Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Imiona tracimy jako pierwsze, tuż po utracie oddechu i bicia serca. Trochę dłużej zostają nam wspomnienia.

Imiona tracimy jako pierwsze, tuż po utracie oddechu i bicia serca. Trochę dłużej zostają nam wspomnienia.

Bo nie obchodzi mnie, co mówią inni ani jak często i elokwentnie: nikt mnie nie przekona, nigdy, przenigdy, że życie to jakaś niesamowita, przynosząca satysfakcję gratka. prawda jest taka: życie to katastrofa. Podstawowy fakt naszego istnienia - naszych prób nakarmienia się, znalezienia przyjaciół i czego tam jeszcze - to katastrofa. Zapomnijcie o tych wszystkich absurdalnych bzdurach z "Naszego miasta", które są na ustach wszystkich: cudzie narodzin, radości z każdego kwiatka, "życie, jesteś zbyt cudowne, by cię uchwycić" itd. Dla mnie - i będę to powtarzał zawzięcie do dnia śmierci, dopóki nie padnę na swoją niewdzięczną nihilistyczną gębę, za słaby, by wypowiedzieć te słowa: lepiej nigdy się nie urodzić, niż urodzić się w tym szambie. Kloace szpitalnych łóżek, trumien i złamanych serc. Nie ma zwolnienia, nie ma apelacji, "nie ma zmiłuj", by użyć ulubionego określenia Xandry, prócz wieku i straty nie ma posuwania się do przodu, prócz śmierci nie ma innego wyjścia. [...] czy ma jakiś sens to, że wiemy, iż dla nas wszystko kończy się źle, nawet dla najszczęśliwszych wśród nas, i że wszyscy na koniec tracimy to, co jest dla nas ważne - i że wiemy pomimo tego wszystkiego, pomimo tak okrutnych reguł gry, że można w nią grać z pewnego rodzaju przyjemnością?

Bo nie obchodzi mnie, co mówią inni ani jak często i elokwentnie: nikt mnie nie przekona, nigdy, przenigdy, że życie to jakaś niesamowita, p...

- Wiem, że to nie mój interes - rzekł, niezwykle jak na niego dobitnie i twardo. - Wiem, że nie powinienem się wtrącać. Wiem, że nie lubisz, gdy ktoś się wtrąca. Ale pewnych rzeczy, przyjacielu Geralcie, nie powinno się przemilczać. Koral, jeśli chcesz znać moje zdanie, należy do tych kobiet, które stale i w widocznym miejscu winny nosić ostrzegawcze etykietki. Głoszące: "Patrzeć, ale nie dotykać". Coś takiego w zwierzyńcu umieszcza się na terrarium, w którym trzymają grzechotniki. - Wiem. - Ona igra z tobą i bawi się tobą. - Wiem. - Ty zaś najzwyczajniej w świecie odreagowujesz Yennefer, o której nie możesz zapomnieć. - Wiem. - Dlaczego więc... - Nie wiem.

- Wiem, że to nie mój interes - rzekł, niezwykle jak na niego dobitnie i twardo. - Wiem, że nie powinienem się wtrącać. Wiem, że nie lubisz,...

No więc... muszę powiedzieć, że ja osobiście nigdy nie wyznaczałem tak wyraźnej granicy między "dobrem" i "złem" jak ty. Dla mnie: ta granica jest często fałszywa. Jedno i drugie nigdy nie jest całkiem rozdzielone. Jedno nie może istnieć bez drugiego. O ile robię coś z miłości, czuję, że robię to, co najlepsze. Ale ty, wiecznie osądzający, wiecznie żałujący przeszłości, ciągłe wyrzuty, poczucie winy, pytania "a gdyby to", "a gdyby tamto". "Życie jest okrutne". "Żałuję, że nie zginąłem zamiast". No... pomyśl o tym. A jeśli wszystkie twoje uczynki, dobre i złe, nie robią Bogu różnicy? A jeśli wzór jest wyznaczony wcześniej? Nie, nie... czekaj... nad tym pytaniem warto się zastanowić. A jeśli nasze zło i błędy są właśnie tym, co wyznacza nasz los i prowadzi nas do dobra? A jeśli niektórzy z nas nie trafiliby tam inną drogą?

No więc... muszę powiedzieć, że ja osobiście nigdy nie wyznaczałem tak wyraźnej granicy między "dobrem" i "złem" jak ty. Dla mnie: ta granic...

