Mam szczęście do dobrych książek ze szprycą w temacie, więc po cudownym (boskim🖤) "Infinite Jest" i bardzo dobrej opioidowej obyczajówce laureatki Pulitzera 2023 ("Demon Copperhead") na warsztat wjechał "Junkie". Ludzie dzielący swój czas wolny pomiędzy eksperymentowanie z substancjami psychoaktywnymi i pisanie książek mają jedną niekwestionowaną zaletę: niczego nie udają. "Junkie" wpisuje się w tę regułę, to minipowieść rozbrajająco szczera i kompletnie bezpretensjonalna. Okazała się jednak być nie tak dobra, jak się spodziewałam. Klimat NY lat 40. istnieje gdzieś wpleciony w metafizykę stroniczek, ale jest dozowany bardzo oszczędnie, to samo artyzm - malutki, jakby pojawiający się mimo woli autora. Wynikowo tekst stanowi raczej dowód potencjału niż niekwestionowaną wartość per se. Ciekawe, czy kolejne książki autora są lepszym popisem jego talentu. Najlepszy z tej króciutkiej powieści okazał się, o dziwo, wstęp. Na razie się nie zachwycam, ale w sumie wychwalany pod niebiosa kumpel Burroughsa Jack Kerouac też mi nie za bardzo przypasował, chociaż POWINIEN (tematyka).

Takie pięć i pół, więc zaokrąglam w górę.

Mam szczęście do dobrych książek ze szprycą w temacie, więc po cudownym (boskim🖤) "Infinite Jest" i bardzo dobrej opioidowej obyczajówce laureatki Pulitzera 2023 ("Demon Copperhead") na warsztat wjechał "Junkie". Ludzie dzielący swój czas wolny pomiędzy eksperymentowanie z substancjami psychoaktywnymi i pisanie książek mają jedną niekwestionowaną zaletę: niczego nie udają....

Może najpierw o treści/temacie: bezbłędna analiza podana w doskonałej spartańskiej formie .Zwartość której konsekwencją jest zbiór domknięty jest powodem że większość opinii jest negatywna - żadnych kompromisów.

Może najpierw o treści/temacie: bezbłędna analiza podana w doskonałej spartańskiej formie .Zwartość której konsekwencją jest zbiór domknięty jest powodem że większość opinii jest negatywna - żadnych kompromisów.

Pierwsze wydanie książki pochodzi z 1953 roku.
Rozumiem, że wtedy quasi biograficzna opowieść o tym jak to zamożny młodzieniec z dobrego domu z nudów i braku pomysłu na życie (gdyż dzięki rodzinie zarabiać na utrzymanie nie musi) zaczyna zażywać narkotyki i doprowadza się do uzależnienia, co prowadzi go do światka dilerów, przemocy, więzień i ośrodków odwykowych, mogła wzbudzać szok i niedowierzanie. Coś jak widok pierwszego automobilu czy ruchomych obrazków.
Ale czy kogoś po tych 70 latach zaskoczy choć w jakimś stopniu informacja, że policja współpracuje z mniejszymi dilerami, żeby zapolować na grube ryby? Że przyczyną uzależnienia nie jest pochodzenie klasowe osoby zażywającej narkotyk tylko jej podatność psycho-fizyczna? Że po "Requiem" Aronofskiego ktoś ma jeszcze jakieś złudzenia i fantazje na temat "przygody z narkotykami" i "wspaniałych odlotów"?
Tak więc w warstwie fabularnej nie ma już nic interesującego dla obecnego czytelnika, co nie byłoby opowiedziane gdzie indziej, lepiej, ciekawiej i w bardziej współczesny sposób.
Jednak autor jest również uznanym amerykańskim pisarzem, szczególnie docenianym za warstwę językową swoich powieści. I tutaj, jak dla mnie, też zupełnie nie ma nic. Być może to sprawa tłumaczenia, a być może z panem Burroughsem mamy po prostu niekompatybilną poetykę, w każdym razie ta książka zupełnie nie zachęciła mnie do sięgnięcia po kolejne jego dzieła.

Pierwsze wydanie książki pochodzi z 1953 roku.
Rozumiem, że wtedy quasi biograficzna opowieść o tym jak to zamożny młodzieniec z dobrego domu z nudów i braku pomysłu na życie (gdyż dzięki rodzinie zarabiać na utrzymanie nie musi) zaczyna zażywać narkotyki i doprowadza się do uzależnienia, co prowadzi go do światka dilerów, przemocy, więzień i ośrodków odwykowych, mogła...

Głównym atutem tej książki jest opisanie środowiska narkomanii w USA w czasach gdy nie było to powszechnie znane.

Głównym atutem tej książki jest opisanie środowiska narkomanii w USA w czasach gdy nie było to powszechnie znane.

