Ostateczny argument

Zdecydowanie najsłabsza część trylogii, a pech chciał, że trafiło akurat na tę ostatnią. Po drugiej części będącej o klasę lepszą niż pierwsza wielu pewnie zaostrzyło swój apetyt w oczekiwaniu na piorunujące zakończenie. Tymczasem "Ostateczny Argument" ostatecznie argumentami nie przekonuje. Choć to nadal naprawdę bardzo dobrze napisana powieść - i zdecydowanie ją polecam - to jednak fabularnie nieco się rozlazła i stała wtórna wobec poprzedniczek, nie mając wiele wartości dodanej do tego co już poznaliśmy. A szkoda, bo potencjał na lepsze rozwinięcie poszczególnych wątków był duży. Autor jednak postanowił [z jednym małym wyjątkiem] zakończyć sporą część z nich przewidywalnie, a także nie wnikać już dalej w intrygujące przeszłe historie bohaterów.

W tej książce mamy do czynienia między innymi z wyborem nowego króla [dość oczywiste jest to, kto nim zostanie], Glokta wraca do swojej klasycznej roboty, a dodatkowo dalej trwa zabawa w kotka i myszkę z Bethodem [i tak raczej wiemy jak to się zakończy]. Tym razem ostatni tom w stosunku do poprzedniego charakteryzuje się przemieszaniem krwawej jatki wraz ze zwolnieniem akcji i kolejną siecią spisków oraz tajemnic powiązanych z Gloktą jak i Bayazem. O ile poprzedni tom był fantastyką mocno nastawiona na militaryzm, to ten jest dużo bardziej wyważony. Niemniej jednak mimo tego osobiście czułem już pewne znużenie nieustannymi bitwami i potyczkami, które nie wnosiły wiele nowego, a stały się zbyt powtarzalne i nużące.

Potwierdziła się również moja teza, iż Abercrombie pisze dość słabe zakończenia. Niestety podtrzymał tę "formę" również w ostatnim tomie trylogii, co już wybaczyć jest dużo trudniej. Część rzeczy zakończyła się zbyt prosto, zaś inna część nie została dostatecznie domknięta oraz wyjaśniona. Być może autor w ten sposób otwarł sobie furtkę do trylogii kolejnej [która w momencie gdy piszę tę opinię powstaje], jednakże znów pozostawia czytelnika z lekkim niedosytem.

Z istotnych rzeczy trudno napisać coś więcej. To nadal dobra powieść, którą jednak chyba dopadło zmęczenie materiału. Mimo wszystko Abercrombie pozostaje jednym z bardziej poczytnych i ciekawszych autorów dark fantasy.

Zdecydowanie najsłabsza część trylogii, a pech chciał, że trafiło akurat na tę ostatnią. Po drugiej części będącej o klasę lepszą niż pierwsza wielu pewnie zaostrzyło swój apetyt w oczekiwaniu na piorunujące zakończenie. Tymczasem "Ostateczny Argument" ostatecznie argumentami nie przekonuje. Choć to nadal naprawdę bardzo dobrze napisana powieść - i zdecydowanie ją polecam -...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ciekawa książka, zakończenie słabe

Ciekawa książka, zakończenie słabe

Pokaż mimo to

Z przykrością stwierdzam, że choć styl pisarski autora serii "Pierwsze prawo" utrzymuje się stabilnie na wysokim poziomie, to zwieńczenie cyklu pozostawia wiele do życzenia. Duża część problemów, jakie ma ta książka, dotyczy całej trylogii. Dopiero teraz problemy te stają się jednak widoczne - a to ze względu na to, że opowieść się kończy i można spojrzeć na nią z szerszej perspektywy.

Nim jednak przyjdzie mi wylać wiadro pomyj na "Ostateczny argument", muszę wspomnieć o kilku rzeczach, które moim zdaniem się udały - poza wspomnianą wcześniej zręcznością pióra autora. Do jasnych punktów należy z pewnością relacja Glokty z Ardee. Została ona wygrana bardzo subtelnie i - co najważniejsze - konsekwentnie. Sceny akcji dostarczają dużo emocji i są klarownie opisane. Swego rodzaju atutem mogło być też zakończenie - oryginalne, bardzo gorzkie, pozostawiające uczucie pewnego niedosytu. Mogło być, ale nie było, a to ze względu na cały szereg problemów natury technicznej.

