Jesteśmy społecznością, która kocha książki

To niesamowite, że takie bzdurstwo jak przygody kilku starych dziadów (ciągle nie mogę odżałować,że w jednym z poprzednich tomów autor zdecydował się uśmiercić Józefa Paczenkę) może tak człowiekowi umilić czas podczas śniadania przez wiele tygodni. Formy papierowej nie znam i nie chcę znać, jednak modulowany głos Grzegorza Pawlaka, genialnie oddający atmosferę opowiadań i sprawiający, że dziady jak żywe stają przed oczami - to prawdziwy majstersztyk w wydaniu audio.

Ten tomik, składający się, jak zwykle, z kilku opowiadań, urzekł mnie kilkoma bardzo odkrywczymi teoriami, dla których zdecydowanie go polecam. Co dzieje się z drugą skarpetką, gdy pierwszą nakładamy na nogę (teoria absolutnie nie do podważenia!:)), jak w łatwy i przyjemny sposób można sobie żyły z cholesterolu oczyścić domowym sposobem (tutaj myślę, że wiele osób chętnie wypróbuje, choć mnie metoda wydaje się jednak wątpliwa:)) oraz co mają wspólnego dziury w swetrze z rogami na męskiej głowie (polecam, szczególnie panom - ta teoria po prostu powala na kolana:))).

Najbardziej spodobało mi się opowiadanko o dziewczynce z innej rzeczywistości. To o "stomatologiczeskim strafbatalionie" trochę do śniadania obrzydliwe. Przygody Kopernika - niezłe:). Ogólnie muszę powiedzieć, że wyobraźnia jak zwykle autorowi dopisała, więc z niecierpliwością będę kolejnego tomu wyglądać:)

To niesamowite, że takie bzdurstwo jak przygody kilku starych dziadów (ciągle nie mogę odżałować,że w jednym z poprzednich tomów autor zdecydował się uśmiercić Józefa Paczenkę) może tak człowiekowi umilić czas podczas śniadania przez wiele tygodni. Formy papierowej nie znam i nie chcę znać...

Rozwiń

Zwiń

Kupując tę książkę nie wiedziałam o czym będzie - miałam nadzieję, że o podopiecznych księdza Isakowicza-Zaleskiego w Radwanowicach. Troszkę rozczarowana, że jednak nie, zdecydowałam się ją przeczytać. Okazało się, że jest to wspomnienie o ludziach, których spotkał, którzy go wspierali, i którzy pomogli w jego charytatywnym dziele. Miło przekonać się, jak wiele wspaniałych osób spotkał na swojej drodze, a kilkadziesiąt z nich, opisanych tutaj - to prawdziwy kalejdoskop "ludzi dobrych jak chleb".

Szkoda, że nawet w tak pogodnej książce znalazłam fragment świadczący o tym, jak "życzliwym" i "empatycznym" społeczeństwem jesteśmy:

"Niestety niemal od razu zaczęły się problemy. Mieszkańcy tej ulicy, jak i ulicy sąsiedniej zaczęli protestować przeciwko utworzeniu na ich osiedlu ośrodka dla niepełnosprawnych. W roku następnym, 1 czerwca w Dzień Dziecka przyjechała do Radwanowic delegacja mieszkańców, przedstawiając pisemny protest, podpisany przez czterdzieści rodzin. Tylko dwie rodziny z tych ulic się nie podpisały. Jako uzasadnienie podawano dyskomfort, jaki będzie towarzyszył mieszkańcom, gdy będą musieli oglądać codziennie ludzi na wózkach. Grożono nawet blokadą ulicy, aby nie mogły dojechać samochody z materiałami budowlanymi. Nie pomogła żadna perswazja ani wsparcie ze strony mediów".

Muszę przyznać, że przy tym fragmencie ręce mi opadły...

Mimo, że być może mniej ciekawa od innych, ta książka księdza Isakowicza warta jest przeczytania lub choćby przeglądnięcia...

