Jeździec miedziany

Ktoś gdzieś zadał pytanie: najlepsza książka o miłości? Wiele dziewczyn wskazało tę. Mówię, dobra, ok. I z początku mnie denerwowała, że naiwna bohaterka, ale ona się rozwijała. Wciągnęłam się, bo też i czasy ciężkie, niewyobrażalne. Wszystko dzieje się w Rosji w czasie II wojny światowej. Książka bardzo smutna, aż nie chce się, żeby działo się to,co się dzieje. Może dlatego ma takie dobre recenzje. Ale powiem Wam, że przeczytałam i zrobiło mi się żal, że koniec, że co teraz. A tu niespodzianka. Jest kolejna część, a nawet i trzecia, bo to, jak się okazuje - trylogia 🙂 I to się nazywa szczęście 🙂 Ale się rozpisałam 😜 Polecam.

Ktoś gdzieś zadał pytanie: najlepsza książka o miłości? Wiele dziewczyn wskazało tę. Mówię, dobra, ok. I z początku mnie denerwowała, że naiwna bohaterka, ale ona się rozwijała. Wciągnęłam się, bo też i czasy ciężkie, niewyobrażalne. Wszystko dzieje się w Rosji w czasie II wojny światowej. Książka bardzo smutna, aż nie chce się, żeby działo się to,co się dzieje. Może...

Czytałam mnóstwo dobrych i bardzo dobrych recenzji tej książki, wiec spodziewałam się prawdziwego arcydzieła. No cóż.... to na pewno nie jest pozycja, po która sięgnę ponownie. Mało tego - raczej kolejne części również pominę. Tematyka Oblężenia Leningradu jest bardzo wdzięcznym tematem, bo na temat rosyjskich realiów nie wiele wiemy. Tutaj niestety ten watek został potraktowany tylko jako tło do romansu. Pozycje czyta się łatwo i dość szybko, ale główni bohaterzy potrafią zmęczyć... Tatiana jest dziecinna i naiwna, a Aleksander to zaborczy, agresywny kochanek, który chciałby rządzić swoja kobietą - bardzo nużące połączenie.

Czytałam mnóstwo dobrych i bardzo dobrych recenzji tej książki, wiec spodziewałam się prawdziwego arcydzieła. No cóż.... to na pewno nie jest pozycja, po która sięgnę ponownie. Mało tego - raczej kolejne części również pominę. Tematyka Oblężenia Leningradu jest bardzo wdzięcznym tematem, bo na temat rosyjskich realiów nie wiele wiemy. Tutaj niestety ten watek został...

polecam, fajnie się czyta, dobrze napisana

polecam, fajnie się czyta, dobrze napisana

Książka mnie nie powaliła. Fabuła fajna, ale treść mega nuuuudna. Gdyby połowę z tego wyrzucić, to wartka akcja przyciągała by czytelnika. Uwielbiam książki, których fabuła osadzona jest w czasach wojny. Ta jednak mnie zmęczyła.
Do "Słowika" czy "Zimowego ogrodu" daaaleeekoo :)

Książka mnie nie powaliła. Fabuła fajna, ale treść mega nuuuudna. Gdyby połowę z tego wyrzucić, to wartka akcja przyciągała by czytelnika. Uwielbiam książki, których fabuła osadzona jest w czasach wojny. Ta jednak mnie zmęczyła.
Do "Słowika" czy "Zimowego ogrodu" daaaleeekoo :)

Jeździec miedziany to rewelacyjnie napisana historia. To opowieść z ogromnym rozmachem, budząca wiele emocji. A taka właśnie powinna być dobra literatura...

Jeździec miedziany to rewelacyjnie napisana historia. To opowieść z ogromnym rozmachem, budząca wiele emocji. A taka właśnie powinna być dobra literatura...

Nie mogłam się oderwać od tej książki, pochłonęłam ją dosłownie w 2 dni. Uwielbiam bohaterów, całą historię, ten, według mnie, świetnie oddany wojenny klimat. Okropna wojenna rzeczywistość zestawiona z takim uczuciem. Bardzo przywiązałam się do bohaterów i nie mogę się doczekać kolejnego spotkania z nimi. Zdecydowanie trafia to wysoko na listę moich ulubionych książek!

Nie mogłam się oderwać od tej książki, pochłonęłam ją dosłownie w 2 dni. Uwielbiam bohaterów, całą historię, ten, według mnie, świetnie oddany wojenny klimat. Okropna wojenna rzeczywistość zestawiona z takim uczuciem. Bardzo przywiązałam się do bohaterów i nie mogę się doczekać kolejnego spotkania z nimi. Zdecydowanie trafia to wysoko na listę moich ulubionych książek!

