Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"The Dutch House" to solidna obyczajówka o więzach rodzinnych, niepozbawiona mocnych zalet: nie tylko jest bezpretensjonalna, sprawnie napisana i szczera, ale też kompletnie stroni od uwielbianych przez autorów pop-lit ckliwych hollywoodzkich rozwiązań, co jest zupełnie odświeżające. Bohaterowie są przekonujący, żywi i pozwalają w siebie uwierzyć. To plusów niemało, ale, jak się okazało ostatecznie, za mało.

To nie była ani fabularnie porywająca, ani urzekająca świetną prozą książka. Styl autorki nie jest co prawda sztucznym produktem topornego rzemieślnictwa blendującego banalne internetowe mądrości z nieprawdopodobną fabułą a'la opera mydlana jak u autorów z top 10 kolportera, ale też nie odznacza się niczym, co pozwalałoby go wyróżnić spośród innych czy nazwać wybitnym. Nie ma tu nic, co nazwałabym - za recenzją - "dystyngowaną prozą". Narracja jest płaska i raczej monotonna, a tekst jest prosty, z jakimś tam śladem cienia finezji jedynie w cienkiej warstwie humoru obecnego w dawce aptecznej. Przekonująca charakterystyka bohaterów żyjących w ciekawej epoce i w ciekawym miejscu (Nowy Jork i okolice, połowa dwudziestego wieku) wystarczyła, żeby mnie zaintrygować na jakiś czas, ale stopniowo letnia i przewidywalna formuła wyczerpywała swoją atrakcyjność i robiło się coraz nudniej, a kolejne wspomnienia narratora nieurozmaicone niczym więcej jak przeskokami w chronologii zaczęły coraz bardziej przypominać beznamiętną wyliczankę o wątpliwej celowości. Dojechałam do ostatniej strony w stanie sporego znużenia, potęgowanego właściwie z każdym rozdziałem.

Zważając na plusy nie mogę powiedzieć, że czas na lekturę był stracony, ale jednak nieprędko (o ile w ogóle) sięgnę po kolejną książkę Ann Patchett. Lubię powieści obyczajowe, ale nie wbiło mnie w fotel.

"The Dutch House" to solidna obyczajówka o więzach rodzinnych, niepozbawiona mocnych zalet: nie tylko jest bezpretensjonalna, sprawnie napisana i szczera, ale też kompletnie stroni od uwielbianych przez autorów pop-lit ckliwych hollywoodzkich rozwiązań, co jest zupełnie odświeżające. Bohaterowie są przekonujący, żywi i pozwalają w siebie uwierzyć. To plusów niemało, ale,...

Fantastyka geologiczna.

"Piąta pora roku" to opowieść o alternatywnym uniwersum, w którym istnieją pół-ludzie, pół-sejsmografy, potrafiący na dodatek kontrolować ruchy głębszych warstw skorupy ziemskiej według własnego widzimisię. Umiejętność taka jest przydatna w pewnych sytuacjach z punktu widzenia gospodarki przestrzennej, ale i potencjalnie śmiertelnie niebezpieczna, dlatego osobniki takie raczej nie są otaczane ciepłymi uczuciami w swoich lokalnych społecznościach.

Jak widać, oddać trzeba autorce, że nie powiela schematów w warstwie formy, realizując własne pomysły na to, jaki powinien być świat fantasy. Plus kolejny: nie idzie utartymi ścieżkami prostego stylu typowego dla książek fantastycznych, tylko konsekwentnie realizuje bardziej wyrafinowany (w sumie lepiej pasowałby przymiotnik "wymyślny", bo do wyrafinowanego pisarstwa jeszcze sporo temu dziełu brakuje) sposób snucia opowieści, naznaczony charakterystycznym rysem osobniczym. To się ceni zawsze, bo książki fantasy nieraz bywają napisane tak PROSTACKO, że można się wręcz cofnąć w rozwoju czytając je. No to "Piąta pora roku" nie zalicza się do tego niechlubnego podzbioru, na szczęście.

Drugi koniec kijka: pomysł na historię wymyka się banałowi i jest chyba dość nowatorski (nie jestem fanką gatunku, więc nie wiem na pewno) ale niestety nie można tego powiedzieć o fabule. Ta jest już niebywale wręcz banalnym zlepkiem wszystkich stosowanych w fantasy chwytów fabularnych: drużyna z misją w długiej drodze, szkolenie adepta, który przechodzi przemianę od zyra do bohatyra, niebezpieczeństwa wyskakujące z przysłowiowej d*py bez ładu i składu, mit o złolu co chce zniszczyć świat. Aaaale to już było. ♫

Cecha powyższa sprawia, że powieść ta nie jest NICZYM więcej, jak propozycją dla koneserów gatunku. Co fikuśniejsze (ale ocierające się momentami o grafomanię) zabiegi stylistyczne nie są w stanie tego zrekompensować. Mnie fantasy nie jara jako takie, więc książka ta była dla mnie boleśnie wręcz nudna (!). Ostrzegam nie-koneserów. Fani fantasy powinni mieć z czytania umiarkowaną przynajmniej frajdę.

Fantastyka geologiczna.

"Piąta pora roku" to opowieść o alternatywnym uniwersum, w którym istnieją pół-ludzie, pół-sejsmografy, potrafiący na dodatek kontrolować ruchy głębszych warstw skorupy ziemskiej według własnego widzimisię. Umiejętność taka jest przydatna w pewnych sytuacjach z punktu widzenia gospodarki przestrzennej, ale i potencjalnie śmiertelnie niebezpieczna,...

Bardzo niesatysfakcjonujący tekst. Pomysł jest niby atrakcyjny (trochę rewolucja francuska i wojny napoleońskie, trochę steampunk i dziewiętnastowieczne miasta przemysłowe) ale realizacja łączy wszystkie chyba wady miernego fantasy.

Osadzenie świata pozwalałaby na piękne i bogate (nawet niekoniecznie długie, po prostu JAKKOLWIEK pomysłowe i finezyjne), inspirowane historią opisy, ale wyobraźnia i wiedza autora nie sięga ponad napisanie jaki kolor ciuchów kto miał na sobie. Postaci są scharakteryzowane bardzo, bardzo ubogo, różnią się właściwie tylko imionami, płcią i wiekiem, no i typem zarostu może, jeśli dotyczy. Relacje między nimi praktycznie nie istnieją. Dialogi są marne i bez polotu, czyta się je jakby się oglądało aktorów-amatorów czytających swoje kwestie z kartki. Drewno jest zresztą wszędzie: jest to świat, w którym w czynnym użyciu są tak dwudziestowieczne pojęcia jak alergia i psychologia, ale poczucia humoru najwyraźniej jeszcze w nim nie wynaleziono. Typowo dla fantasy wszyscy tu cierpią na Nadmiar Zaj*bistości, która nie jest zrównoważona absolutnie żadnymi kosztami czy negatywnymi konsekwencjami. Bohaterowie popisują się swoimi umiejętnościami i zachowują się jak przedszkolaki wymachujące strzelbami z patyków - dają się prowokować jak dzieci, wchodzą w konflikty którym zapobiegłoby dosłownie jedno słowo, a ich działania są czasem tak nieadekwatne do charakterystyki odautorskiej, że aż się gorzej robi (moim antyfaworytem jest "GeNiAlNy" według autora strateg który daje się robić jak dziecko). Pomysły i rozwiązania fabularne są naiwne i nieprzekonujące, typowe nagłe i nieprawdopodobne zwroty akcji z jeszcze naglejszymi i jeszcze bardziej nieprawdopodobnymi rozwiązaniami. Sprawia to wrażenie, jakby autor niczego w swojej fabule z góry nie planował, tylko produkował co mu akurat fantazja podsunie danego dnia. Tak to sobie można pisać opowiadania blogowe.

Są za to bitwy, pościgi, wybuchy i raczej wartka akcja, no i relatywnie oryginalny pomysł. Książka może się ewentualnie nadać komuś kto ma ochotę na szybkie sceny akcji i jest zmęczony high fantasy w którym jest "wszędzie to samo", a nie mają dla niego znaczenia realizm i jakość prozy.

