Jutro przypłynie królowa

Małe, zamknięte społeczności potrafią zamienić ziemskie życie w piekło. Nawet jeśli żyjesz na rajskiej wyspie. A już zwłaszcza jeśli jesteś kobietą.
Najbardziej przerażające w tym, co miało miejsce na wyspie Pitcairn (i miejmy nadzieję, że już nigdy nie będziemy o tych wydarzeniach mówić w formie innej niż przeszła) jest kompletnie niezrozumienie wyrządzonego zła - nie tylko przez ich bezpośrednich sprawców czy biernych obserwatorów, ale i przez same ofiary, które do tej pory żyją w wyparciu i bronią swoich oprawców. Zdawałoby się, że akceptacja swojego losu jest jedynym mechanizmem pozwalającym przetrwać , nie zwariować i skazać się na potępienie ze strony najbliższych. Dlatego tym bardziej szanuję kobiety, które zdołały przerwać zmowę milczenia i sprawić, że cały świat usłyszał o patologicznych sytuacjach, które przez dziesiątki lat towarzyszyły mieszkańcom tej wysepki.
Reportaż Macieja Wasilewskiego pokazuje również, że ludzie nie są w stanie zbudować zdrowej społeczności bez mechanizmów kontroli zewnętrznej, że nawet żyjąc w zdawałoby się idyllicznych warunkach są w stanie wyrządzać sobie nawzajem niewyobrażalną krzywdę. Że do głosu będą dochodzić pierwotne instynkty, żądza władzy i kontroli, potrzeba samczej dominacji i budowanie relacji opartych na zależności i lojalności wobec silnego dręczyciela. Lektura daje do myślenia i skutecznie zniechęcania do marzeń o ucieczce na "rajską wyspę".

Małe, zamknięte społeczności potrafią zamienić ziemskie życie w piekło. Nawet jeśli żyjesz na rajskiej wyspie. A już zwłaszcza jeśli jesteś kobietą.
Najbardziej przerażające w tym, co miało miejsce na wyspie Pitcairn (i miejmy nadzieję, że już nigdy nie będziemy o tych wydarzeniach mówić w formie innej niż przeszła) jest kompletnie niezrozumienie wyrządzonego zła - nie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Czytałam kilka lat temu i nadal siedzi w głowie...

Czytałam kilka lat temu i nadal siedzi w głowie...

Pokaż mimo to

Niesamowite jak czasami nie dopuszczamy do siebie myśli, że gdzieś na świecie dzieją się takie rzeczy. Że istnieją miejsca, do których "zwyczajny człowieka" po prostu nie ma dostępu. Ludzie, których prawo "nie dotyczy", jest przez nich wypierane. Ludzie, którzy sami dla siebie są prawem. Niepojęte jest, że ciągle istnieją miejsca, na pierwszy rzut oka cywilizowane i objęte jurysdykcją, gdzie kobieta traktowana jest z dużo mniejszym szacunkiem i wartością niż mężczyzna. Gdzie mężczyzna jest panem i władcą, a pedofilia traktowana jest jako niepisana praktyka.
Myślę, że reportaż pana Wasielewskiego wart jest przeczytania, szczególnie dla tych, którzy chcą przekonać się, że prawo ciągle nie wszędzie jest równe i respektowane

Niesamowite jak czasami nie dopuszczamy do siebie myśli, że gdzieś na świecie dzieją się takie rzeczy. Że istnieją miejsca, do których "zwyczajny człowieka" po prostu nie ma dostępu. Ludzie, których prawo "nie dotyczy", jest przez nich wypierane. Ludzie, którzy sami dla siebie są prawem. Niepojęte jest, że ciągle istnieją miejsca, na pierwszy rzut oka cywilizowane i objęte...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Dla turystów niezaznajomionych z tą historią wyspa może wydać się istnym rajem, idealnie pasującym do urlopowych planów. Odludzie, życie w dziczy - a wszystko pod bezpiecznymi skrzydłami brytyjskiego prawa. Rzeczywistość jest zgoła inna, a nad wyspą wisi płaszcz konspiracji i milczenia.

Opowieść rodem z tych, które ogląda się na filmach. Z taką różnicą, że tutaj wszystko dzieje się naprawdę*. Pozostawia w głowie pytanie: jak w świetle opisanych zdarzeń zachowałbym się ja, będąc mieszkańcem tej wyspy od urodzenia - trudno na nie odpowiedzieć, bo równie trudno wejść w skórę tych ludzi. Dla nich ta wyspa to wszystko i nigdy nie widzieli niczego innego. Dobrobyt i wspólnota.

Niektóre opisane wydarzenia są okropne, czyta się je z odrazą i lękiem. A najbardziej działa na wyobraźnię fakt że właśnie w tym momencie bohaterowie tego reportażu nadal gdzieś tam sobie żyją. I prawdopodobnie nadal milczą.



Autor zaznacza na końcu książki, że zawarł tylko część tego, czego się dowiedział - i są to tylko historie potwierdzone przez minimum dwa źródła.

Dla turystów niezaznajomionych z tą historią wyspa może wydać się istnym rajem, idealnie pasującym do urlopowych planów. Odludzie, życie w dziczy - a wszystko pod bezpiecznymi skrzydłami brytyjskiego prawa. Rzeczywistość jest zgoła inna, a nad wyspą wisi płaszcz konspiracji i milczenia.

Opowieść rodem z tych, które ogląda się na filmach. Z taką różnicą, że tutaj wszystko...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Temat świetny, niestety nie do końca nadążałem za autorem w jego "przeskokach".

Temat świetny, niestety nie do końca nadążałem za autorem w jego "przeskokach".

