Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Opowieść niesamowita z nutą grozy osadzona w swojskich polsko-słowiańskich klimatach to mój święty Graal, szukam dzielnie i nie tracę nadziei, że kiedyś znajdę propozycję idealną. "Dwie i pół duszy" to dokładnie ten temat.

Niestety po zapoznaniu się z recenzowaną tu pozycją wyruszam w dalszą drogę jeśli chodzi o poszukiwanie ideału. W tej powieści zabrakło mi balansu.

Po pierwsze, autorka od pierwszych linijek bardzo (bardzo, bardzo) stara się nasycić swój tekst tak zwanym klimatem, co niestety kończy się tym, że zdecydowanie przesadza ze środkami stylistycznymi które, powiedzmy sobie szczerze, żadnym Słonimskim, Iwaszkiewiczem czy Witkacym nie są. Co ciekawe, styl jest "zbyt" i "za bardzo" gdzieś do połowy powieści, potem jakby autorce zabrakło pary żeby silić się na "zbyt" - na zdecydowaną korzyść tekstu, który zyskuje bardziej naturalny i okrągły styl nie pozbawiony pewnego polotu i indywidualizmu (bądź co bądź lepsze to niż toporna, prosta pisanina którą można aż za dobrze poznać z propozycji najpopularniejszych, produkujących swoje wytwory taśmowo polskich autorów fantastyki).

Po drugie i trzecie, w powieści jest bardzo, bardzo dużo nadźganych wszędzie motywów z podań, klechd i legend (dziwne, że opisywana wioska jest w stanie jakkolwiek funkcjonować przy takim natężeniu niesamowitych słowiańskich stworów wokół, chyba jest ich więcej niż regularnych mieszkańców), do tego ogrom tajemniczych zgonów (bądź zgoła wcale nie tajemniczych, w końcu jak mara odpowiedzialna za zdarzenie kryminalne jest opisana i przedstawiona z imienia i nazwiska, niekiedy bardzo nachalnie, to już trudno mówić o tajemnicy) za to nie ma praktycznie żadnego stopniowania napięcia ani budowania relacji między bohaterami. W ogóle żadnego, poważnie. Związki emocjonalne między bohaterami zatraciły się w efekciarstwie (patrz styl) i są zupełnie papierowe.

W efekcie nic mnie w tej książce nie poruszyło od pierwszej do ostatniej strony. Pomysły ciekawe, ale coś się nie dopięło.

Natomiast realizacja tematu jest staranna i całkiem ambitna. Jako taką mogę polecić do obadania osobom, które szukają powieści z elementami horroru czerpiącego z podań słowiańskich, ale niekoniecznie są gotowi zadowolić się durną fantastyką, tylko mieliby ochotę przetestować coś ambitniejszego. Moja ocena jest subiektywna, ale innym może siądzie.

Opowieść niesamowita z nutą grozy osadzona w swojskich polsko-słowiańskich klimatach to mój święty Graal, szukam dzielnie i nie tracę nadziei, że kiedyś znajdę propozycję idealną. "Dwie i pół duszy" to dokładnie ten temat.

Niestety po zapoznaniu się z recenzowaną tu pozycją wyru...

Rozwiń

Zwiń

O losie, co to było za pretensjonalne męczybułstwo.

Pozwolę sobie ukraść określenia na temat tego tytułu z innych recenzji, z którymi się zgadzam, każde opatrzone stosownie rozczarowaną emotką:
:( "wysilona poetyka"
:( "wydumana baśniowość"
:( "srogo manierystyczna"
:( "jak podrabiany przedmiot"
- pod wszystkimi się podpisuję, niestety.

Tytuł jest adekwatny do treści, jest jasne, że autor inspirował się stylistyką i poetyką baśni - ktokolwiek zaczytywał się za dzieciaka w jakimkolwiek zbiorze tracyjnych baśni ludowych z dowolnego kraju, ten na pewno nie pozbędzie się tęsknych skojarzeń.

Pytanie tylko - bardzo ważne pytanie, uważam - po co czytać mało co wnoszącą podróbkę, skoro można sobie zrobić podróż sentymentalną i przeczytać oryginał. Znaczy tak: książka podobno wnosi coś do czegoś. Miksuje wydarzenia historyczne i realizm magiczny, jest nagradzana i chwalona. Możliwe, że nie nie rozumiem fenomenu, bo przytłoczona formą (naprawdę potrzebuję tlenu do myślenia, a pod tymi zwałami pretensji się nie da) nie jestem już w stanie dostrzec i docenić jakości treści.