Kupując tę książkę nie wiedziałam o czym będzie - miałam nadzieję, że o podopiecznych księdza Isakowicza-Zaleskiego w Radwanowicach. Troszkę rozczarowana, że jednak nie, zdecydowałam się ją przeczytać. Okazało się, że jest to wspomnienie o ludziach, których spotkał, którzy go wspierali, i ...

Rozwiń

Zwiń

Nigdy bym nie podejrzewała, że kiedykolwiek sięgnę po książkę tego "pisarza" i "badacza" (sama nie wiem jak kogoś takiego można nazwać), ponieważ jednak kiedyś przez przypadek dowiedziałam się, że zanim odkrył, iż od rzetelnej pracy naukowo-badawczej opluwanie Polski jest dużo bardziej lukratywne, stworzył jednak coś wartościowego - zdecydowałam się to sprawdzić. I muszę powiedzieć, że nie żałuję...

"W czterdziestym nas Matko na Sibir zesłali" to pozycja bardzo ciekawa i warta przeczytania, choć dosyć ciężka. Ogromny zbiór wspomnień dzieci i dorosłych, którzy z armią Andersa wyszli z "nieludzkiej ziemi" wciąga, wzrusza i poraża. Poprzedzony jest bardzo dobrym "Wstępem", w którym autor opracowania nakreśla realia okupacji sowieckiej na zajętych terenach. Dzięki temu przed przystąpieniem do lektury właściwej, osoby mniej obeznane z tematyką mogą zapoznać się z koszmarem, który stał się udziałem Polaków (i nie tylko) mających pecha zamieszkiwać tamte tereny. Sytuacja przed wejściem Sowietów, nieprawdopodobny chaos po ich wkroczeniu, organizowanie pierwszych struktur (np. milicji - prawdziwa zgroza), mordy na ludności (dokonywane zarówno przez Sowietów jak i skonfliktowane z polskimi obywatelami mniejszości), proces przejmowania władzy połączony z rabunkową polityką i nieprawdopodobnym wręcz terrorem, stosunek mniejszości do wchodzącego wojska (co ciekawe tutaj autor JESZCZE w sposób uczciwy opisuje kolaborację z okupantem - i to powołując się na źródła żydowskie), organizacja wyborów, aresztowania, internowania, wywózki na wschód, obozy jenieckie i więzienia oraz ich "ewakuacja" (eufemizm określający prawdziwy horror, który się tam rozegrał po rozpoczęciu wojny niemiecko-sowieckiej), a oprócz tego ciekawe refleksje o naturze totalitaryzmu - ten "Wstęp" to nie kilka kartek (jak to zazwyczaj bywa) lecz ok. 1/6 książki!

Same relacje podzielone są na 2 duże części - dzieci i dorosłych i, muszę powiedzieć: dość ciężkie do czytania. Ponieważ autor zbioru zdecydował się zachować oryginalną pisownię, przebijanie się przez nie - to prawdziwa mordęga. Zarówno wspomnienia dzieci, jak i większości dorosłych są napisane z tak nieprawdopodobną ilością błędów gramatycznych, ortograficznych, stylistycznych (i sama nie wiem jeszcze jakich), że czyta się je z ogromną trudnością, a czasem nawet trudno uchwycić sens wśród tego niesamowitego słownego bałaganu - ale warto! Oprócz bowiem potwierdzenia faktów znajdujących się we "Wstępie" można tu odnaleźć różne bardzo ciekawe, a zarazem smutne informacje - jak np. tę o mordach ukraińskich na Polakach już we wrześniu 1939r, o czym wielu historyków i polityków jakoś dziwnie nie chce dziś wspominać. Przykro i wstyd było mi czytać również wspomnienia pewnego żydowskiego chłopczyka, który opisał różne paskudne zachowania swoich szkolnych, polskich kolegów - cóż, gdy sięga się po źródła takie jak wspomnienia, wiadomo, że nie wszystko będzie kryształowe...