Jeśli chodzi o wykonanie to nie jest to nic bardzo złego, ale też nic powyżej smętną przeciętną, a o wieloaspektowo wyśmienitej rozrywce w ogóle można zapomnieć. Mam inne standardy bardzo dobrych debiutów.

Ja bym tego nie czytała, ale co kto lubi.

Bardzo niesatysfakcjonujący tekst. Pomysł jest niby atrakcyjny (trochę rewolucja francuska i wojny napoleońskie, trochę steampunk i dziewiętnastowieczne miasta przemysłowe) ale realizacja łączy wszystkie chyba wady miernego fantasy.

Osadzenie świata pozwalałaby na piękne i bogate (nawet niekoniecznie długie, po prostu JAKKOLWIEK pomysłowe i finezyjne), inspirowane historią...

Świetna. Ambitna, błyskotliwa, wielowarstwowa, pewnie osadzona w szerokim i bogatym kontekście kulturowym, tyleż mroczna co dowcipna, portretująca przejmująco autentyczne relacje, nieoczywista, jednocześnie zaskakująco realistyczna i onirycznie dziwna. Jeśli chodzi o fabułę, to grany jest tutaj w świeży sposób znany już temat, to znaczy co jest prawdziwie potworne: czy wskrzeszona z martwych animowana zabawka doktora Frankensteina, czy może jednak społeczeństwo, co pozwala udanie połączyć atrakcyjny wiktoriański klimat "penny dreadfuls" z przenikliwymi obserwacjami socjologicznymi. Przy tym realizacja pomysłu inteligentnie pokazuje, że punkt widzenia przeważnie nie równa się prawdzie, i dotyczy to wszystkich bohaterów tej powieści. Jedna z przyjemniejszych i najbardziej pozytywnie zaskakujących lektur ostatnich miesięcy. Takie pisanie to ja rozumiem. 💞 Podobno film też jest bardzo dobry, teraz pragnę obadać.🥳

Świetna. Ambitna, błyskotliwa, wielowarstwowa, pewnie osadzona w szerokim i bogatym kontekście kulturowym, tyleż mroczna co dowcipna, portretująca przejmująco autentyczne relacje, nieoczywista, jednocześnie zaskakująco realistyczna i onirycznie dziwna. Jeśli chodzi o fabułę, to grany jest tutaj w świeży sposób znany już temat, to znaczy co jest prawdziwie potworne: czy...

"Heart-Shaped Box" to klasyczny horror o nieskomplikowanej fabule, ale dobrze napisany, zwłaszcza jak na debiut. Co prawda "N0S4A2" podobał mi się dużo bardziej, ale i tak podtrzymuję opinię, że Joe Hill dostarcza czytelnikom udanego przedłużenia pisarstwa swojego sławnego taty: pisze klimatyczne, solidne historie, pełne udanych postaci które pozwalają w siebie uwierzyć. Nie jest to może takie mistrzostwo psychologiczne (na miarę rozrywkową) jak u Kinga, ale narzekać nie można. Tutaj rozwój relacji dwójki głównych bohaterów był zdecydowanie miłym i pożądanym dodatkiem do głównego straszaka, czyli krwiożerczego ducha-mściciela.

Pewnym minusem formuły (w kontraście do stylu Kinga) jest dla mnie kompletny brak budowania napięcia, pan Hill właściwie od razu przystępuje do akcji właściwej, wzorem Mastertona, a cliffhangerów i zaskakujących zwrotów akcji jest jak na lekarstwo. Niemniej niezadowolenie z tego faktu mieści się w granicach osobistych preferencji.

Ogólnie jest to warta uwagi propozycja dla poszukujących prostego, odpowiednio krwawego horroru z nieskomplikowaną fabułą i niewieloma postaciami, gdy akurat nie ma się ochoty na nic bardziej fikuśnego. Mimo niewyrafinowanej formy aspekt językowo-warsztatowy nie zawodzi, co jest bardzo ważnym fundamentem każdej, nawet niewymagającej historii.

"Heart-Shaped Box" to klasyczny horror o nieskomplikowanej fabule, ale dobrze napisany, zwłaszcza jak na debiut. Co prawda "N0S4A2" podobał mi się dużo bardziej, ale i tak podtrzymuję opinię, że Joe Hill dostarcza czytelnikom udanego przedłużenia pisarstwa swojego sławnego taty: pisze klimatyczne, solidne historie, pełne udanych postaci które pozwalają w siebie uwierzyć....

W pełni się zgadzam z pojawiającym się regularnie w recenzjach porównaniem książek J. Abercrombiego do filmów Tarantino, którego zresztą uwielbiam i to chyba nie jest przypadek. Podobieństwa są takie: 1) przemoc 2) żywe, ciekawe postaci 3) świetne dialogi. A tu jest jeszcze fabuła, rzeczywiście, jak z "Kill Billa": wkurzona niedoszła martwa idzie i się mści. Ludzie mówią, że warto zacząć czytanie J.A. właśnie od "Best served cold", bo pierwsza trylogia z cyklu Pierwsze Prawo może odstraszyć wolno rozwijającą się akcją (cały tom 1, "Ostrze" oryg. "The Blade Itself" to swoisty wstęp do dalszych wydarzeń), ale ja się nie do końca zgadzam z tą opinią. "Zemsta" mi się podobała, ale jest dość prosta i przewidywalna fabularnie, i choć autor przemycił, swoim zwyczajem, parę atrakcyjnych twistów w toku rozwoju fabuły, inne jego książki bardziej mnie wciągnęły, żeby nie powiedzieć że na amen. Gdybym z kolei przeczytała "Zemstę..." jako pierwszą książkę z dorobku autora, pewnie odznaczyłabym ją jako "obiecujące, przeczytać coś jeszcze" i odłożyłabym temat na półkę na wieczne może kiedyś.

Niemniej nadal jest to pozycja pełna zalet: humor, gore i postaci, praktycznie bez wyjątku dysfunkcyjne monstra które jednocześnie są tak bardzo ludzkie. Z kolei relacje między nimi można wyjadać długą łyżeczką ze srebrnego pucharka, pyszniutkie. Nigdy nie są proste i nigdy cukierkowe. Z drugiej strony nie ma tu żadnych na siłę wymyślonych i wciśniętych dram, to samo życie (paradoksalnie, jak się zastanowić, biorąc pod uwagę że gatunek Abercrombiego to fantastyka).

Niezmiennie przepadam. Moje krwawe comfort stories. 🖤💕

W pełni się zgadzam z pojawiającym się regularnie w recenzjach porównaniem książek J. Abercrombiego do filmów Tarantino, którego zresztą uwielbiam i to chyba nie jest przypadek. Podobieństwa są takie: 1) przemoc 2) żywe, ciekawe postaci 3) świetne dialogi. A tu jest jeszcze fabuła, rzeczywiście, jak z "Kill Billa": wkurzona niedoszła martwa idzie i się mści. Ludzie mówią,...

Cudowna. To książka, przez którą się brnie, takim jest wyzwaniem, ale fragmenty czy nawet pojedyncze zdania są tak nagradzające, że ciągle chce się iść dalej, nieważne przez ile specjalistycznych analiz gry w tenisa i encyklopedycznych opisów substancji narkotycznych trzeba przepełznąć po drodze. Pisana przez megainteligentnego erudytę (jak na dłoni to widać) który robi ze swoim językiem ojczystym, co chce - lata, wiruje i robi figury akrobatyczne w stratosferze, podczas gdy inni autorzy mozolnie idą pieszo, i to niezgrabnie. Prawdziwie błyskotliwa, pełna gorzkiego humoru, skrząca, migocząca i szybująca, wszędzie "naj" - do bólu śmieszna, prawdziwie straszna i rozdzierająco smutna tam, gdzie autor akurat takie emocje chciał wywołać. Opisy ograniczające się do pojedynczych zdań są uderzająco trafne i piękne.

"Fragmentaryczna, trudna, erudycyjna, dygresyjna, poplątana, do bólu szczera, skłaniająca do refleksji, genialna" - zgadzam się z każdym słowem tej recenzji.

Podobno polskie tłumaczenie nie do końca dorównuje wartością oryginałowi (nic dziwnego, przetłumaczenie tego tekstu musiało być naprawdę ciężkim zadaniem) ale i tak je kiedyś przeczytam. To, co zrozumiałam z oryginału (jest naprawdę trudny dla małego, niewysportowanego anglożuczka) sprawiło, że klęczę i płaczę.