Książka historyczna to nie jest, więc co z fantastyką? Dzięki, ale nie. Żeby jeszcze ten realizm magiczny autora był jakkolwiek oryginalny, ale nie mogę pozbyć się wrażenia, że to narzędzie zastępcze użyte zamiast lepiej skonstruowanej fabuły, która jest po prostu nijaka. Dodam, że fabuła jako taka mogłaby dla mnie nie istnieć, jeśli wrażenia artystyczne to rekompensują, ale to nie ten przypadek. Pomysły autora, przepraszam, nie grzeszą świeżością - motyw z wręczaniem własnego serca drugiej osobie jako fizycznie istniejącego przedmiotu to scenariusz, który mógłby napisać pięciolatek na przedstawienie przedszkolne. Wiem, że każdy lubi co innego, ale ostatecznie ciężko mi było uwierzyć, że autor sam dobrze się bawił pisząc te wszystkie podniosłe bzdury.

Perspektywa dziewiętnastowieczna jest podrabiana. Moim zdaniem widać, że autor inspirował się tu tekstami pisanymi przez klasy wyższe dla klas wyższych, i wciskanie tego do świata "chamów" daje wątpliwe efekty. Patrz: pisanie, że kobieta przed trzydziestką to "stara baba" (współcześni pisarze uwielbiają się chwalić, że załapali tę kontrowersyjną dla współczesnej mentalności perspektywę) - tak, stara do zamążpójścia według stosownej klasy, ale nie wiem, czemu chłop miałby określać jako "starą" dwudziestodziewięciolatkę, która jest zdolna do ciężkiej pracy oraz do rodzenia dzieci i nie jest najstarszą przedstawicielką swojej płci w rodzinie. No i - autor popisuje się odrobieniem pracy domowej z dziewiętnastowiecznej mizoginii, ale już elastyczności mu nie starczyło na ogarnięcie przefiltrowanego przez pryzmat czasu i okoliczności stosunku wiejskich społeczności do własnego potomstwa (myślę tu o jednym pretensjonalnym cytacie, jak to rodzic umiera w środku, gdy umiera dziecko) - sorry, ale przypuszczam, że w wiejskich rodzinach wielodzietnych doświadczających naprawdę wielkich trudów codziennej egzystencji większym problemem było jednak gdy niespodziewanie zdechła krowa. Long story short, czytając to kompletnie nie miałam poczucia autentyczności opisywanych zdarzeń i zanurzenia w epoce. Widać jak na dłoni, że pan ziomek autor urodził się w drugiej połowie dwudziestego wieku w kraju rozwiniętym, i coś tam próbuje udawać i podrabiać z efektem, moim zdaniem, niewartym uwagi.

Jeśli chodzi o warstwę literacką, to czego tu nie ma: zadziwiająco liczne odwołania do, nie wiedzieć czemu, lektur szkolnych klas licealnych (Homer, Goethe, Schiller, Gombrowicz, Darwin i kto wie, co jeszcze), pogłos Bułhakowa, gadające węże cytujące (dosłownie) Lovecrafta, aluzje do "Władcy Pierścieni", szkoda że nie do Wiedźmina i Dungeons and Dragons, a nie, przepraszam, jest walka z "potworą". A ja się zastanawiam, czemu mają służyć te popisy? Czy może jest tu jakiś klucz, którego ja po prostu nie jestem w stanie wyłapać swoim ograniczonym pojmowaniem? Jest to możliwe, ten nadmuchany język naprawdę odebrał mi siły na uważną analizę treści.

Nawet tych rzekomo rozbuchanych ludowych fantazji erotycznych (przepadam, popularne powieści z PRLu miały ten vibe) właściwie tu nie ma, erotyka sprowadza się tu w większości przypadków do "i dała mu". Finał jest spodziewanie krwawy i niespodziewanie, niemożliwie nudny. Jakim cudem?

Czy warto? O borze pradawny, chciałabym. Dawałam tej przygrubej pozycji zdecydowanie za dużo dalszych szans. Niby nie jest to dogłębnie zła literatura, nie miałam poczucia że czytam coś skończenie nieudanego, ale mimo wszystko... No właśnie. Z wielką starannością będę uważać, żeby znowu nie wdepnąć w jakąś książkę autora.

Subiektywne "nie, proszę, nie".

O losie, co to było za pretensjonalne męczybułstwo.

