Laura

Jeszcze mi się nie zdarzyło pochwalić rozbicia nie najdłuższej powieści na trzy ISBN-y, ale tym razem poczytuję to wydawnictwu za ukłon w stronę czytelników, którzy doczytują książki do końca – z Palokaski mogą się rozstać już w jednej trzeciej objętości bez dyskomfortu zdrady własnych przyzwyczajeń. Nie skorzystałem z tej sposobności i chyba już żałuję: wziąłem się za „Noorę” i czytam ją jak „Laurę”, tzn. i bez większego zainteresowania, i z poczuciem straty czasu.

O głównej bohaterce napisać, że jest irytująca, to nic nie napisać. Fabuła napędzana schematami. Narracja jak jeż, który przeszedł przez wysypisko różności – ogół sobie, szczegóły sobie. Ale z rzeczy, które w „Laurze” rażą, wygrywa chyba styl. Autor podobno jest zbiorowy, ale czasem ma się wrażenie, że kilka osób pisało nawet pojedyncze zdanie: do przecinka jest furioso („wyrwała Korhonenowi jeden z pilotów”), od niego zaś – prolisso („który szczęśliwym trafem okazał się tym właściwym”). Do tego wielkie słowa: „Co za piekielną grę prowadził?” (nie powiedział od razu, kim jest), „szczęśliwa, że przyjaciółka śpi i można...” (ot, zadowolona po prostu).

Może winien jest tłumacz, a może żadnego tłumacza nie było, bo kluczowy wyraz „Palokaski” w Internecie występuje na stronach polsko- i fińskojęzycznych po tyle samo razy, a na angielskich znacząco mniej, co jak na pozycję, do której prawa zakupiły „prestiżowe europejskie wydawnictwa”, jest bardziej zagadkowe niż intryga w książce.

Jeszcze mi się nie zdarzyło pochwalić rozbicia nie najdłuższej powieści na trzy ISBN-y, ale tym razem poczytuję to wydawnictwu za ukłon w stronę czytelników, którzy doczytują książki do końca – z Palokaski mogą się rozstać już w jednej trzeciej objętości bez dyskomfortu zdrady własnych przyzwyczajeń. Nie skorzystałem z tej sposobności i chyba już żałuję: wziąłem się za...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

DOBRA DZIEWCZYNA ZNIKA

W niedużym fińskim miasteczku Paalosaki znika 15-letnia Laura, dobra i powszechnie lubiana dziewczyna z dobrego domu, która ponoć niedawno miała to nieszczęście wpaść w „złe towarzystwo”. Zarówno w Internecie, jak i poza nim roi się od plotek na temat tego, co mogło się stać z nastolatką. Część z nich obarcza winą psychologa, którego kontakty z zaginioną wychodziły również poza gabinet szkolny. W tym samym czasie pracę w charakterze pedagoga we wspomnianej szkole rozpoczyna Mia, była funkcjonariuszka policji, która obecnie leczy się z uzależnienia. Czy uda jej się wpaść na trop Laury? Jakie tajemnice dziewczyny odkryje?

„Sama zresztą wiesz, że statycznie rzecz biorąc, przypadki zaginięcia młodych niemal zawsze kończą się dobrze. Tylko kilka procent ma inny finał.”

„Laurę” kupiłam stosunkowo dawno w taniej księgarni i stosunkowo długo czekała na ten chwalebny moment, aż w końcu ją przeczytam. A zdecydowałam się na to głównie ze względu na jedną rzecz – książka liczy sobie niespełna 250 stron, więc miałam nadzieję na to, że uda mi się ją w miarę szybko połknąć. I pod tym względem się nie zawiodłam – lektura zajęła mi dokładnie dwa dni. Ale pod innymi względami już niestety tak. Powieść nie ma zdecydowanie nic wspólnego z „thrillerem psychologicznym”, jak wskazuje okładka. Próżno szukać tutaj jakiegokolwiek napięcia, jakiegokolwiek dreszczyku emocji, już nawet nie wspominając o grozie. Nie polubiłam się też zupełnie z główną bohaterką. Mia wydaje mi się nieszczególnie inteligentna, szczególnie gdy na siłę pcha się do śledztwa, którego jako była funkcjonariuszka policji nie ma prawa prowadzić. Przy czym robi to tak nieumiejętnie i bez jakiegokolwiek wyczucia sytuacji, że chwilami było mi wstyd za nią. Chwilami zachowaniem przypomina rozkapryszone dziecko, a wątek miłosny z nią związany, który autorzy dodali na koniec „thrillera”, wydał mi się zupełnie bezsensowny i wręcz żałosny. Tak samo nie jestem zadowolona z zakończenia – chciałam poznać odpowiedzi na wszystkie moje pytania, tymczasem J.K. Johansson daje mi wyraźnie do zrozumienia, że w następnych tomach zostaną wyjaśnione niektóre kwestie. Nieszczególnie przepadam za takim rozwiązaniem, bo wychodzę z założenia, że po to czytam książkę, by poznać jej zakończenie.