Uwaga, może zabić, jest taka poplątana i naprawdę męcząca gdzieniegdzie, ale kogo nie zabije, uuu, ale będzie miał jazdę bez trzymanki, wnukom będzie opowiadać.

Podchodzić ostrożnie ale dać szansę!!!

Cudowna. To książka, przez którą się brnie, takim jest wyzwaniem, ale fragmenty czy nawet pojedyncze zdania są tak nagradzające, że ciągle chce się iść dalej, nieważne przez ile specjalistycznych analiz gry w tenisa i encyklopedycznych opisów substancji narkotycznych trzeba przepełznąć po drodze. Pisana przez megainteligentnego erudytę (jak na dłoni to widać) który robi ze...

Z książkami fantasy mam ten zadziwiająco częsty problem, że czyta się je jakby były pisane dla (i nierzadko przez) wczesnych nastolatków, nawet jeśli jest w nich dużo przemocy i seksu: albo są naiwne i napisane prostym językiem, albo pompatyczne, pretensjonalne i moralizatorskie, jakby autor sam nie mógł się zdecydować, czy chce bawić i uczyć dzieci, czy pisać dla dorosłych. Oba podrodzaje są przy tym gęsto zapaćkane sztampą i zaludnione tłumami Mary Sue/Garych Stu. Próbowałam obadać sporo pozycji opisywanych jako "najlepsze" w gatunku z kraju nad Wisłą i spoza, i bawiłam się przy tym tak źle, że na widok list książek fantasy które "trzeba" przeczytać mam już awersyjne objawy psychosomatyczne. Mimo to szkoda mi się poddać, bo nadal uważam ten gatunek za pełen potencjału: tradycje powieści historycznej, polot powieści przygodowej, wyobraźni nic nie ogranicza, co może pójść nie tak? Okazuje się, że niestety wiele, ale to jest, przysięgam, pierwsza książka fantasy, jaka mi się podobała, oprócz trylogii Gormenghast i elementów fantastycznych u rosyjskich postmodernistów, chociaż ani pierwszej, ani drugich nie można raczej nazwać typową fantastyką. "The Blade Itself" jest typowe. I dobre. Alleluja!

Do konkretów. Podoba mi się, że każdy bohater tej książki ma cechy negatywne, i nie mówię tu o jakiejś niby brzydkiej bliźnie na szlachetnym liczku Gary'ego Stu, który "nigdy by nie" (nie zawiódł, nie skłamał, zdradą się nie skalał, no i każda laseczka wskakuje mu do łóżka oczywiście), ale o cechach charakteru osoby złej, niemoralnej, żałosnej i autentycznie odpychającej. Podoba mi się, że każdy ma jakąś rozbrajająco ludzką słabość. Podoba mi się umiejętna zmiana punktów widzenia, to, że postaci nie mówią jednym głosem, podoba mi się komizm wynikający z tych przejść. Podoba mi się, że nie ma tu żadnej opatrzonej, przewidywalnej do bólu ścieżki "od zyra do bohatyra", gdzie protagonista doświadcza jakichś trudności dla porządku, ale i tak wiadomo, że w końcu mu się wszystko uda i będzie najwspanialszy, o ile już nie jest. Podoba mi się, że tu jest tak dużo odwrócone, że bohaterowie z potencjałem nigdy nie rozwiną go w pełni, bo życie chciało inaczej, albo ich rzekomy sukces to ułuda. Podoba mi się, że autor nie przesadza z elementami fantasy i nie stawia sobie za punkt honoru żeby pisać o wszystkim, o czym pisał Tolkien. Ani jednego elfa przez siedemset stron, bosko! Podoba mi się subtelny, sarkastyczny humor, może nie top of the tops ale biorę, co dają, a tu dają i się nie wstydzą. Przoduje w tym zwłaszcza inkwizytor Glokta, mój beniaminek. Moje smutne, czarne serduszko bardzo przepada za takimi złamanymi przez życie, nieoczywistymi postaciami, które są tyleż ohydne co skrywające gdzieś tam głęboko jakieś ludzkie uczucia, więc wygląda na to że mam nowego crusha, jak miło! Podoba mi się język, trafne porównania, dobre przymiotniki, nieoczywiste, ale bez pretensji. Pewną wadą są powtórzenia, które autor albo stosuje świadomie dla efektu (bez efektu, ale myślę, że wyrośnie z tego, zobaczymy w kolejnych tomach) albo przypadkowo, znaczy: jeśli użyje jakiegoś szczególnie obrazowego wyrażenia na jednej stronie, to wzrasta prawdopodobieństwo, że użyje też na kolejnej, plus trochę za dużo wyrazów dźwiękonaśladowczych (kto autorowi powiedział, że te wszystkie "Aaaargh" wyglądają dobrze?) ale natężenie skutków w/w drobnych przywar nie jest dolegliwe. Jakby było tu więcej poetyckiego polotu, to całowałabym rączki i nóżki, ale historia napisana dobrze, językiem dostatecznie bogatym, ale bez silenia się na napuszone, stylizowane archaizmy od których bolą zęby, to już wiele. Biorę to wszystko!

Zaczęło się nieźle, wciągnęło niepostrzeżenie, a potem książka robiła się coraz ciekawsza, zabawniejsza, bardziej przekonująca, mięsna i żywa, a jak już się zaczyna czuć szczere współczucie wobec niektórych postaci i od niechcenia planuje, jakich aktorów by się obsadziło w której roli, to wiadomo, że jest dobrze. Oczywiście powieść nie jest całkiem wyzuta z pewnych przerysowanych rozwiązań, nie wyłączając takich z głupich filmów akcji, ale autor ma sporo samoświadomości, puszcza oczko do czytelnika nie raz i nie dwa. Niemało tu krwawo-obślizgłych szczegółów które czyta się jak dobre gore (przepadam). Autor odpowiedział na sporo pytań które już wyglądały na niedociągnięcia fabularno-redakcyjne, ale nie, uciekł z pułapki, chłop jest przytomny albo ma dobrych beta readerów. To stwarza uzasadnioną nadzieję, że pytania otwarte (sporo ich) nie będą pozostawione bez odpowiedzi. Świat przedstawiony i wątki polityczne, mimo że skończenie klasyczne (Północ i Południe, wojna, coś tam coś tam magia) intrygują i niniejszym wylądowałam czytając drugi tom.

Jako książka jest to co najmniej 6/10 (oceniając bardzo surowo), a dodatkowe punkty przyznaję za Gloktę, brak Garych Stu i odczynienie klątwy słabego fantasy, która ciążyła na mnie od dawna za nie wiadomo jakie winy.

O dziwo, prawdopodobnie, warto (do oceny indywidualnej).

Z książkami fantasy mam ten zadziwiająco częsty problem, że czyta się je jakby były pisane dla (i nierzadko przez) wczesnych nastolatków, nawet jeśli jest w nich dużo przemocy i seksu: albo są naiwne i napisane prostym językiem, albo pompatyczne, pretensjonalne i moralizatorskie, jakby autor sam nie mógł się zdecydować, czy chce bawić i uczyć dzieci, czy pisać dla...

Tom drugi. Już wszyscy są sobie przedstawieni. Łysy Mag i jego, jak by to określił inkwizytor Glokta, "kosmopolityczna drużynka" wyruszają na wyprawę po cenny artefakt żeby zmienić rwący bieg rzeki wydarzeń politycznych, barbarzyńcy dołączają do oddziałów Unii nie bez perypetii, a sam Glokta, którego szef żąda rzeczy niemożliwych, robi widowiskową robotę angażując się w coś w rodzaju śledztwa kryminalnego (pyszny wątek, szkoda że nie bardziej rozbudowany!) i broniąc oblężonego miasta. Dzieje się? Dzieje.