Pozwolę sobie ukraść określenia na temat tego tytułu z innych recenzji, z którymi się zgadzam, każde opatrzone stosownie rozczarowaną emotką:
:( "wysilona poetyka"
:( "wydumana baśniowość"
:( "srogo manierystyczn...

Rozwiń

Zwiń

Bogowie, wreszcie jakaś dobra proza po wątpliwej jakości produktach współczesnych w które miałam nieszczęście ostatnio wdeptywać. "Golem" to dziwna, oniryczna, opiumowa, lękowa wędrówka po Pradze sprzed stu lat, której uliczki przemierza tajemniczy upiór tytułowy, będący jednak tylko bohaterem dalekoplanowym, bo pierwszy plan zajmuje horror psychologiczny i niepokojące przeżycia wewnętrzne narratora.

Ta powieść to ambitna rozrywka, którą czyta się jak jadłoby się deser przyrządzony według przepisu sprzed stu lat. Bardzo niedzisiejszy tekst, ale przetłumaczony przesmacznie, a wrażenia nie dają łatwo o sobie zapomnieć.

Okultystyczny kąseczek!

Wszyscy, którym podobał się "Dorian Gray" i przeklimatyczne powieści "polskiego Edgara Allana Poego" Stefana Grabińskiego powinni czuć się stosownie dopieszczeni. Polecam jako skuteczne orzeźwienie lodowatym powiewem ze starego grobu w upalne wakacje. Dla fanów prekursorów powieści grozy jest to pozycja absolutnie przeobowiązkowa.

Bogowie, wreszcie jakaś dobra proza po wątpliwej jakości produktach współczesnych w które miałam nieszczęście ostatnio wdeptywać. "Golem" to dziwna, oniryczna, opiumowa, lękowa wędrówka po Pradze sprzed stu lat, której uliczki przemierza tajemniczy upiór tytułowy, będący jednak t...

Rozwiń

Zwiń

Według autora (patrz przedmowa) powieść to "proza, z którą jest coś nie tak".

Ja wiem, co jest nie tak z jego powieścią: jest niemożebnie nudna. Przy tym serdecznie nie rozumiem, dlaczego. Temat nie zapowiadał absolutnie nic nudnego, wręcz przeciwnie, był szalenie obiecujący. Za fabułą książki stoi pomysł, że każdy amerykański imigrant przybywający z dowolnej strony świata przywiózł ze sobą bogów i inne mityczne postaci, w które wierzył, a które są jak najbardziej realnymi osobami, i takich właśnie nadnaturalnych ekscentryków spotyka w pewnym momencie swojego życia (bez wyraźnego powodu fabularnego) główny bohater, milczący osiłek w typie harleyowca z kryminalną przeszłością, ale o dobrym i smutnym serduszku.

Kroiła się więc przednia fantastyka obyczajowa z elementami horroru, powieść drogi, Ameryka, myślę sobie, poziom co najmniej Kinga który tak świetnie potrafił opisywać Amerykę ("Bastion", "Dallas '63", nie mówiąc o wczesnych horrorach), coś od McCarthy'ego, jakieś pewnie powidoki Updike'a, Steinbeck'a, Caldwella, tak mi się roiło. No więc co poszło nie tak? Czemu to jest takie bezbarwne i nudne?

Autor pochwalił się w przedmowie, że podczas pracy nad "Amerykańskimi bogami" założył sobie pisanie tysiąca słów dziennie, i udało mu się z powodzeniem wykonać plan. Wiem, że wielu autorów narzuca sobie rytm pracy, ale czy naprawdę jest się czym chwalić, że co by się nie działo to udaje się wycisnąć do edytora te tysiąc słów? Że pisanie książki, praca było nie było twórcza, może tak bardzo przypominać pracę chałupniczą? Drogi pamiętniku, dzisiaj napiszę tysiąc słów mojej wybitnie dobrej powieści (widać, że autor pęka z dumy w kwestii własnego pisarstwa - znowu przedmowa) i skręcę dwa kartony długopisów. Poważnie, to tak ma działać? Może dlatego efekt końcowy to coś tak mdławego?

Autor odrabia tę powieść jak pracę domową. Każdą postać opisuje skrupulatnie: co miała na sobie, jaki miała kształt twarzy i do jakiego zwierzęcia była podobna. Mocnego, wciągającego pomysłu na fabułę jako takiego nie ma. Jest trochę jazdy przez bezdroża, trochę przystanków w motelach i barach (ZERO opisów, ZERO klimatu, ZERO poezji pachnącej benzyną), trochę akcji, mechaniczna erotyka (nie, że narzekam, prawdopodobnie uratowała mnie od ostatecznej śmierci z nudów) oraz wtręty historyczne (mini-historie imigrantów którzy przybywali do Ameryki przez wieki), te ostatnie najciekawsze z tego wszystkiego, co nie znaczy, że świetne w swojej klasie. Czyli mało co udanego.

