Jesteśmy społecznością, która kocha książki

To moja pierwsza książka tej autorki. Subtelna, emocjonująca.
Zachęcona recenzjami - przeczytałam i polecam lubiącym literaturę wojenną. Można się zatracić w takich historiach.

To moja pierwsza książka tej autorki. Subtelna, emocjonująca.
Zachęcona recenzjami - przeczytałam i polecam lubiącym literaturę wojenną. Można się zatracić w takich historiach.

Książka porusza problematykę równouprawnienia kobiet. Z tym problemem mierzą się w niej trzy bohaterki: Karolina – córka adwokata, Paulina – żona zachłannego na pieniądze łowcy dam oraz Lucyna – wykorzystana przez panicza służąca. Niewiele trzeba, by upokorzyć kobietę – także dzisiaj, choć to dzisiaj przybiera także inne formy. Kobieca solidarność i upór tu zwyciężają. Może warto zatem dzisiaj nie skakać sobie nawzajem do oczu? Niestety temat powinien nieść, a ja oceniam tę pozycję niezbyt wysoko. Według mnie jedna ze słabszych książek autorki.

Książka porusza problematykę równouprawnienia kobiet. Z tym problemem mierzą się w niej trzy bohaterki: Karolina – córka adwokata, Paulina – żona zachłannego na pieniądze łowcy dam oraz Lucyna – wykorzystana przez panicza służąca. Niewiele trzeba, by upokorzyć kobietę – także dzisiaj, choć to dzisiaj przybiera także inne formy. Kobieca solidarność i upór tu zwyciężają. Może...

Jeśli lubicie spacery, a przy tym ktoś jeszcze opowiada, to Odrzania będzie dobrym wyborem. Może nie aż tak fascynującym, ale dobrym. Jak trafnie napisał Wojciech Szot, który na swoim blogu zawarł recenzję Odrzanii, pobudza ona wyobraźnię i uruchamia dyskusję, czym ona jest, albo czym nie jest.
Mieszkam w Kostrzynie nad Odrą, w samym centrum Ziem Odzyskanych (miejscowości wspomnianej, choć ubolewam, że tak mało czasu jej poświęcono) i wydaje mi się, że my tu ciągle poszukujemy „naszego”. Bo to bez wątpienia jest proces. Bo czy możemy powiedzieć, że my jesteśmy już stąd, kiedy ciągle jeszcze ktoś jest stamtąd, albo ma kogoś stamtąd, albo ciągle drzemie w nim historia stamtąd? Albo był tu, ale pamięta niemieckie i poniemieckie. Wiele historii, wiele legend, ale i dużo prawdy. Coś musiało ulec zniszczeniu, by coś powstało. I to wcale nie musiało być przyjemne.
Ciekawym było w Odrzanii poszukiwanie osób i opowieści, które złożyły się w jednaą całość. Szczególnie opowieść znanego nam Zbigniewa Czarnucha oddała istotę Odrzanii, naszej ojczyzny… - „istotą ojczyzny małej jest nakładanie się na siebie przez wieki kolejnych warstw. Tutaj bardziej liczy się to, co zrobiłeś dla tego miejsca, a mniej to, kim byłeś (…)”
Tak, siła „Odrzanii” tkwi w odkrywaniu szczegółów. To odkrywanie nie kończy się na jej kartach. To dopiero początek.

Jeśli lubicie spacery, a przy tym ktoś jeszcze opowiada, to Odrzania będzie dobrym wyborem. Może nie aż tak fascynującym, ale dobrym. Jak trafnie napisał Wojciech Szot, który na swoim blogu zawarł recenzję Odrzanii, pobudza ona wyobraźnię i uruchamia dyskusję, czym ona jest, albo czym nie jest.
Mieszkam w Kostrzynie nad Odrą, w samym centrum Ziem Odzyskanych (miejscowości...