Uczciwie jednak przyznam że drugi tom okazał się dla mnie nieco (ciut-ciut) mniej wciągający niż pierwszy. Jednak chyba tak już miewają drugie tomy: o ile w pierwszym przymus przewracania kolejnych stron w ogromnej części napędza już sama chęć dowiedzenia się jak najwięcej o postaciach w grze, kim są i dokąd zmierzają, tak kiedy już sporą część fabuły zajmuje jakaś zorganizowana wyprawa, podczas której bohaterowie z reguły dają skuteczny odpór niebezpieczeństwom (inaczej nie byłoby mowy o kontynuacji) a wiadomo, że najbardziej ostateczne pytania pozostaną bez odpowiedzi jeszcze przez dłuższy odcinek fabularny, emocje nieco opadają. Przy tym autor nie jest aż tak świetnym pisarzem, żeby opisy kolejnych lokacji czytało się z zapartym tchem i rozdziawioną w podziwie paszczą. Jego warsztat określiłabym jako dość podstawowy, choć spełniający swoje zadanie i dostatecznie satysfakcjonujący. Jednak do tego tomu miałam ogólnie nieco więcej zastrzeżeń technicznych, niż do poprzedniego. Otóż.

Autor lubi powtórzenia, zrobił z nich wręcz element swojego stylu (święte prawo pana autora), ale trzy identyczne (charakterystyczne) przymiotniki na jednej stronie to już jednak trochę za dużo. Czasem ta maniera każe sądzić, że autor pewne fragmenty (na szczęście nie jest ich wiele) tylko sprawnie naszkicował w pewnym pośpiechu i nigdy ich dokładniej nie zredagował. Mag Bayaz, jak na tak starego i mądrego gościa, daje rady trochę za bardzo jak z poradników dla niedzielnych psychologów, ale powiedzmy, że przyzwyczaiłam się do bohaterów fantasy, którzy ględzą komunały, trudno się mówi. Tak naprawdę może to być zresztą kolejna z jego wad (co jest cudowne w tej książce: postaci są pełne wad!). Niektóre pomysły trochę walą sztampą w tanim stylu, mam na przykład na myśli tajemniczą wizytę pewnego nocnego gościa podczas, jakże by inaczej, burzy z piorunami, no i że odwiedzany akurat przypadkiem się budzi bo miał koszmar, erm, no jak tanie to jest? Ale okej, oklepane konwencje są lubiane nie bez przyczyny. Ogólnie pewne rozwiązania fabularne to deus ex machina, inne są trochę zbyt przerysowane (rozpieszczony książę na wojnie) a inne ledwo przekonujące (wątek z uwolnieniem pewnej osoby, i w ogóle specjalne jej traktowanie. Sorry, to było mało realistyczne, nie podobało mi się...), acz jeśli autor dopnie to, co niedopięte w kolejnym tomie, to nie będę zgłaszać reklamacji.

Ale nadal wiele rzeczy podobało mi się bardzo. Na przykład uważam, że autor bardzo dobrze się odnajduje w opisywaniu relacji międzyludzkich. Najoględniej: jeśli dwóch bohaterów się spotyka i o coś im chodzi (jakikolwiek wektor miałyby ich emocje), to wiadomo, że lektura będzie atrakcyjna. Podoba mi się, że te relacje nie są zbyt liniowe i łatwe, a nie że: powalczyli razem trzy kwadranse i już przyjaźń miłość zaufanie. Podoba mi się humor, żadna tam przejaskrawiona komedia slapstickowa, tylko subtelny humor sytuacyjny umiejętnie poprowadzony nawet w sytuacjach niesubtelnych. Podoba mi się że nie było żadnych Wielkich Przemian Wewnętrznych, i że każdy czyn szlachetny ma posmak słabości, nie jest oczywistym Właściwym Wyborem. Warstwa militarna bardzo dobra, o świetnej dynamice. No i Glokta jest supeeer, sprzątałabym jego salę tortur (chociaż nienawidzę sprzątać, niespecjalnie nawet lubię sale tortur).

Podsumowując: mam powody myśleć, że jeśli komuś nie spodobał się pierwszy tom, to drugi nie spodoba mu się tym bardziej. Niemniej ja się dałam złowić jak naiwny okoń, właśnie (przyznając się uczciwie: od razu) zaczęłam trzecią część i zaczyna się jeszcze lepiej niż poprzednie, tak jakby, nie wiem, nie mogę przestać tego czytać (Jeśli macie jakąś pilną dorosłą pracę do wykonania, lepiej trzymajcie się Z DALA od tej trylogii. Ostrzegam bezinteresownie.)

Nadal bardzo dobra zabawa.

Tom drugi. Już wszyscy są sobie przedstawieni. Łysy Mag i jego, jak by to określił inkwizytor Glokta, "kosmopolityczna drużynka" wyruszają na wyprawę po cenny artefakt żeby zmienić rwący bieg rzeki wydarzeń politycznych, barbarzyńcy dołączają do oddziałów Unii nie bez perypetii, a sam Glokta, którego szef żąda rzeczy niemożliwych, robi widowiskową robotę angażując się w coś...

Byłam przekonana, że nie będę mogła z czystym sumieniem przyznać żadnej części tej trylogii oceny wyższej niż naciągane sympatiami osobistymi 8/10, no bo styl dostatecznie dobry ale bynajmniej nie wybitny, niektóre rozwiązania fabularne zbyt już nieprawdopodobne (i nie mówię o elementach magicznych) a powtórzenia przywodzą trochę na myśl ulubiony szlagier puszczany w kółko, ale treść tomu wieńczącego serię tak niemożebnie mi się podobała że doprawdy składam broń.

Sposób dopinania fabuły i losów postaci tak bardzo robił mi dobrze że mój obżarty po ciemię grubym plikiem rozrywki mózg odwrócił się brzuszkiem do góry i mruczy. To było dobre, no byyyło.

Wiele dobrego.

Na przykład.

Bardzo mi się podobało, jak dużo było w tej książce nieszczęścia, jakkolwiek to zabrzmi. Te nieliczne okruszki lepszych chwil, które bohaterowie przypadkiem znajdowali, lśniły tym jaśniej. Bardzo mi się podobała rozkoszna nieobecność cukierkowych rozwiązań i typowego dla fantasy patosu, nie cierpię natchnionych bzdur. Urzekł mnie fakt, że żadna z postaci nie przepoczwarzyła się w żadnym momencie w Idealnie Szlachetnego Bohatera. Studium charakterów w ogóle świetne. Bohaterowie nie raz i nie dwa zdobywają się na czyny zaskakująco szlachetne, ale sami siebie w tej szlachetności nie rozumieją i niczego to nie zmienia w nawale ich gorzkich rozczarowań. Nieco zwraca uwagę, że niektóre postaci drugoplanowe są raczej jednowymiarowe (i na ogół przerysowane) ale podoba mi się, że nie są figurynkami używanymi jednorazowo do załatania dziur w fabule, tylko odgrywają spójną rolę w całej trylogii.

Nie wszystkie wątki były równie wciągające, ale i w tych mniej ulubionych zdarzały się przyjemne zaskoczenia, tu niby powtarzalna rąbanka i człowiek już zaczyna myśleć czy to moment żeby zacząć się nudzić, a tu świetnie napisany pojedynek i już szafa gra. Doceniam, że autor buduje trochę teatralną scenografię swojego świata, rekwizyty trzecioplanowe niejako oddają charakter opisywanych w danej chwili wydarzeń. Myślę: kaczki bijące się o okruchy, myślę: szachownica, może nie było to zbyt oryginalne, ale z drugiej strony może bardziej wymyślne aluzje nie byłyby tak płynnie łatwe do wychwycenia.

Od połowy już właściwie nieodkładalna.

Przeczytałabym czwartą część mimo objętości trzech poprzednich! Pod warunkiem że wydarzenia byłyby osadzone zaraz po ostatnim tomie, zakochałam się w Glokcie niestety (jest okropny! Uwielbiam go. Bardzo żałuję że to koniec naszego romansu).

Polecam chętnym zaangażować się. Jest możliwość, tu, o, właśnie.

Byłam przekonana, że nie będę mogła z czystym sumieniem przyznać żadnej części tej trylogii oceny wyższej niż naciągane sympatiami osobistymi 8/10, no bo styl dostatecznie dobry ale bynajmniej nie wybitny, niektóre rozwiązania fabularne zbyt już nieprawdopodobne (i nie mówię o elementach magicznych) a powtórzenia przywodzą trochę na myśl ulubiony szlagier puszczany w kółko,...