Którejś soboty w moim domu odbyło się sprzątanie na regale z książkami, które mieliśmy dać do biblioteki lub jakiś chętnym znajomym. Wtedy też moją uwagę przykuł ponad siedmiuset stronicowy kloc o wybitnie paskudnej okładce (inne wydanie są zdecydowanie ładniejsze i mi osobiście byłoby wstyd za stworzenie czegoś takiego XD).

„Jeździec miedziany” Paulliny Simons czekał sobie na zmiłowanie aż do trzeciego kwietnia, kiedy tchnięta dziwnym uczuciem zapragnęłam go przeczytać. Planowałam go zakończyć przynajmniej do końca miesiąca, jednakże, ku mojemu zaskoczeniu, praktycznie nie mogłam się oderwać.


Fabuła nie była wybitna, a na samym początku można zakwalifikować poziom inteligencji Tani na poziomie buta (i to japonka, nie jakiegoś skórzanego kozaczka). Nie znajdziemy tu ani wybitnie złożonej akcji, ani niesamowitych bohaterów. Aczkolwiek ta książka przyciąga do siebie czytelnika. Dzięki dużej ilości (ale nie przesadnej), nawet naturalnych dialogów sprawia, że kartka leci za kartką — raz, co mnie niezwykle zaskoczyło, przeczytałam tylko w szkole na przerwach i na kawałkach lekcji jakieś sto stron. Warto tutaj nadmienić, iż moje tępo czytania nie należy do najszybszych na świecie.

Czasami autorce zdarzyło się zrobić z Tatiany jakiegoś giga koksa. Dalej zastanawiam się, jakim cudem nie umarła przynajmniej ze trzy razy (a to tylko część pierwsza trylogii). Niemniej niezwykle poczytywanie zaskoczyło mnie zakończenie. Nie jest wybitne czy też skłaniające do długich dywagacji nad własną egzystencją, jednak pani Simons musiała je przemyśleć przynajmniej z pięć razy. Doceniam również cwany sposób na uniknięcie deux ex machina, gdyż Tania na początku zdobywa pewną umiejętność, którą wykorzystuje w trudnej chwili pod koniec książki, dzięki temu wygląda to naturalnie. Być może dla niektórych coś takiego wydaje się oczywiste, jednakże w trakcie pisania tak długich książek można o takich szczegółach zapomnieć.
Wciąż mam ciarki na plecach, gdy wspominam opisy głodu w czasie blokady Leningradu, za co należy się plus. Niemniej mam też ciary żenady na myśl o części „Łazariewo”, gdzie w trakcie bohaterowie budzili się, uprawiali seks, myli się, uprawiali seks, jedli, uprawiali seks… Wtedy się trochę przemęczyłam, lecz akcja relatywnie szybko przeszła na bardziej interesujące tory.

Podsumowywując — przyjemna lektura do odprężenia, nic ambitnego, momentalni bolesna, jednakże do zniesienia.

Czy przeczytam część drugą „Tatiana i Aleksander”?
Tak, ponieważ mam ją w domu, aczkolwiek zakończenie „Jeźdźca miedzianego” na tyle satysfakcjonuje, iż na nim można poprzestać.

Którejś soboty w moim domu odbyło się sprzątanie na regale z książkami, które mieliśmy dać do biblioteki lub jakiś chętnym znajomym. Wtedy też moją uwagę przykuł ponad siedmiuset stronicowy kloc o wybitnie paskudnej okładce (inne wydanie są zdecydowanie ładniejsze i mi osobiście byłoby wstyd za stworzenie czegoś takiego XD).

„Jeździec miedziany” Paulliny Simons czekał...

Jedna z najpiękniejszych historii miłosnych.
Po raz czwarty pochłonięta przeze mnie i pewnie nie po raz ostatni

Jedna z najpiękniejszych historii miłosnych.
Po raz czwarty pochłonięta przeze mnie i pewnie nie po raz ostatni

Jedna z tych książek od których nie można się oderwać..

Jedna z tych książek od których nie można się oderwać..

Książka niby ok... ale spodziewałam się fajerwerków czytając opinie innych; w mojej ocenie to obraz patologicznej rodziny i kobiety, która kompletnie nie ceni swej wartości i dla swojego faceta zrobi wszystko (po 500 stronie książki masakrycznie dużo opisów scen łóżkowych... tylko po co się pytam). Ocenę ratuje odmalowany obraz społeczeństwa stalinowskiej Rosji, obraz kraju i wydarzeń od roku 1941 XX wieku. Jedno jest pewne - nie sięgnę po kolejne tomy z przygodami Tani i Aleksandra.

Książka niby ok... ale spodziewałam się fajerwerków czytając opinie innych; w mojej ocenie to obraz patologicznej rodziny i kobiety, która kompletnie nie ceni swej wartości i dla swojego faceta zrobi wszystko (po 500 stronie książki masakrycznie dużo opisów scen łóżkowych... tylko po co się pytam). Ocenę ratuje odmalowany obraz społeczeństwa stalinowskiej Rosji, obraz...