Ćpun

Jakiś czas temu, gdy pisałam na temat rewelacyjnego „Miliona małych kawałków”, stwierdziłam, że chętnie porównam powieść Jamesa Frey’a z utworem „Ćpun” Williama Borroughsa.
Jak wypadło owe porównanie?
Zapraszam do zapoznania się z moją opinią…
https://taka-jest-agata.blogspot.com/2024/10/william-s-borroughs-cpun.html

Jakiś czas temu, gdy pisałam na temat rewelacyjnego „Miliona małych kawałków”, stwierdziłam, że chętnie porównam powieść Jamesa Frey’a z utworem „Ćpun” Williama Borroughsa.
Jak wypadło owe porównanie?
Zapraszam do zapoznania się z moją opinią…
https://taka-jest-agata.blogspot.com/2024/10/william-s-borroughs-cpun.html

Najchętniej oceniła bym ta książkę na 6.5/10
Podobał mi się sposób w jaki Autor ją napisał, tj jak gdyby bohaterowie naprzemiennie opowiadali swoją historię komuś konkretnemu
Sama historia natomiast, jest tak jak Autor napisał- zapewne jedną z wielu,która mogła się wydarzyć
A z drugiej strony, czy życie osób uzależnionych nie jest do siebie mniej, lub bardziej ,podobne i łączy je stały czynnik- jakaś substancja zmieniająca świadomość i determinująca zachowanie ?

Najchętniej oceniła bym ta książkę na 6.5/10
Podobał mi się sposób w jaki Autor ją napisał, tj jak gdyby bohaterowie naprzemiennie opowiadali swoją historię komuś konkretnemu
Sama historia natomiast, jest tak jak Autor napisał- zapewne jedną z wielu,która mogła się wydarzyć
A z drugiej strony, czy życie osób uzależnionych nie jest do siebie mniej, lub bardziej ,podobne i...

Mam szczęście do dobrych książek ze szprycą w temacie, więc po cudownym (boskim🖤) "Infinite Jest" i bardzo dobrej opioidowej obyczajówce laureatki Pulitzera 2023 ("Demon Copperhead") na warsztat wjechał "Junkie". Ludzie dzielący swój czas wolny pomiędzy eksperymentowanie z substancjami psychoaktywnymi i pisanie książek mają jedną niekwestionowaną zaletę: niczego nie udają. "Junkie" wpisuje się w tę regułę, to minipowieść rozbrajająco szczera i kompletnie bezpretensjonalna. Okazała się jednak być nie tak dobra, jak się spodziewałam. Klimat NY lat 40. istnieje gdzieś wpleciony w metafizykę stroniczek, ale jest dozowany bardzo oszczędnie, to samo artyzm - malutki, jakby pojawiający się mimo woli autora. Wynikowo tekst stanowi raczej dowód potencjału niż niekwestionowaną wartość per se. Ciekawe, czy kolejne książki autora są lepszym popisem jego talentu. Najlepszy z tej króciutkiej powieści okazał się, o dziwo, wstęp. Na razie się nie zachwycam, ale w sumie wychwalany pod niebiosa kumpel Burroughsa Jack Kerouac też mi nie za bardzo przypasował, chociaż POWINIEN (tematyka).

Takie pięć i pół, więc zaokrąglam w górę.

Mam szczęście do dobrych książek ze szprycą w temacie, więc po cudownym (boskim🖤) "Infinite Jest" i bardzo dobrej opioidowej obyczajówce laureatki Pulitzera 2023 ("Demon Copperhead") na warsztat wjechał "Junkie". Ludzie dzielący swój czas wolny pomiędzy eksperymentowanie z substancjami psychoaktywnymi i pisanie książek mają jedną niekwestionowaną zaletę: niczego nie udają....

Może najpierw o treści/temacie: bezbłędna analiza podana w doskonałej spartańskiej formie .Zwartość której konsekwencją jest zbiór domknięty jest powodem że większość opinii jest negatywna - żadnych kompromisów.

Może najpierw o treści/temacie: bezbłędna analiza podana w doskonałej spartańskiej formie .Zwartość której konsekwencją jest zbiór domknięty jest powodem że większość opinii jest negatywna - żadnych kompromisów.

