Ciekawie zapowiadającą się trylogia kryminalna, z dużą dawką dreszczyku. Niespodziewane zwroty akcji, a to zachęca do przeczytania tej książki.

Ciekawie zapowiadającą się trylogia kryminalna, z dużą dawką dreszczyku. Niespodziewane zwroty akcji, a to zachęca do przeczytania tej książki.

To nie jest zła książka, ale sprawia takie wrażenie, gdy skonfrontuje się ją z jej otoczką i z tym, do czego chciałaby aspirować. Autorzy (nikt nie ukrywa, że widniejące na okładce personalia to tylko pseudonim "konsorcjum" kilku pisarzy) oraz wydawca przesadnie epatują aluzjami do słynnego serialu Davida Lyncha. Podtytuł "Miasteczko Palokaski", hasło reklamowe: "Fińskie Twin Peaks", oś fabuły skupiona wokół zaginięcia młodej dziewczyny, imię tejże (Laura),a nawet sama nazwa miejscowości (fikcyjnej zresztą, bo taka dzielnica Espoo nie istnieje). "Palo" to po fińsku "ogień", a każdy fan "Twin Peaks" doskonale pamięta jakie znaczenie w serialu miał ogień i niezapomniana fraza "Fire, walk with me!".

Wszystko to "Laurze" szkodzi, bo zamiast snuć własną opowieść, próbuje (pewnie z powodów czysto handlowych) podpiąć się pod jeden z najoryginalniejszych (a zdaniem niektórych, jak niżej podpisanego, także jeden z najlepszych) seriali wszech czasów. I w takiej konfrontacji powieść "Johanssona" polec musi, a szkoda, bo nie jest to żaden pisarski gniot, ale niestety - taki jest zazwyczaj los dzieł wtórnych i naśladowczych.

Chociaż nie jest to też książka wybitna, ani nawet bardzo dobra. Niezłe próby odmalowania na pozór sennej i sielankowej, a pod skorupą - dusznej i zakłamanej atmosfery fińskich suburbiów, przetykane są mało oryginalną historią kryminalną. Ciekawe postaci zderzają się z postaciami schematycznymi do bólu zębów (ach, któryż to już przypadek policjanta/tki z "przeszłością" i jakimś uzależnieniem?). Trafne obserwacje i ambitne zdania ścigają się z czymś, co mocno pachnie wręcz grafomanią, w dodatku doprawianą błędami stylistycznymi, a nawet fleksyjnymi! (ale to ostatnie może wynikać z niedoskonałości pierwszego wydania książki i kiepskiego tłumaczenia z nie najłatwiejszego języka oryginału).

Tak czy inaczej - książka raczej do jednorazowego przeczytania i zapomnienia. Nie każdy twórca, który przybiera sobie skandynawsko brzmiące nazwisko, stanie się automatycznie kolejnym Larssonem czy Nesbo. Chyba, że kolejne części trylogii naprawdę pozytywnie zaskoczą.

To nie jest zła książka, ale sprawia takie wrażenie, gdy skonfrontuje się ją z jej otoczką i z tym, do czego chciałaby aspirować. Autorzy (nikt nie ukrywa, że widniejące na okładce personalia to tylko pseudonim "konsorcjum" kilku pisarzy) oraz wydawca przesadnie epatują aluzjami do słynnego serialu Davida Lyncha. Podtytuł "Miasteczko Palokaski", hasło reklamowe:...

Pierwsze strony nie wciągnęły mnie zupełnie, mimo że intrygujący wątek zaginięcia wprowadzono już na samym początku. Główna bohaterka - bardzo specyficzna, ma różne dziwne problemy, natręctwa i zachowania, podobnie jak jej przyjaciele i rodzina. Dodatkowe perspektywy przeplatające się z narracją Mii sprawiają, że do historii wkrada się wiele wręcz nieistotnych szczegółów, które tylko rozpraszają czytelnika, podobnie jak dość chaotyczne dialogi. To powieść, która rozpoczyna trylogię i mimo z pozoru ciekawej zagadki, raczej nie zachęca, by sięgać po kolejne tomy. Niewykorzystany potencjał.