Moje rozczarowanie nie daje się zamknąć w trzech wykrzyknikach. To miał być jeden z najlepszych brytyjskich autorów popularnych! Powieść o Ameryce ze świeżej perspektywy zwiedzającego ją turysty obdarzonego spostrzegawczością pisarza i wielką fantazją! Co to w ogóle jest...!!!

Nie sądzę, że przeczytam jeszcze jakąś powieść Gaimana dla dorosłych. Może fantasy dla małoletnich wychodzi mu jednak najlepiej?

Czy warto? Może spróbować, co nie znaczy, że obowiązkowo kończyć. Chociaż teoretycznie przepadam za wszystkimi składowymi tej powieści, nie znalazłam w niej nic dla siebie. Niech moja smutna historia posłuży innym za ostrzeżenie.

Według autora (patrz przedmowa) powieść to "proza, z którą jest coś nie tak".

Ja wiem, co jest nie tak z jego powieścią: jest niemożebnie nudna. Przy tym serdecznie nie rozumiem, dlaczego. Temat nie zapowiadał absolutnie nic nudnego, wręcz przeciwnie, był szalenie obiecujący. Z...

Rozwiń

Zwiń

To nie jest powieść, to jest fan fiction. I nie mam tu nawet na myśli poziomu językowego, zresztą pisarze-amatorzy bywają równie dobrzy (a bywa, że lepsi) niż pisarze wydający swoje wątpliwe dzieła za pieniądze.

Otóż jest to fan fiction, bo czyta się tę książkę, jakby o bohaterach było już wszystko wiadomo z jakiegoś tajemniczego innego, pełniejszego i lepszego źródła. Ten tekst by się obronił, gdyby ktoś już napisał epicką powieść o orczycy Viv i jej drużynie, a autor postanowił dla odmiany wyjąć muskularnej heroinie topór z ręki i pozwolić jej otworzyć kawiarnię (bardzo zresztą fan-fiction pomysł. I nie zapominajmy, że There Was Only One Bed). Tekst obroniłby się również, gdyby autor napisał go dla własnej satysfakcji i udostępniał za darmo. Jak wiadomo, żadne z powyższych nie zachodzi.

Książka jest reklamowana jako cozy fantasy, więc odpowiednio przykręciłam oczekiwania: żadnej wielkiej literatury, żadnej grand fabuły, ale może miły, zabawny, podnoszący na duchu tekst, jakaś taka Bridget Jones w Świecie Dysku czy co. O naiwności.

Niebywale mnie zdziwiło, jak bardzo autor nie miał pomysłu na tę powieść (poza realizacją dość oczywistego założenia, że jeśli otwiera się kawiarnię, to trzeba do niej kupić stoliki i ułożyć menu, poszerzanie którego jest zresztą głównym trzonem tej nieistniejącej fabułki). Taka historia - skoro nie literatura - powinna stać humorem i relacjami. Humoru tu nie ma w ogóle. Żeby napisać tak bezbarwny i wyzuty z dowcipu tekst, trzeba się chyba specjalnie postarać, mam wrażenie że mnie wychodzi śmieszniej jak piszę pisma urzędowe. A jeśli chodzi o relacje, one nie istnieją. To książka, w której bohaterowie "jedzą, piją i rozmawiają niespecjalnie o czymkolwiek" (co śmieszne, jest to dosłowny cytat z jednej sceny). Postaci są tak płaskie, że dawno nie miałam nieszczęścia czytać o takich, a wątek z głównym tajemniczym antagonistą jest śmiechu wartą, marną kalką dodaną wyłącznie dlatego, że autor nie miał żadnego pomysłu na fabułę, więc cisnął, cisnął aż wycisnął (tak, jest to ewidentne). Tekst jest napisany przyzwoicie, ale co mi po tym? Czy jak kupuję książkę, to chcę czytać względnie dobre wypracowanie utalentowanego ucznia szkoły średniej? To ten poziom.

Notatka do siebie na przyszłość: popularność na Amazonie i polecenia na TikToku w kwestii książek nie świadczą absolutnie o niczym (polecam za to czytać negatywne recenzje. Nie pozytywne, ale właśnie negatywne. Nierzadko jak na dłoni widać, kiedy napisał taką ktoś oczytany i ogarnięty, a wtedy z jakości tekstu nie ma co zbierać, i to się przygnębiająco często sprawdza).