„Laura” to moim zdaniem dość słaby początek trylogii fińskich pisarzy, którzy ukrywają się pod pseudonimem J.K. Johansson. I chociaż pierwszy tom czyta się całkiem nieźle, to niewiele w nim z prawdziwego thrillera.

www.carolinelivre.pl

DOBRA DZIEWCZYNA ZNIKA

W niedużym fińskim miasteczku Paalosaki znika 15-letnia Laura, dobra i powszechnie lubiana dziewczyna z dobrego domu, która ponoć niedawno miała to nieszczęście wpaść w „złe towarzystwo”. Zarówno w Internecie, jak i poza nim roi się od plotek na temat tego, co mogło się stać z nastolatką. Część z nich obarcza winą psychologa, którego kontakty z...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Zaginęła 15 letnia Laura. Do liceum, w którym chodziła zaczęła pracę Mia,była policjantka,która ma się zająć trudną młodzieżą. Jednak sprawa zaginięcia nie daje jej spokoju i zaczyna własne śledztwo. W tej samej szkole pracuje jej brat Nikii. Jest on szkolnym psychologiem. Po zaginięciu dziewczyny zaczyna zachowywać się dziwnie. Ukrywa wiele faktów co powoduje,że staje się podejrzanym. Nie wyjaśniona sprawa z Antti, z którym spędziła parę nocy. Antti daje małe wskazówki, że może być w coś zamieszany ale o dziwo bohaterka zlekceważy to. Na pewno kontynuacja nastąpi w drugiej części. No i sprawa zaginięcia jej siostry z przed lat. Okazuje się, że obie dziewczyny miały taki sam wisiorek aniołka. Dlaczego zginęła Laura? Zobaczymy co kolejna część pokaże.

Zaginęła 15 letnia Laura. Do liceum, w którym chodziła zaczęła pracę Mia,była policjantka,która ma się zająć trudną młodzieżą. Jednak sprawa zaginięcia nie daje jej spokoju i zaczyna własne śledztwo. W tej samej szkole pracuje jej brat Nikii. Jest on szkolnym psychologiem. Po zaginięciu dziewczyny zaczyna zachowywać się dziwnie. Ukrywa wiele faktów co powoduje,że staje się...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Naszła mnie ostatnio refleksją że przez ostatnie, dajmy na to 20 lat, diametralnie zmieniły się gusta i oczekiwania czytelników względem tego jakich emocji i treści powinna dostarczać literatura.
Dotyczy to również tak popularnej dziedziny jaką są powieści kryminalne. Dla mnie Henning Mankell po wsze czasy zostanie niedoścignionym wzorem jeśli chodzi o mądrą, zmuszającą do refleksji opowieść z tego gatunku. Ale widzę że współcześni czytelnicy, młodsi ode mnie o dekadę lub dwie, oceniają jego książki jako nudne, przegadane, gdzie niewiele się dzieje.

Współcześni "pisarze" (cudzysłów jak najbardziej zamierzony) przyzwyczaili czytelnika że ma się dziać: im brutalniejsza zbrodnia, im więcej więcej krwi, im wymyślniejsze metody uśmiercania tym lepsza książka. A ja się z tym nie zgadzam i pozostanę wierna przekonaniu że dobry kryminał powinien być intelektualną rozrywką dla czytelnika, zmuszając do myślenia i refleksji nad zagrożenia współczesnego świata.

"Laura" J.K. Johansson nie ma najwyższych not u czytelników serwisu a w mojej przewrotnej ocenie jest dobrą książką która poprzez kryminalna historię ukazuje problemy z którymi mierzy się współczesna młodzież i ich rodzice.
To prawda że nie ma tu zawrotnej akcji, a bohaterem jest szkolna pedagog a nie zmęczony życiem policjant z problemem alkoholowym, jednak w książce świetnie uchwycony jest klimat małego miasteczka, słabości więzów międzyludzkich i zagrożeń płynących z rozwoju technologii która w ciągu ostatnich lat zupełnie zmieniła nasze życie.
W fińskim miasteczku, pod koniec wakacji znika uczennica miejscowej szkoły. Mimo intensywnej akcji poszukiwawczej policji nie udaje się natrafić na jej trop. To zniknięcie do złudzenia przypomina wydarzenia sprzed wielu lat kiedy to także zaginęła nastoletnia dziewczyna.
Siostra zaginionej przed laty nastolatki Miia, która po zakończeniu pracy w policji została szkolnym pedagogiem, stara się natrafić na jakiś trop który pozwoli odnaleźć Laurę. Wnika w skomplikowany świat współczesnej młodzieży która nie storni od seksu, alkoholu i innych używek.
Szukając prawdy będzie musiała zmierzyć się z trudną przeszłością.