Pierwsze strony nie wciągnęły mnie zupełnie, mimo że intrygujący wątek zaginięcia wprowadzono już na samym początku. Główna bohaterka - bardzo specyficzna, ma różne dziwne problemy, natręctwa i zachowania, podobnie jak jej przyjaciele i rodzina. Dodatkowe perspektywy przeplatające się z narracją Mii sprawiają, że do historii wkrada się wiele wręcz nieistotnych szczegółów,...

Co się stało z Laurą i czy ktokolwiek mówi prawdę.
Finlandia. Małe miasteczko, jakich tam pełno; hermetyczne środowisko; sekret, który zdają się znać wszyscy, ale nikt się do tego nie przyznaje przed nikim. W dziwnych okolicznościach znika młoda dziewczyna, a każdy ma własną teorię na ten temat. Spory krąg podejrzanych poszerza się z kolejną przedstawianą nam postacią, a sytuacja wcale nie zmierza do szczęśliwego rozwiązania. Opowieść się sączy, a my obserwujemy, jak nieformalna zmowa milczenia wprowadza śledztwo na mieliznę, jak tajemnica Poliszynela obraca w pył rozwiązanie zagadki.
Ja uwielbiam skandynawski klimat w kryminałach, nawet jeśli nie są wylotem na księżyc, ponieważ odnoszę wrażenie, że tam wszystko sprzyja scenom zbrodni. Sama mentalność Skandynawów i ich wyalienowanie (pozorne, stereotypowe, ale pokutujące w świadomości „nie-Skandynawów”) otwiera autorom kryminałów wiele drzwi do budowania postaci, bo nie jest trudno nam uwierzyć, że każdy jest podejrzany. Tak jest też w Laurze. Angażujemy się w sytuacje między mieszkańcami Palokaski, w których narrator nas przekonuje, że są oni zamieszani w zniknięcie dziewczyny, ale też widzimy momenty, w których z kolei odżegnują się od jakiegokolwiek bliższego związku z Laurą. Do tego obie strony są równie wiarygodne jak niewiarygodne. Czytając Laurę miałam ciągłe poczucie, że za oknem jest ciemno – u mnie, u bohaterów – że wszyscy szukamy po omacku, w dodatku w dziwnym poczuciu stresu, obawy nie o to, że nie znajdziemy sprawcy, ale o to, że go znajdziemy.
Miałam też poczucie, że uczestnicy tych wydarzeń niczego sami nie mówią wprost – ta książka nie jest bardzo obszerna – a to czytelnik wyciąga wnioski (jak zakładam) błędne. Snujemy domysły w oparciu o coś niesformalizowanego. O plotki, podejrzenia mieszkańców, jakieś zadawnione krzywdy, które w ogóle nie muszą mieć odzwierciedlenia w tej historii, ale tkwią tak głęboko w tej społeczności, że właśnie przy takiej tragedii wychodzą na jaw. I mimo, że niewiele tu się dzieje, nie ma wielu warstw, w których poznajemy dziesiątek osób i ich powiązań, koligacji rodzinnych i nie buduje się narracji na poziomie biblijnym, to jednak zawieszona ciągle siekiera spina do dalszego czytania i nie pozwala spokojnie odłożyć książki.
Ciekawą rzeczą jest to, że ja nie lubię bohaterów tej powieści. Żadna z tych postaci nie jest tą, z którą bym się utożsamiła. Jednak nie uznaję tego za wadę – uważam, że to celowy zabieg, żeby do końca trzymać mnie w szachu, w przekonaniu, że nie ma tutaj kryształowych postaci. Wszyscy kłamią? Czy wszyscy mówią prawdę, a ja widzę tylko jej część? A może nikt nie zna prawdy, a ubiera konfabulacje w rzeczowe zapewnienia? Autorzy wyzywają czytelnika na pojedynek, czy damy się ograć czy na jesteśmy odporni na blef. Po tym tomie bardzo widać, że historia Laury to początek większej całości i że całą tajemnicę Palokaski poznamy z jej końcem. Ale moim zdaniem warto. Ta powieść naprawdę wciąga, kupuje klimatem, intryguje normalnością. Polecam!