Odnoszę wrażenie, że Abercrombie miał zbyt rozległe plany na tę serię. Na kartach pierwszych dwóch tomów zarysował tyle wątków, że bez trudu można by nimi było obdzielić przynajmniej pięć różnych powieści. W "Ostatecznym argumencie" się nie zatrzymał, i do tego całego zestawu zaczął dodawać kolejne, począwszy od rebelii chłopskiej, a na życiu miłosnym królewskiej małżonki skończywszy. Ostatecznie wątków głównych i pobocznych mieliśmy około trzydziestu, a autor nie do końca potrafił nadać im wszystkim stosowne znaczenie. Skutki tego były trojakie. Po pierwsze, epilog (rozumiany jako wszystko to, co dzieje się po punkcie kulminacyjnym) rozciągnięty został do monstrualnych 120 stron tekstu.

Po drugie, duża część wątków została niedostatecznie zarysowana. Dwa przykłady. Postać Quaia, która z perspektywy całej serii okazała się być bardzo istotna, dostała w trzecim tomie ledwie 2 krótkie fragmenty, pomiędzy którymi praktycznie o niej zapomniano. Wokół czarownicy Bethoda jeszcze w "Nim zawisną" buduje się z kolei nastrój zagrożenia i tajemnicy, by w "Ostatnim argumencie" sprowadzić ją do bezużytecznego narzędzia fabularnego, którego trzeba się jak najszybciej pozbyć. Nie to jest jednak najgorsze. Najgorsze jest to, że niektóre wątki nie zostają rozwiązane w ogóle. To szokujące, ale szankowie pojawiają się po raz ostatni w okolicy 1/4 objętości trzeciego tomu. Potem ni stąd, ni zowąd przestają być problemem. W komentarzu do "Ostrza" napisałem, że jednym z atutów książki jest budowanie skomplikowanego świata. Jeśli jednak służyć to miało wyłącznie zmienianiu głównych akcentów znienacka i porzucaniu wcześniej budowanej akcji, to może nie należało iść w tym kierunku w ogóle.

"Ostatni argument" (i cała trylogia) cierpi jednak nie tylko na nadmiar wątków, ale też na brak "character arcs". Sytuacja bohaterów zmienia się jak w kalejdoskopie, ale pod względem wewnętrznym nie przebywają żadnej drogi, choć kilkukrotnie (przede wszystkim w przypadku Jezala) autor próbuje nam to wmówić. Glokta w swoim pierwszym rozdziale w całej serii był gotowym na śmierć, ale trzymającym się życia, zgryźliwym, ironicznym, lojalnym wobec przełożonego inkwizytorem. W swoim ostatnim rozdziale jest gotowym na śmierć, ale trzymającym się życia, zgryźliwym, ironicznym, lojalnym wobec przełożonego arcylektorem. Jezal zaczynał jako idealistyczny, zadufany w sobie, naiwny, dumny arystokrata. Kończy zaś jako idealistyczny, zadufany w sobie, naiwny, dumny król-marionetka. Logen zaś na początku jest wojownikiem toczonym przez problemy z przeszłości, ale znajdującym w sobie zdolność do pozytywnego spojrzenia. Na końcu z kolei jawi się jako (cóż za zaskoczenie) wojownik toczony przez problemy z przeszłości, ale znajdujący w sobie zdolność do pozytywnego spojrzenia. Po drodze nie natrafiamy na żaden moment zwrotny, żadną chwilę szczerzej autorefleksji, żaden czyn przełamujący wcześniej nakreślony charakter każdej z postaci. Podobnie jest zresztą z postaciami drugoplanowymi - z tym że one dostały na tyle mało miejsca, że chyba nie można na to narzekać.

"Ostateczny argument" może być zatem traktowany jako dobra rozrywka, podobnie jak przeciętny film akcji puszczany w kinach w sezonie letnim (jeśli akurat nie trwa pandemia). Czytelnik oczekujący po książce fantasy czegoś więcej, może być jednak zawiedziony. W praktyce, może nie rozumieć sensu, dla którego te 2500 stron przeczytał.

Z przykrością stwierdzam, że choć styl pisarski autora serii "Pierwsze prawo" utrzymuje się stabilnie na wysokim poziomie, to zwieńczenie cyklu pozostawia wiele do życzenia. Duża część problemów, jakie ma ta książka, dotyczy całej trylogii. Dopiero teraz problemy te stają się jednak widoczne - a to ze względu na to, że opowieść się kończy i można spojrzeć na nią z szerszej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Drugi tom był lepszy od pierwszego, trzeci jest jeszcze lepszy.
Polecam.

Drugi tom był lepszy od pierwszego, trzeci jest jeszcze lepszy.
Polecam.