Autorka przyznaje, że jej powieść to uwspółcześniona wersja "Davida Copperfielda", czyli plus minus refleksja obyczajowa o dziedziczeniu biedy prowadzącej do wykluczenia i przekreślającej możliwości rozwinięcia potencjału jednostek. Swojego bohatera wyraźnie przeciwstawia skrajnej postaci kultury sukcesu, w której od jednostki może zależeć przysłowiowe wszystko, jeśli tylko będzie pracować wystarczająco ciężko i inwestować środki (możliwe, że przede wszystkim niematerialne) w samorozwój. Mimo wyraźnego odżegnywania się od podobnych utopijnych hurraoptymizmów powieść nie jest bynajmniej jednowymiarową litanią żalów jak to biedny żuczek główny bohater nie ma w ogóle wpływu na swoje życie: tytułowy Demon Copperhead to postać pracowita, wrażliwa, niestroniąca od brania spraw w swoje ręce, i dążąca do celu wytrwale. Tyle że po prostu na wiele rzeczy, które zmieniają jego los, nie ma najmniejszego wpływu, niezależnie od tego, ile wysiłku włoży w zawracanie biegu rzeki.

Przy tym książka w ogóle nie jest moralizatorska. Nie jest trudna, wciąga się ją gładko jak słodzony homogenat, ale jest mądra, chociaż nie przełomowa. Narracja pierwszoosobowa dziecka wyrastającego na nastolatka i młodego dorosłego jest wybitnie przekonująca, prosta - adekwatnie do kapitału kulturowego głównego bohatera - ale rozkosznie czysto brzmiąca i pełna trafnych obserwacji. Bohaterowie są żywi i wzruszający, a ich interakcje to koronkowa sieć wielowymiarowych powiązań o pełnym spektrum fal, włączając te niewidzialne. Humor i smutek są subtelne i pełnie światłocieni. Warstwa merytoryczna stanowi jedność z fabułą, ewidentnie nie jest to płód pośledniego autora który pisze jakby jego inspiracje polegały na przewijaniu memów i pobieżnym przeczytaniu paru haseł na wikipedii ze ścisłego czubka wyszukiwarki (Jodi khem khem Picoult coś mi wpadło do gardła).

Co prawda jeśli się już wdepnęło w odbierające mowę zjawisko pod tytułem David Foster Wallace to żadna książka o "substancjach" w Ameryce Płn (okej, wielki kontynent, tu chodzi akurat o US-TN) nie jest już dostatecznie wspaniała, więc może dlatego nie zakochałam się na zabój, ale przeczytałam z niesłabnącym zainteresowaniem i uznaniem. Naprawdę dobra powieść.

Autorka przyznaje, że jej powieść to uwspółcześniona wersja "Davida Copperfielda", czyli plus minus refleksja obyczajowa o dziedziczeniu biedy prowadzącej do wykluczenia i przekreślającej możliwości rozwinięcia potencjału jednostek. Swojego bohatera wyraźnie przeciwstawia skrajnej postaci kultury sukcesu, w której od jednostki może zależeć przysłowiowe wszystko, jeśli tylko...

To nie jest powieść, to jest fan fiction. I nie mam tu nawet na myśli poziomu językowego, zresztą pisarze-amatorzy bywają równie dobrzy (a bywa, że lepsi) niż pisarze wydający swoje wątpliwe dzieła za pieniądze.

Otóż jest to fan fiction, bo czyta się tę książkę, jakby o bohaterach było już wszystko wiadomo z jakiegoś tajemniczego innego, pełniejszego i lepszego źródła. Ten tekst by się obronił, gdyby ktoś już napisał epicką powieść o orczycy Viv i jej drużynie, a autor postanowił dla odmiany wyjąć muskularnej heroinie topór z ręki i pozwolić jej otworzyć kawiarnię (bardzo zresztą fan-fiction pomysł. I nie zapominajmy, że There Was Only One Bed). Tekst obroniłby się również, gdyby autor napisał go dla własnej satysfakcji i udostępniał za darmo. Jak wiadomo, żadne z powyższych nie zachodzi.

Książka jest reklamowana jako cozy fantasy, więc odpowiednio przykręciłam oczekiwania: żadnej wielkiej literatury, żadnej grand fabuły, ale może miły, zabawny, podnoszący na duchu tekst, jakaś taka Bridget Jones w Świecie Dysku czy co. O naiwności.

Niebywale mnie zdziwiło, jak bardzo autor nie miał pomysłu na tę powieść (poza realizacją dość oczywistego założenia, że jeśli otwiera się kawiarnię, to trzeba do niej kupić stoliki i ułożyć menu, poszerzanie którego jest zresztą głównym trzonem tej nieistniejącej fabułki). Taka historia - skoro nie literatura - powinna stać humorem i relacjami. Humoru tu nie ma w ogóle. Żeby napisać tak bezbarwny i wyzuty z dowcipu tekst, trzeba się chyba specjalnie postarać, mam wrażenie że mnie wychodzi śmieszniej jak piszę pisma urzędowe. A jeśli chodzi o relacje, one nie istnieją. To książka, w której bohaterowie "jedzą, piją i rozmawiają niespecjalnie o czymkolwiek" (co śmieszne, jest to dosłowny cytat z jednej sceny). Postaci są tak płaskie, że dawno nie miałam nieszczęścia czytać o takich, a wątek z głównym tajemniczym antagonistą jest śmiechu wartą, marną kalką dodaną wyłącznie dlatego, że autor nie miał żadnego pomysłu na fabułę, więc cisnął, cisnął aż wycisnął (tak, jest to ewidentne). Tekst jest napisany przyzwoicie, ale co mi po tym? Czy jak kupuję książkę, to chcę czytać względnie dobre wypracowanie utalentowanego ucznia szkoły średniej? To ten poziom.

Notatka do siebie na przyszłość: popularność na Amazonie i polecenia na TikToku w kwestii książek nie świadczą absolutnie o niczym (polecam za to czytać negatywne recenzje. Nie pozytywne, ale właśnie negatywne. Nierzadko jak na dłoni widać, kiedy napisał taką ktoś oczytany i ogarnięty, a wtedy z jakości tekstu nie ma co zbierać, i to się przygnębiająco często sprawdza).

Absolutna strata czasu i pieniędzy, nawet dla niewymagających poszukiwaczy kocykowych antydepresantów drukowanych.

To nie jest powieść, to jest fan fiction. I nie mam tu nawet na myśli poziomu językowego, zresztą pisarze-amatorzy bywają równie dobrzy (a bywa, że lepsi) niż pisarze wydający swoje wątpliwe dzieła za pieniądze.

Otóż jest to fan fiction, bo czyta się tę książkę, jakby o bohaterach było już wszystko wiadomo z jakiegoś tajemniczego innego, pełniejszego i lepszego źródła....

Według autora (patrz przedmowa) powieść to "proza, z którą jest coś nie tak".

Ja wiem, co jest nie tak z jego powieścią: jest niemożebnie nudna. Przy tym serdecznie nie rozumiem, dlaczego. Temat nie zapowiadał absolutnie nic nudnego, wręcz przeciwnie, był szalenie obiecujący. Za fabułą książki stoi pomysł, że każdy amerykański imigrant przybywający z dowolnej strony świata przywiózł ze sobą bogów i inne mityczne postaci, w które wierzył, a które są jak najbardziej realnymi osobami, i takich właśnie nadnaturalnych ekscentryków spotyka w pewnym momencie swojego życia (bez wyraźnego powodu fabularnego) główny bohater, milczący osiłek w typie harleyowca z kryminalną przeszłością, ale o dobrym i smutnym serduszku.

Kroiła się więc przednia fantastyka obyczajowa z elementami horroru, powieść drogi, Ameryka, myślę sobie, poziom co najmniej Kinga który tak świetnie potrafił opisywać Amerykę ("Bastion", "Dallas '63", nie mówiąc o wczesnych horrorach), coś od McCarthy'ego, jakieś pewnie powidoki Updike'a, Steinbeck'a, Caldwella, tak mi się roiło. No więc co poszło nie tak? Czemu to jest takie bezbarwne i nudne?

