Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Sięgnąłem po Parabellum Mroza licząc, na fajny kawałek wciągającej historii po dosyć dobrych doświadczeniach z ciekawym, na swój sposób innowacyjnym „Riese”.

Zawsze miałem ambiwalentne podejście do twórczości Mroza, bo z jednej strony „masówka”, a z drugiej jak już wspomniałem we wstępie ambitne i wciągające „Riese”. Próbując wyrobić swoją własną opinię nt. jakości dzieł Pana Remigiusza. Aby to zrobić, zamiast słuchania tych utyskujących na bylejakość, pośpiech i ilość, ale też tych zachwycających się polską sztuką kryminału pod wpływem obejrzenia „Chyłki” na TVNie, po prostu sięgnąłem po „Parabellum”.

„Parabellum” u mnie miało podwójnego pecha. Po pierwsze apetyt związany z przywoływanym już dwa razy „Riese”, po drugie lektura i ocena książki osadzonej w realiach historycznych, świeżo po przeczytaniu genialnego Legionu Cherezińskiej (polecam).

W takich okolicznościach zasiadłem do lektury z niemałymi oczekiwaniami. Liczyłem na co najmniej ciekawą historię, dobrze napisanych bohaterów, może jakiś wątek kryminalny? Najbardziej ciekawy byłem jak wojenny świat przedstawi Remigiusz Mróz.

Przebrnąwszy przez ślamazarny początek, który w sposób znaczący ograniczył mój apetyt i zapał, dostałem ślamazarny środek i nijaki koniec co zaważyło na ogólnej ocenie tej książki jako 4.

Niestety z mojej perspektywy jest ona po prostu słaba. Zarówno językowo jak i w zakresie treści.
Czytając miałem wyobrażenie, że czytam opowiadania licealisty, który pisuje do szkolnej gazetki. Sama fabuła – mocno infantylna, oderwana od rzeczywistości (jeśli już pisać o realiach 39 z dzisiejszej perspektywy to jednak tak umiejętnie jak Ciszewski).

Można potraktować tę lekturę jako typowy wypełniacz czasu. Totalnie luźną książkę, oderwaną od rzeczywistości, jednak historia sama w sobie w żaden sposób nie porywa, nie ekscytuje, nie pobudza do przemyśleń, nie powoduje, że chce pochłaniać się kolejne kartki.

Biorąc pod uwagę listę lektur na piętrzącej się liście budzących uwagę, niestety czas z tym dziełem uznaje za trochę stracony, a do Mroza przez dłuższą chwilę na pewno nie wrócę.

Słabe 4, może nawet w niektórych aspektach poprawne, natomiast bez żadnych fajerwerków.

Sięgnąłem po Parabellum Mroza licząc, na fajny kawałek wciągającej historii po dosyć dobrych doświadczeniach z ciekawym, na swój sposób innowacyjnym „Riese”.

Zawsze miałem ambiwalentne podejście do twórczości Mroza, bo z jednej strony „masówka”, a z drugiej jak już wspomniałem we wstępie ambitne i wciągające „Riese”. Próbując wyrobić swoją własną opinię nt. jakości dzieł...

Czy wszyscy jesteśmy Paradyzyjczykami? Ja do dziś nie wiem, ale niestety czasem domyślam.

Do Zajdela zbierałem się długo. Za długo. Jako "antyutopijny freak" postanowiłem zacząć poznawanie autora od właśnie od tej książki, i zdecydowanie się nie zawiodłem.

Lektura wciąga właściwie od pierwszych zdań zapoznającym nas z dociekliwym, lekko przestraszonym i bez wątpienia odważnym Rinahem. Nutki sci-fi są ledwie mrugnięciem oczka do czytelnika, i stanowią tło do wszystkich wydarzeń bo w tej lekturze prawdziwa akcja dzieje się głównie między wierszami, w warstwach społecznych oraz głowach napotykanych bohaterów.
Przez książkę płynie się z zachwycającą łatwością odkrywając kolejne tajemnice, mroki i cienie "kopniętego raju".
Dodatkowym smaczkiem do tego wyśmienitego kawałka literatury są zabawy słowem, których nie warto zdradzać a dla wprawionego czytelnika będą one stanowić prawdziwą ucztę.

Książka stanowi dla mnie połączenie delikatnego sci-fi z klasyczną antyutopią, ale ma w sobie też nutki kryminału, bo rozwiązanie zagadki posiadając jedynie poszlaki, nagrania i ograniczone wnioski z obserwacji świata, finalnie muszą wystarczyć Rinahowi do odpowiedzi na wszystkie nurtujące czytelników pytania.