Pokaż mimo to

Za mną ostatnia część trylogii Pierwsze Prawo czyli Ostateczny argument. Czytało mi się dobrze i dość szybko, mimo pokaźnej objętości tego tomu. Poznajemy dalsze losy wojowników Jezala i Krwawej Dziewiątki oraz inkwizytora Glokty. Jest też kilka wątków pobocznych. Autor przygotował w tym tomie kilka niespodzianek co dodatkowo umila czytanie. Oprócz tego jest oczywiście dużo akcji, wiadomo- wojna i krwawe potyczki. Szczególnie podobał mi się pojedynek Krwawej Dziewiątki z Fenrisem Straszliwym- majstersztyk. Jest też wątek romansowy, ale w tym tomie jakby mało wyeksponowany i zepchnięty na dalszy plan. No i oczywiście humor. Przynajmniej kilka razy można się zaśmiać bądź uśmiechnąć. Ogółem książka jest bardzo dobra a byłaby nawet rewelacyjna gdyby nie zakończenie. W mojej opinii trochę nijakie i pozbawione jakiegoś głębszego pomysłu- losy bohaterów nagle urywają się i możemy się tylko domyślać co stało się potem. Podsumowując cieszę się, że sięgnąłem po tę trylogię bo dostarczyła mi wielu niezapomnianych emocji. Bohaterowie na pewno jeszcze długo będą żyli w mojej wyobraźni. Ten trzeci tom oceniam o gwiazdkę mniej niż pierwszy i tak samo jak drugi- poziom wszystkich jest mniej więcej wyrównany a jest to poziom dość wysoki. A zatem polecam. Siedem gwiazdek (bardzo dobra).

Za mną ostatnia część trylogii Pierwsze Prawo czyli Ostateczny argument. Czytało mi się dobrze i dość szybko, mimo pokaźnej objętości tego tomu. Poznajemy dalsze losy wojowników Jezala i Krwawej Dziewiątki oraz inkwizytora Glokty. Jest też kilka wątków pobocznych. Autor przygotował w tym tomie kilka niespodzianek co dodatkowo umila czytanie. Oprócz tego jest oczywiście dużo...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

No i po wszystkim można by rzec... Na prawdę zżyłem się z bohaterami tej trylogii i szkoda, że to już koniec. No niestety trylogie tak mają, że kończą się po 3 tomach. Mimo, że mamy tu do czynienia z najdłuższą częścią ani przez moment nie czułem znużenia. Nie będę pisał o czym jest ta książka, powiem tylko, że mimo tego, że nie jest to nic oryginalnego i burzące dotychczasowy świat fantasy, ale jest to na pewno kawał świetnie opisanej historii, ze świetnymi bohaterami (nie wiem kto lepszy - Glokta czy Logen), historia typu "must read".
Pocieszam się tym, że Abercrombie napisał jeszcze kilka książek z tego uniwersum :)

No i po wszystkim można by rzec... Na prawdę zżyłem się z bohaterami tej trylogii i szkoda, że to już koniec. No niestety trylogie tak mają, że kończą się po 3 tomach. Mimo, że mamy tu do czynienia z najdłuższą częścią ani przez moment nie czułem znużenia. Nie będę pisał o czym jest ta książka, powiem tylko, że mimo tego, że nie jest to nic oryginalnego i burzące...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ostatnią część tej trylogi przeczytałem z zapartym tchem. Pochłaniałem stronę za stroną , na brak akcji w tym tomie nie można narzekać. Oj dzieje się , zarówno na północy gdzie Logen Dziewięciopalcy postanowił wyrownać rachunki z Bethodem jak i w samej Aduii. Intrygi , zdrady ,przekupstwa , kłamstwa stają się podstawowymi elementami walki o władzę i tu ich akurat nie brakuje. Każdy chce coś ugrać dla siebie , kto okaże się wytrawnym graczem a kto tylko zwyķłym pionkiem???Tak naprawdę ciężko coś więcej napisać o fabule, aby nie zdradzić nic ważnego.  Ksiażka bardzo dobra, potrafi momentami rozśmieszyć do łez np.rzut pewnym kielichem i tyrada jaka po nim następuje;) Co jest najlepsze w trylogi Pierwszego Prawa? Chyba to , że każda cześć jest dobra i trzyma poziom , duży plus za bohaterów( Glokta uwielbiam gościa dalej uważam ,że to najlepsza postać) ,którzy są bardzo realistyczni , potrafią rozbawić czytelnika i przerazić bezwględnością, gdy wymaga tego sytuacja . Mały minusik za niedopowiedzenie do końca pewnych wątków. Fabuła nie raz potrafi zaskoczyć aż człowiek łapię się za głowę. Według mnie bardzo fajna trylogia warta przeczytania i napewno jeszcze do niej wrócę!!!