Szkoda, że twórca tak wartościowej i bogatej w wiedzę książki, ostatecznie wybrał, jakże lukratywną, drogę szkalowania i opluwania Polski tworząc, tłumaczone niestety na wiele języków i rozpowszechniane na całym świecie, zmanipulowane lub wręcz wyssane z palca bzdury...
Pragnę dodać, że Jan Tomasz Gross nie jest żadnym historykiem tylko socjologiem, a to, że jest "profesorem historii uniwersytetu w Princeton" bo tak go mianowano, w żadnym razie historyka z niego, według mnie, nie czyni...

Nigdy bym nie podejrzewała, że kiedykolwiek sięgnę po książkę tego "pisarza" i "badacza" (sama nie wiem jak kogoś takiego można nazwać), ponieważ jednak kiedyś przez przypadek dowiedziałam się, że zanim odkrył, iż od rzetelnej pracy naukowo-badawczej opluwanie Polski j...

Rozwiń

Zwiń

Krakowski poeta Andrzej Warzecha:
"Wkoło chaotyczny gwar, kakofonia, gonitwa. Rano i wieczorem, wiosną i jesienią - pośpiech. Wszystko jest nagie i oczywiste: seks, kabaret, bogactwo i nędza. Zapodziały się gdzieś półtony, niedopowiedzenia, impresje, iluminacje,zadziwienia, olśnienia, zamyślenia i zauroczenia...a tu nagle Irena Kaczmarczyk ze swoimi wierszami. Nie wstydzą się nastroju. Pokochały ciszę, która trwa między wersetami. Traw i uwodzi, wabi i kusi, kusi i zachęca. Ten, kto ma ucho i oko, i powonienie jeszcze niezdewastowane - wrażliwe jeszcze - musi tej ciszy i tym nastrojom dać się uwieść, musi spróbować ucieczki z tego zmąconego świata codzienności...".
Czytany wieczorami, tuż przed snem - ten tomik to naprawdę malutka, romantyczna ucieczka od rzeczywistości. Urocze, zwiewne wiersze, pachnące latem i miłością - jakież to inne od tych wszystkich brudów dookoła! Oto jeden z nich:


z pól już
zwieziono
złote plony

świerszcz smyk
zawiesił
na łopianie

zatrzymaj zegar

niech żar lata
jeszcze przez chwilę
w nas zostanie

Albo ten - zainspirowany wierszem J. Tuwima "Sen złotowłosej dziewczynki":

Taniec

Jak dziś wyglądam? - pytasz w liście
W lnianej sukience z Grechutą tańczę
Czyszczę lusterko, perlę listy
Gotuję zupę z pomarańczy.

Sukienka pachnie tuberozą
Zerwałam ją z wiersza Juliana
I szafirowe sińce mam pod oczami
Jak leśmianowskie bratki w chwili pożegnania.

Od wiolonczeli gęstnieje powietrze
I walca z suknią nawet sufit tańczy
Lniana tęsknota wtula się w piosenkę
w mandarynki i w pomarańcze.

Krakowski poeta Andrzej Warzecha:
"Wkoło chaotyczny gwar, kakofonia, gonitwa. Rano i wieczorem, wiosną i jesienią - pośpiech. Wszystko jest nagie i oczywiste: seks, kabaret, bogactwo i nędza. Zapodziały się gdzieś półtony, niedopowiedzenia, impresje, iluminacje,zadziwienia, olśnienia,...

Rozwiń

Zwiń

Długo zastanawiałam się, czy mam prawo dodawać coś od siebie w opiniach - książki nie przeczytałam i czytać nie zamierzam. Ponieważ jednak ostatnio coraz więcej jest "dzieł", które muszę odrzucać a priori, gdyż znając ich twórców lub treść decyduję, że szkoda na nie czasu - postanowiłam kilka zdań jednak dodać, bez wystawiania oceny.

Największy polski pisarz Józef Mackiewicz mówił że "tylko prawda jest ciekawa" i w doborze lektur ta maksyma jest dla mnie najważniejsza. Niestety tutaj zbyt dużo jest (sądownie potwierdzonych) wątpliwości, bym zdecydowała się dwóm monumentalnym tomom poświęcić aż kilka tygodni. Pomimo, że jest tam opisanych mnóstwo historii, brnięcie przez tysiące stron bez przerwy zastanawiając się które z nich są prawdziwe, które zmanipulowane, a które po prostu wyssane z palca - przekracza zasoby mojej determinacji. Szczególnie, że literatura na temat Holokaustu jest przebogata i jest w czym wybierać...