Autor pochwalił się w przedmowie, że podczas pracy nad "Amerykańskimi bogami" założył sobie pisanie tysiąca słów dziennie, i udało mu się z powodzeniem wykonać plan. Wiem, że wielu autorów narzuca sobie rytm pracy, ale czy naprawdę jest się czym chwalić, że co by się nie działo to udaje się wycisnąć do edytora te tysiąc słów? Że pisanie książki, praca było nie było twórcza, może tak bardzo przypominać pracę chałupniczą? Drogi pamiętniku, dzisiaj napiszę tysiąc słów mojej wybitnie dobrej powieści (widać, że autor pęka z dumy w kwestii własnego pisarstwa - znowu przedmowa) i skręcę dwa kartony długopisów. Poważnie, to tak ma działać? Może dlatego efekt końcowy to coś tak mdławego?

Autor odrabia tę powieść jak pracę domową. Każdą postać opisuje skrupulatnie: co miała na sobie, jaki miała kształt twarzy i do jakiego zwierzęcia była podobna. Mocnego, wciągającego pomysłu na fabułę jako takiego nie ma. Jest trochę jazdy przez bezdroża, trochę przystanków w motelach i barach (ZERO opisów, ZERO klimatu, ZERO poezji pachnącej benzyną), trochę akcji, mechaniczna erotyka (nie, że narzekam, prawdopodobnie uratowała mnie od ostatecznej śmierci z nudów) oraz wtręty historyczne (mini-historie imigrantów którzy przybywali do Ameryki przez wieki), te ostatnie najciekawsze z tego wszystkiego, co nie znaczy, że świetne w swojej klasie. Czyli mało co udanego.

Moje rozczarowanie nie daje się zamknąć w trzech wykrzyknikach. To miał być jeden z najlepszych brytyjskich autorów popularnych! Powieść o Ameryce ze świeżej perspektywy zwiedzającego ją turysty obdarzonego spostrzegawczością pisarza i wielką fantazją! Co to w ogóle jest...!!!

Nie sądzę, że przeczytam jeszcze jakąś powieść Gaimana dla dorosłych. Może fantasy dla małoletnich wychodzi mu jednak najlepiej?

Czy warto? Może spróbować, co nie znaczy, że obowiązkowo kończyć. Chociaż teoretycznie przepadam za wszystkimi składowymi tej powieści, nie znalazłam w niej nic dla siebie. Niech moja smutna historia posłuży innym za ostrzeżenie.

Według autora (patrz przedmowa) powieść to "proza, z którą jest coś nie tak".

Ja wiem, co jest nie tak z jego powieścią: jest niemożebnie nudna. Przy tym serdecznie nie rozumiem, dlaczego. Temat nie zapowiadał absolutnie nic nudnego, wręcz przeciwnie, był szalenie obiecujący. Za fabułą książki stoi pomysł, że każdy amerykański imigrant przybywający z dowolnej strony...

Mam szczęście do dobrych książek ze szprycą w temacie, więc po cudownym (boskim🖤) "Infinite Jest" i bardzo dobrej opioidowej obyczajówce laureatki Pulitzera 2023 ("Demon Copperhead") na warsztat wjechał "Junkie". Ludzie dzielący swój czas wolny pomiędzy eksperymentowanie z substancjami psychoaktywnymi i pisanie książek mają jedną niekwestionowaną zaletę: niczego nie udają. "Junkie" wpisuje się w tę regułę, to minipowieść rozbrajająco szczera i kompletnie bezpretensjonalna. Okazała się jednak być nie tak dobra, jak się spodziewałam. Klimat NY lat 40. istnieje gdzieś wpleciony w metafizykę stroniczek, ale jest dozowany bardzo oszczędnie, to samo artyzm - malutki, jakby pojawiający się mimo woli autora. Wynikowo tekst stanowi raczej dowód potencjału niż niekwestionowaną wartość per se. Ciekawe, czy kolejne książki autora są lepszym popisem jego talentu. Najlepszy z tej króciutkiej powieści okazał się, o dziwo, wstęp. Na razie się nie zachwycam, ale w sumie wychwalany pod niebiosa kumpel Burroughsa Jack Kerouac też mi nie za bardzo przypasował, chociaż POWINIEN (tematyka).

Takie pięć i pół, więc zaokrąglam w górę.

Mam szczęście do dobrych książek ze szprycą w temacie, więc po cudownym (boskim🖤) "Infinite Jest" i bardzo dobrej opioidowej obyczajówce laureatki Pulitzera 2023 ("Demon Copperhead") na warsztat wjechał "Junkie". Ludzie dzielący swój czas wolny pomiędzy eksperymentowanie z substancjami psychoaktywnymi i pisanie książek mają jedną niekwestionowaną zaletę: niczego nie udają....

Nie lubię fantasy, ale lubię TO fantasy, a to oznacza naprawdę entuzjastyczną recenzję poniżej. Bardzo podobała mi się pierwsza trylogia zaczynająca się od "The Blade Itself" i specjalnie wybrałam z dorobku autora kontynuację "30 lat po" jako następną w kolejce, bo jeśli chodzi o "starych" bohaterów, to cierpię na zespół odstawienia i galopujące niedobory. Trochę się jednak cykałam, że kontynuacja nie zdoła mnie już tak oczarować, skoro pierwotni bohaterowie są tu zepchnięci na dalszy z dalszych planów. I co? Co prawda brak wewnętrznych monologów Glokty, jego wisielczego humoru i sarkastycznych spostrzeżeń zdecydowanie nie jest plusem (rozdziały z Gloktą z poprzednich tomów przeczytałam chyba ze trzy razy, a wysłuchałam też ze trzy - ten cały Steven Pacey jest jakiś skończenie niesamowity!) ale mimo to, o dziwo, pierwszy tom zapowiada trylogię chyba jeszcze lepszą od pierwszej, chociaż właściwie nie powinno to być aż takim zaskoczeniem jeśli mowa o kolejnych powieściach spod pióra dobrego debiutanta.

Tak więc "A Little Hatred" to książka BARDZO dowcipna, wciągająca, zapchana po brzegi ciekawymi bohaterami których łączy jedna zaleta: brak braku wad. Erm, chodzi mi o to, że każda jedna postać jest cudnie złożona, nic nie jest białe i czarne i absolutnie nikomu nie można kibicować z czystym sumieniem, ale może właśnie dlatego to jest takie dobre i autentycznie angażujące. Pomysł na świat jest bardzo ciekawy: knujący magowie którzy wzbraniają się przed używaniem magii, analogie do świata współczesnego w którym bieg historii jest jakby przyspieszony - średniowieczne pojedynki pogania rewolucja przemysłowa, nadająca całości atrakcyjnego steampunkowego posmaczku. I ten karkołomny pomysł gra bardzo skocznie! Autor wykorzystuje znane i lubiane pomysły z poprzedniej trylogii (zaskakująco dużo tu losów lustrzanych) ale i wzbogaca repertuar, na przykład poszerzył słownictwo i zaczął pisać zaskakująco dobre sceny erotyczne, jednocześnie mięsne i sensualne, i odwala złotą, po prostu przezłotą robotę w kwestii studium charakterów swoich bohaterów. Książka jest pełna bardzo dobrych dialogów które są i zabawne, i inteligentne. Może przemyślenia bohaterów nie są skończenie oryginalne, ale na pewno nie są głupie i zawsze pasują.

Oj, jak tu rozpieszczają! Jak tak dalej pójdzie to przeczytam wszystko tego Abercrombiego, kurde no.

Nic tylko czytać i cieszyć się efektami.

TAK!

Nie lubię fantasy, ale lubię TO fantasy, a to oznacza naprawdę entuzjastyczną recenzję poniżej. Bardzo podobała mi się pierwsza trylogia zaczynająca się od "The Blade Itself" i specjalnie wybrałam z dorobku autora kontynuację "30 lat po" jako następną w kolejce, bo jeśli chodzi o "starych" bohaterów, to cierpię na zespół odstawienia i galopujące niedobory. Trochę się jednak...