Polecam te książkę tym którzy nie są fanami literatury kryminalnej spod znaku krwi, brutalności i wymyślnych zbrodni. "Laura" to historia która może wydarzyć się tu i teraz.

Naszła mnie ostatnio refleksją że przez ostatnie, dajmy na to 20 lat, diametralnie zmieniły się gusta i oczekiwania czytelników względem tego jakich emocji i treści powinna dostarczać literatura.
Dotyczy to również tak popularnej dziedziny jaką są powieści kryminalne. Dla mnie Henning Mankell po wsze czasy zostanie niedoścignionym wzorem jeśli chodzi o mądrą, zmuszającą do...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Rewelacyjny kryminał który wciąga od pierwszej strony! Książka na jeden długi wieczór lub dwa krótkie, czyta się dosłownie połykając kolejne rozdziały. Chętnie przeczytam dwie kolejne części. Polecam wszystkim którzy lubią lekkie skandynawskie kryminały.

Rewelacyjny kryminał który wciąga od pierwszej strony! Książka na jeden długi wieczór lub dwa krótkie, czyta się dosłownie połykając kolejne rozdziały. Chętnie przeczytam dwie kolejne części. Polecam wszystkim którzy lubią lekkie skandynawskie kryminały.

Pokaż mimo to

Napisano już wiele książek o uwielbianych przez rówieśników nastolatkach, którzy jednocześnie wzbudzają w nich bezgraniczną niechęć i zazdrość. A nawet, jeśli swym zachowaniem nie wywołują aż tak skrajnych emocji, to potrafią potraktować innych tak, jak sami nigdy nie będą potraktowani: wykorzystać i porzucić. Dokładnie tak zachowywała się Laura, najpopularniejsza dziewczyna w szkole, której śmierć wzbudziła wiele emocji w jej koleżankach i kolegach chodzących razem z nią do szkoły.
Do szeroko zakrojonego śledztwa prowadzonego przez miejscową policję włącza się też przyjęta do szkoły Mia, która sama uczyła się tutaj jako dziecko, a jej brat od dawna tu pracuje. Mia pracowała niegdyś w policji i leczyła się od uzależnienia o Internetu. Niestety, przyciąga ją zarówno praca w jednostce, jak i jej dawny nałóg, a śledztwo, w które została wplątana z czasem zaczyna przybierać nieoczekiwany obrót.
Okazuje się, że w tak małym miasteczku, gdzie każdy zna każdego po imieniu, mieszkańcy mają swoje sekrety i nikt nie jest naprawdę tym, kim się wydaje.
Brat Mii, Nikke, star się unikać żony, która opętana chęcią posiadania dziecka, posunie się do wszystkiego, żeby je mieć, nie zważając na uczucia i humory swojego męża, który coraz rzadziej bywa w domu, zajmując się głównie sportem, choć jak się później okazuje, nie tylko.
Życie Mii tez nie jest tak kolorowe, jakby tego chciała. Praca z młodzieżą, która często robi wszystko, żeby być trudna i bogate życie osobiste – spędzane na przemian z dwoma mężczyznami, sprawiają, że praktycznie nie ma czasu, żeby się nudzić.
Nieco wstydliwy, od razu wzbudzający sympatię czytelnika Mikael, który zachowuje się trochę, jak kawaler z dawnych czasów i nieco niepokojący Atti, choć wiadomo nie od dzisiaj, że kobiety wolą brutalów od dobrze wychowanych dżentelmenów.
Kiedy wreszcie udaje się odnaleźć po wielu wydarzeniach – w tym oskarżeniu brata Mii o uczestnictwo w tych tragicznych wydarzeniach – ciało Laury, ustalić, że jej śmierć nastąpiła na skutek tragicznego wypadku i przygotować dla niej piękne pożegnanie oraz pogrzeb, okazuje się, że sprawa wcale nie jest zakończona, bo ma drugie dno. Śmierć Laury – choć wiele koleżanek i kolegów podziela te poglądy – nie była dziełem seryjnego mordercy, lecz pojawia się wiele niepokojących sygnałów, dobitnie świadczących, że to jeszcze nie koniec. Jednym z nich jest łańcuszek z aniołkiem, który nosiła na szyi zarówno denatka – nie miała go przy sobie, gdy znaleziono jej ciało, bo najwyraźniej ktoś musiał go wcześniej zabrać – jak i osoby, takie jak Tiina, które są filarami tej społeczności i pomagają zarówno miastu, jak i jego mieszkańcom.
Nawet komendant wydaje się osobą, która pod pozorami idealnego małżeństwa skrywa swoje brudne sekrety.
Książka może nie nudzi, ale posuwa się do przodu bardzo powoli, podążając swoim rytmem. Autorzy – bo pod nazwiskiem na okładce ukrywa się ich dwoje – wnikliwie zapoznają nas z wszelkimi strefami życia w tym małym, lecz jakże gwarnym miasteczku. Jesteśmy obecni często w gabinetach psychologów – Mii i jej brata – którzy z uwaga wysłuchują zwierzeń nastolatków i starają się im dawać dobre rady. Odwiedzamy również, wraz z autorami książki gabinet komendanta, domy mieszkańców, a nawet zaglądamy za kulisy pracy reportera. To wszystko jednak nie sprawia, że książkę lepiej się czyta, a śledztwo jest bardziej wyważone. I choć mrok zdaje się wyłaniać zza każdego kata, to momenty napięcia i świetnej akcji rywalizują tuta z nudą i zbyt dokładnymi opisami życia erotycznego tego miasteczka. Choć otwarte zakończenie zdradza, że autorzy postanowili tak szybko nie opuszczać „granic” swojej historii, to czytelnik mierzy się ze zwątpieniem, czy da się jeszcze coś z tej historii wycisnąć i co jeszcze może się zdarzyć?