Ostatnią część tej trylogi przeczytałem z zapartym tchem. Pochłaniałem stronę za stroną , na brak akcji w tym tomie nie można narzekać. Oj dzieje się , zarówno na północy gdzie Logen Dziewięciopalcy postanowił wyrownać rachunki z Bethodem jak i w samej Aduii. Intrygi , zdrady ,przekupstwa , kłamstwa stają się podstawowymi elementami walki o władzę i tu ich akurat nie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Zamknięcie trylogii Pierwszego Prawa, jest przynajmniej dla mnie książką dosyć trudną. musiałem odłożyć ją na jakiś czas z nie do końca znanego mi powodu. Książka jest wymagająca ze względu na mnogość rozległych wątków i jeszcze większej ilości bohaterów i ich relacji. W tym tomie wreszcie poznajemy odpowiedzi na większość nurtujących nas pytań. Wielką zaletą książki ponownie są wyraziści bohaterowie, których z całą pewnością można nazwać rzeczywistymi ludźmi, a nie atramentowymi wydmuszkami na białych kartach powieści. Co ciekawe moim ulubionym bohaterem nie jest żadna z głównych postaci, co dowodzi tylko umiejętności pisarskich autora. Jednym słowem jestem dosyć mocno zauroczony dorobkiem pisarskim autora i zdecydowanie będę sięgać po kolejne powieści.

Zamknięcie trylogii Pierwszego Prawa, jest przynajmniej dla mnie książką dosyć trudną. musiałem odłożyć ją na jakiś czas z nie do końca znanego mi powodu. Książka jest wymagająca ze względu na mnogość rozległych wątków i jeszcze większej ilości bohaterów i ich relacji. W tym tomie wreszcie poznajemy odpowiedzi na większość nurtujących nas pytań. Wielką zaletą książki...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

zdecydowanie najsłabsza część trylogii - autor ewidentnie nie miał pomysłu na sensowne zakończenie;

zdecydowanie najsłabsza część trylogii - autor ewidentnie nie miał pomysłu na sensowne zakończenie;

Pokaż mimo to

Głębia nieświadomości, ze skrytą posypką samotności, tak określiłbym świat Pierwszego Prawa.
"Ostateczny argument", to już ostatnia część trylogii, jest zarówno gorzka, jak i słodka. Jak na ironię w pierwszej części ilość bitew, wojen była znikoma, tak w tej była aż przygniatająca, bitwa bitwą poganiała. Mam odczucie, że autor zbytnio się pośpieszył, ilość walk sprawiła, że niektóre wątki mnie nużyły, a szybko zamykane pozostawiły spory niedosyt.
Autora należy zganić chociażby za ukazanie północy, o której nie wiele mogliśmy się dowiedzieć, jak wygląda tam zwykłe życie mieszkańców, jak wygląda polityka, czy o wiedźmie Bethoda, jedyne co dostaliśmy to wojna na północy i jakoś, to będzie.
Z pewnością trzeba też wspomnieć o bohaterach - dla jednych największy zawód, dla mnie bardzo przemyślana konstrukcja - na szczególne wyróżnienie oczywiście zasługuje Glokta (osobiście najchętniej wyciąłbym wszystkie wątki z Ferro i nic by to nie zmieniło, okropnie irytująca postać).
Podsumowując całą trylogię można dostrzec wiele mankamentów, autor zerwał w pewnym sensie z ideałami fantasy, a wzorował się na Martinie, dodając własne rozwiązania, jak wyszło ?
To dobry kawał mrocznej fantasy, z bardzo wyjątkowymi bohaterami i interesującą fabułą, ale to także, bardzo wiele nieścisłości, na szybko pozamykanych wątków i przewidywanych rozwiązań.
Osobiście czuję spory niedosyt, chyba moim największym zarzutem jest za mała ilość bohaterów głównych, ale to raczej wynika z przyzwyczajenia się do Martina.
Z czystym sumieniem polecam każdemu przebrnąć przez pierwszy tom, dobrze bawić się z drugim i zastanawiać się, co dalej po przeczytaniu trzeciego.

Głębia nieświadomości, ze skrytą posypką samotności, tak określiłbym świat Pierwszego Prawa.
"Ostateczny argument", to już ostatnia część trylogii, jest zarówno gorzka, jak i słodka. Jak na ironię w pierwszej części ilość bitew, wojen była znikoma, tak w tej była aż przygniatająca, bitwa bitwą poganiała. Mam odczucie, że autor zbytnio się pośpieszył, ilość walk sprawiła,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to