Pierwsze wydanie książki pochodzi z 1953 roku.
Rozumiem, że wtedy quasi biograficzna opowieść o tym jak to zamożny młodzieniec z dobrego domu z nudów i braku pomysłu na życie (gdyż dzięki rodzinie zarabiać na utrzymanie nie musi) zaczyna zażywać narkotyki i doprowadza się do uzależnienia, co prowadzi go do światka dilerów, przemocy, więzień i ośrodków odwykowych, mogła wzbudzać szok i niedowierzanie. Coś jak widok pierwszego automobilu czy ruchomych obrazków.
Ale czy kogoś po tych 70 latach zaskoczy choć w jakimś stopniu informacja, że policja współpracuje z mniejszymi dilerami, żeby zapolować na grube ryby? Że przyczyną uzależnienia nie jest pochodzenie klasowe osoby zażywającej narkotyk tylko jej podatność psycho-fizyczna? Że po "Requiem" Aronofskiego ktoś ma jeszcze jakieś złudzenia i fantazje na temat "przygody z narkotykami" i "wspaniałych odlotów"?
Tak więc w warstwie fabularnej nie ma już nic interesującego dla obecnego czytelnika, co nie byłoby opowiedziane gdzie indziej, lepiej, ciekawiej i w bardziej współczesny sposób.
Jednak autor jest również uznanym amerykańskim pisarzem, szczególnie docenianym za warstwę językową swoich powieści. I tutaj, jak dla mnie, też zupełnie nie ma nic. Być może to sprawa tłumaczenia, a być może z panem Burroughsem mamy po prostu niekompatybilną poetykę, w każdym razie ta książka zupełnie nie zachęciła mnie do sięgnięcia po kolejne jego dzieła.

Pierwsze wydanie książki pochodzi z 1953 roku.
Rozumiem, że wtedy quasi biograficzna opowieść o tym jak to zamożny młodzieniec z dobrego domu z nudów i braku pomysłu na życie (gdyż dzięki rodzinie zarabiać na utrzymanie nie musi) zaczyna zażywać narkotyki i doprowadza się do uzależnienia, co prowadzi go do światka dilerów, przemocy, więzień i ośrodków odwykowych, mogła...

Głównym atutem tej książki jest opisanie środowiska narkomanii w USA w czasach gdy nie było to powszechnie znane.

Głównym atutem tej książki jest opisanie środowiska narkomanii w USA w czasach gdy nie było to powszechnie znane.

Gdzieś do połowy książki: 6/10, druga połowa to już 8/10 i oniryczny klimat, całości daję więc 7.

Gdzieś do połowy książki: 6/10, druga połowa to już 8/10 i oniryczny klimat, całości daję więc 7.

Widać, że to jego pierwsze kroki, brakowało mi tego poziomu abstrakcji z którym go kojarzyłem. Mimo wszystko książka dobra, godna polecenia i zapewne bardziej skierowana do innej części społeczeństwa

Widać, że to jego pierwsze kroki, brakowało mi tego poziomu abstrakcji z którym go kojarzyłem. Mimo wszystko książka dobra, godna polecenia i zapewne bardziej skierowana do innej części społeczeństwa

Burroughs może i jest ciekawą i kontrowersyjną postacią, ale przeczytany przez mnie Ćpun po prostu nie jest wystarczająco interesujący - owszem, z pewnością opisywane tutaj praktyki narkomańskie są niezwykle autentyczne i obrazowe, problem w tym, że nie czyni to powieści angażującą. Brakuje tutaj fabuły i ciągów przyczynowo-skutkowych, akcja jest chaotyczna i praktycznie zerowa, bohater miota się z miejsca na miejsce nie robiąc właściwie niczego, a postacie poboczne przychodzą i odchodzą w losowych momentach. Zapewne powyższe zarzuty można by uzasadnić wygodnym pojęciem "zabiegu artystycznego", ale styl, który podobno stanowi jedną z największych zalet książki, wydawał mi się równie bezpłciowy co jej zawartość. Niestety, Ćpun obecnie nie potrafił wywołać we mnie żadnych emocji - nie wątpię, że lata temu była to lektura szokująca, ale po skończeniu tej objętościowo skromnej powieści czułem jedynie obojętność.

Burroughs może i jest ciekawą i kontrowersyjną postacią, ale przeczytany przez mnie Ćpun po prostu nie jest wystarczająco interesujący - owszem, z pewnością opisywane tutaj praktyki narkomańskie są niezwykle autentyczne i obrazowe, problem w tym, że nie czyni to powieści angażującą. Brakuje tutaj fabuły i ciągów przyczynowo-skutkowych, akcja jest chaotyczna i praktycznie...

Brudny, szczery zapis przeżyć ćpuna. Pionierska powieść.

Brudny, szczery zapis przeżyć ćpuna. Pionierska powieść.