Ta książka to raczej miłe zaskoczenie, niż rozczarowanie. Miałam jej w ogóle nie czytać, bo 1. ostatnie sensacyjne Kingi mocno mnie nużyły i już w zasadzie doszłam do przekonania, że nowe propozycje spod pióra autora - bardzo skądinąd ważnego pour moi - nie są warte czasu i pieniędzy; 2. "Mroczną wieżę" czyli sztandarowe kingofantasy doceniam za oryginalność, ale dwa tomy nie wciągnęły mnie na tyle żeby przeczytać całą serię; 3. elementy fantastyczne w książkach napisanych przez Kinga wespół z synem Owenem uważam za najsłabszy aspekt ich łączonych fabuł. W końcu jednak się skusiłam i - dobra wiadomość - ostatecznie nie żałuję czasu spędzonego z "Fairy Tale", chociaż końcowy zachwyt nie był tak duży, na jaki się zapowiadało po pierwszych stu stronach.

No właśnie, a propos pierwszych stu stron, nad wyraz dobrą częścią tej książki jest obyczajowy wstęp: jak to u Kinga bardzo solidny warsztatowo, ze spokojną, dopracowaną narracją, wiarygodnymi postaciami i bardzo dobrze budowanymi relacjami między nimi. Wydarzenia wprowadzające do właściwej, fantastycznej fabuły są typową obyczajówką zabarwioną mocno comfort lit, a jednocześnie są tak ciekawe, żywe i poruszające że wciągają od strzała, nie mówiąc o tym że natychmiast skłaniają człowieka do fantazji jak by to było zaopiekować się jakimś owczarkiem niemieckim (tak, jednym z pierwszoplanowych bohaterów tej historii jest owczarek niemiecki). Tę część przeczytałam na jednym wdechu, taka była miła.

Ale, ale ale ale, temat przewodni książki - reklamowany samym tytułem - czyli literatura fantastyczna, zagrał tu najmniej. Świat serwowany przez Kinga jest po prostu za mało bogaty i za mało oryginalny, żeby zapadał w pamięć jak klasyka gatunku. Żaden to Czarnoksiężnik z Oz, żadna Niekończąca Się Opowieść, żadna Nibylandia, Narnia czy co tam jeszcze. Klasyczny motyw drogi, kiedy bohater po raz pierwszy przedostaje się do magicznego świata i spotyka na swojej drodze postaci, które obowiązkowo wyjaśniają mu co i jak, sprowadza się do opisów warunków mieszkaniowych i menu śniadaniowego. Szybko robi się to nużące, a potem jest niestety wcale nie lepiej. Postaci w magicznej krainie są wykreowane wyraźnie gorzej niż w części obyczajowej - są dużo bledsze, bardziej niekonkretne, suspens siada mimo natłoku wydarzeń dramatycznych, i wynikowo finał powieści, teoretycznie najbardziej emocjonujący, okazał się raczej nudny i przeczytałam go zupełnie bez zainteresowania. A potem bohater wrócił do starej, dobrej, niebaśniowej Ameryki i... znowu było ciekawie. No, coś tu nie zagrało, jeśli mamy mówić o dobrej fantastyce. Jednocześnie nie mówię, że część fantastyczna nie ma żadnych plusów. Podobała mi się samoświadomość bohatera w kwestii własnych motywacji, i to, że nie jest on kryształowym superbohaterem. Podobały mi się przemycane ze smakiem tu i ówdzie nostalgicznie nawiązania do pulp-horroru z lat osiemdziesiątych, lekki flirt z klasyczną literaturą grozy i plastyczność opisywanego świata. Czyli: plusy są, ale nie jest genialnie.

Ostatnia bardzo dobra książka, którą King napisał, to "Dallas '63" (rocznik 2011) i podtrzymuję tę opinię po przeczytaniu "Fairy Tale". Prawdziwym powołaniem pana Kinga jest pisanie obyczajówek z domieszką fantastyki, ale nigdy odwrotnie, uważam.

Ta książka to raczej miłe zaskoczenie, niż rozczarowanie. Miałam jej w ogóle nie czytać, bo 1. ostatnie sensacyjne Kingi mocno mnie nużyły i już w zasadzie doszłam do przekonania, że nowe propozycje spod pióra autora - bardzo skądinąd ważnego pour moi - nie są warte czasu i pieniędzy; 2. "Mroczną wieżę" czyli sztandarowe kingofantasy doceniam za oryginalność, ale dwa tomy...

Powtórzę za poprzednim recenzentem: coraz ciekawiej i coraz lepiej. Jak to miło, kiedy pisarz z potencjałem rozwija ten potencjał z tak świetnym efektem.

Zupełnie nie rozumiem, czemu książek fantasy w stylu Abercrombiego jest tak zaskakująco mało. Kiedy autorzy zrozumieją, że nie ma nic nudniejszego i durniejszego w literaturze rozrywkowej niż idealny, piękny, niezniszczalny, wszechstronnie utalentowany, skończenie wyjątkowy bohater? To jest wprost niebywałe, jak często z dobrze zapowiadających się i obmyślonych pieczołowicie protagonistów wyłażą po paru stronach superśliczni i supercudowni Mary Sue i Gary Stu, nawet jeśli autor próbuje nieporadnie ukryć z początku swoje rzeczywiste procudownościowe intencje. Na szczęście to nie tu! Tutaj każdy z bohaterów pierwszoplanowych jest co prawda w jakiś sposób wyjątkowy (inaczej nie byłby pierwszoplanowy; powiedzmy sobie szczerze, przeciętniaki pędzące spokojne i nudne życie giną w mrokach historii) ale żaden nie jest nieskazitelnym superbohaterem. Każdy jest szary, składa się z wad i zalet o różnym stopniu wysycenia gradientowego (czyli: i drobne, irytujące słabostki, i cechy autentycznie ohydne), nikt nie jest niezniszczalny/zawsze odważny/jednoznacznie szlachetny/silny psychicznie i fizycznie do przesady, żaden nie przechodzi nierealistycznej przemiany, a jednocześnie wszyscy ewoluują i potrafią zaskoczyć, ale bez szkody dla wiarygodności postaci. Sztos! W ogóle studium charakterów i interakcje między bohaterami to tutaj jakaś rewelacja. Wynikowo żadnej postaci od Abercrombiego nie sposób w pełni polubić, ale jednocześnie chce się na ich temat pisać rozprawki i mowy obrończe, takie emocje budzą i tacy są złożeni i wielowarstwowi.

Do tego zauważam, że Abercrombie, w przeciwieństwie do chyba większości autorów fantasy, z sukcesem wpadł na to, jak ważna jest perspektywa. To nie jest autor, który jak wielu innych (zupełnie błędnie) uważa, że nie ma dobrej kreacji bohatera bez mozolnego opisu jaki ówże ma kolor włosów i oczu, krój kubraka i długość nogawic (oraz kolor kubraka i kolor nogawic, i długość włosów i krój oczu). Tutaj bohaterowie opisywani są wyłącznie przez pryzmat punktu widzenia innych postaci, a każdy przecież zwraca uwagę na coś innego i z innych powodów (i te powody również są elementem kreacji postaci - tej patrzącej). W efekcie opisy jednego bohatera mogą się skrajnie różnić w zależności od sceny i kontekstu, ale też dlatego są tak przekonujące i kompletne. No i ma kolo talent do tworzenia przekonujących bohaterów, trzeba mu to przyznać. Każdy rozdział "The Little People", z definicji wypełniony nieistotnymi dla fabuły postaciami dalszoplanowymi, jest tego dowodem.

Do świetnych postaci oraz nie mniej świetnych relacji między nimi dostaję tutaj inteligentny (lub przynajmniej autentycznie zabawny) humor, przemoc i gore bez kompromisów (poza może brakiem opisów przemocy seksualnej, co jest IMO niczym innym jak kolejnym plusem - drodzy autorzy fantasy, spadajcie ze swoimi kinkami na AO3), odświeżający realizm i naturalizm, bardzo dobre, dynamiczne opisy potyczek zbrojnych, coraz lepszą jakość prozy oraz wciągającą fabułę, jeśli tylko potraktuje się intrygę polityczną dostatecznie uważnie - wielkie emocje do samego końca, może nawet największe na końcu. Zaczęłam trzeci tom i jest jeszcze lepszy. Płaczę i raduję się!

