziecie w tej powieści. Saba rusza za ukochanym, kocha go ponad życie, jest zaślepiona miłością do Jacka. Jednak oprócz poszukiwań dziewczyna spotyka swojego, jak jej się wydaje, wroga. Dziwnym trafem obydwoje coś do siebie czują, ale nie mogą być razem, nie chcą, sami jeszcze nie wiedzą czego oczekują.

Powieść jest napisana ciekawie. Wartka akcja powoduje, że kompletnie wchodzimy w świat Saby i w nim żyjemy. Pod koniec akcja pędzi, dzieje się, obgryzamy paznokcie z emocji i..., niestety wtedy autorka odwleka koniec, dodając jakiś szczegół. Sama końcówka mnie urzekła, całkowite zaskoczenie, tyle skrajnych emocji zawartych w kilkunastu stronach.

Podsumowując polecam zdecydowanie całą trylogię.Wartka akcja, a także ciekawy wątek miłosny powodują, że lekturę czyta się niezmiernie szybko. Na tyle, że zapominamy o małych potknięciach autorki. Książka jest pełna przygód i niespodzianek więc jeśli macie ochotę na trzymającą w napięciu powieść już wiecie, gdzie sięgnąć. Nie mogę się już doczekać premiery ostatniego tomu( premiera: 11 luty). Jeśli jeszcze nie sięgnęliście po Kroniki Czerwonej Pustyni zróbcie to jak najszybciej.

W końcu udało wam się uratować brata. Po długich poszukiwaniach znajdziecie osobę tak bardzo bliską waszemu sercu. Pokonaliście też Króla Świata- Vicara Pincha. Czego chcieć więcej? Macie nadzieję, że w końcu traficie w bezpieczne miejsce. Wierzycie w to samo co Saba, której do szczęścia brakuje tylko Jacka, miłości jej życia. Wszystko w końcu ma się ułożyć. Spokojne i...

Miasteczko Palokaski, z pozoru spokojna miejscowość, a dzielnica Espoo to przyjazna okolica. Niestety okazuje się, ze fińskie miasteczko wcale nie jest takie bezpieczne. Do mieszkańców dociera informacja, że zaginęła Laura Anderson. Od tego czasu o dziewczynie zaczynają krążyć różne plotki. W tym samym czasie, pracę w szkole zaczyna Miia Pohjavirta, która odeszła z policji, aby wyleczyć się z uzależnienia od internetu. W tej same szkole pracuje też jej brat - Nikke- idol wielu nastolatek. Na wieść o Laurze, nauczyciel zareagował niespokojnie. Czemu ? Tego nie wie nikt. Czy ktoś dotrze do tego, jak zaginęła Laura, gdzie jest teraz, co się z nią dzieje?

Nawet jeśli ktoś dotrze jak zaginęła Laura, to nie wiadomo kiedy. Śledztwo polucji to istna komedia, z początku nic nie próbuje zrobić, aby dojść do tego, gdzie jest zaginiona dziewczyna. Śledztwo Mii, które prowadzi na własną rękę, też nie nabiera tempa. Jaki sens miało to, że Mia jest byłą policjantką. W tej książce żaden. Nie mówiąc nawet o tym, ze nikt nie zwraca uwagi na to, że Mia nie wykonuje swoich obowiązków, tylko śledzi różnych ludzi. No bo to przecież normalne, ze ludzie w pracy załatwiają swoje prywatne sprawy.

Co do postaci w " Laurze" to można mieć wiele zastrzeżeń. Każda z osób jest taka sama- nijaka. Nic nie wiemy o bohaterach, o ich uczuciach, przemyśleniach, relacjach z innymi. Sama Laura mogłaby pozostać dla nas tajemnicą, ale żebyśmy nie wiedzieli nic o Mii i Nikke. Nie mówię tu nawet o zżyciu się z bohaterami, jest to zwyczajnie nie możliwe. Patrząc tylko na Mię możemy stwierdzić, ze jest uzależniona od internetu. Koniec nic więcej się o niej nie dowiemy.