Poniżej zamieszczam link do programu omawiającego książkę i zawarte w niej treści. Oczywiście osoby mające za nic IPN-owskich historyków (nie rozumiem dlaczego polski historyk z tej instytucji jest dla nich mniej wiarygodny niż żydowski nie-historyk z innej, ale to już tylko oni wiedzą - a przypominam, że np. B. Engelking historykiem nie jest podobnie jak kilku innych współtwórców książki) raczej on nie przekona, jednak myślę, że warto poświęcić te 35 minut by świadomie podjąć decyzję: warto czy nie warto... Materiałów na ten temat jest zresztą w Internecie dość dużo - wystarczy wpisać tytuł z dodatkowym słowem "manipulacje" i wszystko "wyskoczy"...

Ps. Pozwoliłam sobie sprawdzić też, co robię naprawdę nieczęsto (jednak lubię od czasu do czasu zweryfikować rzetelność ocen w przypadkach bardziej kontrowersyjnych lektur) profile i biblioteczki osób pomstujących na jednogwiazdkowe oceny i dające 9-10 gwiazdek. Ciekawe jest ,że tylko kilkoro z nich naprawdę interesuje się historią (o czym dobór lektur wyraźnie świadczy), niektóre, odnoszę wrażenie założyły konta tylko po to by tę książkę ocenić pozytywnie, a spora część profili jest zastrzeżona. Czyli jednak to nie tylko "prawej strony" brzydkie zwyczaje...
"Czy warto rozmawiać" - program Jana Pospieszalskiego, do którego nabrałam zaufania jako rzetelnego dziennikarza po spektakularnym "wylocie" z TVP za uczciwy materiał o Covid 19 :).
https://www.youtube.com/watch?v=Jo5SbFUl5o0

Długo zastanawiałam się, czy mam prawo dodawać coś od siebie w opiniach - książki nie przeczytałam i czytać nie zamierzam. Ponieważ jednak ostatnio coraz więcej jest "dzieł", które muszę odrzucać a priori, gdyż znając ich twórców lub treść decyduję, że szkoda na nie czasu - posta...

Rozwiń

Zwiń

Andrzej Waśko:
"Poezją jest to, czego nie można przekazać w żaden inny sposób, jak tylko w formie wiersza. I wiersze księdza Tadeusza Zaleskiego wyrażają właśnie ten swoisty rejestr myśli i przeżyć. Są o tym, czego nie da się ująć ani w potocznej rozmowie, ani w kazaniu, ani w żadnej innej formie wypowiedzi nie podzielonej na wersy. Nie udają i nie zastępują modlitwy. Rodzą się z "barw myśli i oczu", którymi mieni się czarna sutanna ich bohatera."

Ten zbiór pięknych wierszy wyjątkowej postaci naszych czasów - księdza, społecznika i bojownika o prawdę - to lektura dla każdego, wierzącego i niewierzącego. Ponadczasowe, poruszające i bolesne - wiele o tematyce wojennej (antywojennej). Niektóre słabsze, inne lepsze - jak to zazwyczaj z poezją bywa...Czytane ze łzą w oku lub refleksją w duszy - jak ta, przepiękna "ODA DO ANIOŁA STRÓŻA":

od chwili gdy dotknąłem ziemi
naznaczonej piętnem Kaina z jednej
a Abla z drugiej strony
Ty wciąż jesteś ze mną

mimo że nie masz latarki
ni wilczura na łańcuchu
znasz każdy mój grymas
i każdą myśl bluźnierczą
powstałą w sekundzie rozpaczy

raz idziesz przede mną o krok
stawiając drogowskaz
a raz wleczesz się z tyłu
zbierając odrzucone wspomnienia

to wyciągasz mnie z błota
to strącasz z cokołu

bywasz mi deską ratunku
i choć nieraz chcę Cię kopnąć
byś się odczepił
Ty trwasz na swoim posterunku
nie wiedząc co to emerytura