To nie jest żadna wielka literatura, to po prostu dobra opowieść, ale rzadko spotykam równie dobre mimo poszukiwań, powaga.

Niestety relatywnym minusem jest to, że nie mogę przestać tego czytać, ale widać każda przyjemność musi mieć jakieś skutki uboczne.

Pyszna rozryweczka, obżeram się.

Powtórzę za poprzednim recenzentem: coraz ciekawiej i coraz lepiej. Jak to miło, kiedy pisarz z potencjałem rozwija ten potencjał z tak świetnym efektem.

Zupełnie nie rozumiem, czemu książek fantasy w stylu Abercrombiego jest tak zaskakująco mało. Kiedy autorzy zrozumieją, że nie ma nic nudniejszego i durniejszego w literaturze rozrywkowej niż idealny, piękny,...

Świetna trylogia, im dalej w las (stron), tym świetniejsza. Dowcipna, mądra, naturalistyczna, brutalna, pełna odwołań historycznych, zawoalowanych, niezobowiązujących rozważań na temat miejsca jednostki w trybach historii, wypchana szczelnie zaskakująco złożonymi i nieoczywistymi moralnie postaciami, budząca autentyczne emocje, pozwalająca przeżyć radość i żałobę w imieniu bohaterów.

Świetny kąsek dla antyfanów cukierkowych rozwiązań, prostych relacji w stylu wieczni przyjaciele do wymiotów, i baśniowych banałów w stylu "dobro wraca" (jednocześnie jeśli ktoś właśnie taki baśniowy i nierealny świat łaknie zgłębiać w książkach fantastycznych, powinien rzecz jasna trzymać się z dala od tej serii, bo to nie skończy się dobrze).

Zakończenie cudowne, jakby pisane na moje zamówienie. Czytanie domknięcia trylogii, jak zwykle, kiedy wszystkie elementy układanki łączą się w całość i do człowieka dociera, jak nic (nic!) w tej serii nie było przypadkowe, to czysta przyjemność. Ostatni tom trzymał mnie w napięciu przez dobrych kilkaset stron. Chodzę z oczami w kształcie serduszek. Nie mogę się nachwalić i naczytać.

Świetna trylogia, im dalej w las (stron), tym świetniejsza. Dowcipna, mądra, naturalistyczna, brutalna, pełna odwołań historycznych, zawoalowanych, niezobowiązujących rozważań na temat miejsca jednostki w trybach historii, wypchana szczelnie zaskakująco złożonymi i nieoczywistymi moralnie postaciami, budząca autentyczne emocje, pozwalająca przeżyć radość i żałobę w imieniu...

Klasyka horroru i w ogóle literatury fantastycznej może łatwo brzydko się zestarzeć. Tymczasem wygląda na to, że Ray Bradbury to nie ten przypadek, a to dzięki temu, że dysponował on w tej kwestii skutecznym antidotum: były nim indywidualny styl oraz, jak na jego czasy, nowatorskość i odważne przecieranie fantastyczno-strasznych szlaków.

To nie jest horror, który czyta się dla fabuły, ani książka z gatunku wciągających. Ale, słodka dynio wycinana, jaki to ma klimat! Do tego niepodrabiany. Autor urodził się w Stanach, a jego własne, prywatne dzieciństwo przypada na lata dwudzieste i trzydzieste dwudziestego wieku. Jest jasne, że od urodzenia gromadził doświadczenia, z których przy pisaniu fabuł mógł czerpać garściami. Dodać do tego fantazję i pisarską wrażliwość - trochę naiwną, ale autor podobno był urodzonym w biednej rodzinie samoukiem, więc i tak jest przed czym chylić czoła - i już ze zwykłego obwoźnego wesołego miasteczka robi się coś bardzo, bardzo niepokojącego. Książka jest wypakowana po brzegi klimatycznymi pomysłami: jest ślepa czarownica z zaszytymi powiekami, organy parowe, które grają same, nawiedzony gabinet luster, pewna bardzo dziwna karuzela, "zły siostrzeniec" itede itepe, no i jest plejada niezwykłych postaci z gabinetu osobliwości. Do tego smaczny sosik sennego małego miasteczka zawieszonego gdzieś w przestrzeni i czasie - obyczajowy aspekt jest odsunięty na niewidoczny plan i dzięki temu akcja powieści mogłaby rozgrywać się dosłownie w którejkolwiek dekadzie dwudziestego wieku.

Wreszcie: styl, który umie tyleż nużyć, co dogłębnie intrygować. Autor bawi się tekstem z radością i entuzjazmem dziecka, czasem wychodzi mu z tego grafomania, ale równie często bardzo nastrojowa, refleksyjna opowieść, i ostatecznie przeczytawszy całość stwierdziłam, że trochę mnie ta powieć zmęczyła, ale tak właściwie to chętnie przeczytałabym ją znowu, byle tylko wyłapać wszystko, co potencjalnie przeoczone. To po prostu nie jest tekst nadający się do czytania w biegu czy przy połowicznej koncentracji, ale jak już się złapie odpowiednie nastrojenie fal, to jest naprawdę super. To prawdziwie jesienna książka: łączy najśliczniejsze halloweenowe straszaki z autentycznym nastrojem zadumanej jesieni.

Co ciekawe, teraz czytam zeszłorocznego Kinga ("Fairy Tale") i autor nie tylko uhonorował tę książkę umieszczając ją na stoliku nocnym jednego z bohaterów, ale wypełnił swój tekst odwołaniami do niej. I słusznie! Wszystko wskazuje na to, że to naprawdę ważna część popkultury w podkategorii horror.

Ogółem: dla miłośników literatury grozy, jej ewolucji i historii jest to, uważam, obowiązkowa praca domowa do odrobienia, jeśli nawet nie do pokochania ze względu na charakterystyczny styl i senne tempo.

Klasyka horroru i w ogóle literatury fantastycznej może łatwo brzydko się zestarzeć. Tymczasem wygląda na to, że Ray Bradbury to nie ten przypadek, a to dzięki temu, że dysponował on w tej kwestii skutecznym antidotum: były nim indywidualny styl oraz, jak na jego czasy, nowatorskość i odważne przecieranie fantastyczno-strasznych szlaków.

To nie jest horror, który czyta się...

Lubię horrory i szukam dobrych. Ta pozycja nie jest pozbawiona pewnych zalet, ale ogólnie to chyba po prostu nie moja para butów, zarówno pod względem tematyki jak i sposobu prowadzenia akcji. Fabularnie jest to coś w rodzaju horroru o mutantach czerpiącego inspiracje z teorii spiskowych (źli naukowcy nie mają pojęcia, co robią, "oni" chcą nas kontrolować itepe, a przed kontrolą chronią... czapeczki z folii aluminiowej. Klasyk!) połączonego z ambitniejszą young adult lit (główni bohaterowie to uczniowie liceum).

Zaczęło się nawet nieźle, postaci były przekonujące, autor eksperymentował trochę ze stylem i wyszło mu parę subtelnych dowcipów, ale potem zabrakło czegoś, co określiłabym jako budowanie świata przedstawionego. Autor miał pomysł na głównych bohaterów, tyle że niewystarczający (postaci są "zaczęte" w sposób ujawniający jędrny koncept, ale nigdy nie zaczynają żyć własnym życiem), więc zapchał luki gwałtownie eskalującą przemocą, która szybko robi się zwyczajnie nudna. Było całkiem intrygująco na początku, potem to już było raczej męczenie kebaba niż czytanie z dreszczem emocji i satysfakcją.

Podsumowując, książka się nada dla zdeklarowanych fanów biotech horror, którym nie przeszkadza, że główni bohaterowie są nieletni. Reszta fanów literatury grozy może spokojnie spuścić pozycję na dno szuflady, klasyką gatunku to się nigdy nie stanie IMO.

Lubię horrory i szukam dobrych. Ta pozycja nie jest pozbawiona pewnych zalet, ale ogólnie to chyba po prostu nie moja para butów, zarówno pod względem tematyki jak i sposobu prowadzenia akcji. Fabularnie jest to coś w rodzaju horroru o mutantach czerpiącego inspiracje z teorii spiskowych (źli naukowcy nie mają pojęcia, co robią, "oni" chcą nas kontrolować itepe, a przed...