Co się stało z Laurą i czy ktokolwiek mówi prawdę.
Finlandia. Małe miasteczko, jakich tam pełno; hermetyczne środowisko; sekret, który zdają się znać wszyscy, ale nikt się do tego nie przyznaje przed nikim. W dziwnych okolicznościach znika młoda dziewczyna, a każdy ma własną teorię na ten temat. Spory krąg podejrzanych poszerza się z kolejną przedstawianą nam postacią, a...

"Laura" jest właściwie gotowym scenariuszem na serial lub film. Jednak, to nie tak naprawdę jest atutem bowiem jako książka i tutaj zamiast wartkiej akcji, którą mi obiecywano, otrzymałem grzęzawisko, w którym raz po raz ona utykała, ciągnęła się z mozołem i kiedy już udawało jej się choć trochę wyskoczyć do przodu, wpadała w kolejny dół i znów stawała w miejscu nie mogąc się wydostać. No chyba że potrzebujecie skutecznego usypiacza… odlot w ramiona Morfeusza gwarantowany.

"Laura" jest właściwie gotowym scenariuszem na serial lub film. Jednak, to nie tak naprawdę jest atutem bowiem jako książka i tutaj zamiast wartkiej akcji, którą mi obiecywano, otrzymałem grzęzawisko, w którym raz po raz ona utykała, ciągnęła się z mozołem i kiedy już udawało jej się choć trochę wyskoczyć do przodu, wpadała w kolejny dół i znów stawała w miejscu nie mogąc...

Książka z niewykorzystanym potencjałem. Historia o zaginionej nastolatce, mylnych tropach, zbyt wielu podejrzanych, młodzieżowych imprezach, nachalnej sprzedaży i neurotycznej żonie. Trochę dużo tego wszystkiego, ale się dobrze zastanowić, to czegoś narracji brakuje.

Największym mankamentem książki pozostaje język. Ubogie słownictwo, nie zawsze naturalne dialogi, ubogie życie wewnętrzne postaci. Postać głównej bohaterki, byłej policjantki z ambicjami pedagogicznymi, nudna. Seks, jedzenie na wynos i godziny spędzane w internecie; to całe jej życie. A chce pomagać innym zmagać się z problemami. Co najmniej podejrzane.

Można jednak przeczytać, nie będę odradzać. Sama sięgnę po drugą część, chcę dowiedzieć się jakie jest rozwiązanie zagadki.

Książka z niewykorzystanym potencjałem. Historia o zaginionej nastolatce, mylnych tropach, zbyt wielu podejrzanych, młodzieżowych imprezach, nachalnej sprzedaży i neurotycznej żonie. Trochę dużo tego wszystkiego, ale się dobrze zastanowić, to czegoś narracji brakuje.

Największym mankamentem książki pozostaje język. Ubogie słownictwo, nie zawsze naturalne dialogi, ubogie...

Siermiężny i zarazem tajemniczy urok fińskiej prowincji: tu każdy zna każdego, dozgonna miłość może trwać przez jedną noc, uczniowie i nauczyciele są ze sobą po imieniu, a szkolny pedagog jest usługodawcą obsługującym wymagających klientów. W wolnej chwili zamiast na shopping w galerii handlowej z przyjaciółką wyskakuje się do lasu na jagody i grzyby, garażowy zespół licealistów czy koncert pianisty są cenione bardziej niż plastikowo komercyjne hity zza oceanu. Ale nawet w tej enklawie ekscentryzmu, tak odmiennej od reszty globalnej wioski, zdarzają się tragedie rodem z serialowych "Kryminalnych zagadek...".