...lub jeszcze piękniejsza, niesłychanie obrazowa i poruszająca "PASJA WEDŁUG KORCZAKA":

sierociniec roztopiony stróżką wojny
płynął strużką dzieci
pod zielonym sztandarem
koloru wiosny radości i życia

życia? Tak życie
spadło to przedostatnie zasuwając
za sobą drzwi bydlęcego wagonu

Achtung! ekspres odjeżdża
z peronu czystości rasy

jeszcze tkwi to ostatnie
mniejsze od racji dziennego chleba
większe od Apokalipsy
mniejsze od paschalnej macy
pachnące oliwką i cyklonem B

że obrzezane? że sześcioramienne?
ale tak samo ostatnie w alfabecie życia
jak moje oczy twoje
tylko że pod literą
G jak getto
gehenna
Golgota


Polecam - w dzisiejszym, paskudnym, brutalnym świecie każde wzruszenie, każda refleksja jest na wagę złota...

Andrzej Waśko:
"Poezją jest to, czego nie można przekazać w żaden inny sposób, jak tylko w formie wiersza. I wiersze księdza Tadeusza Zaleskiego wyrażają właśnie ten swoisty rejestr myśli i przeżyć. Są o tym, czego nie da się ująć ani w potocznej rozmowie, ani w kazaniu, ani w żadnej ...

Rozwiń

Zwiń

Po raz kolejny sięgnęłam po tę arcyciekawą (jak wszystkie dzieła tej autorki) książkę niejako "rzutem na taśmę" gdy czytając, również po raz kolejny, "Rozmowy z katem" Kazimierza Moczarskiego nasunęły mi się nieodparte skojarzenia pomiędzy tymi dwoma nazistami: Jürgenem Stroopem - likwidatorem getta warszawskiego i Adolfem Eichmannem - "urzędnikiem idealnym" organizującym działania związane z "rozwiązaniem kwestii żydowskiej"...

"Eichmann w Jerozolimie" to sprawozdanie z procesu zbrodniarza. Zbrodniarza, który własnoręcznie nie zabił nikogo, ale którego talent organizacyjny, dostrzeżony przez przełożonych i wspaniale wykorzystany, doprowadził najpierw do okradzenia, a następnie, wypędzenia (w najlepszym wypadku) i wymordowania milionów ludzi.
Ale ta książka to nie tylko sam proces (niezbyt uczciwy jak przekonujemy się, czytając), ale również kawał historii. Na szczególną uwagę, według mnie, zasługuje obszerny opis deportacji Żydów z różnych krajów europejskich. Jeżeli ktoś nie ma sił lub ochoty zmagać się z ogromnym dziełem Raula Hillberga "Zagłada Żydów europejskich" gdzie tym kwestiom poświęcony jest cały ogromny tom - tutaj znajdzie część tej wiedzy "w pigułce". I jest to chyba najbardziej interesująca a zarazem szokująca część książki.
Na dodatkową uwagę zasługuje fakt, że autorka, Żydówka przecież, po opublikowaniu swojego dzieła została okrzyknięta antysemitką - co powoduje, że z pełnym przekonaniem (o jej rzetelności i uczciwości) sięgnąć można po tę lekturę. I czytając przekonać się, prawie natychmiast, dlaczego środowiska żydowskie z takim oburzeniem ją przyjęły...Otóż wielka filozofka ośmieliła się nie tylko wypowiedzieć na temat żydowskiej kolaboracji i skrytykować wprowadzone w Izraelu, ohydne prawo, umożliwiające po wojnie uniknięcie odpowiedzialności przez żydowskich zbrodniarzy. Miała również czelność twierdzić, że gdyby nie zakrojona na szeroką skalę współpraca samych Żydów (tu sporo faktów udowadniających tę tezę) - holokaust nie mógłby się odbyć w tak ogromnej skali jak to miało miejsce.