Pokaż mimo to

Jestem wstrząśnięta lekturą tego reportażu. Trudno wyobrazić sobie, że we współczesnym świecie zaistniało społeczne przyzwolenie na praktyki, które miały miejsce na Pitcairn. Mała zamknięta społeczność do tego stopnia rządzi się swoimi prawami, że nawet rodzice odwracają się od krzywdy własnych dzieci. Niewyobrażalne. Wielkie brawa należą się autorowi za odwagę, bo niełatwo dostać się na wyspę, a jeszcze trudniej porozmawiać z jej mieszkańcami. Osoba spoza wyspy automatycznie kojarzy się z zagrożeniem. Minusem książki (przynajmniej dla mnie) jest jej chaotyczny układ i przemieszanie wątków historycznych ze współczesną historią. To zapewne celowy zabieg, ale mnie na początku utrudniał lekturę. Niemniej jednak - zdecydowanie warto!

Jestem wstrząśnięta lekturą tego reportażu. Trudno wyobrazić sobie, że we współczesnym świecie zaistniało społeczne przyzwolenie na praktyki, które miały miejsce na Pitcairn. Mała zamknięta społeczność do tego stopnia rządzi się swoimi prawami, że nawet rodzice odwracają się od krzywdy własnych dzieci. Niewyobrażalne. Wielkie brawa należą się autorowi za odwagę, bo niełatwo...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Pitcairn. Wysepka na Oceanie Spokojnym, o powierzchni niewiele ponad 4km kwadratowe, pod rządami brytyjskimi. Ludność - ponad czterdzieści osób, potomkowie buntowników z Bounty. Trudno uzyskać pozwolenie na wstęp na wyspę, graniczy wręcz z cudem, mieszkańcy niechętnie przyjmują obcych, nie ufają im, sami ukrywając niechlubną historię, zdarzenia, które nie powinny mieć miejsca, jak np. zbiorowe gwałty na nieletnich dziewczynkach i nie tylko.
Może trochę w kółko o tym samym, ale szacunek polskiemu autorowi, że zadał sobie trud i podjął ryzyko obcowania z Pitcairneńczykami, gdzie statek podpływa cztery razy do roku.... A od takich mieszkańców naprawdę trudno dowiedzieć się czegokolwiek, nie mówiąc już o tym, że nie mogą wiedzieć prawdy, że jesteś podróżnikiem i w jakim celu naprawdę odwiedzasz ich wyspę.

Pitcairn. Wysepka na Oceanie Spokojnym, o powierzchni niewiele ponad 4km kwadratowe, pod rządami brytyjskimi. Ludność - ponad czterdzieści osób, potomkowie buntowników z Bounty. Trudno uzyskać pozwolenie na wstęp na wyspę, graniczy wręcz z cudem, mieszkańcy niechętnie przyjmują obcych, nie ufają im, sami ukrywając niechlubną historię, zdarzenia, które nie powinny mieć...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Wcześniej nie trafiłam na publikacje dotyczące tej wyspy. Cieszę się, że mogłam dowiedzieć się czegoś nowego. Uświadomiło mi to, jak mało nas interesuje funkcjonowanie małych, zamkniętych społeczności. Dopiero, gdy wypłyną "brudy" do informacji publicznej wkraczają (a może tylko próbują) władze. Smutne.
Minusem byłą chaotyczność.

Wcześniej nie trafiłam na publikacje dotyczące tej wyspy. Cieszę się, że mogłam dowiedzieć się czegoś nowego. Uświadomiło mi to, jak mało nas interesuje funkcjonowanie małych, zamkniętych społeczności. Dopiero, gdy wypłyną "brudy" do informacji publicznej wkraczają (a może tylko próbują) władze. Smutne.
Minusem byłą chaotyczność.

Pokaż mimo to

Na początku byłam mocno poirytowana stylem pisania autora. Wygląda to jakby wymiotował zdaniami, spisał wszystko, pociął, rozrzucił, a potem sklejał bardzo niechronologicznie. No i ten beznamiętny styl - fakty, pozbawione jakiejkolwiek oceny. Dla mnie trochę przerażające.
Z czasem jednak na tyle przykłam do tego dziurawego stylu, że nie zauważyłam, kiedy dotarłam do ostatniej strony.

A o czym książka? O tym, że człowiek przyzwyczai się do wszystkiego. I że wzorce i środowisko kształtuje nas mocniej niż cokolwiek innego.

Na początku byłam mocno poirytowana stylem pisania autora. Wygląda to jakby wymiotował zdaniami, spisał wszystko, pociął, rozrzucił, a potem sklejał bardzo niechronologicznie. No i ten beznamiętny styl - fakty, pozbawione jakiejkolwiek oceny. Dla mnie trochę przerażające.
Z czasem jednak na tyle przykłam do tego dziurawego stylu, że nie zauważyłam, kiedy dotarłam do...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Odcięta od świata, mała społeczność i jej wielka tajemnica, która jest kryta od lat przez wszystkich - oskarżonych, ofiary oraz rząd. Zaczynając czytać ten reportaż, byłem przekonany, że jest to historia społeczności rajskiej wyspy na Pacyfiku. Ogromne zdziwieniem dla mnie było, że to historia wynaturzonej pedofilii i tego jak ciężko żyć w miejscu odciętym od świata.

Odcięta od świata, mała społeczność i jej wielka tajemnica, która jest kryta od lat przez wszystkich - oskarżonych, ofiary oraz rząd. Zaczynając czytać ten reportaż, byłem przekonany, że jest to historia społeczności rajskiej wyspy na Pacyfiku. Ogromne zdziwieniem dla mnie było, że to historia wynaturzonej pedofilii i tego jak ciężko żyć w miejscu odciętym od świata.

Pokaż mimo to