Wladimir Kaminer w "Muzyce Wojskowej" przedstawia rzeczywistość Związku Radzieckiego widzianą swoimi młodymi oczami. W każdym słowie (moim zdaniem bardziej zbioru opowiadań niż powieści),czuć z jednej strony nostalgię (zapewne za latami młodości),z drugiej jednak ta gorzka pigułka humoru i zabawnych historii jest w moim odczuciu podszyta pewnego rodzaju żalem.
Sam wątek wojskowy stanowi jedynie wątłą część dykteryjek, z których stworzona jest ta książka. Na plus - na pewno zabawne przedstawienie całości komunistycznego bardaku, który tworzy obraz kolosa na glinianych nogach, który nad niczym nie panuje, od rzeczy małych, po rzeczy jak na socjalizm przystało monumentalne. Część z historii jest naprawdę zabawna i kilka razy pod nosem głośno się zaśmiałem wyobrażając sobie Kaminera w konkretnych okolicznościach i sytuacjach. Na minus - mimo małej obszerności pojawiające się dłużyzny, brakowało mi jakichś głębszych przemyśleń, jakiegoś podsumowania. Pojawił się również w treści błąd (wiem, że to zapewne wina wydawcy a nie autora, ale dość długo czułem się bardzo zbity z pantałyku widząc w jednym z rozdziałów "był rok 1998", gdzie zupełnie nie pasowało to do treści i wydarzeń w tle. Doszedłem jednak do wniosku, ze to po prostu omyłka którą musiałem sam rozstrzygnąć w ten sposób bo nie dawało mi to spokoju (dlatego też o tym wspominam).
Nie wiem czy to moje odchylenie spowodowane zamiłowaniem do czeskiej, czy obiektywny fakt, ale nie sposób mi nie odszukać pewnego rodzaju inspiracji, analogii zarówno w odniesieniu do treści jak i formy do najcudowniejszej "Śmierci Pięknych Saren" Oty Pavla. W takim zestawieniu niestety dzieło Kaminera wypada dość blado.
Jako, że nie jest to długie dzieło, a czyta się dość lekko (poza pewnymi fragmentami dłużyzn o których wspominałem),to na krótkie oderwanie od czegoś poważniejszego, można polecić, ale nie jest to dzieło wybitne. Powiedziałbym, że jest obiektywnie średnie, ukazujące specyficzną rzeczywistość schyłku związku radzieckiego, momentami zabawne, natomiast nie będzie zajmowało koronnego miejsca na mojej półce.

Wladimir Kaminer w "Muzyce Wojskowej" przedstawia rzeczywistość Związku Radzieckiego widzianą swoimi młodymi oczami. W każdym słowie (moim zdaniem bardziej zbioru opowiadań niż powieści),czuć z jednej strony nostalgię (zapewne za latami młodości),z drugiej jednak ta gorzka pigułka humoru i zabawnych historii jest w moim odczuciu podszyta pewnego rodzaju żalem.
Sam wątek...

Wbrew tytułowi i opisowi z tyłu okładki to nie jest książka o absurdach życia wojskowego w armii radzieckiej. Rozdział dt. służby wojskowej stanowi tylko niewielką cześć tej i tak bardzo krótkiej powieści. Książkę czyta się szybko, momentami niedowierzając, jak ludzie radzili sobie z ideologicznymi absurdami tamtych czasów. Przykładem były polityczne wypracowania Kaminera, w których bezczelnie wychwalał polityczny ład i komunistyczne dokonania, pomimo że nie wierzył w ani jedno słowo i nauczyciele ze złością musieli mu dawać pozytywne oceny. Ciekawą perspektywę rzuca na młodzieżówki KGB, które jego i jego znajomych doprowadzały do paranoi. Świetna jest historia o młodym Afgańczyku, którego Rosjanie wpuścili do swojej hiper tajnej bazy rakietowej nie przeczuwając że ów chłopak przyjął pieniądze od prominentnej rodziny radzieckiej za to, że odbędzie służbę wojskową za ich syna...Równie ciekawą postacią jest ojciec, któy popołudniami dzwoni do nieznajomych, pisze pseudo-wiersze,zakochuje się w staruszce, wręcza łapówki na prawo i lewo...Jak jednak pisał Steffen Moeller- Po czym poznać naprawdę skorumpowany kraj? Skorumpowany kraj cechuje to że urzędnikom trzeba zapłacić, aby zrobili co do nich należy. Z kolei w kraju, gdzie od czasu do czasu dochodzi do korupcji urzędnikowi płaci się aby zrobił coś niezgodnego z prawem.

Skorupowana Rosja jest widoczna w powieści na każdym kroku, a tym samym bawi czytelnika. Pod ironicznym stylem Kaminnera kryje się jednak coś bardzo gorzkiego i stawiającego ten rubaszny styl pod dużym znakiem zapytania. Koniec powieści przynosi bowiem masową emigrację czołowych postaci z tego "radosnego kraju". W roku 1990 wyjezdza tez Kaminer i juz nie wraca... Brak pierwiastka tragicznego w tej powiesci powoduje, że książka jest nierowna, brak tu tego, co autor widocznie chciał świadomie przemilczec... A ja jednak chciałabym dogłebniej zrozumieć, dlaczego Ci ludzie nigdy nie wrocili do ojczyzny, skoro przez 128 stron powieści było tak zabawnie...

Wbrew tytułowi i opisowi z tyłu okładki to nie jest książka o absurdach życia wojskowego w armii radzieckiej. Rozdział dt. służby wojskowej stanowi tylko niewielką cześć tej i tak bardzo krótkiej powieści. Książkę czyta się szybko, momentami niedowierzając, jak ludzie radzili sobie z ideologicznymi absurdami tamtych czasów. Przykładem były polityczne wypracowania Kaminera,...

Książka ma niezły potencjał, niestety nie do końca wykorzystany. Nierówna narracja - Kaminer raz rozciąga wszystko niemiłosiernie, a potem idzie na skróty (na nieszczęście w najciekawszych momentach).

Książka ma niezły potencjał, niestety nie do końca wykorzystany. Nierówna narracja - Kaminer raz rozciąga wszystko niemiłosiernie, a potem idzie na skróty (na nieszczęście w najciekawszych momentach).