Oczywiście arcyciekawa jest również analiza sylwetki samego Eichmanna - podobnie jak Jürgen Stroop niezbyt lotnego osobnika, któremu okoliczności, czyli rewolucja nazistowska, bo tak to trzeba jednak nazywać, umożliwiły zrobienie "jakiej-takiej" kariery. O ile jednak likwidator getta warszawskiego, który mimo ograniczeń intelektualnych nabrał pewnej "klasy" - być może na skutek przebywania wśród wyższych oficerów (z których sporo wywodziło się przecież z pośród niemieckiej arystokracji), pracy nad sobą i samodyscypliny, zrobił karierę dochodząc do stopnia (aż) generalskiego, o tyle Eichmann, intelektualnie zdecydowanie o wiele oczek niżej nigdy zawrotnej kariery nie zrobił. Widzimy dość tępego (zbyt tępego nawet by przypomnieć sobie fakty, które mogłyby na jego korzyść w procesie przemówić!) urzędnika, który nie był w stanie "dochrapać się" stopnia wyższego niż gruppenfürher.
Bardzo ciekawe są opisy samego procesu i różnych procedur z nim związanych pokazujące, że nie było to wszystko aż tak prawe i sprawiedliwe jak to oficjalna, żydowska narracja przedstawia...

Gdybym miała w jednym zdaniu opisać o czym jest ta książka, oddałabym głos samej Hannah Arendt: "...było rzeczą szalenie ciekawą przekonać się, ile czasu potrzebuje przeciętny człowiek, żeby pokonać swą wrodzoną odrazę do zbrodni i co właściwie się z nim dzieje, odkąd dochodzi do tego punktu. Przypadek Adolfa Eichmanna udziela na to pytanie odpowiedzi, która nie mogłaby być jaśniejsza i bardziej precyzyjna".

Po raz kolejny sięgnęłam po tę arcyciekawą (jak wszystkie dzieła tej autorki) książkę niejako "rzutem na taśmę" gdy czytając, również po raz kolejny, "Rozmowy z katem" Kazimierza Moczarskiego nasunęły mi się nieodparte skojarzenia pomiędzy tymi dwoma nazistami: Jürgene...

Rozwiń

Zwiń

SS-Gruppenführer Maksymilian von Herff, jeden z szefów personalnych i wychowawców w sztabie Himmlera o Jürgenie Stroopie:
"Dobra żołnierska postawa. Typ raczej zamkniętego w sobie oficera. Duże mniemanie o sobie. Politycznie mniej wyrobiony. (...) Jest typowym żołnierzem, który działa według rozkazu. Jako dowódcy politycznemu brakuje mu trochę horyzontów i wyczucia. Stroop wydaje się czymś więcej niż jest. Ale dobry chłop!."

I właśnie z tą osobą, z tym "dobrym chłopem" wspaniale wypełniającym rozkazy i powierzone sobie zadania ("my nie jesteśmy zdolni do oporu wobec legalnej władzy" jak podsumował współwięzień) zapoznajemy się - dzięki rozmowom Kazimierza Moczarskiego, ale też dzięki perfidii i podłości komunistycznej władzy, która działacza AK "posadziła" w jednej celi więziennej z niemieckim ludobójcą...
Jeżeli ktoś spodziewa się znaleźć w tej książce wstrząsające opisy męczeństwa i prześladowań Żydów - to raczej się zawiedzie. Po przeczytaniu dziesiątek książek o tematyce wojennej, w tym np. tak strasznych jak "Zagłada europejskich Żydów" Raula Hillberga, w tej odnalazłam coś zupełnie innego. Obraz człowieka, który w normalnych warunkach nigdy nie zrobiłby kariery jaką umożliwiła mu rewolucja nazistowska. Kariery, jaką właśnie tylko rewolucje (różnego rodzaju) swoim wiernym wyznawcom umożliwiają. Mało inteligenty, za to zdyscyplinowany i obdarzony świetną pamięcią, dobry organizator - "wsławiony" likwidacją getta warszawskiego - wykonuje swoje zadania z zimną krwią i przeświadczeniem, że tak trzeba. Z rozmów z autorem wyłania się obraz człowieka o kompletnie wypranym mózgu (co również jest przecież charakterystyczne dla ludzi niezbyt lotnych, pozbawionych zdolności do własnych, logicznych przemyśleń) - tę książkę trzeba koniecznie przeczytać, choćby po to, by zapoznać się z pewnym charakterystycznym typem człowieka (i jego drogą życiową zwieńczoną szubienicą) - zbyt tępym by rewolucję wymyślić, lecz wystarczająco zdyscyplinowanym by być narzędziem do jej przeprowadzenia...
Pomimo dużej dokładności, we wspomnieniach Stroopa nie ma (ciekawostka!) ani słowa o karuzeli, która w obrzydliwym wierszu Czesława Miłosza ("Campo di Fiori") miała jakoby kręcić się tuż obok Getta. Co prawda PRAWDZIWI historycy dość dawno już tę bzdurę zweryfikowali, jednak wiersz ciągle jeszcze jest "wałkowany" w antypolskiej narracji. Nie znajdziemy tu również żadnych informacji o dobijaniu przez Polaków niedobitków z getta - którą to narrację z zajadłością wciskają swoim czytelnikom różne pseudo autorytety historyczne. Wręcz odwrotnie, Stroop wyraźnie podkreśla, że robili to Niemcy...
Ciekawych informacji (również tych między wierszami), jakich w zwykłych książkach historycznych się często nie znajduje - jest tu ogrom...