Siermiężny i zarazem tajemniczy urok fińskiej prowincji: tu każdy zna każdego, dozgonna miłość może trwać przez jedną noc, uczniowie i nauczyciele są ze sobą po imieniu, a szkolny pedagog jest usługodawcą obsługującym wymagających klientów. W wolnej chwili zamiast na shopping w galerii handlowej z przyjaciółką wyskakuje się do lasu na jagody i grzyby, garażowy zespół...

Jeszcze mi się nie zdarzyło pochwalić rozbicia nie najdłuższej powieści na trzy ISBN-y, ale tym razem poczytuję to wydawnictwu za ukłon w stronę czytelników, którzy doczytują książki do końca – z Palokaski mogą się rozstać już w jednej trzeciej objętości bez dyskomfortu zdrady własnych przyzwyczajeń. Nie skorzystałem z tej sposobności i chyba już żałuję: wziąłem się za „Noorę” i czytam ją jak „Laurę”, tzn. i bez większego zainteresowania, i z poczuciem straty czasu.

O głównej bohaterce napisać, że jest irytująca, to nic nie napisać. Fabuła napędzana schematami. Narracja jak jeż, który przeszedł przez wysypisko różności – ogół sobie, szczegóły sobie. Ale z rzeczy, które w „Laurze” rażą, wygrywa chyba styl. Autor podobno jest zbiorowy, ale czasem ma się wrażenie, że kilka osób pisało nawet pojedyncze zdanie: do przecinka jest furioso („wyrwała Korhonenowi jeden z pilotów”),od niego zaś – prolisso („który szczęśliwym trafem okazał się tym właściwym”). Do tego wielkie słowa: „Co za piekielną grę prowadził?” (nie powiedział od razu, kim jest),„szczęśliwa, że przyjaciółka śpi i można...” (ot, zadowolona po prostu).

Może winien jest tłumacz, a może żadnego tłumacza nie było, bo kluczowy wyraz „Palokaski” w Internecie występuje na stronach polsko- i fińskojęzycznych po tyle samo razy, a na angielskich znacząco mniej, co jak na pozycję, do której prawa zakupiły „prestiżowe europejskie wydawnictwa”, jest bardziej zagadkowe niż intryga w książce.

Jeszcze mi się nie zdarzyło pochwalić rozbicia nie najdłuższej powieści na trzy ISBN-y, ale tym razem poczytuję to wydawnictwu za ukłon w stronę czytelników, którzy doczytują książki do końca – z Palokaski mogą się rozstać już w jednej trzeciej objętości bez dyskomfortu zdrady własnych przyzwyczajeń. Nie skorzystałem z tej sposobności i chyba już żałuję: wziąłem się za...

DOBRA DZIEWCZYNA ZNIKA

W niedużym fińskim miasteczku Paalosaki znika 15-letnia Laura, dobra i powszechnie lubiana dziewczyna z dobrego domu, która ponoć niedawno miała to nieszczęście wpaść w „złe towarzystwo”. Zarówno w Internecie, jak i poza nim roi się od plotek na temat tego, co mogło się stać z nastolatką. Część z nich obarcza winą psychologa, którego kontakty z zaginioną wychodziły również poza gabinet szkolny. W tym samym czasie pracę w charakterze pedagoga we wspomnianej szkole rozpoczyna Mia, była funkcjonariuszka policji, która obecnie leczy się z uzależnienia. Czy uda jej się wpaść na trop Laury? Jakie tajemnice dziewczyny odkryje?

„Sama zresztą wiesz, że statycznie rzecz biorąc, przypadki zaginięcia młodych niemal zawsze kończą się dobrze. Tylko kilka procent ma inny finał.”