Absolutna strata czasu i pieniędzy, nawet dla niewymagających poszukiwaczy kocykowych antydepresantów drukowanych.

To nie jest powieść, to jest fan fiction. I nie mam tu nawet na myśli poziomu językowego, zresztą pisarze-amatorzy bywają równie dobrzy (a bywa, że lepsi) niż pisarze wydający swoje wątpliwe dzieła za pieniądze.

Otóż jest to fan fiction, bo czyta się tę książkę, jakby o bohaterach było j...

Rozwiń

Zwiń

Czytam książki autorki bo porusza ciekawe kwestie feministyczno-historyczne i solidnie opracowuje tematy, ale w jej książkach zawsze mi czegoś brakuje do pełnej satysfakcji. Autorka w swoich pracach w znacznym stopniu opiera się na analizie tekstów fikcyjnych, co zawsze jest ciekawym uzupełnieniem tematu, ale tu wydaje się grać większą rolę niż uzupełnienie - jest wyciągane na pierwszy plan, chyba każdy rozdział rozpoczyna się opisem jakiejś fikcyjnej fabuły, do tego rzadko są to teksty inne niż te najbardziej popularne, z "Lalką" i "Martą" w prawie każdym rozdziale każdej publikacji (przepadam za obiema powieściami, ale już zaczęło mnie to trochę uwierać). Sięganie do literatury faktu trochę za często kończy się skrupulatnym, ale suchym wyliczaniem liczb. Cytatom jakby brakuje dostatecznie przenikliwego i obszernego komentarza, żeby udało mi się prawdziwie wczuć w punkt widzenia postaci z epoki. Do tego nie mam poczucia, że autorka wyjaśnia temat kompleksowo, i nierzadko w jej wnioskach coś mi nie pasuje. Jej książki trochę mnie nużą przez to wszystko, ale zawsze jakiś ciekawy fakt przy okazji lektury wpadnie do koszyczka.

Czytam książki autorki bo porusza ciekawe kwestie feministyczno-historyczne i solidnie opracowuje tematy, ale w jej książkach zawsze mi czegoś brakuje do pełnej satysfakcji. Autorka w swoich pracach w znacznym stopniu opiera się na analizie tekstów fikcyjnych, co zawsze jest ciekawym uzupe...

Rozwiń

Zwiń

Autorka przyznaje, że jej powieść to uwspółcześniona wersja "Davida Copperfielda", czyli plus minus refleksja obyczajowa o dziedziczeniu biedy prowadzącej do wykluczenia i przekreślającej możliwości rozwinięcia potencjału jednostek. Swojego bohatera wyraźnie przeciwstawia skrajnej postaci kultury sukcesu, w której od jednostki może zależeć przysłowiowe wszystko, jeśli tylko będzie pracować wystarczająco ciężko i inwestować środki (możliwe, że przede wszystkim niematerialne) w samorozwój. Mimo wyraźnego odżegnywania się od podobnych utopijnych hurraoptymizmów powieść nie jest bynajmniej jednowymiarową litanią żalów jak to biedny żuczek główny bohater nie ma w ogóle wpływu na swoje życie: tytułowy Demon Copperhead to postać pracowita, wrażliwa, niestroniąca od brania spraw w swoje ręce, i dążąca do celu wytrwale. Tyle że po prostu na wiele rzeczy, które zmieniają jego los, nie ma najmniejszego wpływu, niezależnie od tego, ile wysiłku włoży w zawracanie biegu rzeki.

Przy tym książka w ogóle nie jest moralizatorska. Nie jest trudna, wciąga się ją gładko jak słodzony homogenat, ale jest mądra, chociaż nie przełomowa. Narracja pierwszoosobowa dziecka wyrastającego na nastolatka i młodego dorosłego jest wybitnie przekonująca, prosta - adekwatnie do kapitału kulturowego głównego bohatera - ale rozkosznie czysto brzmiąca i pełna trafnych obserwacji. Bohaterowie są żywi i wzruszający, a ich interakcje to koronkowa sieć wielowymiarowych powiązań o pełnym spektrum fal, włączając te niewidzialne. Humor i smutek są subtelne i pełnie światłocieni. Warstwa merytoryczna stanowi jedność z fabułą, ewidentnie nie jest to płód pośledniego autora który pisze jakby jego inspiracje polegały na przewijaniu memów i pobieżnym przeczytaniu paru haseł na wikipedii ze ścisłego czubka wyszukiwarki (Jodi khem khem Picoult coś mi wpadło do gardła).