Polecam - to lektura obowiązkowa dla każdego zainteresowanego historią, ale i psychologią. Jak banalne jest zło - pokazała już Hannah Arendt w swoim dziele "Eichmann w Jerozolimie". Tu widzimy to również...

SS-Gruppenführer Maksymilian von Herff, jeden z szefów personalnych i wychowawców w sztabie Himmlera o Jürgenie Stroopie:
"Dobra żołnierska postawa. Typ raczej zamkniętego w sobie oficera. Duże mniemanie o sobie. Politycznie mniej wyrobiony. (...) Jest typowym żołnierzem, który dział...

Rozwiń

Zwiń

"wiatr walczy z młodym
drzewkiem na którym
zeszłoroczny ptak
zbudował dom

niepewne gniazdko
kurczowo trzyma się
wątłych gałązek
przedwiośnia

a w trawie już pierwsze
ogniki krokusów
i tu
i tu
i tam"

Ulotne i drobne wiersze Ireny Kaczmarczyk - to czysta wiosenna przyjemność, szczególnie, gdy akurat wróciło się z ogrodu, gdzie widziało się dokładnie to co opisują! Co za ciekawy przypadek!

Tomik, jak zwykle u tej krakowskiej poetki, niewielki, ale przyjemność czytania ogromna. Wiersze dla każdego (może raczej każdej, bo to poezja niesłychanie kobieca), ze szczególnym uwzględnieniem, według mnie, ludku krakowskiego ("Na Plantach", "W Jamie Michalika" , "Lubię tu wracać", "Idzie kolęda" i wiele innych).

Pozwolę sobie zamieścić moje ulubione utwory z tego tomiku - może zachęcą kogoś do zapoznania się i z innymi?

SIEĆ
czy te pajęczynki
w kątach naszych twarzy
zadomowiły się na stałe?

z niedowierzaniem
przyglądamy się pracy pająka
który dzierga nowe wzory
misternie przędzie nitkę czasu
by schwycić go
w sieć


TAK JAKOŚ
tak się jakoś zrobiło chłodno
w skrzynce na listy tylko wyciągi z banku
reklamówki i coraz ich więcej
skrzynki nowiutkie nie pamiętają
szarych kopert nie trzeszczą w szwach
od życzeń z okazji z powodu

tak się jakoś zrobiło chłodno
tak się jakoś zrobiło ZACHODNIO

"wiatr walczy z młodym
drzewkiem na którym
zeszłoroczny ptak
zbudował dom

niepewne gniazdko
kurczowo trzyma się
wątłych gałązek
przedwiośnia

a w trawie już pierwsze
ogniki krokusów
i tu
i tu
i tam"

Ulotne i drobne wiersze Ireny Kaczmarczyk - to czysta wiosen...