Z tego co wiem to ta książka miała być kryminałem, no cóż, niestety nim nie jest. Grupa autorów od początku skupiła się na opisach życia codziennego mieszkańców Palokaski. Wyszła z tego książka, która opisuje życie Finów z przestępstwem w tle. A szkoda, bo powinno być odwrotnie. Same opisy dnia Mii, czy Nikkego są na plus. Jednak opisy i akcja( związana z zaginięciem) powinny być w odwrotnych proporcjach.

Thriller i kryminał powinny wywoływać u czytelnika emocje, strach, zaskoczenia. Historia powinna być owiana tajemnicą. A historia Laury jest nudna, zalatuje nudą. Dawno już nie czytałam tak nudnej i nieprzemyślanej książki, gdybym chciała poczytać o życiu codziennym grupki ludzi, sięgnęłabym po inną książkę. Podsumowując, powieść jest słaba. Nie wykreowani bohaterowie, brak wartkiej akcji, sprawiły, że pozycja jest nudna. Niestety, nie polecam.

Miasteczko Palokaski, z pozoru spokojna miejscowość, a dzielnica Espoo to przyjazna okolica. Niestety okazuje się, ze fińskie miasteczko wcale nie jest takie bezpieczne. Do mieszkańców dociera informacja, że zaginęła Laura Anderson. Od tego czasu o dziewczynie zaczynają krążyć różne plotki. W tym samym czasie, pracę w szkole zaczyna Miia Pohjavirta, która odeszła z...

Ania Kraska młoda lekarka, która dopiero co ukończyła medycynę ma mnóstwo plan na swoje życie. Pojedzie do Gdańska, a tam zamieszka z doktorem Niedziałkowskim, w którym jest zakochana. Niestety plany Ani ulegną zmianie. Nie tylko ona będzie tu główną bohaterką - na jej drodze stanie przerażony, bezbronny, porzucony w szpitalu czterolatek. Ania jest gotowa poświęcić bardzo wiele, żeby mu pomóc. I nie tylko ona… Być może okaże się, że jej upór połączony z urokiem osobistym potrafi zmiękczyć niejedno serce i sprawi, że odmieni się los wielu osób. To nie koniec niespodzianek - losy Ani z Jabłoniowego Wzgórza dziwnym trafem splotą się z losami bohaterów Wiśniowego Dworku. Wszystkie miłośniczki przystojnego Ariela i tajemniczego Daniela będą mogły spotkać ich ponowni.

Z opisu książki można wywnioskować, że losy Ani Kraskiej są przeplatane z losami bohaterów z Wiśniowego dworku. Na szczęście książka jest napisana w taki sposób, że nie trzeba znać wcześniejszych książek pani Michalak. Główną bohaterką jest Ania, zdecydowanie jest ona najważniejsza w całej powieści. Z początku dziewczyna wie jak chce zarządzać swoim życiem, wszystko zmienia się za sprawą pewnego mężczyzny, którego spotyka w lesie. Jest on pobity, wręcz bliski śmierci, Ania jako lekarz udziela mu pomocy i dowiaduje się, ze jest poszukiwany przez Interpol. Ania ratuje wielkiego przestępcę Daniela van der Welta. Od tego momentu akcja przyspiesza i wciąga.

Na początku z góry uznałam, że będzie to zwykłe romansidło, które szybko się przeczyta i równie szybko o nim zapomni. Myliłam się. Otwierając książkę spodziewałam się, że przeczytam prolog i pierwszy rozdział i będę miała dosyć tej powieści. Błąd. Pierwszy rozdział przerodził się w drugi, a drugi w trzeci. Nawet nie zauważyłam kiedy zdążyłam pochłonąć ten tom. Akcja pędzi, poznajemy coraz to nowych bohaterów i ich historię, często dramatyczne. Właśnie przeszłość głównych bohaterów łączy ich wszystkich. Ania została porzucona przez ojca, jej matka umarła na rak mózgu, ale Edward i Maria zaopiekowali się nią jak własną córką. Daniel miał podobne życie. A mały Piotruś? Przyszedł do szpitala z mamą, gdzie musieli mu amputować nóżką, a wyszedł z niego bez mamy, za pomocą podstępu. Jakiego? , dowiecie się jak przeczytacie. Dramaty z życia postaci są ważną rzeczą w całej książce.

