Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dawno nie miałam takiej przyjemności z czytania jak teraz. Pełnokrwista słowiańska fantastyka z dużą dawką poczucia humoru. Przywodząca na myśl opowiadania Wiedźmińskie Sapkowskiego, ale mam wrażenie, że tutaj jest nawet o wiele lepiej. Brzezińska, to pisarka zdecydowanie niedoceniona, jeśli chodzi o fantastykę. A szkoda bo jej zbiór opowiadań czyta się wybornie. Wiedźma Babunia Jagódka to jedna z najciekawiej napisanych postaci kobiecych w literaturze. Wilżyńska dolina to uniwersum robiące przyjemne ciepełko na serduszku niczym grzaniec albo kocyk z herbatką w zimowy wieczór.

Dawno nie miałam takiej przyjemności z czytania jak teraz. Pełnokrwista słowiańska fantastyka z dużą dawką poczucia humoru. Przywodząca na myśl opowiadania Wiedźmińskie Sapkowskiego, ale mam wrażenie, że tutaj jest nawet o wiele lepiej. Brzezińska, to pisarka zdecydowanie niedoceniona, jeśli chodzi o fantastykę. A szkoda bo jej zbiór opowiadań czyta się wybornie. Wiedźma...

Ciekawa wizja świata postapokaliptycznego, inna niż te które miałam okazję poznawać w powieściach tego typu. U Johna Wyndhama nie ma katastrof nuklearnych, zombiaków itd. Jest za to kometa, która powoduje bieg wydarzeń a także dziwne zielska zwane Trifidami, które pojawiły się znikąd i potrafią się poruszać oraz być niebezpieczne dla gatunku ludzkiego.
Książka jest bardzo przyjemną rozrywką, choć nie brakuje w niej kilka życiowych prawd dotyczących egzystencji człowieka.
Książka napisana w czasach Zimnej Wojny co da się odczuć czytając karty tej powieści.
Mam wrażenie, że Dzień Trifidów był inspiracją dla innych dzieł z gatunku SF takie jak "Miasto Ślepców" Saramago oraz "Przejście" Cronina, ponieważ udało mi się zauważyć elementy wspólne.

Ciekawa wizja świata postapokaliptycznego, inna niż te które miałam okazję poznawać w powieściach tego typu. U Johna Wyndhama nie ma katastrof nuklearnych, zombiaków itd. Jest za to kometa, która powoduje bieg wydarzeń a także dziwne zielska zwane Trifidami, które pojawiły się znikąd i potrafią się poruszać oraz być niebezpieczne dla gatunku ludzkiego.
Książka jest bardzo...

I tak oto po siedmiu latach wróciłam do świata Cmentarza Zapomnianych Książek i nadal jestem nim oczarowana tak samo jak wiele lat temu. Książka ma prawie 900 stron, mimo, że nie przepadam za czytaniem tak grubych i opasłych tomiszy to doszłam do wniosku, że zrobię inaczej i skończę tą historię w końcu. I nie żałuję tych kilku wieczorów na jej przeczytanie, bo było warto. Cieszę się z takiego zakończenia, bo chyba lepszego nie mogło być. Wszystkie wątki zostały fajnie zamknięte. Choć w sumie wątek jednej postaci mógł się inaczej troszkę zakończyć. Fajnie było powrócić do tego świata przeklętej i baśniowej wręcz Barcelony pełnej tajemnic, intryg i ponownie się w nim zakochać. Dawno żadna książka tak bardzo mnie nie urzekła i nie wywołała tyle dobrych emocji i zachwytu z czytania każdej strony. Mam ochotę pojechać w przyszłości do Barcelony i zagubić się w tych uliczkach rodem z powieści. I jest mi smutno ,że jest to ostatnia książka zmarłego niedawno pana Zafóna jaką przeczytałam.

I tak oto po siedmiu latach wróciłam do świata Cmentarza Zapomnianych Książek i nadal jestem nim oczarowana tak samo jak wiele lat temu. Książka ma prawie 900 stron, mimo, że nie przepadam za czytaniem tak grubych i opasłych tomiszy to doszłam do wniosku, że zrobię inaczej i skończę tą historię w końcu. I nie żałuję tych kilku wieczorów na jej przeczytanie, bo było warto....