Rozwiń

Zwiń

Od razu pragnę zaznaczyć, że jestem osobą niewierzącą, więc na moją opinię nie mają wpływu żadne emocje związane z wiarą...

Księdza Tadeusza Isakowicza-Zalewskiego uważałam zawsze za osobę absolutnie wybitną, za ELITĘ w pełnym, dawnym znaczeniu tego słowa, więc znając dwie inne jego książki ("Księża wobec bezpieki" oraz "Kościół powinien być przeźroczysty") bez wahania sięgnęłam po tę , jak się spodziewałam, arcyciekawą pozycję. I nie zawiodłam się. Ksiądz Zaleski, z właściwym sobie talentem i lekkością opisuje swoją drogę życiową. I myli się ten, kto pomyśli ,że to zwykła biografia jakich tysiące, bo cóż takiego ciekawego może być w życiu księdza? A było to jednak życie naprawdę ciekawe, pełne zmagań i konfliktów - jak to u niepokornych często bywa. A ksiądz Tadeusz Isakowicz-Zaleski, bez wątpienia, był niepokorny...

Od dzieciństwa poprzez pobyt w wojsku (tego rozdziału nie sposób czytać bez uśmiechu na ustach, ale i refleksji na temat perfidii władz komunistycznych), działalność antykomunistyczną wraz z historią dwóch brutalnych pobić (poniżej opinii zamieszczę link do filmu dokumentalnego gdzie wiele z rzeczy przez księdza opisanych, w tym koszmarnej wizji lokalnej , w której był zmuszony sam odgrywać rolę pozoranta, można zobaczyć na własne oczy), całą burzliwą historię tworzenia ośrodka dla niepełnosprawnych intelektualnie w Radwanowicach (tu kilka historii podopiecznych - wywołujących uśmiech i łzę wzruszenia jednocześnie) , trudną drogę, którą musiał pokonać by zostać księdzem obrządku ormiańskiego (w tym rozdziale mnóstwo wiedzy historycznej na temat Ormian i Armenii i sporo zaskakujących informacji o ormiańskim pochodzeniu wielkich ludzi naszej, polskiej kultury i historii) aż do perturbacji związanych z pisaniem jednej z najważniejszych książek z zakresu historii Kościoła w Polsce - "Księża wobec bezpieki". W "Moim życiu nielegalnym" wydanym w 2008 roku, niestety nie ma już rozdziału na temat walki księdza o pamięć ofiar Rzezi Wołyńskiej. Wielka szkoda...Cały czas mam w oczach niedawne wydarzenia w pałacu biskupim (haniebne zachowanie naszych hierarchów), zaledwie kilka miesięcy przed jego śmiercią, gdzie pojawił się z protestem w tej sprawie. I obraz kilkunastu (sic!) policjantów, którzy przybyli tam z interwencją - nie mogłam uwierzyć, że wypytująca o imię i nazwisko księdza smarkula w policyjnym mundurze naprawdę nie wie kogo ma przed sobą...

Książka absolutnie świetna, bardzo wciągająca, wzbudzająca wiele pozytywnych (i miejscami negatywnych niestety, szczególnie w kontekście zachowań wysokich dostojników kościelnych) emocji. Polecam KAŻDEMU, choćby po to by przekonać się co naprawdę należy rozumieć przez słowo "elita" oraz że istnieją jeszcze inni księża niż ci, których "wyczynami" bez przerwy ekscytuje się zarówno prasa brukowa jak i wszystkie media głównego ścieku.

Film: "Zastraszyć księdza Tadeusza Isakowicza-Zaleskiego"
https://www.cda.pl/video/72981319c

Od razu pragnę zaznaczyć, że jestem osobą niewierzącą, więc na moją opinię nie mają wpływu żadne emocje związane z wiarą...

Księdza Tadeusza Isakowicza-Zalewskiego uważałam zawsze za osobę absolutnie wybitną, za ELITĘ w pełnym, dawnym znaczeniu tego słowa, więc znając dwie inne jego ksią...

Rozwiń

Zwiń