Pani Michalak posługuje się prostym językiem, przekazuje wszystko w jasny sposób. Nie próbuję na siłę wymyślać jakiś nieprawdopodobnych i bezsensownych historii i postaci, które miałyby się pojawiać nie wiadomo skąd i po co. Wszystko jest na swoim miejscu i można to odczuć, czytając tą powieść. Każdy bohater jest przemyślany, ma jakiś cel, coś przekazuje czytelnikowi. Podsumowując, moje pierwsze spotkanie z tą autorką, uznaję za całkowicie udane, nie mam nic do zarzucenia w tej książce, jest cudowna. Polecam każdemu!

Ania Kraska młoda lekarka, która dopiero co ukończyła medycynę ma mnóstwo plan na swoje życie. Pojedzie do Gdańska, a tam zamieszka z doktorem Niedziałkowskim, w którym jest zakochana. Niestety plany Ani ulegną zmianie. Nie tylko ona będzie tu główną bohaterką - na jej drodze stanie przerażony, bezbronny, porzucony w szpitalu czterolatek. Ania jest gotowa poświęcić bardzo...

http://maximumofbooks.blogspot.com/

" Wybory, to one kształtują nasz los."

Książka opowiada o życiu w Ameryce, a dokładnie w Nowym Orleanie. Ameryka kojarzy nam się z wszystkim co najlepsze. myślimy o Hollywood, gwiazdach i celebrytach. Wspaniałym życiu. W tej książce jest całkowicie odwrotnie. Josie jest córką prostytutki, mieszka w małym pokoiku w księgarni sama, bez matki od 12 roku życia. Codziennie sprząta u Willie, gdzie prowadzi swój INTERES. Później pracuje w księgarni w zamian, mogąc tam mieszkać. Czy tak wygląda wspaniałe życie ? Zdecydowanie nie. Dziewczyna nie rozumie, czemu matka jej nie kocha. Nie zna też swojego ojca, ale wierzy że jest to człowiek powszechnie szanowany. Chciałaby chociaż w połowie być coś warta. Natomiast matka Josie widzi ta sytuację z innej strony.Nienawidzi swojej córki. Świetnie mówi o tym cytat- " W twoim wieku byłam jak marzenie... dopóki nie urodziłam ciebie." . Uważa, że przez Josie nie jest już tak atrakcyjna, przez co mam mniej klientów. Nie chce znać swojego dziecka. Jedyne co ją obchodzi to pieniądze, które moga zdecydowanie stać się problemem.

" Pokręciłąm głową i poszłam dalej, by się wyrwać z klatki jego obecności."

Książka ma bardzo ciekawy tytuł. Wybory. Tak jak mówi pierwszy cytat( Patrz wyżej) to właśnie one kształtują to, co się później wydarzy. Wiele zależy od nas, od tego co postanowimy zrobić. Nie jest to prosta sprawa, czasem możemy myśleć, ze wybieramy dobrze, ale pod wpływem różnych epizodów okazuje się inaczej. Codziennie dokonujemy wyborów, ważnych lub mniej istotnych. Wiadomo, że wybór miedzy kupnem jabłka, a pomarańczy nie zaważy na naszym życiu ( ale kto wie), co innego gdy decydujemy się wziąć ślub, wyprowadzić się do innego kraju. Ta książka ma właśnie ukazać nam, ze wybory są trudne i że podejmujemy je cały czas. Musimy je ustanawiać. nie mamy innego wyjścia, jeśli my tego nie zrobimy może zrobić to ktoś inny, a wtedy sprawy mogą się skomplikować. Josie dokonuje wiele wyborów, które zadecydują o jej dalszym życiu oraz o życiu innych.