„Laurę” kupiłam stosunkowo dawno w taniej księgarni i stosunkowo długo czekała na ten chwalebny moment, aż w końcu ją przeczytam. A zdecydowałam się na to głównie ze względu na jedną rzecz – książka liczy sobie niespełna 250 stron, więc miałam nadzieję na to, że uda mi się ją w miarę szybko połknąć. I pod tym względem się nie zawiodłam – lektura zajęła mi dokładnie dwa dni. Ale pod innymi względami już niestety tak. Powieść nie ma zdecydowanie nic wspólnego z „thrillerem psychologicznym”, jak wskazuje okładka. Próżno szukać tutaj jakiegokolwiek napięcia, jakiegokolwiek dreszczyku emocji, już nawet nie wspominając o grozie. Nie polubiłam się też zupełnie z główną bohaterką. Mia wydaje mi się nieszczególnie inteligentna, szczególnie gdy na siłę pcha się do śledztwa, którego jako była funkcjonariuszka policji nie ma prawa prowadzić. Przy czym robi to tak nieumiejętnie i bez jakiegokolwiek wyczucia sytuacji, że chwilami było mi wstyd za nią. Chwilami zachowaniem przypomina rozkapryszone dziecko, a wątek miłosny z nią związany, który autorzy dodali na koniec „thrillera”, wydał mi się zupełnie bezsensowny i wręcz żałosny. Tak samo nie jestem zadowolona z zakończenia – chciałam poznać odpowiedzi na wszystkie moje pytania, tymczasem J.K. Johansson daje mi wyraźnie do zrozumienia, że w następnych tomach zostaną wyjaśnione niektóre kwestie. Nieszczególnie przepadam za takim rozwiązaniem, bo wychodzę z założenia, że po to czytam książkę, by poznać jej zakończenie.

„Laura” to moim zdaniem dość słaby początek trylogii fińskich pisarzy, którzy ukrywają się pod pseudonimem J.K. Johansson. I chociaż pierwszy tom czyta się całkiem nieźle, to niewiele w nim z prawdziwego thrillera.

www.carolinelivre.pl

DOBRA DZIEWCZYNA ZNIKA

W niedużym fińskim miasteczku Paalosaki znika 15-letnia Laura, dobra i powszechnie lubiana dziewczyna z dobrego domu, która ponoć niedawno miała to nieszczęście wpaść w „złe towarzystwo”. Zarówno w Internecie, jak i poza nim roi się od plotek na temat tego, co mogło się stać z nastolatką. Część z nich obarcza winą psychologa, którego kontakty z...

Zaginęła 15 letnia Laura. Do liceum, w którym chodziła zaczęła pracę Mia,była policjantka,która ma się zająć trudną młodzieżą. Jednak sprawa zaginięcia nie daje jej spokoju i zaczyna własne śledztwo. W tej samej szkole pracuje jej brat Nikii. Jest on szkolnym psychologiem. Po zaginięciu dziewczyny zaczyna zachowywać się dziwnie. Ukrywa wiele faktów co powoduje,że staje się podejrzanym. Nie wyjaśniona sprawa z Antti, z którym spędziła parę nocy. Antti daje małe wskazówki, że może być w coś zamieszany ale o dziwo bohaterka zlekceważy to. Na pewno kontynuacja nastąpi w drugiej części. No i sprawa zaginięcia jej siostry z przed lat. Okazuje się, że obie dziewczyny miały taki sam wisiorek aniołka. Dlaczego zginęła Laura? Zobaczymy co kolejna część pokaże.

Zaginęła 15 letnia Laura. Do liceum, w którym chodziła zaczęła pracę Mia,była policjantka,która ma się zająć trudną młodzieżą. Jednak sprawa zaginięcia nie daje jej spokoju i zaczyna własne śledztwo. W tej samej szkole pracuje jej brat Nikii. Jest on szkolnym psychologiem. Po zaginięciu dziewczyny zaczyna zachowywać się dziwnie. Ukrywa wiele faktów co powoduje,że staje się...