Gdzieś do połowy książki: 6/10, druga połowa to już 8/10 i oniryczny klimat, całości daję więc 7.

Gdzieś do połowy książki: 6/10, druga połowa to już 8/10 i oniryczny klimat, całości daję więc 7.

Widać, że to jego pierwsze kroki, brakowało mi tego poziomu abstrakcji z którym go kojarzyłem. Mimo wszystko książka dobra, godna polecenia i zapewne bardziej skierowana do innej części społeczeństwa

Widać, że to jego pierwsze kroki, brakowało mi tego poziomu abstrakcji z którym go kojarzyłem. Mimo wszystko książka dobra, godna polecenia i zapewne bardziej skierowana do innej części społeczeństwa

Burroughs może i jest ciekawą i kontrowersyjną postacią, ale przeczytany przez mnie Ćpun po prostu nie jest wystarczająco interesujący - owszem, z pewnością opisywane tutaj praktyki narkomańskie są niezwykle autentyczne i obrazowe, problem w tym, że nie czyni to powieści angażującą. Brakuje tutaj fabuły i ciągów przyczynowo-skutkowych, akcja jest chaotyczna i praktycznie zerowa, bohater miota się z miejsca na miejsce nie robiąc właściwie niczego, a postacie poboczne przychodzą i odchodzą w losowych momentach. Zapewne powyższe zarzuty można by uzasadnić wygodnym pojęciem "zabiegu artystycznego", ale styl, który podobno stanowi jedną z największych zalet książki, wydawał mi się równie bezpłciowy co jej zawartość. Niestety, Ćpun obecnie nie potrafił wywołać we mnie żadnych emocji - nie wątpię, że lata temu była to lektura szokująca, ale po skończeniu tej objętościowo skromnej powieści czułem jedynie obojętność.

Burroughs może i jest ciekawą i kontrowersyjną postacią, ale przeczytany przez mnie Ćpun po prostu nie jest wystarczająco interesujący - owszem, z pewnością opisywane tutaj praktyki narkomańskie są niezwykle autentyczne i obrazowe, problem w tym, że nie czyni to powieści angażującą. Brakuje tutaj fabuły i ciągów przyczynowo-skutkowych, akcja jest chaotyczna i praktycznie...

Są dużo lepsze książki o tej tematyce nic w niej szokującego ani odkrywczego...dobrze że jest cieniutka szybko przebrnełam dla mnie rozczarowanie. ..

Są dużo lepsze książki o tej tematyce nic w niej szokującego ani odkrywczego...dobrze że jest cieniutka szybko przebrnełam dla mnie rozczarowanie. ..

Zwięźle i obrazowo: to jest możliwe. Niekoniecznie trzeba używać bogatych środków wyrazu. Moim zdaniem tym lepiej świadczy o autorze jeśli nie musi się uciekać do dużej ilości ozdobników.

Obecna 'ja" jest już bardziej w stanie pojąć i docenić tego typu treści. Nie będę się dzieliła publicznie swoimi wyznaniami. Może kiedyś, gdy uznam je za warte podzielenia albo ktoś mnie do tego nakłoni. Z resztą póki co są w moim odczuciu zbyt skromne, gdyż jestem z tych, którzy bardziej żyją 'w środku' i nie potrzebują pakować się ciągle w pewne sprawy aby dostarczać sobie konkretnego rodzaju bodźców. Raz na jakiś czas wystarczy.

Gdybym była inna (odczuwanie, myśli, psychika, pewne doświadczenia),zapewne miałabym odczucia podobne do tych, gdy kilka lat temu czytałam "Nagi lunch". Podczas czytania "Ćpuna" zrodziło się we mnie pragnienie aby po niego sięgnąć w najbliższym czasie. Zapewne jako kolejną książkę aby wrażenie i chęć pozostała świeża.

"Ćpun" to dla mnie jedna z tych książek, o której treści lepiej nie mówić, gdyż nie ma to większego sensu. Lepszym wyborem jest moim zdaniem powiedzieć co nieco o sobie dlaczego doświadczenie z nią było udane / nieudane. W moim przypadku to pierwsze. Nie mam ochoty jej chwalić pod niebiosa czy rozdawać niczym Biblię jako łamiącą fałszywe przekonania i ujmująca brutalną, pozbawioną osądzania szczerością. Burroughsowi udało się rozliczyć z przeszłością, a jednocześnie uniknął osądzenia i nie było tu sztucznej pokory, której by się wymagało od osoby, która była/jest uzależniona, bo "tak wypada". Autor stanowczo mówi nie, lecz także nie epatuje tym, co powszechnie uważa się za niemoralne. Pokazuje, ale nie rzuca nam tym w twarz. Także zaznacza, że treść nie jest pełnym obrazem przypadku, tylko pewnym wycinkiem.