Książka jest napisana w sposób tajemniczy, pełna jest intryg. Opowiada historię, w której dzieje się mnóstwo rzeczy, akcja nie jest nudna. Cały czas nie wiemy co się może wydarzyć. Język książki nie jest skomplikowany, ale też nie jest potoczny, byle jaki. Książkę gorąco polecam wszystkim, warto zapoznać się z twórczością tej autorki.

OCENA: 9/10

http://maximumofbooks.blogspot.com/

" Wybory, to one kształtują nasz los."

Książka opowiada o życiu w Ameryce, a dokładnie w Nowym Orleanie. Ameryka kojarzy nam się z wszystkim co najlepsze. myślimy o Hollywood, gwiazdach i celebrytach. Wspaniałym życiu. W tej książce jest całkowicie odwrotnie. Josie jest córką prostytutki, mieszka w małym pokoiku w księgarni sama, bez...

http://maximumofbooks.blogspot.com/2014/10/przedpremierowo-magiczne-drzewo-cien.html

Mam do Was takie pytanie kiedy ostatnio czytaliście książkę dla dzieci? Bo ja już nawet nie pamiętam, ale zawsze milo jest wrócić do przyjemnych lektur, opowiadających lekkie życie i pełną niezwykłych, bajkowych wręcz przygód. A że natrafiła się okazja, aby przeczytać taka powieść, to uznałam czemu nie, rozerwę się, odpocznę, pełny chill. Coś jednak nie wyszło. Wiecie albo i nie, ale Cień Smoka to już 6 tom serii o Magicznym Drzewie. Nie znam wcześniejszych tomów, więc nie mam prawa ich oceniać, ale wiem jedno: tom 6 nie jest dobry, ma pełno niedociągnięć, nie dopowiedzeń. Z tego co wiem o tej książce to można czytać wszystkie części osobno, gdyż opowiadają różne historie, jedynie bohaterzy są niezmienni i tu muszę przyznać, ze to jest na pewno plusem tej książki, że możemy zacząć o każdego tomu.

Książka ma wiele minusów, a szkoda, że autor nie wykorzystał swojego potencjału. Ale uważam, ze skoro książka jest skierowana do 7-10 latków, to słownictwo nie powinno być bardzo skomplikowane, a pojawia się takowe. Świetnym przykładem jest moment, gdy dzieci uciekają przed meduzą, wysłannikiem smoka. Każde dziecko by powiedziało " To chyba meduza" , a nie " to pewnie jamochłon" JAMOCHŁON !?, wytłumaczcie mi skąd takie dzieci mają wiedzieć co to znaczy. Kolejną irytującą rzeczą w tej książce były imiona głównych bohaterów, o ile Gabi, czy Patrycja są zwykłymi imionami, to Kuki i Blubek do mnie nie przemawiają.

Nie można jednak powiedzieć, ze książka ma same minusy, plusy też są. Akcja książki jest dość prosta, zrozumiała,całkiem szybko się ją czyta. Kilka dni i książka jest skończona. Wiadomo, ze jest to powieść dla dzieci, więc wszelkie zjawiska nierealne mogą się pojawiać, są one oryginalne. W tej publikacji także można znaleźć momenty, które trzymają w napięciu, dzieci nie raz ą bliskie śmierci, ale udaje im się wybrnąć z sytuacji na rożne sposoby.

Cień Smoka to moje pierwsze spotkanie z serią Magiczne Drzewo i chyba ostatnie. Sam pomysł na fabułę jest dobry, ale przewidywalność, a także brak logicznych, życiowych przygód nie jest dla mnie. Jednak jeśli macie młodsze rodzeństwo, czemu nie, może im to przypadnie do gustu?
OCENA: 5/10

http://maximumofbooks.blogspot.com/2014/10/przedpremierowo-magiczne-drzewo-cien.html

Mam do Was takie pytanie kiedy ostatnio czytaliście książkę dla dzieci? Bo ja już nawet nie pamiętam, ale zawsze milo jest wrócić do przyjemnych lektur, opowiadających lekkie życie i pełną niezwykłych, bajkowych wręcz przygód. A że natrafiła się okazja, aby przeczytać taka powieść, to...