Napisano już wiele książek o uwielbianych przez rówieśników nastolatkach, którzy jednocześnie wzbudzają w nich bezgraniczną niechęć i zazdrość. A nawet, jeśli swym zachowaniem nie wywołują aż tak skrajnych emocji, to potrafią potraktować innych tak, jak sami nigdy nie będą potraktowani: wykorzystać i porzucić. Dokładnie tak zachowywała się Laura, najpopularniejsza...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nie jest to jakiś najlepszy kryminał pod kątem intrygi czy wartkiej akcji. Wręcz przeciwnie, można łatwo wyłapać pewien trop, przy czym nieudolne działania i swoista ślepota książkowej policji dość mocno irytuje. Podsuwane elementy zagadki momentami wydają się naciągane, a sam klimat opowieści nieuchronnie przywołuje "Miasteczko Twin Peaks" (choć to akurat zaleta). Ale całość w sumie czyta się dość dobrze. Niektóre partie mogą się wydać przydługie, ale to pewnie dlatego, że autor (autorzy?) nastawili się na cały cykl wydawniczy. Stąd też zakończenie, które wyjaśnia zaledwie część wydarzeń, otwierając pole do nowych podejrzeń, podsuwając nowych podejrzanych. Aż oczyma wyobraźni widzi się Arnolda ze swoim kultowym "I'll be back" ;)

Cała historia wciąga również przez ciekawe i żywe postacie głównych bohaterów, a to ważne. Że nie ma się do czynienia z papierowymi superbohaterami, ale normalnymi ludźmi, z których uczuciami i reakcjami łatwo można się identyfikować. Cóż, nie pozostaje nic innego, jak sięgnąć jak najszybciej po kolejny tom ;)

Nie jest to jakiś najlepszy kryminał pod kątem intrygi czy wartkiej akcji. Wręcz przeciwnie, można łatwo wyłapać pewien trop, przy czym nieudolne działania i swoista ślepota książkowej policji dość mocno irytuje. Podsuwane elementy zagadki momentami wydają się naciągane, a sam klimat opowieści nieuchronnie przywołuje "Miasteczko Twin Peaks" (choć to akurat zaleta). Ale...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

ciekawa książka, mimo to czegoś mi brakuje.
Zakończenie w ogóle mnie nie usatysfakcjonowano.
Pozostał spory niedosyt i brak zakończenia, które podsumowuje całą książkę.

ciekawa książka, mimo to czegoś mi brakuje.
Zakończenie w ogóle mnie nie usatysfakcjonowano.
Pozostał spory niedosyt i brak zakończenia, które podsumowuje całą książkę.

Pokaż mimo to

Ciekawa książka. Może nie trzyma w napięciu od pierwszej strony, ale dobrze i szybko się czyta. Bardzo fajne zakończenie i na pewno sięgnę po kolejną część.
A z "Miasteczkiem Twin Peaks" ma niewiele wspólnego, chyba tylko imię zaginionej dziewczyny i jej wiek.
Dobra rozrywka, polecam.

Ciekawa książka. Może nie trzyma w napięciu od pierwszej strony, ale dobrze i szybko się czyta. Bardzo fajne zakończenie i na pewno sięgnę po kolejną część.
A z "Miasteczkiem Twin Peaks" ma niewiele wspólnego, chyba tylko imię zaginionej dziewczyny i jej wiek.
Dobra rozrywka, polecam.

Pokaż mimo to

Momentami miałam wrażenie,że czytam parodię kryminału.

Momentami miałam wrażenie,że czytam parodię kryminału.

Pokaż mimo to