Bardzo podobała mi się narracja, o dziwo nie przeszkadzało nazewnictwo do którego szybko przywykłem i było dla mojego mózgu "łatwo przyswajalne".

Świetna historia, pobudza do myślenia, otworzenia umysłu, wyciągnięcia własnych wniosków. Czy nasz raj w pracy jest prawdziwym paradisem czy tylko Paradyzją? Co skrywają ściany i pomysły naszych szefów, polityków, wielkich tego świata, ale może też nas samych?

Tak wiele pytań, tak mało odpowiedzi. Żeby mieć łatwość ich zadania i zrozumienia jak codzienna iluzja, płynięcie z nurtem, brak umiejętności krytycznego myślenia mogą pozbawić nas szansy na lepsze i prawdziwsze jutro warto sięgnąć po ten tytuł. Bo jest po prostu bardzo dobry.

Śmiem twierdzić, że gdyby Zajdel był Czechem, Anglikiem, Amerykaninem* (niewłaściwe skreślić) mógłby to być bestseller i bestczyttel w bardzo wielu krajach.
Chwała Panu Zajdelowi za ten kawał dobrej literatury. 9/10. Polecam.

Czy wszyscy jesteśmy Paradyzyjczykami? Ja do dziś nie wiem, ale niestety czasem domyślam.

Do Zajdela zbierałem się długo. Za długo. Jako "antyutopijny freak" postanowiłem zacząć poznawanie autora od właśnie od tej książki, i zdecydowanie się nie zawiodłem.

Lektura wciąga właściwie od pierwszych zdań zapoznającym nas z dociekliwym, lekko przestraszonym i bez wątpienia...

Wladimir Kaminer w "Muzyce Wojskowej" przedstawia rzeczywistość Związku Radzieckiego widzianą swoimi młodymi oczami. W każdym słowie (moim zdaniem bardziej zbioru opowiadań niż powieści), czuć z jednej strony nostalgię (zapewne za latami młodości), z drugiej jednak ta gorzka pigułka humoru i zabawnych historii jest w moim odczuciu podszyta pewnego rodzaju żalem.
Sam wątek wojskowy stanowi jedynie wątłą część dykteryjek, z których stworzona jest ta książka. Na plus - na pewno zabawne przedstawienie całości komunistycznego bardaku, który tworzy obraz kolosa na glinianych nogach, który nad niczym nie panuje, od rzeczy małych, po rzeczy jak na socjalizm przystało monumentalne. Część z historii jest naprawdę zabawna i kilka razy pod nosem głośno się zaśmiałem wyobrażając sobie Kaminera w konkretnych okolicznościach i sytuacjach. Na minus - mimo małej obszerności pojawiające się dłużyzny, brakowało mi jakichś głębszych przemyśleń, jakiegoś podsumowania. Pojawił się również w treści błąd (wiem, że to zapewne wina wydawcy a nie autora, ale dość długo czułem się bardzo zbity z pantałyku widząc w jednym z rozdziałów "był rok 1998", gdzie zupełnie nie pasowało to do treści i wydarzeń w tle. Doszedłem jednak do wniosku, ze to po prostu omyłka którą musiałem sam rozstrzygnąć w ten sposób bo nie dawało mi to spokoju (dlatego też o tym wspominam).
Nie wiem czy to moje odchylenie spowodowane zamiłowaniem do czeskiej, czy obiektywny fakt, ale nie sposób mi nie odszukać pewnego rodzaju inspiracji, analogii zarówno w odniesieniu do treści jak i formy do najcudowniejszej "Śmierci Pięknych Saren" Oty Pavla. W takim zestawieniu niestety dzieło Kaminera wypada dość blado.
Jako, że nie jest to długie dzieło, a czyta się dość lekko (poza pewnymi fragmentami dłużyzn o których wspominałem), to na krótkie oderwanie od czegoś poważniejszego, można polecić, ale nie jest to dzieło wybitne. Powiedziałbym, że jest obiektywnie średnie, ukazujące specyficzną rzeczywistość schyłku związku radzieckiego, momentami zabawne, natomiast nie będzie zajmowało koronnego miejsca na mojej półce.

Wladimir Kaminer w "Muzyce Wojskowej" przedstawia rzeczywistość Związku Radzieckiego widzianą swoimi młodymi oczami. W każdym słowie (moim zdaniem bardziej zbioru opowiadań niż powieści), czuć z jednej strony nostalgię (zapewne za latami młodości), z drugiej jednak ta gorzka pigułka humoru i zabawnych historii jest w moim odczuciu podszyta pewnego rodzaju żalem.
Sam wątek...