Nie polecam jako terapię szokową, środek, który ma wstrząsnąć. Jeśli ktoś nie umie czytać o tego typu substancjach spokojnie i z zaciekawieniem, bez lęku, potępienia, i obrzydzenia sądzę, że lepiej aby najpierw przeszedł pewną drogę. Ja sięgnęłam po "Nagi lunch" nieco za wcześnie, jednak ani mnie to nie załamało psychicznie, ani nie skłoniło bym zapragnęła pójść taką ścieżką. Natomiast moje drugie w życiu spotkanie z Burroughsem uważam za bardziej owocne. Mam w sobie takie pokłady ciekawości, które mogą mnie kiedyś zabić, ale póki co mam szczęście, jeśli nazwiemy szczęściem pozostanie przy życiu (jako istota ludzka). Wierzę w to, że odejdę wtedy, gdy będę gotowa. Wolę w to wierzyć po prostu żyjąc.

Zwięźle i obrazowo: to jest możliwe. Niekoniecznie trzeba używać bogatych środków wyrazu. Moim zdaniem tym lepiej świadczy o autorze jeśli nie musi się uciekać do dużej ilości ozdobników.

Obecna 'ja" jest już bardziej w stanie pojąć i docenić tego typu treści. Nie będę się dzieliła publicznie swoimi wyznaniami. Może kiedyś, gdy uznam je za warte podzielenia albo ktoś...

Trzeci z kolei autor beat generation, z którego twórczością się zapoznałem. Podobnie jak Jack Kerouac, zresztą jego dobry przyjaciel, Burroughs czerpał inspirację przede wszystkim z własnego życia. Już jako młody człowiek przeżył niemało, więc miał i o czym pisać.

„Ćpun” nie jest z pewnością produktem literackim ociekającym artyzmem. To na poły powieść, na poły literatura faktu, pisana w suchym, rzeczowym stylu, jedynie rzadko przetykana emocjonalnymi scenami. Przedmowa Allana Ginsberga pomaga w zrozumieniu, dlaczego ten tekst jest taki, jaki jest – Burroughs miał bogatą kryminalną przeszłość i ujawnienie zbyt wielu jej detali mogło być dla niego niebezpieczne.

Ta książka, jako raport narkomana z późnych lat 40-tych i wczesnych 50-tych, ma jeden jedyny, ale za to bardzo ważny atut: autentyzm. Burroughs nie ściemnia i nawet nie próbuje tłumaczyć się z powodów, dla których sięgnął po wszystkie te tabletki i substancje. Świat amerykańskich ćpunów tamtych czasów przedstawia bardzo dokładnie, ale i z przerażającym emocjonalnym dystansem. „Ćpun” sprawia wrażenie zbeletryzowanego zeznania przestępcy, którego chemia mózgu została tak mocno zakłócona, że potrafi on opowiadać o swoich przeżyciach z pozytywistycznej wręcz pozycji „szkiełka i oka”. Jedynymi emocjami, jakich autor nam dostarcza, są wściekłość i wstręt. Wszystkich innych po prostu brak.

Burroughs nie oczekuje od nas zrozumienia, ani tym bardziej rozgrzeszenia. Nasze zdanie jest mu zupełnie obojętne. Napisał książkę, bo taką miał potrzebę.Czy nam się w niej cokolwiek podoba, nie gra dla niego żadnej roli. Jego schizofreniczny wręcz wstręt przed sceną gejowską kontrastuje bardzo mocno z homoseksualizmem (biseksualizmem?) Burroughsa.

Jako dokument czasów, w których policja amerykańska była w najlepszej komitywie z syndykatem, „Ćpun” nadal ma dużą wartość. Ale jej główny bohater, alter ego autora, to osobnik, z którym nikt o zdrowych zmysłach nie chciałby mieć cokolwiek wspólnego. Znając biografię Burroughsa i tragiczny koniec jego małżeństwa, poraziły mnie słowa z ostatniego rozdziału książki: „Rozstałem się z moją żoną”. Trudno o bardziej oględny opis dramatycznych skutków balangi z 6-go września 1951 w Mexico-City...

Autor był ćpunem i w jego pierwszej znaczącej książce pokazał dobitnie, co to oznacza. Horyzont myślowy takiego osobnika sięga rzadko dalej, niż do następnej działki, następnego haju, następnego szukania dilera.

Facyt: Przerażający, bo prawie absolutnie wyprany z emocji raport ze sceny narkomańskiej powojennych USA.

Trzeci z kolei autor beat generation, z którego twórczością się zapoznałem. Podobnie jak Jack Kerouac, zresztą jego dobry przyjaciel, Burroughs czerpał inspirację przede wszystkim z własnego życia. Już jako młody człowiek przeżył niemało, więc miał i o czym pisać.

„Ćpun” nie jest z pewnością produktem literackim ociekającym artyzmem. To na poły powieść, na poły literatura...