Dobro nie zawsze wynika z dobrych uczynków, a złe uczynki nie zawsze są skutkiem zła, prawda? Nawet ci najmądrzejsi i najlepsi nie są w stanie przewidzieć skutków wszystkich działań. Przerażająca myśl! [...] A co jeśli... to bardziej skomplikowane? Jeśli prawdą jest też coś odwrotnego? No bo... jeśli z dobrych uczynków czasem może wyniknąć coś złego...? Gdzie jest napisane, że tylko zło może być konsekwencją złych uczynków? Może czasami złe oznacza dobre? Można źle skręcić, a i tak trafi się ostatecznie do celu? Albo, jeszcze inaczej, czasem robisz wszystko źle, a to i tak wychodzi na dobre.

Dobro nie zawsze wynika z dobrych uczynków, a złe uczynki nie zawsze są skutkiem zła, prawda? Nawet ci najmądrzejsi i najlepsi nie są w stan...

Cena mojego przetrwania musiała wynieść setki milionów dolarów. Wszystko po to, żeby ocalić głupiego botanika. Po co się kłopotać? No dobra. Znam odpowiedź. Część może być uzależniona od tego, co reprezentuję: postęp, naukę i międzyplanetarną przyszłość, o której śnimy od stuleci. Ale tak naprawdę zrobili to dlatego, że każda istota ludzka ma podstawowy instynkt, który każe pomagać drugiej istocie ludzkiej znajdującej się w potrzebie. Czasem może wydawać się, że tak nie jest, ale to prawda. Jeśli turysta zgubi się w górach, ludzie organizują akcję poszukiwawczą. Gdy rozbije się pociąg, ludzie ustawiają się w kolejce, żeby oddać krew. Gdy trzęsienie ziemi zrówna miasto z poziomem gruntu, ludzie na całym świecie wysyłają niezbędne zapasy. Jest to tak fundamentalna cecha człowieka, że odnajdujemy ją w każdej kulturze, bez wyjątku. Pewnie, są dupki, które mają to gdzieś, ale znacznie więcej jest osób, które to obchodzi. I właśnie dlatego miałem po swojej stronie miliardy.

Cena mojego przetrwania musiała wynieść setki milionów dolarów. Wszystko po to, żeby ocalić głupiego botanika. Po co się kłopotać? No dobra....

Jeśli za bardzo przywiązujesz się do rzeczy, to cię może zniszczyć. Tylko, jeśli naprawdę przywiązujesz się do przedmiotu, zaczyna żyć własnym życiem, prawda? I czy sens rzeczy, pięknych rzeczy, nie polega na tym, że łączą cię z jakimś głębszym pięknem? Te pierwsze doświadczenia, które szeroko otwierają ci serce i za którymi gonisz przez resztę życia lub próbujesz je w ten czy inny sposób odtworzyć?

Jeśli za bardzo przywiązujesz się do rzeczy, to cię może zniszczyć. Tylko, jeśli naprawdę przywiązujesz się do przedmiotu, zaczyna żyć własn...

Uważam, że jedną z bolączek współczesnego świata jest to, że nikt nie wie kim tak naprawdę jest. Wszyscy biegają i szukają własnej tożsamości albo próbują się pod coś podpiąć, ale sami nie zdają sobie z tego sprawy. Żyją w przekonaniu że doskonale wiedzą, kim są. A kim są? Tachają swoje cielska przez życie - nie mają najmniejszego pojęcia czym jest poszukiwanie swojej własnej prawdy i tożsamości, i nie byłoby w tym nic złego, gdyby ci nie stawali na drodze, ale oni upierają się że wiedzą wszystko najlepiej i że jeśli nie żyjesz według ich reguł, to nie żyjesz tak jak trzeba i chcą ci odebrać twoją przestrzeń życiową... chcą dokonać inwazji na twoją przestrzeń i w niej zamieszkać i zmienić ją albo ją zniszczyć - nie są w stanie pojąć że wiesz co robisz i że masz swoją własną tożsamość i przestrzeń życiową i że czerpiesz z nich satysfakcję i szczęście. Widzisz, w tym właśnie problem. Gdyby tylko potrafili to zrozumieć, nie musieliby czuć się zagrożeni ani czuć przymusu zniszczenia ciebie, zanim ty ich zniszczysz. Ich filistyńskie móżdżki nie są w stanie ogarnąć faktu że możesz być szczęśliwy tam gdzie jesteś i że nie musisz mieć z nimi do czynienia.

Uważam, że jedną z bolączek współczesnego świata jest to, że nikt nie wie kim tak naprawdę jest. Wszyscy biegają i szukają własnej tożsamośc...

W sprawy Rawelinu nie zalecano się wścibiać nosa - w Rawelinie, jak wieść niosła, wścibiony nos zazwyczaj rozstawał się z posiadaczem i zostawał tam, gdzie go wścibiono.

W sprawy Rawelinu nie zalecano się wścibiać nosa - w Rawelinie, jak wieść niosła, wścibiony nos zazwyczaj rozstawał się z posiadaczem i zost...