Co prawda jeśli się już wdepnęło w odbierające mowę zjawisko pod tytułem David Foster Wallace to żadna książka o "substancjach" w Ameryce Płn (okej, wielki kontynent, tu chodzi akurat o US-TN) nie jest już dostatecznie wspaniała, więc może dlatego nie zakochałam się na zabój, ale przeczytałam z niesłabnącym zainteresowaniem i uznaniem. Naprawdę dobra powieść.

Autorka przyznaje, że jej powieść to uwspółcześniona wersja "Davida Copperfielda", czyli plus minus refleksja obyczajowa o dziedziczeniu biedy prowadzącej do wykluczenia i przekreślającej możliwości rozwinięcia potencjału jednostek. Swojego bohatera wyraźnie przeciwstawia skrajne...

Rozwiń

Zwiń

Byłam przekonana, że nie będę mogła z czystym sumieniem przyznać żadnej części tej trylogii oceny wyższej niż naciągane sympatiami osobistymi 8/10, no bo styl dostatecznie dobry ale bynajmniej nie wybitny, niektóre rozwiązania fabularne zbyt już nieprawdopodobne (i nie mówię o elementach magicznych) a powtórzenia przywodzą trochę na myśl ulubiony szlagier puszczany w kółko, ale treść tomu wieńczącego serię tak niemożebnie mi się podobała że doprawdy składam broń.

Sposób dopinania fabuły i losów postaci tak bardzo robił mi dobrze że mój obżarty po ciemię grubym plikiem rozrywki mózg odwrócił się brzuszkiem do góry i mruczy. To było dobre, no byyyło.

Wiele dobrego.

Na przykład.

Bardzo mi się podobało, jak dużo było w tej książce nieszczęścia, jakkolwiek to zabrzmi. Te nieliczne okruszki lepszych chwil, które bohaterowie przypadkiem znajdowali, lśniły tym jaśniej. Bardzo mi się podobała rozkoszna nieobecność cukierkowych rozwiązań i typowego dla fantasy patosu, nie cierpię natchnionych bzdur. Urzekł mnie fakt, że żadna z postaci nie przepoczwarzyła się w żadnym momencie w Idealnie Szlachetnego Bohatera. Studium charakterów w ogóle świetne. Bohaterowie nie raz i nie dwa zdobywają się na czyny zaskakująco szlachetne, ale sami siebie w tej szlachetności nie rozumieją i niczego to nie zmienia w nawale ich gorzkich rozczarowań. Nieco zwraca uwagę, że niektóre postaci drugoplanowe są raczej jednowymiarowe (i na ogół przerysowane) ale podoba mi się, że nie są figurynkami używanymi jednorazowo do załatania dziur w fabule, tylko odgrywają spójną rolę w całej trylogii.

Nie wszystkie wątki były równie wciągające, ale i w tych mniej ulubionych zdarzały się przyjemne zaskoczenia, tu niby powtarzalna rąbanka i człowiek już zaczyna myśleć czy to moment żeby zacząć się nudzić, a tu świetnie napisany pojedynek i już szafa gra. Doceniam, że autor buduje trochę teatralną scenografię swojego świata, rekwizyty trzecioplanowe niejako oddają charakter opisywanych w danej chwili wydarzeń. Myślę: kaczki bijące się o okruchy, myślę: szachownica, może nie było to zbyt oryginalne, ale z drugiej strony może bardziej wymyślne aluzje nie byłyby tak płynnie łatwe do wychwycenia.

Od połowy już właściwie nieodkładalna.

Przeczytałabym czwartą część mimo objętości trzech poprzednich! Pod warunkiem że wydarzenia byłyby osadzone zaraz po ostatnim tomie, zakochałam się w Glokcie niestety (jest okropny! Uwielbiam go. Bardzo żałuję że to koniec naszego romansu).

Polecam chętnym zaangażować się. Jest możliwość, tu, o, właśnie.

Byłam przekonana, że nie będę mogła z czystym sumieniem przyznać żadnej części tej trylogii oceny wyższej niż naciągane sympatiami osobistymi 8/10, no bo styl dostatecznie dobry ale bynajmniej nie wybitny, niektóre rozwiązania fabularne zbyt już nieprawdopodobne (i nie mówię o elementach m...

Rozwiń

Zwiń